บทที่17 สถานการณ์ที่ตึงเครียด

บทที่17 สถานการณ์ที่ตึงเครียด หลิ่วเลี่ยนอีลูบคอขาวนวลของเธอ สีหน้าท่าทางโศกเศร้า อย่างที่ทุกคนรู้สร้อยคอโมราเส้นนั้นของเธอ นายท่านหลินได้มาด้วยราคาประมูลสิบห้าล้านเมื่อเดือนที่แล้ว โถงงานเลี้ยงหายใจเฮือกไปชั่วขณะ สถานที่ที่มีแต่คนดังชั้นสูงของพวกเขา กลับมีขโมยปรากฏขึ้น ณ ตอนนั้น ทางออกทั้งหมดของงานเลี้ยงก็เต็มไปด้วยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย หลินโม่โม่อดไม่ได้ที่จะหนาววูบที่หลัง เธอเงยหน้าขึ้นมองตรงกลางงานเลี้ยง เห็นเพียงดวงตาที่ฝังไปด้วยรอยยิ้มของหลิ่วเลี่ยนอีมองกลับมาที่ตัวเอง แย่แล้ว! หลินโม่โม่ตระหนักได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติ แต่ตอนนี้เธอไปไหนไม่ได้แล้ว ไม่ช้า เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างกำยำคนหนึ่งก็มายืนอยู่ตรงหน้าเธอ จ้องมองเธออย่างไม่ลดละ “คุณหนู สวัสดี ไม่ทราบว่าคุณมีบัตรเชิญหรือเปล่า?” ในบรรดาคนทั้งหมดไม่ถาม ถามเพียงเธอคนเดียว ความหมายชัดเจน ดังนั้น สายตาที่สงสัยของทุกคนในงานเลี้ยงจึงมองไปที่หลินโม่โม่ ในเวลานี้หลินโม่โม่เองก็ไม่มีทางเลือก แต่ใบหน้าเธอยังคงรักษารอยยิ้มไว้ แล้วเปิดกระเป๋าถืออย่างใจเย็น “หาเจอแล้ว!” ยังไม่ทันรอให้หลินโม่โม่เปิดปากกระเป๋าให้เสร็จ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยด้านข้างกลับใช้แรงดึงกระเป๋าในมือเธอไป แล้วหยิบสร้อยคอเส้นนั้นที่หลิ่วเลี่ยนอีพูดถึงเมื่อกี้ออกมา หลิ่วเลี่ยนอีผลักฝูงชนออก รีบคว้าสร้อยคอไว้ในมือ ทำทียิ้มไปร้องไห้ไป ราวกับเป็นผู้ถูกกระทำ “คุณหนูท่านนี้ ดูคุณแต่งหน้าแต่งตัวก็ไม่เหมือนคนยากจน แต่คุณทำไมต้องขโมยของล่ะ?” ดวงตาของหลิ่วเลี่ยนอีแดงก่ำ มองไปที่หลินโม่โม่ หลิ่วเลี่ยนอีทำเหมือนคนแปลกหน้า ราวกับเธอไม่เคยรู้จักหลินโม่โม่มาก่อน คนในเหตุการณ์ต่างก็ถูกทักษะการแสดงที่ล้นเหลือของเธอหลอก แต่หลินโม่โม่ในใจรู้ชัดเจน นี่เป็นการใส่ร้ายที่หลิ่วเลี่ยนอีกำกับเองแสดงเอง อุบายน่ารังเกียจแบบนี้ มีแค่หลิ่วเลี่ยนอีเท่านั้นที่ทำได้ คนรับใช้ที่เมื่อครู่ยังก้มหัวขอโทษอยู่ก็หายตัวไปแล้ว หลินโม่โม่ยิ้มเยาะออกมา ดูเหมือนวันนี้เธอจะเสียเปรียบ ถูกหลิ่วเลี่ยนอีทำให้อับอายแล้ว “ถ้าคุณไม่พูดอะไร ฉันจะแจ้งตำรวจแล้วนะ” ใบหน้าของหลิ่วเลี่ยนอีแสร้งทำเป็นให้โอกาสหลินโม่โม่ แต่เธอแอบเตรียมการให้พ่อบ้านแจ้งตำรวจ ในวันนี้ ต่อหน้าผู้คนมีหน้ามีตาของทั้งเมืองเจียง หลินโม่โม่ถูกเธอใส่ความให้มีประวัติโจรกรรม แม้ว่าหลังจากนี้หลินโม่โม่คิดจะกลับตัว ก็เป็นเรื่องยากลำบาก คิดเล่นอุบายกับเธอหลิ่วเลี่ยนอี หลินโม่โม่แกยังอ่อนหัด “ช้าก่อน” ในตอนที่จิตใจของหลิ่วเลี่ยนอีมีความสุขเหลือล้น น้ำเสียงเย็นเยือกก็ขัดจังหวะเธอ “นั่นฝู้สือเชิน!” เมื่อร่างสูงชะลูดนั้นปรากฏขึ้นในโถงงานเลี้ยง ทุกคนต่างก็แตกตื่น ฝู้สือเชินเป็นใคร การได้เจอในโอกาสแบบนี้ ห้ามไม่ได้ที่จะทำให้คนรู้สึกว่าชั่วชีวิตนี้ช่างโชคดี แต่ทั้งตัวเขาเต็มไปด้วยกลิ่นอายอันล้ำค่า เย็นชา ทำให้ผู้คนต่างไม่กล้าเข้าใกล้ ได้เพียงมองเขาเดินอย่างราชาบนเส้นทางที่ไม่สิ้นสุดไปถึงด้านหน้าของหลินโม่โม่ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยรูปร่างกำยำในทีแรกที่ยืนอยู่หน้าเขา กลายเป็นไม่มีค่าในเวลานี้ ฝู้สือเชินมองข้ามผู้คนแล้วมองดูบรรยากาศรอบด้าน ในที่สุดสายตาที่เฉยชาก็เลื่อนลงบนตัวของหลินโม่โม่ “เธอขโมยหรือเปล่า?” น้ำเสียงของเขาสงบนิ่ง “หือ?” หลินโม่โม่มองแวบเดียวก็จำชายตรงหน้าได้เขาคือเจ้านายที่ก่อนหน้านี้รับเธอเข้ามา หรือว่าเขาจำตัวเธอได้? เขาจะทำอะไรกับตัวเธอ? ไล่ออก? ปิดกั้นอาชีพ? ในช่วงหนึ่ง สมองของหลินโม่โม่สับสนพร่าเบลอ “ฉันกำลังถามเธออยู่” ฝู้สือเชินขมวดคิ้ว เขาไม่เคยเจอใครที่กล้าใจลอยต่อหน้าเขามาก่อน แล้วยังเป็นในสถานการณ์ที่ตึงเครียดแบบนี้ ผู้หญิงคนนี้ไร้สมองเกินไปแล้ว