บทที่11 ชายผู้เรียบง่ายเป็นกันเอง

บทที่11 ชายผู้เรียบง่ายเป็นกันเอง หลินโม่โม่กลับถึงบ้าน ล้างหน้าบ้วนปากเสร็จ ก็เป็นเวลาสี่ทุ่มแล้ว เธอเปิดเข้าไปในห้องเด็กเล็กอย่างระมัดระวัง เห็นเพียงเสี่ยวเสี่ยวที่หลับไปแล้วในเวลานี้ แต่กลับไม่สงบมากนัก ในปากยังคงพึมพำถึงหม่ามี๊ หลินโม่โม่นั่งลงข้างเตียง ลูบเสี่ยวเสี่ยวเบาๆ มองดูท่าทางของเสี่ยวเสี่ยว เธอก็ขมวดคิ้วขึ้นมา เสี่ยวเสี่ยวถึงแม้จะเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แต่รูปคิ้วกลับเต็มไปด้วยความกล้าหาญ แตกต่างกับคิ้วโค้งงอนของเธอ แบบนี้ดูเหมือนจะคล้ายกับพ่อผู้ให้กำเนิดเธอ ในคืนนั้น เป็นสิ่งที่หลินโม่โม่ไม่เต็มใจที่จะนึกถึง แต่วันนี้กลับไปเจอหลิ่วเลี่ยนอีเข้า เรื่องทั้งหมดจึงกลับเข้ามาในสมองเธออีกครั้ง หวนคิดถึงเรื่องราวกับผู้คนเหล่านั้น ในปากหลินโม่โม่ก็อดไม่ได้ที่จะขมขื่น ถึงแม้ว่าก่อนกลับประเทศมาเธอได้เตรียมใจไว้ดีแล้ว แต่พอได้เห็นใบหน้าของหลิ่วเลี่ยนอีอีกครั้ง ในใจของเธอก็ยังคงไม่อาจหยุดยั้งความโกรธเคือง ไม่อาจหยุดยั้งความเคียดแค้นที่มีต่อตระกูลหลิน！ แล้วยังมีความเคียดแค้นที่มีต่อตัวเอง ถ้าในตอนนั้นเธอไม่ได้เป็นเพื่อนกับหลิ่วเลี่ยนอี ก็จะไม่มีการชักศึกเข้าบ้านที่ตามมาหลังจากนั้น เธอเองก็จะไม่ต้องจากบ้านไปหลายปี แปะแปะ น้ำตาร่วงหล่นลงบนผ้าห่มอย่างไร้เสียง “หม่ามี๊ ร้องไห้ทำไม?” เสี่ยวเสี่ยวในตอนนี้ตื่นแล้ว มองหลินโม่โม่ด้วยสายตางัวเงีย หลินโม่โม่ยังไม่ทันได้เช็ดออก เห็นเพียงเสี่ยวเสี่ยวโอบกอดคอของหลินโม่โม่ ใช้ปากเล็กๆจูบไปที่ดวงตาที่ร้องไห้ของหลินโม่โม่ เสี่ยวเสี่ยวเลียนแบบท่าทางที่หลินโม่โม่มักใช้ปลอบโยนเธอ แล้วพูดด้วยแววตาจริงจัง “หม่ามี๊เป็นเด็กดี” หลินโม่โม่อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา “หม่ามี๊ อยากนอนกับเสี่ยวเสี่ยวใช่ไหม? งั้นรีบขึ้นมาสิคะ” เสี่ยวเสี่ยวยกมุมผ้าห่มขึ้น “จ่ะ” หลินโม่โม่ถอดรองเท้าแล้วมุดเข้าไป “หม่ามี๊ ตัวหอมจังเลย เป็นหม่ามี๊ที่ตัวหอมที่สุดในโลกเลย” เสี่ยวเสี่ยวมุดศีรษะเข้าไปในอ้อมแขนของหลินโม่โม่ ออกแรงสูดดมกลิ่นบนตัวเธอ ได้ยินเสี่ยวเสี่ยวพูดแบบนี้ ในใจของหลินโม่โม่มีความสุขมาก แต่ในพริบตา เธอก็นึกถึงคำถามที่หลายปีมานี้ทำให้เธอกลัว “เสี่ยวเสี่ยว หม่ามี๊ขอถามหนูอย่างนึงได้ไหม?” หลินโม่โม่ลังเลอยู่นาน แต่ก็ยังพูดออกมา เสี่ยวเสี่ยวพยักหน้า “หม่ามี๊จะบอกว่าถ้า ถ้าเกิด พวกเราหาแดดดี๊ของเสี่ยวเสี่ยวเจอ แล้วเสี่ยวเสี่ยวจะอยากใช้ชีวิตอยู่กับแดดดี๊ไหม? หรือว่าจะอยู่กับหม่ามี๊?” เหตุผลที่หลายปีมานี้เธอไม่กล้ากลับประเทศก็เพราะกลัวว่าสิทธิ์การเลี้ยงดูเสี่ยวเสี่ยวจะถูกคนอื่นแย่งไป แม้ว่าคนๆนั้นจะเป็นพ่อของเสี่ยวเสี่ยวก็ตาม แต่เมื่อมองในมุมของเสี่ยวเสี่ยว เธอมีสิทธิ์ที่จะเลือก เสี่ยวเสี่ยวมองท่าทีประหม่าของหลินโม่โม่ มุ่ยปากเล็กๆ ไม่ได้ตอบในทันที สองแม่ลูกตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่ “เสี่ยวเสี่ยว หม่ามี๊ก็แค่...” เห็นเสี่ยวเสี่ยวไม่พูดอะไร หลินโม่โม่จึงเปิดปากพูด แต่เสี่ยวเสี่ยวกลับเผยใบหน้ายิ้มแย้ม แล้วพูดความปรารถนาที่อยู่ในใจมานานออกมา “หนูอยากอยู่กับหม่ามี๊แดดดี๊” ได้ยินคำนี้ หลินโม่โม่ก็เกิดความขมขื่นในใจ แต่ใบหน้ากลับยังต้องรักษารอยยิ้มไว้ กับผู้ชายที่เรียบง่ายเป็นกันเอง เธอจะไปใช้ชีวิตอยู่กับเขาได้ยังไง