ตอนที่ 3

“แกแก ฉันสวยยัง อร๊ายยยย” “กรี๊ดด ใครก็ได้ช่วยเอาฉันออกไปจากตรงนี้หน่อย ฉันกำลังจะละลายแล้ววว” “โอ๊ยยย แก หัวใจฉันหยุดเต้นล้าวววว ช่วยด้วยย หล่ออะไรเบอร์นี้” “งื้อออออ // “เจ้าชายของฉานนน” เสียงมากมายของเหล่าสาวแท้สาวเทียมดังไปทั่วเส้นทาง จนเกิดความอลหม่านวุ่นวายตามทางเดินภายในโรงเรียน เมื่อพวกเธอเหล่านั้นพบกับบุรุษเพศทรงเสน่ห์ ที่ถูกขนานนามว่าเป็นเจ้าชาย ทั้ง 5 คน และเป็นกลุ่มบุคคลที่หาตัวจับยาก อย่างยิ่งยวดภายในโรงเรียนไฮสคูล Ambid แห่งนี้ แต่พวกเธอเหล่านั้นก็ทำได้แค่เพียงเปล่งเสียงและส่งสายตาเท่านั้น เพราะทุกคนรู้กันดีกว่า..พวกเขาทั้งห้า ..ไม่ชอบความวุ่นวายและการแตะเนื้อต้องตัว ถึงต่อให้พวกเธอเป็นผู้หญิง ก็ไม่มีสิทธิพิเศษใดๆ.. เพราะแท้จริงแล้วพวกเขาไม่ใช่นักเรียนธรรมดาทั่วไป แต่พวกเขาคือว่าที่ผู้ทรงอิทธิพล และเป็นซาตานในร่างเจ้าชายที่ทุกคนต่างก็เกรงกลัวกัน ทำให้ทุกคนต้องรักษาระยะห่างเอาไว้ ได้เป็นอย่างดี..เพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ถึงแม้ว่า สมาชิกทั้ง 5 จะเรียนอยู่เกรด 11 ของโรงเรียนแห่งนี้ แต่คำว่าเกรด 11 ของพวกเขาเหล่านั้น ไม่ได้หมายถึงชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ของโรงเรียนทั่วไป แต่น่าจะหมายถึงระดับอนุบาลมากกว่า... เพราะสมองและความรู้ที่พวกเขามี มันเหนือและไปไกลกว่านักเรียนเกรด 11 เป็นอย่างมาก หรือ เรียกได้ง่ายๆเลยว่า พวกเขาคือ กลุ่มนักเรียนพิเศษ กลุ่มนักเรียนอัจฉริยะ รวมถึงหนึ่งในห้า คือว่าที่เจ้าของโรงเรียนแห่งนี้ และนั่น เลยทำให้พวกเขามีอภิสิทธิ์ไม่ร่วมชั้นกับนักเรียนคนอื่น ด้วยการมีห้องเรียนเฉพาะเป็นของตัวเอง ส่วนอาจารย์ที่มาสอนนั้น ก็ต้องเป็นระดับอัจฉริยะระดับโลกเท่านั้น.. และที่สำคัญ ตารางเรียน วิชาที่จะเรียน รวมถึงเวลาเข้าออกโรงเรียน ของพวกเขา จะถูกกำหนดโดยพวกเขาเองเท่านั้น ทำให้พวกเขาเลือกที่จะเริ่มเรียนหลังทุกคนเข้าเรียน และเลิกเรียนก่อนทุกคนเลิกเรียน รวมไปถึงมีตึกเรียน ที่มีห้องนั่งเล่น ห้องอาหารเป็นของตัวเอง ไม่ได้รวมกับกลุ่มนักเรียนคนอื่นภายในโรงเรียน เพราะถ้าพวกเขาออกมารวมกับกลุ่มคนในโรงเรียน มันก็จะเกิดเหตุการณ์วุ่นวายเหมือนกับในตอนนี้นี้ยังไงล่ะ “เดย์นะเดย์ จะบังคับพวกเรามาทำไมก็ไม่รู้! ..ส่วนมึง สัสไนท์ มึงก็ตามใจเดย์เกินไป.. ดูดิ รำคาญฉิบหายที่ต้องมาเดินให้คนพวกนี้โวยวายใส่หูอยู่ได้.. ไม่เคยเห็นผู้ชายกันหรือไงวะ!!” น้ำเสียงหงุดหงิดพร้อมสายตาขวางที่ส่งไปหาคนรอบตัว ถูกเอื้อนเอ่ยออกมาจากปากสมาชิกคนแรก บุคคลที่มีใบหน้าป่าเถื่อนแต่มันกลับดูกร้าวใจสำหรับผู้หญิงหลายคน..หนึ่งในสมาชิกที่ทรงอิทธิพลอันดับหนึ่งของเอเชีย ที่เรียกว่า กลุ่มแบล็กวูฟ ...เคนตะ “รำคาญเหี้ยไร มึงแหกตาดูดีดีสิวะ ของดีทั้งนั้น..เชี้ยเอ้ย.. น้องคนนั้นน่ารักว่ะ คนนั้นก็น่ารัก แม่ง โรงเรียนเรา..น่ารักหลายคนขนาดนี้เลยเหรอวะ” ยังไม่ทันที่่่คนที่เคนตะพาดพิงจะตอบโต้อะไรกลับมา..ซัน สมาชิกอีกคนที่เดินโปรยเสน่ห์ส่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ให้สาวๆระหว่างทาง จนหลายต่อหลายคนต่างก็เข่าอ่อนและหลงเคลิ้มไป..ก็เอ่ยปากออกมา ก่อนจะหันไปยักคิ้วส่งยิ้มไปให้สาวๆ เหมือนที่ตนถนัด..อีกครั้ง จนทำให้เพื่อนๆปรายตามองด้วยความเหนื่อยใจ และไม่มีใครสนใจคำพูดของเขาเลยสักคน.. “มึงก็รู้ คราวที่แล้วพวกเราไม่ไป เดย์แม่งโกรธกูเป็นอาทิตย์ ครั้งนี้ก็ไปๆเถอะ เดี๋ยวถึงช้าอาละวาดอีก..” ไนท์..สมาชิกอีกคนที่ถูกพาดพิงแต่แรก บุคคลที่มีสายตาแหลมคมราวซาตาน มีสมองอันชาญฉลาดราวสวรรค์สรรค์สร้าง และเป็นผู้ที่ไม่เกรงกลัวผู้ใด นอกจากน้องสาวสุดที่รักของตนเองเท่านั้น เอ่ยปากออกมา..พร้อมกับก้าวเท้าเดินไปตรงหน้า โดยไม่สนใจเสียงกรี๊ดหรือสายตาของคนรอบข้าง แม้ว่าเขาจะรำคาญอยู่บ้างก็ตามที “ก็เป็นซะอย่างนี้ไง มึงอะตามใจเดย์มากไป เลยเอาแต่ใจแบบนี้ไง” “มันก็เรื่องของกูมั้ย เสือก!!” “เออ กูบวกไอ้ไนท์ มึงอะเสือกไอเคน ฮ่าๆ” “สัส ไม่ช่วยกู ก็ช่วยหุบปากของมึงแล้วมองผู้หญิงของมึงต่อไปเถอะ... หึ...มึงอะ ว่าไง..ไอ้เค” แต่แล้วเคนตะก็ไม่ละความพยายามที่จะหาพวกที่เข้าข้างตนเลยเอ่ยปากไปถามผู้ชายข้างๆที่เดินมาด้วยกัน ..สมาชิกอีกคนที่ได้แต่เดินฟังบทสนทนาของเพื่อนเขาเงียบๆตลอด..เงียบจนเหมือนไม่มีตัวตนในตรงนี้ ..เค ว่าที่เจ้าของโรงเรียน และมหาลัยชั้นนำทั่วเอเชีย รวมถึงโรงเรียนที่พวกเขากำลังเดินอยู่ด้วย เคทำเพียงปรายตามองนิ่งราวกับน้ำแข็งเท่านั้น ก่อนจะยื่นมือไปทางไนท์ พร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้น และไม่นานก็ค่อยๆเบี่ยงแขนไปทางเคนตะ พร้อมกับพลิกข้อมือลง ทำให้บัดนี้นิ้วโป้งถูกชี้ลงต่อหน้าเคนตะแทน และเป็นที่รู้ดีกันว่า..เขาหมายถึงอะไร “สัส!..พวกมึงจำไว้เลย ..ไอ้โซ่ เหลือมึงแล้ว มึงคือความหวังของกู..ทีมใคร เลือก!!” คราวนี้เคนตะเปลี่ยนเป็นหันไปหาด้วยความหวังที่สมาชิกคนสุดท้าย บุคคลที่เงียบมาตลอดไม่ต่างกันกับเค แต่มันต่างตรงที่ว่า เขาไม่ได้หน้าเรียบเฉยเหมือนน้ำแข็ง แต่ใบหน้าของเขา มันดูดุราวปีศาจเพลิงไฟ..ที่ร้อนแรงร้ายกาจ แต่ถึงอย่างนั้นบนใบหน้าของเขาก็ปรากฏรอยยิ้มที่มุมปากเล็กๆตลอดเวลา เมื่อนึกถึง บุคคลอีกคนที่เพื่อนเขาพาดพิง บุคคลที่เอาแต่ใจ..บุคคลที่เป็นน้องสาวของไนท์ แต่ก็เหมือนกับเป็นน้องสาวของพวกเขาทั้ง 5 คนและก็เป็นบุคคลที่ทุกคนต่างก็ตามใจและปฏิบัติกับเธอผู้นั้นราวกับเจ้าหญิงตัวน้อย แต่ไม่ใช่..สำหรับเขา..โซ่ “เสียใจด้วยว่ะไอ้เคน ..กูบวกไอ้ไนท์ ” “ฮ่าๆๆ ไอ้เคน ไม่มีใครทีมมึง.. กูชนะ!” “สัส ชนะเหี้ยไร เพราะมึงคนเดียวไอ้โซ่ ทำไมไม่เข้าข้างกู!!” “คนอื่นก็ไม่เข้าข้างมึงมั้ย?” “ก็มึงเป็นแบล็กวูฟเหมือนกู มึงก็ต้องเข้าข้างกูซิ” “..เรื่องนี้ เพื่อน พี่น้อง ไม่เกี่ยวโว้ย..เพราะ...เรื่องนี้ กูหมั่นไส้มึงล้วนๆว่ะ!” แป๊ะ แป๊ะ แป๊ะ ทันทีที่โซ่พูดจบ เขาก็ยกมือขึ้นไปตบกับ ซัน ไนท์ และเค ตามลำดับก่อนจะหันมายกคิ้วให้เพื่อนรักอย่างเคนด้วยอารมณ์กวนในรูปแบบของเขาที่มักจะทำกับคนที่สนิทเช่นนี้ “อ่าวไอ้เหี้ย..พูดแบบนี้ งั้นมาดวลตัวตัวกูดีกว่า” “หึ..หกโมงเย็น สวนหลังโรงเรียน?” “หึหึ จัดไปไอ้เพื่อนรัก!” หลังจากที่เคนตะเอ่ยปากท้าดวลตัวต่อตัวกับโซ่ ผู้ที่เป็นทั้งเพื่อนรัก และพี่น้องในคราเดียวกัน เคนตะก็มองหน้าพร้อมเลิกคิ้วส่งไปให้ ก่อนจะกำมือยื่นไปข้างหน้า..และนั่นก็ทำให้โซ่ที่มองมานิ่งๆ ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะกำมือยื่นไปชน และเบี่ยงเป็นตบมือแบบกำหมัดไปทางซ้ายทีขวาที จากนั้นก็แบมือและเปลี่ยนเป็นแท็กไฟลท์กันและกัน..ตามโค้ดมือที่พวกเขาทั้งคู่ทำกันเป็นประจำ.. ตึก! ตึก! ตึก! แป๊ะ! “ดีล / ดีล” “แม่งไอ้คู่นี้ เมื่อไรพวกมึงจะเลิกดวลกัน มึงจะต่อยจนโตเลยหรือไง ท้าต่อยกัน ตั้งแต่เด็กยันจะมีกิจการเป็นของตัวเองแล้วเนี่ย” เป็นซันที่เลิกหันไปสนใจผู้หญิงรอบข้างชั่วคราว และพูดขำขันขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเพื่อนตน 2 คน ท้าดวลกันอีกแล้ว.. และนั่นก็เป็นแค่ประโยคบอกเล่าเท่านั้น ไม่ใช่ประโยคคำถาม เพราะเคนตะและโซ่ก็ได้แต่มองหน้าพร้อมแค่นหัวเราะเท่านั้น แค่มองหน้า ก็รู้แล้วว่าอีกฝ่ายคิดเช่นไร ต่อให้พวกเขาอายุเยอะกว่านี้ หรือเป็นผู้ใหญ่กว่านี้ ทั้งคู่ก็ไม่มีวันเลิกดวลหรอก..เพราะนั่นคือกิจกรรมที่ทั้งคู่ชื่นชอบ..และ.. คงสู้กันไปเรื่อยๆแบบนี้ จนกว่ามิตรภาพความเป็นเพื่อนจะหมดลง และมันคงจะไม่มีวันนั้น ..นั่นคือความคิดของทั้งคู่ในวันนี้ แต่แล้ว หนึ่งในห้าที่จริงจังที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากออกมา เมื่อเขายกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูแล้วพบว่า..มันใกล้จะถึงเวลาแล้ว.. “มั่วแต่เล่นกันอยู่ได้พวกมึง.. เดินให้มันเร็วๆดิ๊ เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก ” “สัสไนท์ ถ้ามึงจะกลัวขนาดนี้ วันหลัง มึงนอนที่นู่นเลยนะ” “สัส!” “หึหึ” 5 คน 5 สไตล์ 5 ความแตกต่าง ที่เติมเต็มความเป็นเพื่อนของกันและกันอย่างสมบูรณ์แบบ แต่ถึงจะแตกต่างอย่างไร พวกเขาก็มีสิ่งหนึ่งที่เหมือนกัน คือภายนอกที่ดูเป็นเจ้าชายและภายในที่ดูเป็นซาตาน จนทำให้ได้รับการขนานนามทั่วโรงเรียนแห่งนี้ว่า นี่คือกลุ่ม ..เจ้าชายปีศาจ ติ๊ดๆ แต่แล้วอยู่ๆก็มีข้อความเข้ามือถือของทุกคน..และคาดว่านั่นคือข้อความเดียวกันที่ทุกคนได้รับ จากใครบางคนที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไปหา dDay : อีก 5 นาที จะเริ่มแล้วนะ!! ทำไมยังไม่มากันอีก! dDay : ถ้าครั้งนี้มาไม่ทัน หรือไม่มาอีก เดย์จะไม่คุย ไม่สนใจทุกคนแล้ว เดย์ จะไม่แนะนำสาวให้เฮียซัน แล้วก็ไม่เป็นกรรมการตัดสินให้เฮียเคนกับเฮียโซ่ อีกแล้วด้วย!! dDay : [สติ๊กเกอร์โกรธ] หลังจากได้รับข้อความทุกคนก็มองหน้าอย่างรู้กัน..แม้ว่าปากของใครบางคนจะบอกว่า ไม่ได้สนใจหรืออยากตามใจน้องสาวคนนี้ แต่สุดท้ายพอได้รับข้อความ ทุกคนก็เลิกคุยและเปลี่ยนเป็นก้าวเท้า เดินมุ่งหน้าตรงไปอย่างจริงจังทันที.. จนในที่สุด พวกเขาทั้ง 5 ก็เดินผ่านกลุ่มคนมากมายมาหยุดอยู่ตรงอาคารแห่งหนึ่ง ก่อนจะเข้าไปข้างใน ภายในอาคารแห่งนี้ มีห้องโถงกว้างใหญ่ โดยตรงกลางห้อง ต่างเต็มไปด้วยเบาะนวมสีฟ้า แดง และรอบๆห้องนี้ ก็ล้อมรอบไปด้วยโซนที่นั่งบนอัฒจันทร์ ที่ตอนนี้มีคนมานั่งกันคับคั่ง ทั้งหญิงและชาย สำหรับผู้ชายนั้นก็มีเป้าหมายเพื่อมาดูผู้เข้าแข่งขันตรงลานสนาม ส่วนสำหรับผู้หญิงนั้น ก็เพื่อมาดูผู้ชายที่มาเชียร์ผู้เข้าแข่งขันอีกที นั่นก็คือกลุ่มเจ้าชายปีศาจทั้ง 5 นั่นเอง.. แต่ถึงแม้ว่าคนจะเยอะ บนอัฒจันทร์ ก็ยังคงมีที่นั่งตำแหน่งพิเศษวิวที่ดีที่สุดเอาไว้สำหรับพวกเขาทั้ง 5 คนอยู่ดี และเป็นที่นั่งสำหรับติดขอบสนามเพื่อ ดูการประลองต่อสู้ที่กำลังจะเกิดขึ้นอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ภายในห้องแห่งนี้.. “กรี๊ดดดดดดด” “เจ้าชายมาาาาแล้ววว” “หล่อเวอร์” ไม่ว่าจะทางเดิน ตลอดจนเข้ามานั่งข้างในห้องแห่งนี้ เสียงกรีี๊ดกราดก็ยังคงดังไม่หยุด แต่พวกเขาทั้ง 5 ต่างก็ไม่ได้สนใจ ยกเว้นซัน..ที่มีบ้างที่จะสอดส่องดูสาวๆ ที่เข้าตา แม้ว่าพวกเขาจะทำท่าทีเหมือนสนใจหรือไม่สนใจเสียงรอบข้างและมองไปยังภาพตรงหน้า แต่แท้จริงแล้ว ในใจทั้งห้าก็คิดไม่ต่างกันสักเท่าไร ถ้าไม่ใช่เพราะเดย์ ไม่มีทางที่พวกเขาจะออกมานั่งท่ามกลางคนมากมายเช่นนี้แน่นอน เพราะนอกจากน้ำเสียงกรี๊ดชวนแสบแก้วหูตลอดทางจนตอนนี้ ยังมีสายตาโลมเลียที่ทำให้เกิดความน่ารำคาญสำหรับทุกคนอีกด้วย.. เมื่อพวกเขานั่งลงเรียบร้อย ก่อนเวลาแข่งขันอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ..เดย์ที่อยู่ตรงลานสนาม ก็เงยหน้าขึ้นมามอง พร้อมกับส่งยิ้มพิมพ์ใจที่เต็มไปด้วยความดีใจ มาให้บรรดาเฮียๆของเธอ..โดยเฉพาะใครบางคนที่เป็นหนึ่งในห้านั่นอย่างออกนอกหน้า ก่อนที่เธอจะรีบวิ่งมายืนประจันหน้าเจ้าชายทั้ง 5 คน โดยไม่สนใจว่าใครจะห้ามไม่ให้มา หรืออีกไม่ถึงนาทีก็เริ่มการแข่งแล้ว เพราะเธอจำเป็นต้องมาทำสิ่งที่เธอต้องการให้ได้ก่อน.. นั่นก็คือมาหากำลังใจที่สำคัญของเธอ.. “ขอกำลังใจหน่อย เฮียโซ่ ^ ^” “เออ ให้มันได้อย่างนี้สิน้องกู แทนที่จะขอกำลังใจจากพี่ตัวเอง..” หลังจากที่ไนท์พูดออกมา..เดย์ก็ยังคงทำหูทวนลมและมองจ้องไปยังคนที่ต้องการกำลังใจอยู่อย่างนั้น ในขณะที่อีกฝ่ายซ่อนรอยยิ้มเอาไว้และทำเพียงแค่สีหน้านิ่งเฉยเหมือนปกติที่ทำอยู่เสมอ เธอเลยส่งยิ้มไปอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยความเร็วแล้ววิ่งกลับไปยังจุดแข่งทันที เพราะเธอเองก็กลัวว่าจะกลับไปไม่ทันเวลาเริ่มการแข่งขันครั้งนี้.. “งั้น..เดย์จะตั้งใจแข่งเพื่อเฮียโซ่นะ ไปล่ะ! ^ ^”