ตอนที่ 6

“บอกแล้วใช่มั้ยว่ากระแสสลับไม่ใช่กระแส..” “โถ่ เฮียก็มันจำไม่ได้อะ..สงสัยเพราะยังไม่ได้กินอะไรแน่ๆเลย งั้น..เราไปหาอะไรกินกันก่อนดีม่ะ ^ ^” ตอนนี้ฉันกำลังนั่งยิ้ม ในขณะที่อีกฝ่ายแสดงแต่สีหน้าที่นิ่งเฉย เหมือนกับทุกครั้งที่สอนการบ้านให้ฉัน การบ้าน..ที่มันง่ายแสนง่าย แต่ในเวลานี้อยู่ๆมันก็ยากขึ้นมาสำหรับฉันซะงั้น ... มันจะไม่ยากได้ยังไงล่ะ ก็ในเมื่อมันเป็นแผนของฉัน ให้ได้ใกล้ชิดกับเขา..ผู้ชายที่ฉันแอบรักมาตั้งแต่ประถม.. เรื่องมันเกิดเมื่อวันนั้น ตอนที่ฉันยังเป็นเด็กน้อย วัยเพียง 7 ขวบเท่านั้น ตอนนั้นฉันแอบหนีเฮียไนท์และที่บ้านไปเดินเล่นในสวน เพราะว่าฉันอยากออกไปดูผีเสื้อที่เฮียไนท์เคยพาไปดูครั้งหนึ่ง แล้วก็ไม่ยอมพาไปอีกเลย เพราะเฮียเอาแต่อยู่ในห้องทดลองสารเคมีอะไรก็ไม่รู้ นั่นล่ะ เลยทำให้ฉันต้องแอบไปคนเดียว และก็ไปคนเดียวบ่อยด้วย แต่แล้ว วันนั้นมันกลับไม่เหมือนทุกครั้งที่ฉันจะได้เจอแค่ผีเสื้อ เพราะว่า วันนั้นฉันได้เจอ..สัตว์ที่ฉันทั้งกลัวทั้งเกลียด นั่นก็คือ หนอน!! ฉันในวัยแค่ 7 ขวบ เลยได้แต่ยืนนิ่งค้างและก้าวขาไม่ออก ก่อนจะยืนสั่นร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว..มันกลัวจนฉันได้แต่ภาวนาให้เฮียไนท์มาเจอฉันในตอนนั้นและพาฉันออกไปจากที่ตรงนี้ แต่แล้วคำขอพรฉันก็ได้ผล แต่คนคนนั้นไม่ใช่เฮียไนท์ แต่เป็นใครอีกคนที่เป็นเพื่อนพี่ชายของฉัน..เฮียโซ่.. ตอนนั้น เฮียโซ่มักจะเว้นช่องว่างกับฉันเสมอ ไม่เหมือนเฮียคนอื่นๆ ไม่ว่าฉันจะเข้าไปพูดคุยก็แล้ว ชวนเล่นก็แล้ว แต่เฮียก็ชอบนิ่งใส่ แถมยังตามใจฉันน้อยที่สุด เลยทำให้ตอนนั้นฉันไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขาเท่าไร ..แต่หลังจากเหตุการณ์ในวันนั้น ความรู้สึกฉันก็เปลี่ยนไปจนถึงวันนี้ “ไม่ร้องนะครับคนเก่ง..หลับตาแล้วขึ้นมาบนหลังเฮีย..นะครับ” เสียงที่นุ่มละมุนในวันนั้น ความอบอุ่นที่ได้รับจากแผ่นหลัง และความปลอดภัยที่พาฉันผ่านพ้นสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่น่าขยะแขยงพวกนั้น..ฉันยังจำได้ไม่ลืมเลือนจริงๆ โป๊ก!! “โอ๊ยย เฮีย มาเขกหัวเดย์ทำไม” “..เหม่ออะไร” “แหะๆ คิดถึงร้านของกินเพลินไปหน่อย งั้น...ป่ะๆ เราไปหาอะไรกินกันดีกว่า” ฉันพูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วดึงมือผู้ชายร่างใหญ่ ที่นั่งหน้าเรียบแต่แอบยิ้มเล็กน้อยอยู่เสมอ และก็ไม่รู้เลยว่าเขากำลังยิ้มเพราะอะไร..ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นและเดินตามแรงดึงของฉันแต่โดยดี แต่สุดท้ายไม่รู้ตอนไหน อยู่ๆฉันเองก็กลายเป็นฝ่ายโดนจูงแทนซะงั้น.. ฉันได้แต่มองมือที่เฮียโซ่จับมือฉันเอาไว้ และยิ้มออกมาเล็กน้อย..อย่างมีความสุข ก่อนจะเงยหน้าไปมองแผ่นหลังนั่น .. “นี่เฮีย นำทางไปแบบนี้ รู้แล้วเหรอ ว่าเดย์อยากกินอะไรอะ” “..รู้” “งั้น.. ถ้าเฮียทายไม่ถูก เลี้ยงเดย์นะมื้อนี้” “หึหึ..” นี่ล่ะ เฮียโซ่..ผู้ชายคนนี้ คนที่เดาใจอะไรไม่ได้เลยสักอย่าง..คนที่ชอบทำตัวลึกลับอยู่เสมอ..เฮียไม่ได้ขี้โวยวายเหมือนเฮียเคน ไม่ได้ขี้เล่นเหมือนเฮียซัน ไม่ได้เงียบเฉยเหมือนเฮียเค และไม่ได้แสดงอาการหวงห่วงฉันมากมายเหมือนกับเฮียไนท์ แต่นี่คือเฮียโซ่ ที่ฉันไม่สามารถคาดเดาเฮียออกเลย ว่าเฮียคิดอะไรอยู่กันแน่ แม้ว่าฉันจะพยายามเข้าถึงแค่ไหน พยายามเดาใจแค่ไหน แต่ก็ไม่เคยได้ผลเลยสักครั้ง แต่ในส่วนของเขานะเหรอ.. “เฮียรู้ได้ไงว่าเดย์อยากกินร้านนี้อะ!” “ความสามารถพิเศษ..” เขาพูดจบ ก็จูงมือฉันแล้วก็เดินเข้าไปในร้านทันที..ร้านที่ฉันคิดมาหลายวันแล้วว่าอยากมากิน..ร้านเค้กร้านโปรดของฉันที่เพิ่งค้นพบเมื่ออาทิตย์ที่แล้วนั้นเอง ร้านนี้เป็นร้านเด็ดสำหรับฉัน และก็คงสำหรับใครอีกหลายคนเช่นกัน เลยทำให้ร้านนี้คนต่อแถวเป็นร้อย เพราะฉะนั้นไม่ต้องพูดถึงเลย ว่าจะได้กินเมื่อไร.. “แล้วเฮียจะรอ?” ฉันเอ่ยปากถามไปด้วยความสงสัย เพราะถึงฉันจะเดาใจเขาไม่ค่อยได้ แต่..ฉันก็รู้แน่ๆอย่างหนึ่งว่า เขาไม่ชอบความวุ่นวาย เหมือนกับตอนนี้ที่คนในร้านมองมาทางฉันและเขาตลอดเวลา “ไม่..” เฮียโซ่พูด พร้อมกับเดินอ้อมผู้คนมากมาย แล้วเดินไปคุยอะไรบางอย่างกับพนักงานในร้าน..จากนั้นไม่นานทางร้าน ก็ยื่นถุงอะไรบางอย่าง ส่งมาให้ ก่อนที่เฮียโซ่จะรับมาและเดินผ่านฝูงคนมากมาย จนกระทั่งออกจากร้านไป โดยที่ไม่สนใจสายตาใคร..รวมถึงฉันด้วย “เฮ้ย! เฮีย รอเดย์ด้วยยยย” อะไรของเขาอะ พามาร้าน แล้วก็เดินออกนอกร้านไปเฉยเลย และทำให้ฉันวิ่งสาวเท้า เดินตามเฮียออกไปทันที.. จนกระทั่งเห็นว่าเฮียขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซค์คันใหญ่หรูเครื่องแรงเป็นที่เรียบร้อย และตอนนี้เขาก็กำลังสตาร์ทรถเตรียมจะออก เลยทำให้ฉันต้องรีบจ้ำเท้าวิ่งกระโดดขึ้นซ้อนไปทันที..ไม่งั้น ฉันว่าเขาทิ้งฉันแน่ๆ เอ๊ะหรือว่าไม่ทิ้ง.. อืม..ไม่รู้อะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าเฮียคิดอะไรกันแน่ แต่เอาเถอะ เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันได้ซ้อนเฮียแล้วก็แล้วกัน.. “นี่เฮีย..จะทิ้งเดย์หรือไง ทำอะไรก็ไม่พูดไม่กล่าว ว้ายย” บรื้นนน ยังไม่ทันที่่ฉันจะโวยวายจบ เขาก็ออกบิดตัวเครื่องสุดแรงทันที..จนฉันแทบจะตัวปลิว..ทำให้ฉันรีบจิกเสื้อด้านหลังของเขาแน่น จนไม่รู้เสื้อจะขาดหรือเปล่า ก็เฮียอะ เป็นอย่างนี้เสมอ ไม่รู้จะขับเร็วไปไหน แต่ถึงอย่างนั้น ฉันก็ทำได้แค่จิกเสื้อเหมือนกับตอนนี้เท่านั้น ทั้งๆที่ใจจริงแล้ว ฉันอยากจะกอดเขา แล้วก็เอาหน้าไปแนบซบลงบนแผ่นหลังใหญ่นี้สุดๆไปเลยล่ะ แต่แบบว่า..ถ้าทำแบบนั้น ..มันเขินอะ!! งื้อออออ ขอแค่มองแล้วก็จินตนาการก็พอ เพราะแค่นั้นฉันว่ามันก็ฟินจะแย่แล้ว กรึก.. ฉันเองก็นั่งมโนไปเรื่อยว่าเขาจะพาไปไหน โดยไม่ได้เอ่ยปากถามอะไรออกมา เพราะฉันรู้ดีว่า ถามไปก็ไม่ได้คำตอบ..จนกระทั่งถึงปลายทาง และฉันก็ได้รู้ว่า..เป็นอีกครั้งที่เฮียรู้ใจฉันเสมอ ว่าฉันไม่ได้อยากกลับไปให้สอนการบ้านต่อหรอก..แต่ฉันอยากมาที่นี่.. มันคือสถานที่ที่ฉันชอบอีกที่ ที่ชอบมาทั้งกลางวันและกลางคืน ...สวนสาธารณะที่ติดริมแม่น้ำที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง.. และที่บอกว่าชอบมาทั้ง 2 ช่วงเวลานั่นเป็นเพราะว่าช่วงกลางวันแถวนี้มักจะมีผีเสื้อ ส่วนกลางคืนมันก็มีวิวที่สวยงามตรงริมแม่น้ำ..วิวแม่น้ำที่ประดับไปด้วยสีสันหลอดไฟริบหรี่ที่ถูกสรรค์สร้างโดยมนุษย์โลกตรงปลายทาง หลังจากถึงปลายทาง เฮียโซ่ก็จอดรถ แล้วลงไปยืนอยู่ตรงริมแม่น้ำ เพื่อมองวิวตรงหน้าและไม่ได้รอหรือหันมามองฉันแม้แต่น้อย ทำให้ฉันค่อยๆลงจากรถและไปยืนข้างๆเขาอย่างเป็นปกติของฉันเอง.. พรึ่บ! และทันทีที่ฉันไปอยู่ข้างกายเขา เขาก็ยื่นถุงกระดาษที่ได้รับมาจากร้านของหวานเมื่อครู่ส่งมาให้ฉัน..ส่วนฉันก็รับมันมาด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะเปิดของในถุงดู แล้วพบว่า บลูเบอร์รี่ชีสเค้กของโปรดของฉัน อยู่ภายในถุงนั้น.. แม้ว่าเฮียจะไม่ได้พูดดีหรือดูเป็นห่วงฉันมากมายเหมือนเฮียคนอื่นๆ แต่เขาก็ดูแลฉันดีเสมอ เหมือนในเวลาแบบนี้ยังไงล่ะ.. “ขอบคุณค่าาา เฮียโซ่น่ารักที่สุดเลย แบบนี้ไม่ให้เดย์ชอบได้ไง ^ ^” ฉันพูดอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะเปิดถุงนั่นและหยิบเค้กชิ้นโปรด กัดเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย แต่ฉันก็กินไม่หมดหรอกนะ เพราะของอร่อยแบบนี้จะกินคนเดียวได้ไง ฉันเลยแบ่งเสี้ยวหนึ่ง ยื่นให้กับผู้ชายอีกคน ที่เอาแต่มองวิวตรงหน้า.. “อ่ะ..เฮีย กินหน่อยจะได้อารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง” “ไม่กิน” “เอาเถอะหน่าาา เดย์แบ่งให้” “ก็บอกว่า ไม่กิน” “มันอร่อยนะะะ กินหน่อยยย” คราวนี้ฉันเปลี่ยนเป็นยื่นขนมชิ้นเล็กไปตรงปากของเขาแทน...และทำให้เฮียโซ่ทำเพียงแค่ปรายตาหันมามองด้วยสีหน้านิ่งเรียบเล็กน้อย ก่อนมือใหญ่จะคว้าขนมชิ้นนั้นจากมือฉันไป..แต่ว่าไม่ทันฉันหรอก เพราะฉันจับขนมชิ้นนั้นยัดเข้าปากเขาเข้าไปทันที.. หมับ! “เดย์ป้อน ฮ่าๆๆ” ฉันอดท่ี่จะหัวเราะไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าของผู้ชายตัวโตข้างๆ ที่ตาโตตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองฉัน และก็รีบเคี้ยวขนมชิ้นนั้นด้วยความเร็ว ก่อนที่ไม่นานเขาก็เปลี่ยนเป็นยิ้มเล็กน้อยและคว้าเค้กที่ฉันถือในมือที่เหลือไปถือเองในมือ แล้วก็.. ยัดใส่ปากฉันไม่ต่างกันกับที่เขาโดน “แกล้งเฮียเหรอ.. ” หมับ! “โอ๊ยยยย เอียยยย อื้ออ” คือ คิดดูนะ เค้กชิ้นใหญ่ประมาณครึ่งฝ่ามืออะ เฮียโซ่เล่นเอามาใส่ปากฉันทั้งคำ ก่อนจะเอามือใหญ่มาปิดปากฉันเอาไว้ ส่วนฉันก็ได้แต่ดิ้นไปมา ก่อนจะโวยวายไปด้วย เคี้ยวไปด้วย คือ มันทุลักทุเลเอามากๆเลยล่ะในตอนนี้ เขายิ้มมุมปากเล็กน้อย พร้อมกับยังคงปิดปากฉันอยู่อย่างนั้น และฉันก็ทำอะไรเขาไม่ได้ แรงที่คิดว่าตัวเองมีเยอะ กลับทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากใช้สายตามองไปทางเขาพร้อมกับรีบเคี้ยวให้หมด เพื่อที่จะให้เขาเปิดมือออก เหมือนกับตอนนี้ที่ฉันกินหมดแล้ว เขาถึงได้ปล่อยฉันให้เป็นอิสระ.. “ไอ้เฮียบ้า..ชิ้นตั้งใหญ่ ยัดมาได้ ติดคอเดย์ตายทำไง ฮะ!!” “ก็ไม่ติดคอ?” “หึ๋ยยยย เช๊อะ..เห็นว่าซื้อเค้กให้หรอกนะ ให้อภัยก็ได้” หลังจากที่ฉันพูดไปแบบนั้น เขาก็ทำเพียงแค่หัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้าไปมองภาพวิวแม่น้ำตรงหน้าอีกครั้ง และฉันก็หันหน้าไปมองวิวเช่นเดียวกับเขา ก่อนที่จะเผลอพูดอะไรบางอย่างออกไปอย่างที่ใจคิดในตอนนี้ “จะว่าไป เฮียก็เหมือนกับแม่น้ำนี้เหมือนกันนะ ดูลึกลับ น่าค้นหา เหมือนกับใต้แม่น้ำนี้ ที่ไม่รู้เลยว่ามันมีอะไรซ่อนอยู่บ้าง นอกจากจะลงไปสำรวจเอง” “…” “ ...แล้วถ้าเดย์อยากไปสำรวจ..เดย์จะจมน้ำก่อนมั้ยนะ..” ฉันยังคงมองไปข้างหน้าเหมือนเดิม พร้อมกับยิ้มออกมาเล็กน้อยกับความคิดของตัวเอง อย่างที่พูดออกมา มันจะมีวันนั้นมั้ย วันที่ฉันเข้าไปถึงในใจของผู้ชายข้างๆฉันคนนี้ ฉันได้แต่ปล่อยให้ร่างกายปะทะลมที่พัดมาเบาๆอยู่เป็นระลอกๆตลอดเวลา..จนทำให้ผมที่ปล่อยยาวสลวยของฉันพัดปลิวปิดหน้า และเกิดความรำคาญเล็กน้อย..ฉันเลยยกมือเพื่อจะเกี่ยวผมตัวเอง..แต่มันก็ไม่ทันมือใหญ่ของใครบางคน..ที่เกี่ยวเส้นผมมากมายนั่นของฉันไปทัดหูให้อย่างช้าๆ และคงเป็นมือใครไม่ได้ ถ้าไม่ใช่ของคนข้างๆฉันในตอนนี้.. ฉันค่อยๆหันไปมอง..และทันทีที่ฉันหันไป ฉันก็สบตาเข้าอย่างจังกับสายตาคู่นั้นตรงหน้า สายตาที่สะกดฉันให้ทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว...ราวกับมีเวทมนต์.. สายตาที่ใครต่อใครก็บอกว่ามันดูดุร้ายราวกับเปลวไฟโลกันต์ สายตาที่สามารถฆ่าคนให้ตายได้เพียงแค่เขามองมา.. แต่ไม่รู้ทำไม ฉันกลับไม่คิดเช่นนั้น เพราะสายตาที่ฉันได้รับในตอนนี้ มันช่างเป็นเปลวไฟที่อบอุ่นเหลือเกิน ฉันไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานแค่ไหน..ฉันและเขายังคงจ้องมองหน้ากันและกัน..มืออุ่นๆของเขาก็ยังคงจับใบหน้าฉันไว้เล็กน้อยหลังจากจัดการผมที่มันปลิวตามแรงลม และตอนนี้มันเหมือนเวลามันหยุดเดินไปยังไงยังงั้น มันเกิดความรู้สึกแปลกๆในหัวใจ...ที่มันรุนแรง มากกว่าทุกครั้งที่ฉันเคยเจอ.. แต่แล้ว อยู่ๆเขาก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดออกมา พร้อมกับแววตาที่ยังคงมองฉันนิ่งอยู่เหมือนเดิม.. “หลังจากนี้..ห้ามรับดอกไม้หรือของจากคนอื่น..” ทำไมกัน..ทำไมอยู่ๆวันนี้เฮียโซ่ก็พูดแบบนี้กับฉันนะ “ทำไมคะ..” “ทำตามที่เฮียบอกก็พอ..ได้มั้ย..ครับ” ตึกตึก ตึกตึก น้ำเสียงที่นุ่มทุ้มที่นานครั้งฉันจะได้ยินจากปากเขา พร้อมกับมือใหญ่ที่ยังคงจับใบหน้าฉันไปมาด้วยความอ่อนโยนและสายตาที่จ้องเข้ามาภายในดวงตาฉัน มันทำให้ฉันต้องรีบหลบสายตาดวงนั้นทันที พร้อมกับใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ แต่แล้วเขาก็ใช้มือนั้นช้อนใบหน้าฉันกลับไปมองเขาอีกครั้งก่อนที่จะเอ่ยประโยคถามออกมาอีกครั้ง “ได้มั้ย...” โอ๊ยยย เขาจะมีอิทธิพลกับใจฉันเกินไปแล้ววว หงึก หงึก “หึหึ เก่งมากครับ..” ตอนนี้ฉันได้แต่พยักหน้าขึ้นลงรัวๆ จนกระทั่งเขาพูดเสียงนุ่มอีกครั้ง พร้อมกับค่อยๆยิ้มกว้างออกมา และไม่นานมือของเขาก็ค่อยๆลากลงมายังบริเวณปลายจมูกมนของฉัน ก่อนที่เขาจะทำอะไรบางอย่าง คล้ายว่าจะหยิบ..อะไรออกไป และฉันก็เข้าใจและมีสติขึ้นมาทันทีเมื่อเขาเอ่ยปากออกมา พร้อมกับเห็นเศษ..อะไรบางอย่างที่เขาถือในมือ “เดี๋ยวนี้คนเรากินเค้กทางจมูกกันแล้วเหรอ..” “กะ กินทางจมูกอะไร ก็เฮียนั่นล่ะ ..ยัดเค้กแบบนั้น มันก็เลอะหน้าเดย์สิ” ฉันพูดพร้อมกับลูบหน้าตัวเองไปมา..ส่วนหนึ่งเพราะกลัวจะมีเศษเค้กติดอีก และอีกส่วนหนึ่ง เพราะ..ฉันอยากลูบใบหน้าเพื่อคลายความร้อนวูบวาบบนใบหน้าที่มันเกิดขึ้นในตอนนี้ให้มันหมดไป สัมผัสบนใบหน้าของเขา น้ำเสียง และสายตาเมื่อกี้ของเขา..มันดจีย์อะ !! แต่แล้วฉันก็ต้องตกใจในทันที เมื่อเห็นว่าเขา..เอาเศษเค้กชิ้นนั้นที่ถือในมือ ใส่เข้าปากของเขาไปต่อหน้าต่อตาฉัน..!! “หวาน...หึหึ” อร๊ายยยยยยยย /// ฉันอยากจะบ้าตาย.. เขาก็แค่กินเค้กที่ติดจากจมูกฉันเท่านั้นเอง แต่ทำไมฉันถึงได้เขินอะไรเบอร์นี้ด้วยเนี่ย ...แต่ว่า..สายตาของเขาที่มองมาที่ฉันตอนที่พูดมาแบบนั้น.. โอ๊ยยยยยย จะบ้าตาย นี่เขาไม่ได้กำลังอ่อยฉันใช่มั้ย ถ้าเป็นงั้นจริง ฉันว่าเขาทำสำเร็จแล้วล่ะ แม้ว่าผู้ชายตรงหน้า จะปรับเป็นสีหน้านิ่ง แต่ก็แอบยิ้มมุมปากด้วยความร้ายกาจออกมาเล็กน้อย แต่แค่เพียงเท่านี้ ฉันก็ยอมรับจริงๆว่า ตอนนี้ฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้แล้ว!! ทำให้ฉันต้องประคองสติ แล้วก็เปล่งคำพูดออกมาทันที.. “อะเออ ..เดย์คิดออกแล้ว ว่าข้อนั้นมันต้องตอบว่า กระแสสลับ ใช่มั้ย!!” ทันทีที่ฉันเอ่ยปากพูดออกไป ผู้ชายตรงหน้าก็ทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยปากออกมา.. “ครับ..” “งะงั้น ..เดย์ มีการบ้านส่งอาจารย์ล่ะ ระ..เรากลับกันเถอะ” ฉันรีบพูดออกมา ก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ที่จอดทิ้งไว้ในทันที โดยไม่หันไปมอง หรือรอผู้ชายอีกคนเลยสักนิด เพราะตอนนี้หัวใจของฉันมันทำงานหนักเกินไปแล้ว มันยังคงเต้นรัวไม่หยุด..กับสายตาเมื่อครู่ที่ฉันได้สบตา และการกระทำที่ฉันไม่เคยเจอมาก่อนของเขา.. ตึกตึก ตึกตึก ทำไมมันถึงได้ใจสั่นขนาดนี้น่ะ.. นับวัน เขาจะยิ่งอันตรายกับหัวใจฉันไปทุกทีๆเกินไปแล้ว..ว่าแต่..แล้วเมื่อไรที่ฉันจะอันตรายกับหัวใจของเขาบ้างนะ...เฮียโซ่!!!