บทที่16 การโจรกรรม

บทที่16 การโจรกรรม ในวันศุกร์ งานเลี้ยงอาหารค่ำของตระกูลหลิน มองไปที่ประตูบ้านบานใหญ่ที่ทาสีใหม่ของตระกูลหลิน ในใจของหลินโม่โม่ก็รู้สึกสับสน เธอจากที่นี่ไปเป็นเวลาห้าปีแล้ว วันนี้เธอสวมกระโปรงที่เสี่ยวเสี่ยวซื้อให้ แต่งหน้าบางๆ ผมปล่อยสยายไว้ด้านหลัง เป็นความงามที่ดูชาญฉลาดและไม่ขาดความเซ็กซี่ ทำให้เธอกับหลินโม่โม่ในอดีตแตกต่างกันเป็นคนล่ะคน ในเวลานี้ งานเลี้ยงยังไม่ได้เริ่มอย่างเป็นทางการ แต่แขกของตระกูลหลินก็ทยอยเข้ามาไม่สิ้นสุด มองดูสถานการณ์แบบนี้ ตระกูลหลินภายในระยะเวลาห้าปีสั้นๆ ก็ได้ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดแล้ว เพราะว่าถือบัตรเชิญที่เจี่ยนอันให้มา หลินโม่โม่จึงผ่านระบบรักษาความปลอดภัยมาอย่างง่ายดาย เมื่อเข้ามาในห้องโถงงานเลี้ยง หลินโม่โม่ก็พบว่า สไตล์การตกแต่งในบ้านเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่สไตล์แบบจีนที่แม่ของเธอเคยจัดไว้ก่อนหน้านี้ แล้วคนใช้ที่เดินไปเดินมา เธอก็จำไม่ได้แม้แต่คนเดียว หลินโม่โม่อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น หลังจากที่เธอจากไป ตระกูลหลิน ก็เปลี่ยนแปลงไปตั้งแต่ภายในถึงภายนอก กลัวเธอกลับมาขนาดนี้เลยหรอ? ในตอนที่หลินโม่โม่กำลังเหม่อลอยไปชั่วขณะ หลิ่วเลี่ยนอีที่อยู่ท่ามกลางผู้คนราวกับดาวล้อมเดือนก็ค้นพบเธออย่างรวดเร็ว ใบหน้าที่เดิมทีมีรอยยิ้มสดใส ก็หยุดนิ่งทันที “ขอโทษนะคะ ขอตัวสักครู่” หลิ่วเลี่ยนอีพูดกับคนรอบข้าง “เธอเข้ามาได้ยังไง?” หลิ่วเลี่ยนอีหาพ่อบ้านเจออย่างรวดเร็ว ชี้ไปทางหลินโม่โม่แล้วถามขึ้น “คุณนาย เธอคือคุณหนูรองของตระกูลเจี่ยน มีบัตรเชิญครับ” พ่อบ้านไม่รู้จักหลินโม่โม่เลย ได้ยินคำนี้ หลิ่วเลี่ยนอีก็ขมวดคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่าเธอจะประเมินวิธีการของหลินโม่โม่ต่ำไป แต่อยากกลับมาที่ตระกูลหลิน เกรงว่าจะไม่ง่ายแบบนั้น แผนการผุดขึ้นมาในหัวของหลิ่วเลี่ยนอีอย่างรวดเร็ว อีกด้านหนึ่ง สายตาของหลินโม่โม่กำลังเพ่งความสนใจไปที่โปสเตอร์ขนาดใหญ่ที่อยู่กลางงานเลี้ยง บนนั้นคือรูปเด็กผู้ชายที่มีรอยยิ้มน่ารัก พร้อมกับคำอวยพรที่อยู่ข้างๆ สุขสันต์วันเกิดหยางหยาง นี่คือลูกของหลินถิงอี้กับหลิ่วเลี่ยนอีใช่ไหม? น้องชายของเธอ? หลินโม่โม่เหม่อลอยเล็กน้อย มองดูน้องชายที่อยู่วัยเดียวกันกับเสี่ยวเสี่ยว ในใจเธอก็เกลียดไม่ลง “อ้ะ!” “ขอโทษค่ะคุณหนู ขอโทษค่ะ” ในตอนที่หลินโม่โม่หมุนตัว กลับชนเข้ากับคนรับใช้ที่ถือถาดไวน์ ไวน์แดงในแก้วทั้งหมดหกลงบนกระโปรงของเธอ การเคลื่อนไหวที่ไม่เล็กน้อย ดึงดูดความสนใจของผู้คนรอบด้าน “ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” หลินโม่โม่ก้มศีรษะลงพร้อมกับพยายามออกจากฝูงคน เธอมาตระกูลหลินเพียงเพื่อมาเอามรดกของแม่กลับไป แต่ไม่อยากพบเจอคนของตระกูลหลิน แต่คนรับใช้ก็เอาแต่ยืนขวางอยู่ตรงหน้าเธอปิดทางเธอไว้ เอาแต่กล่าวคำขอโทษ “ฉันบอกแล้วไง ว่าไม่เป็นอะไร รบกวนเธอหลีกไปหน่อย” โอกาสที่คนมีหน้ามีตาแบบนี้ เกิดความผิดพลาดระดับต่ำแบบนี้ มักจะทำให้คนรู้สึกไม่ดีเล็กน้อย หลินโม่โม่อดไม่ได้ที่จะตะคอกใส่คนรับใช้ด้วยความโมโห แต่เมื่อสิ้นเสียงของเธอ เสียงที่หลิ่วเลี่ยนอีถือไมโครโฟนก็ดังไปทั่วโถงงานเลี้ยง สายตาทุกคู่ต่างเงยหน้ามอง “ทุกท่าน ต้องขออภัยจริงๆ งานเลี้ยงในวันนี้อาจต้องถูกระงับกลางคัน” “สาเหตุที่ต้องระงับงานเลี้ยงนั้นเป็นเพราะมีขโมยปะปนเข้ามาในหมู่พวกเรา แล้วสร้อยคอโมราสีแดงของฉัน เมื่อครู่ก็ได้ถูกขโมยไปแล้ว”