บทที่12 ความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง

บทที่12 ความรับผิดชอบอันหนักอึ้ง วันที่สอง หลินโม่โม่ลืมตากลมโตทั้งสอง แล้วก็รีบร้อนออกไปอีกครั้ง “เสี่ยวเสี่ยว อยู่บ้านต้องเชื่อฟังคำพูดของคุณป้านะ!” มองดูหลินโม่โม่รีบร้อนออกไป หลินเสี่ยวเสี่ยวที่นั่งดื่มนมอยู่บนโต๊ะอาหารก็ถอนหายใจแล้วส่ายหัว “คุณป้า ท่าทางเงอะงะอย่างหม่ามี๊หนู จะมีผู้ชายมาชอบหม่ามี๊ไหม?” คุณป้าที่กำลังกวาดพื้นอยู่ถูกคำพูดของเสี่ยวเสี่ยวทำให้ประหลาดใจ พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ กินข้าวเสร็จ เสี่ยวเสี่ยวก็ขยับจากโต๊ะอาหารไปที่โทรศัพท์ตั้งโต๊ะในห้องรับแขก หยิบหูโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดหมายเลขชุดหนึ่งอย่างชำนาญ ผ่านไปไม่นาน อีกฝั่งก็รับสาย “ฮัลโหล?” “คุณน้าอันอันใช่ไหมคะ? หนูเสี่ยวเสี่ยวนะ” “เสี่ยวเสี่ยว? ทำไมหรอ? มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?” เสี่ยวเสี่ยวเหลือบมองปฏิทินตั้งโต๊ะที่วางอยู่ไม่ไกล “วันนี้เป็นวันเกิดของหม่ามี๊ หนูอยากซื้อเค้กให้หม่ามี๊ น้าพาหนูไปได้ไหมคะ?” เจี่ยนอันมองวันที่บนคอมพิวเตอร์อย่างไม่รู้ตัว วันนี้เป็นวันเกิดของหลินโม่โม่จริงๆด้วย จึงตอบตกลงไปโดยไม่ต้องคิดเลย เจี่ยนอันพาเสี่ยวเสี่ยวไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่งใต้อาคารสำนักงานของเธอ ด้านในมีทุกอย่างที่ต้องการ “คุณน้าอันอันไปทำงานเถอะค่ะ หนูอยากเลือกเค้กสวยๆให้หม่ามี๊ด้วยตัวเอง” การศึกษาที่ได้รับมาจากต่างประเทศ ตั้งแต่เด็กเสี่ยวเสี่ยวก็เป็นตัวของตัวเองมาก ทำให้เจี่ยนอันไม่ต้องกังวลเธอ อีกอย่างการรักษาความปลอดภัยของห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ก็สมบูรณ์และปลอดภัยมาก เธอจึงเห็นด้วยกับความคิดของเสี่ยวเสี่ยว แต่ก่อนจะไป เธอได้ทิ้งกระดาษแผ่นหนึ่งไว้ให้เสี่ยวเสี่ยว “นี่เป็นที่อยู่สำนักงานของน้า ชั้นตึก แล้วก็เบอร์โทรศัพท์ หนูเลือกเสร็จแล้ว อย่าลืมโทรมาหาน้านะ” หลังจากเจี่ยนอันไป เสี่ยวเสี่ยวก็เดินเล่นในห้างสรรพสินค้าอย่างเข้าท่าเข้าทาง มองชุดกระโปรงสวยๆที่แขวนโชว์อยู่ในตู้กระจก เสี่ยวเสี่ยวก็ตัดสินใจทันทีนอกจากเค้กแล้ว เธอจะซื้อชุดสวยๆซักชุดให้หม่ามี๊ด้วย อันที่จริงเป็นเพราะหม่ามี๊ไม่รู้จักแต่งตัวเกินไปแล้ว ในอนาคตถ้าหาแดดดี๊เจอ แดดดี๊ไม่ชอบจะทำยังไง? คิดมาถึงตรงนี้ เสี่ยวเสี่ยวก็ย่นหน้าผากอย่างกลัดกลุ้ม เธอเป็นความรับผิดชอบที่หนักอึ้งจริงๆ! เดินไปได้ซักพัก เสี่ยวเสี่ยวถึงหยุดลงที่หน้าประตูของร้านขายเสื้อผ้าร้านหนึ่ง ชุดกระโปรงยาวสีเขียวมรกตแขนกุด ดึงดูดสายตาของเธอ “หม่ามี๊ ใส่ชุดนี้จะต้องดูดีแน่ๆ” เสี่ยวเสี่ยวพยักหน้าอย่างเห็นด้วย แล้วจึงเดินเข้าไป เพราะเป็นเด็กน้อยอายุสี่ขวบ เลยไม่มีใครสนใจเธอ ในขณะเดียวกัน ด้านหลังเธอมีกลุ่มคนหนึ่งตามมา ดึงดูดสายตาของพนักงานในร้านทุกคน “สือเชิน ขอบคุณนะที่ยังจำวันเกิดฉันได้” หลิ่วเลี่ยนซินแสร้งทำเป็นเขินอายพร้อมพูดกับฝู้สือเชินที่อยู่ข้างๆเธอ แล้วยังอยากที่จะเข้าใกล้ฝู้สือเชินขึ้นอีกอย่างไม่รู้ตัว แต่สายตาที่เย็นชาของฝู้สือเชินทำให้เธอได้เพียงเดินตามทางของตัวเอง ไม่กล้าเคลื่อนไหวมากเกินไป “เลือกสิ” พอเข้าร้านมา ฝู้สือเชินก็เลือกที่จะนั่งลง แล้วพูดโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมอง ถ้าไม่ใช่เพราะเป็นวันเกิดของหลิ่วเลี่ยนซิน เขาก็ไม่มาที่นี่หรอก นี่เป็นความงดงามสุดท้ายที่คืนนั้นเมื่อห้าปีก่อนเหลือไว้ให้เขา เห็นท่าทีเฉยเมยของฝู้สือเชิน หลิ่วเลี่ยนซินก็ไม่พอใจขึ้นมาทันที แต่ใบหน้ายังคงเสแสร้ง เธอเดินไปมาทั่วร้านด้วยรอยยิ้มที่สง่างาม ท่ามกลางสายตาริษยาของผู้คน ใช้นิ้วมือไล่เสื้อผ้าไปทีละชุด แล้วพูดกับพนักงานที่อยู่ด้านหลัง ชุดนี้ ชุดนี้ “ชุดนี้” “คุณป้า หนูจะเอาอันนี้” เมื่อหลิ่วเลี่ยนซินชี้มาที่ชุดกระโปรงยาวสีมรกตตัวนั้น มือเล็กๆก็คว้าชุดนี้ไว้พอดี พอเห็นว่าเป็นเด็กไร้สาระมาแย่งเสื้อผ้ากับเธอ หลิ่วเลี่ยนซินก็ขมวดคิ้วสูง ส่งสายตาไม่พอใจไปที่พนักงานด้านหลัง พนักงานเข้าใจในทันที รีบออกตัวพูดขึ้น “หนูน้อย หลงกับคนที่บ้านใช่หรือเปล่า?” “หนูมาเอง คุณป้า หนูจะเอาชุดนี้ ห่อให้หนูหน่อยได้ไหม?” เสี่ยวเสี่ยวพูดด้วยใบหน้าใสซื่อ ได้ยินคำนี้ หลิ่วเลี่ยนซินก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “ยัยหนู เธอมีเงินหรอ? ชุดนี้มันแพงมากนะ” “ก็...” ได้ยินคำพูดของหลิ่วเลี่ยนซิน ใบหน้าเล็กๆของเสี่ยวเสี่ยวก็เผยความลำบากใจ “ไม่มีเงิน ก็ปล่อยมือไปซะ อย่ามาทำให้ชุดฉันเสีย” หลิ่วเลี่ยนซินถือโอกาสปัดมือของเสี่ยวเสี่ยวที่จับชุดอยู่ เธอลงมือหนักมาก รอยแดงปรากฏขึ้นบนหลังมือขาวนวลของเสี่ยวเสี่ยวอย่างรวดเร็ว “ป้ารังแกหนู?” เสี่ยวเสี่ยวเจ็บจนน้ำตาคลอ แต่เธอก็ดื้อดึงไม่ยอมปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา หลิ่วเลี่ยนซินที่เกลียดเด็กมากก็ไม่สนใจที่จะรักษาหน้าในที่สาธารณะอีกต่อไป “ใช่แล้ว ฉันรังแกแก ไม่ดูล่ะว่านี่มันที่ไหน พ่อแม่แกไม่เคยสอนหรอ ว่านี่ไม่ใช่ที่ที่หมาแมวจะเข้ามาได้ตามอำเภอใจ?” เมื่อเห็นอารมณ์เย่อหยิ่งของหลิ่วเลี่ยนซิน เสี่ยวเสี่ยวก็กล้ำกลืนเล็กน้อย แต่เธอไม่ได้ร้องโวยวาย แต่กระพริบตากลมโตของเธอ มองไปรอบด้าน พอเห็นฝู้สือเชิน เธอก็เกิดความคิดขึ้นมาทันที