บทที่13 มีบัตรสีดำอย่างไม่คาดคิด

บทที่13 มีบัตรสีดำอย่างไม่คาดคิด “แดดดี๊ แดดดี๊!” เสี่ยวเสี่ยวคิดได้ก็ขยับทันที หันตัววิ่งไปหาฝู้สือเชินที่โซฟาอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ฝู้สือเชินยังไม่ทันรู้สึกตัวจากนิตยสารในมือ เสี่ยวเสี่ยวก็โผเข้าไปในอ้อมแขนของเขาแล้ว พร้อมกับเอามือโอบรอบคอเขา ทันใดนั้น ทุกคนต่างก็ตกตะลึง โดยเฉพาะหลิ่วเลี่ยนซิน ตะลึงจนแทบล้มลงไปกับพื้น มองดูก้อนเล็กๆในอ้อมแขน ฝู้สือเชินก็ไม่ได้รังเกียจอะไร กลับกลายเป็นมีรอยยิ้มที่หาได้ยากเผยออกมาที่มุมปาก สำหรับฉากที่พึ่งเกิดขึ้น เขาก็ได้ยินอย่างตั้งใจ เดิมทีคิดว่าเด็กคนนี้จะร้องไห้โวยวาย กลับคิดไม่ถึงว่าจะไม่ร้องไห้ แล้วยังจงใจมาหาเขา “แดดดี๊ ออกมาชอปปิ้งกับคุณป้านิสัยไม่ดี ระวังหนูจะไปบอกหม่ามี๊นะ” เห็นคุณอาแปลกหน้าไม่ได้รังเกียจตนเอง เสี่ยวเสี่ยวก็เลียนแบบเรื่องราวที่เห็นจากในละครโทรทัศน์ พูดอย่างกำกับเองแสดงเอง “แล้วหม่ามี๊ของหนูตอนนี้อยู่ที่ไหนล่ะ?” ฝู้สือเชินมองเด็กหญิงตัวน้อยงดงามตรงหน้า ในใจก็รู้สึกรักใคร่อย่างไร้เหตุผล โดยเฉพาะดวงตากลมโตที่แวววาวสดใสคู่นั้น เห็นแล้วทำให้คนรู้สึกอบอุ่นใจ “วันนี้เป็นวันเกิดของหม่ามี๊ แต่หม่ามี๊ยังต้องทำงาน หนูแค่อยากซื้อของขวัญวันเกิดให้หม่ามี๊” เสี่ยวเสี่ยวทำมุ่ยปากเล็ก พูดความคิดที่แท้จริงออกมาด้วยน้ำเสียงของเด็กน้อย แม้ว่าเสี่ยวเสี่ยวจะเพียงแค่สี่ขวบ แต่เธอก็มีEQสูง แล้วยังพูดเก่งตามสีหน้า เธอรู้ดี เพียงคำพูดคำเดียวของคุณอาสุดหล่อตรงหน้า ชุดนั้นก็จะกลายเป็นของเธอ ท่าทีออดอ้อนเล็กๆของเสี่ยวเสี่ยวทำให้ฝู้สือเชินพูดกับพนักงานโดยไม่ต้องคิด “ห่อชุดนั้น” “สือเชิน” หลิ่วเลี่ยนซินที่อยู่อีกด้านแอบกระทืบเท้าด้วยความโกรธ แต่กลับไม่กล้าพูดอะไร ได้เพียงมองเสี่ยวเสี่ยวที่ในมือถือกระโปรงชุดนั้นอยู่ “ขอบคุณนะคะคุณอา แต่ว่า ให้หนูจ่ายเงินเองเถอะ” เมื่อเห็นว่าบรรลุวัตถุประสงค์แล้ว เสี่ยวเสี่ยวก็ปีนลงมาจากตัวของฝู้สือเชิน ขอบคุณอย่างเอาจริงเอาจัง ได้ยินคำนี้ ทุกคนก็ตกตะลึงอีกครั้ง ต้องรู้ว่าเสื้อผ้าชุดนี้ทั่วโลกมีจำกัด ทั่วทั้งเมืองเจียงมีเพียงชุดนี้ชุดเดียว! แต่เสี่ยวเสี่ยวจะไปรู้เยอะขนาดนี้ได้ยังไง เห็นแค่เธอหยิบบัตรสีดำทั้งใบออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วส่งให้พนักงาน เห็นบัตรสีดำ ใบหน้าของหลิ่วเลี่ยนซินก็มืดมนทันที แค่เด็กบ้าคนหนึ่ง มีบัตรสีดำอย่างไม่คาดคิด! ในตอนนี้ ฝู้สือเชินอดไม่ได้ที่จะหรี่ตาลง แล้วมองไปที่เสี่ยวเสี่ยวอีกครั้ง ในใจอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกคุ้นเคย แต่ก็ไม่รู้ว่าความรู้สึกคุ้นเคยนี้มาจากไหน หรือว่าก่อนหน้านี้เขาเคยเจอเด็กคนนี้มาก่อน? หรือว่าเด็กคนนี้เป็นลูกของหุ้นส่วนธุรกิจของเขา? “หนูชื่อว่าอะไรหรอ?” ฝู้สือเชินพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “หนูชื่อเสี่ยวเสี่ยว” เมื่อเป็นคุณอาที่ทั้งหล่อและใจดี เสี่ยวเสี่ยวก็ไม่ได้ปิดบังชื่อของตน “แล้วต่อไป หนูยังอยากซื้ออะไรให้หม่ามี๊ของหนูอีกบ้าง?” เมื่อเห็นเสี่ยวเสี่ยวเป็นเด็กดีแล้วยังกตัญญูแบบนี้ ฝู้สือเชินอดไม่ได้ที่จะลูบศีรษะเล็กๆของเสี่ยวเสี่ยวอย่างอ่อนโยน “เค้ก หนูจะซื้อเค้กให้หม่ามี๊ด้วย!” เสี่ยวเสี่ยวพูดอย่างตื่นเต้น ถึงแม้จะพึ่งรู้จักเมื่อกี้ แต่เสี่ยวเสี่ยวก็ชื่นชอบคุณอาหล่อเท่คนนี้อย่างอธิบายไม่ถูก “โอเค” ภายใต้สายตาของผู้คน ฝู้สือเชินจุงมือของเสี่ยวเสี่ยว เดินไปทางร้านเค้กด้านล่าง หลิ่วเลี่ยนซินที่กลายเป็นคนนอกโมโหจนตัวสั่น การแต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อนของเธอก็บิดเบี้ยว “ไอเด็กผี” เธอด่าทออย่างดุร้ายในใจ จากนั้นจึงนึกได้แล้วเดินตามไป