บทที่ 9 รอโอกาส

บทที่ 9 รอโอกาส เจ็บ ! วันที่สอง เมื่อหลินโม่โม่ที่ตื่นขึ้นมาความรู้สึกแรกก็คือปวดหัวไปหมด “หม่ามี๊ ดื่มน้ำผึ้งหน่อยเถอะ” เสี่ยวเสี่ยวที่น่ารักและรู้เรื่องก็ได้เอาน้ำผึ้งอุ่น ๆ มาและยืนอยู่ข้างเตียง เห็นลูกสาวที่มาดูแลเป็นห่วงแบบนี้ หลินโม่โม่ก็ยิ้มรับมา แล้วก็ดื่มมันจนหมดไป “คุณน้าอันอันล่ะ” ตอนนี้เธอเริ่มมีความทรงจำแล้ว เมื่อคืนเธอไม่ระวังดื่มเยอะไปหน่อย “คุณน้าอันอัน ไปทำงานแล้ว” เสี่ยวเสี่ยวรับแก้วว่างเปล่ากลับคืนมา “หม่ามี๊ คุณก็น่าจะต้องไปทำงานแล้วนะ” คำพูดของเสี่ยวเสี่ยวทำให้หลินโม่โม่รู้สึกถึงการได้สติ ดื่มเหล้าแล้วทำให้งานเสีย วันนี้เธอจะต้องไปรายงานตัวนี่นา พอคิดถึงตรงนี้ เธอก็ไม่ได้สนใจเรื่องปวดหัว ก็รีบลุกขึ้นมา อาบน้ำ ในตู้เสื้อผ้าของหลินโม่โม่มีชุดสีดำทำงานมากที่สุดเลยล่ะ พอเปลี่ยนเสื้อเสร็จ ก็ยังแต่งกายแบบโบราณล้าสมัยอยู่ดี “เสี่ยวเสี่ยว อยู่ที่บ้านจะต้องเชื่อฟังคุณน้านะ ” ก่อนออกจากบ้าน หลินโม่โม่ก็ได้ทำการตักเตือนก่อน ในการจัดการของเจี่ยนอัน ก็เลยได้จ้างแม่เลี้ยงมาคอยดูแลเสี่ยวเสี่ยวตลอดเวลา หลินโม่โม่ก็จะทำงานได้อย่างสบายใจ หลังจากที่ทำเอกสารเข้าทำงานแล้ว หลินโม่โม่ก็ถูกจัดการให้ไปอยู่ในมุม ๆ หนึ่ง โดยเริ่มจากผู้ช่วยออกแบบ ปฎิบัติตัวท่าทีที่วางตัวสิทธิเช่นนี้ หลินโม่โม่ไม่ได้ไม่พอใจ ในเมื่อกลับมาประเทศแล้ว ทุกอย่างจะต้องเริ่มต้นใหม่ทั้งหมด ชีวิตต่างประเทศในอดีตนั้นเธอก็วางมันทิ้งไว้ตรงนั้นนั่นแหละ ทั้งภาคเช้า ไม่มีใครมาเปลี่ยนเวรกับเธอเลย เธอก็เลยเอาแผนการทำงานของบริษัทที่ฝ่ายบุคคลให้มาดูอีกรอบหนึ่ง “เห็นไหม ผู้หญิงที่อยู่มุมตรงนั้นน่ะ” “อืมม เป็นเธอหรือ ? ” เวลาพัก ก็มีหลายคนฉวยโอกาสที่หลินโม่โม่ไม่ได้รู้สึกตัวอะไร แล้วเอาเธอมานินทาเล่น ๆ “การแต่งกายที่ประหลาดมาก ๆ ๆได้ยินมาว่า วันนี้ประธานโจวไม่มาทำงานหนิ” “เหมือนจะใช่นะ แต่สิ่งที่น่าแปลกใจที่สุดก็คือ คนที่เยือกเย็นอย่างประธานฝู้เมื่อได้เห็นเธอ ยังพูดล้อเล่นขึ้นมา” “หา ล้อเล่นอะไรกันล่ะ แต่เสียดาย เมื่อวานฉันลางาน” ไม่เหมือนคนที่มาทำงานที่นี่เพื่อหาผัวรวยน่ะ ฮ่า ๆ ๆ ” เลียนแบบท่าทางของฝู้สือเชิน พอหลังจากพูดคำนี้ออกไป คนรอบข้างก็หัวเราะเสียงดังกันออกมา คำพูดพวกนี้ ล้วนเข้าถึงหูของหลินโม่โม่ทั้งหมด แต่ใบหน้าของเธอก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไร เธอไม่ใช่ลูกคุณหนูของตระกูลหลินแล้ว ผ่านสังคมมามากมาย เธอรู้และเข้าใจการทำงานเป็นอย่างดี จะอาศัยการนินทาว่าร้ายผู้อื่น โอกาสจะชนะก็ยากจะมี สิ่งที่เธอต้องการก็คือจะต้องรอเวลา “คนที่มาใหม่น่ะ ดูพวกนี้ก่อน หากมีเรื่องอะไรไม่เข้าใจให้มาถามฉันนะ” พอถึงตอนบ่าย เอกสารเป็นกอง ๆ ก็วางลงมา รอหลินโม่โม่รู้สึกตัวกลับมา ผู้หญิงที่ใส่รองเท้าส้นสูง ก็ได้บิดตัวเดินออกไป สุดท้ายก็ได้เดินเข้าไปยังห้องทำงานผู้จัดการออกแบบ ดูแล้ว ผู้หญิงคนนี้คงจะเป็นหัวหน้าของเธอ หลินโม่โม่คิดในใจ หลังจากนั้นเธอก็จัดการเอกสารให้เรียบร้อย หลังจากนั้นก็ค่อย ๆ เปิดทีละหน้า ๆ ทุกหน้าล้วนเป็นการออกแบบก่อสร้างทั้งหมด ไม่ว่าจะดูจากทฤษฎีการออกแบบไหนก็ตาม สิ่งพวกนี้ล้วนเหมือนกับคนที่เพิ่งจะเริ่มเรียนมาอย่างไรเช่นนั้น หรือว่าจะเป็นการทดสอบเธอ ? หลินโม่โม่คิดแล้วคิดอีก ก็ได้เอาดินสอขึ้นมาแก้บนเอกสารเหล่านั้น รอเธอจัดการอะไรเสร็จหมดแล้ว ก็สองทุ่มพอดี ทุกคนในห้องก็ต่างกลับหมดแล้ว ก็มีเพียงแต่โต๊ะทำงานของเธอที่สว่างอยู่ ออกจากประตูบริษัท หลินโม่โม่ก็ได้เดินไปยังป้ายรถเมย์ แต่พอถึงตรงนี้ ก็มีรถพอร์เชอสีแดงมาจอดตรงหน้าเธอ หลินโม่โม่กำลังยืนงงอยู่ ประตูรถเปิดออกมา ผู้หญิงที่ใส่เสื้อแบรนด์เนมทั้งตัวก็ลงมาจากรถ เสื้อเดรสที่งดงามของเธอ และรองเท้าส้นสูงสิบกว่ามิล เสียงดังตึก ๆ หลินโม่โม่มองผู้หญิงคนนี้ที่มีความสง่างามระดับสิบ เดิมทีแล้ว ก็คือหลิ่วเลี่ยนซิน “โม่โม่ เป็นคุณจริง ๆ หรือ ฉันคิดว่ารู้จักคนผิดเสียซะอีก”