บทที่ 10 ทำให้เธอกลับตระกูลหลินไม่ได้ตลอดไป

บทที่ 10 ทำให้เธอกลับตระกูลหลินไม่ได้ตลอดไป ดูชุดธุรกิจแบบแก่ของหลินโม่โม่ และยังแต่งหน้าแก่อีก ขณะที่หลิ่วเลี่ยนอีตกใจ ในใจก็ยังมีความสุขที่สุด คิดไปแล้ว หลายปีที่ผ่านไปหลินโม่โม่อยู่ต่างประเทศก็คงจะไม่ดีเท่าไหร่ “โม่โม่ หลายปีมานี้ไปไหนมาล่ะ? ทำให้ฉันรู้สึกเป็นห่วงที่สุด”หลิ่วเลี่ยนอีพูดแกล้งด้วยสีหน้าเอ็นดู ตอนนี้ หลินโม่โม่ก็ไม่คิดว่าจะได้พบกับหลิ่วเลี่ยนอีได้ไวขนาดนี้ เธอคิดว่าน่าจะได้พบกันในงานเลี้ยง แต่ก็ยังคงเห็นหลิ่วเลี่ยนอีที่มีการแสดงแบบนี้อยู่เหมือนเดิม หลินโม่โม่ก็ได้แต่ยิ้มแบบเสียดสี “ไม่ได้เจอหลิ่วเลี่ยนอีตั้งนาน ทักษะการแสดงก็ยังเหมือนเดิมเลยนะ เสียดายที่ฉันไม่มีเศษเงินให้กับคุณ” หลินโม่โม่มีสายตาที่เกลียดชัง เสียงก็ไม่ได้พูดอ่อนแอเหมือนกับเมื่อก่อน ทำให้ในใจของหลิ่วเลี่ยนอีรู้สึกไม่สบาย แต่สุดท้ายเธอก็สามารถปรับอารมณ์กลับมาได้ และยังคงใช้คำพูดที่เจ็บช้ำน้ำใจกับหลินโม่โม่ว่า “ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่คุณก็น่าจะคิดถึงพ่อบ้างไหมนะ หลายปีมานี้หาคุณจนวิตกไปหมด คนก็แก่ไปมากมายเสียแล้ว” ในเมื่อวันนี้คุณกลับมาแล้ว ก็กลับบ้านกับฉันเถอะ ขณะที่พูด หลิ่วเลี่ยนอีก็ได้จับมือหลินโม่โม่ แต่กลับถูกหลินโม่โม่สะบัดออกมา “บ้าน ? พ่อ ? ขอโทษที ในเมื่อเมืองเจียงที่หรูหราเช่นนี้ ไม่มีญาติของหลินโม่โม่” พอพูดถึงพวกนี้ หลินโม่โม่รู้สึกคลื่นไส้ อดไม่ได้ที่จะทำตาเย็นชา เหมือนกับมีดที่แหลมคม หลิ่วเลี่ยนอีถูกสายตาคู่นั้นทำให้ตกใจ เธอไม่กล้าที่จะเข้าไปดึงมือของหลินโม่โม่ ทำได้เพียงแต่ยืนมองหลินโม่โม่เดินจากไป ตลอดจนหลินโม่โม่ขึ้นรถไป หลิ่วเลี่ยนอีจึงจะดึงสติกลับมา แต่ในตอนนี้ โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น โทรศัพท์ที่โทรหาเธอก็คือน้องของเธอหลิ่วเลี่ยนซิน “ฮัลโหล” “พี่ ทำไมยังไม่ถึงล่ะ” “อ่อ ใกล้แล้ว” พอวางสายเสร็จ หลิ่วเลี่ยนอีก็ไม่ได้รออะไรนาน ก็ได้ไปที่ผับที่นัดกับหลิ่วเลี่ยนซินเอาไว้ ในห้อง หลิ่วเลี่ยนซินก็ได้สนุกสนานมากมายแล้ว ทั้งร่างกายเต็มไปด้วยกลิ่นเหล้า เมาจนร่างกายตัวเองเริ่มไปซบกับหนุ่มเนื้ออ่อน หลิ่วเลี่ยนอีที่ผลักประตูออกมาแล้วเห็นสภาพแบบนี้ ทำให้โมโหอย่างมาก แล้วก็ปิดเสียงเพลง และให้คนทั้งห้องออกไปให้หมด เหลือเพียงแต่พี่น้องสองคน “พี่ นี่พี่ทำอะไร” มองหลิ่วเลี่ยนอีที่มีหน้าสีดำ หลิ่วเลี่ยนซินก็สร่างเมาได้ครึ่งหนึ่งแล้ว หลิ่วเลี่ยนอีมองหลิ่วเลี่ยนซินด้วยสายตาที่แข็งกระด้าง และพูดอย่างไม่สบอารมณ์ “ดูสภาพเธอซิ เหมือนผู้หญิงที่ไหนล่ะ” พอได้ยินคำพูดของพี่สาว หลิ่วเลี่ยนซินก็ปากสั่น แล้วก็พูดออกไปว่า “เดิมทีฉันก็ไม่ใช่นี่นา” หลิ่วเลี่ยนอีและหลิ่วเลี่ยนซินล้วนเกิดในบ้านนอกคอกนา ตอนที่ออกจากบ้านนอกมา หลิ่วเลี่ยนอีตั้งใจเรียนหนังสือ และได้สอบเข้าโรงเรียนในเมือง ตอนอยู่ในเมืองเธอก็ได้ปิดบังสถานภาพที่บ้านของเธอไว้ ส่วนหลิ่วเลี่ยนซินไม่ได้มีโชคในด้านนี้ เธอก็เลยอาศัยอยู่ที่บ้าน หลังจากนั้นห้าปี หลิ่วเลี่ยนอีก็ได้พาเธอมายัง่เมืองเจียง และในแผนการของหลิ่วเลี่ยนอี ไม่เพียงแต่ทำให้หลิ่วเลี่ยนซินมีชื่อเสียงในเมืองเจียง แต่ยังเป็นพิธีกรสาวสุดสวยด้วย สิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ เธอกับหลินโม่โม่เกิดวันเดือนปีเกิดเดียวกัน ตอนที่ฝู้สือเชินเอาสร้อยมาหาคน ณ ตอนนั้น เธอก็ได้สำเร็จในการเป็นตัวแทนของหลินโม่โม่ พอคิดถึงตอนนั้น หลิ่วเลี่ยนอีก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจหลินโม่โม่ที่โชคดีในตอนนั้น ไม่คิดว่าคนที่ตัวเองจัดการให้มานอนกับหลินโม่โม่ จะเป็นฝู้สือเชิน “ฉันจะบอกเธอนะ หลินโม่โม่กลับมา แกต้องระวังด้วยนะ”หลิ่วเลี่ยนอีพูดอย่างไร้อารมณ์ พอคิดถึงหลินโม่โม่ที่กลับมา ก็ยังคนใช้สายตาแบบนั้นมองเธอ หลิ่วเลี่ยนอีก็เลยเกิดอารมณ์เสียขึ้นมา แต่ขณะเดียวกันก็เป็นห่วง ถึงแม้เมื่อสักครู่เธอจะถามไถ่หลินโม่โม่ จะเอาเธอกับบ้าน แต่หลินโม่โม่ไม่เอาด้วย แต่กลับตัดการทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด หากตระกูลหลินรู้ว่าเธอกลับมา คงจะต้องส่งผลกระทบถึงแผนการของเธอเสียด้วย “อะไรนะ เธอกลับมาแล้ว ?” พอได้ยินหลินโม่โม่สามคำนี้ หลิ่วเลี่ยนซินก็สร่างขึ้นมาในทันที หลายวันมานี้เธอยังมีชีวิตที่สนุกสนานดี ๆ อยู่เลย หากหลินโม่โม่กลับมา เธอจะต้องโดนไล่ออกไปใช่ไหมนะ “พี่ ทำไงดี” “ยังดีที่ยังรู้ตัวทัน” ชัดเจนว่า หลิ่วเลี่ยนอีมีการวางแผนในเรื่องแบบนี้แล้ว สายตาของเธอเต็มไปด้วยความโหดร้าย “ในเมื่อฉันมีวิธีให้เธอออกจากตระกูลหลินไปห้าปี แน่นอนว่ามีวิธีไม่ให้เธอกลับตระกูลหลินได้ตลอดไป”