ตอนที่ 7

ปั่ง!! “ยินดีด้วยจ้าา กับตำแหน่งแชมป์เทควันโดปีนี้ ” “สมกับเป็นเจ้าหญิง..ประจำโรงเรียน ประจำห้องหนึ่งของเรา” “ฉันว่าแล้ว ว่าแกน่ะ ชนะอยู่แล้วเนอะ” “เออๆ ใช่ๆ ” ทันทีที่ฉันเดินเข้ามาในห้อง..เสียงพลุ เสียงเพื่อนในห้องต่างก็มารุมล้อมฉันมากมาย..พร้อมกับถ้อยคำแสดงความยินดี ที่มีไม่ขาดปาก รวมไปถึงกระดานในห้องที่ต่างก็วาดรูป และเขียนข้อความยินดีฉันเต็มไปหมด และทั้งหมดนั้น มันดูออกไปในทิศทางเดียวกันว่า..ทุกคนจงใจทำให้ฉันหายโกรธ หึ.. “เหอะะะะ อย่ามาทำเป็นพูด เมื่อวานหายหน้าไปไหนกัน! ทำไมพวกแกไม่มาเชียร์ฉัน!! เช๊อะ!” ฉันเปลี่ยนเป็นกอดอกเล็กน้อย ก่อนจะมองหน้าเพื่อนร่วมห้องเรียงคน เพื่อนร่วมห้องที่มีจำนวนราว 24 คน แม้ว่า..ข้างนอกใครต่อใครจะบอกว่า ฉันคือเจ้าหญิง และปฏิบัติกับฉันเป็นอย่างดี แต่สำหรับเพื่อนในห้องเรียนของฉัน ฉันบอกเลย ไม่มีคำคำนั้นอยู่ในหัวแน่นอน เนื่องจากสมาชิกร่วมห้องมีเพียง 24 คนเท่านั้น ทำให้พวกเราเป็นเพื่อนกันหมด และค่อนข้างที่สนิทกัน ทำให้พวกมันรู้ว่าจริงๆแล้ว ฉันไม่ได้เป็นเจ้าหญิงที่น่ารักน่าทะนุถนอม เหมือนกับที่คนอื่นมองกันหรอก และก็อย่างที่ฉันพูดไป เมื่อวานพวกมันบอกว่าจะมาเชียร์ฉันกันยกห้อง แต่ตั้งแต่ต้นจนจบการแข่ง ก็ไร้วี่แววไอ้พวกนี้แม้แต่คนเดียว แล้วก็กลับมาเรียนที่ห้อง ไอ้พวกนี้ก็เงียบ ไม่พูดเรื่องนี้กันสักคำ ส่วนฉันก็นั่งงอนยาวไปสิ! จนมาเช้าวันใหม่วันนี้นี่แหละ ที่อยู่ๆก็มาฉลงฉลองอะไรให้ฉันเสียยกใหญ่ ทำให้ฉันต้องเชิดหน้าออกไป ด้วยอารมณ์น้อยใจเล็กน้อย.. “ไอ้เดย์ เมื่อวานพวกเราก็จะไปเชียร์แกอยู่หรอก แต่แบบเมื่อวานมันมีเรื่องไง” และแล้วก็มีเสียงหนึ่งเล็ดลอดออกมา เสียงของหนึ่งในสมาชิกร่วมห้องของฉัน และอยู่ชมรมดนตรีร่วมกันกับฉันด้วย..เอิงเอย “เรื่องไรวะ?” “แหะๆ คืองี้เว้ย เมื่อวานอยู่ๆไอพีมันก็อยากจะทำป้ายไฟไปเชียร์แก.. ก็อย่างที่รู้ไง แม่งฉลาดจัด เลยจะทำป้ายไฟเอง ต่อวงจรเอง พวกเราทุกคนก็วางแผนกัน แอบย่องไปที่ห้องทดลองวิทยาศาตร์ของพี่เกรดสิบไง แล้วทีนี่ ป้านวลศรีดันจับได้ แม่งเลย โดนทำโทษกันยกห้อง แต่นั่นก็ไม่พีคเท่าอีกเรื่องหรอกว่ะ” “เรื่อง?” “ก็ไอ้บาสน่ะสิ ไม่รู้ต่อวงจรยังไงของมัน ระหว่างพวกเรากำลังโดนอาจารย์เทศนาอยู่ อยู่ๆป้ายไฟที่มันทำ ก็ช๊อตมันว่ะ” “ฮะ ไฟช็อต?!” “เออ เมื่อวานพวกเราก็เลยวุ่นวายต้องหามมันไปโรงพยาบาล และก็นั่นล่ะ เลยเป็นสาเหตุที่เมื่อวานคาบสุดท้ายกับวันนี้มันไม่ได้มาโรงเรียน\" “แล้วทำไมพวกแกไม่บอกฉัน แล้วมันเป็นหนักมั้ยนั่น” ตอนนี้ฉันไม่วางฟอร์มอะไรแล้ว จริงๆเมื่อวานก็สงสัยว่าไอ้บาสหายไปไหน..แต่ฉันงอนอยู่ไง เลยไม่พูด “พวกเราไม่อยากให้แกคิดมาก เห็นว่าเพิ่งได้รางวัลด้วยไง เลยให้แกนอนดีใจก่อนวันนั้น แล้วค่อยบอกวันนี้ดีกว่า...ส่วนไอ้บาส มันก็เป็นไม่หนักหรอก ก็แค่สลบไปเท่านั้นแหละ ตอนนี้มันก็อยู่กลับไปนอนที่บ้านมันแล้ว ..เนี่ย ดีนะที่พ่อแม่มันอยู่อังกฤษ ไม่งั้นพวกเราโดนสวดยับแน่ๆ พามันเล่นอะไรแบบนี้ แค่ป้านวลศรีคนเดียว พวกเราก็ไมเกรนจะกินแล้ว” ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเช้าก่อนที่จะเริ่มเรียน 20 นาที มันเป็นปกติที่ฉันและเพื่อนๆ จะชอบมานั่งเม้าท์กันไปเรื่อย เหมือนกับเวลานี้ แต่พอได้รู้เรื่องแบบนี้ฉันก็รู้สึกเม้าท์ต่อไม่ลง ก็แน่ล่ะ ที่ไอ้บาสมันเป็นอย่างนี้ ส่วนหนึ่งก็เพราะว่าฉัน ถ้ามันไม่คิดจะทำป้ายไฟ มันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก เพราะฉะนั้น.. ฉันเลยวิ่งออกไปทางประตูห้องตัวเอง ก่อนจะชะเง้อซ้ายและขวาจนกระทั่งพบว่า..ทางปลอดภัย ไร้ผู้คนเดินมาทางนี้ โดยเฉพาะผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ ฉันหันหน้าไปหาเพื่อนๆในห้องอีกครั้ง พร้อมกับ..ยิ้มเล็กน้อยและพูดออกมา “พวกแก..ฉันจะไปเยี่ยมไอ้บาส” “เออ เย็นนี้พวกเราก็จะไปอยู่ ไปด้วยกัน” “ไม่..ฉันจะไปตอนนี้” “ฮะ ตอนนี้!!” หลังจากที่ฉันพูดจบ..เพื่อนแต่ละคน บ้างก็ตกใจ บ้างก็สบถเสียงออกมา แต่ที่แน่ๆ ทุกคนต่างก็มองหน้าฉันด้วยความเหนื่อยใจเล็กน้อย เพราะนี่จะเป็นอีกครั้งที่ฉันจะ​ชวนทั้งห้อง..โดดเรียน.. “ใช่ ป่ะ..ไปเซอร์ไพรส์ไอ้บาสมัน” แค่นึกก็สนุกแล้ว.. แต่แล้วอยู่ๆเสียงไอ้แก้ว เพื่อนร่วมห้องก็พูดขึ้นมา “ไอ้เดย์.. เมื่อวานพวกเราทั้งห้องโดนทัณฑ์บนกันหมดว่ะ ฉันไปด้วยไม่ได้จริงๆ เพราะถ้าครั้งนี้โดนจับได้ เรื่องถึงหูพ่อฉันแน่” “เออ ฉันก็เหมือนกันว่ะ แม่ฉันด่าเก่งอยู่ด้วย ถ้ามีเรื่องอีก จนเช้าฉันก็ไม่ได้นอนอะ” แม้ว่าฉันจะอยากให้ทุกคนไปพร้อมกัน แต่ฉันก็เข้าใจ เพราะฉันเองก็ไม่อยากให้เฮียหรือป๊าม๊ารู้เหมือนกัน.. โดยเฉพาะเฮีย..เพราะฉันเพิ่งสัญญาล่าสุดกับเฮียไว้ ว่าจะไม่โดดเรียนอีก..แต่วันนี้พวกเฮียไม่มีเรียนที่โรงเรียน แล้วก็ฉันมั่นใจว่าฉันต้องไม่โดนจับได้แน่ๆ.. เพราะฉะนั้น เฮียก็ไม่มีทางรู้หรอก จริงมั้ย ^ ^ หลังจากที่ฉันฟังเพื่อนฉันบ่นกลัวการโดดครั้งนี้กันอย่างล้นหลาม.. ฉันก็ยกมือขึ้นห้าม พร้อมกับเอ่ยปากพูดออกมาทันที “เออๆ หยุดๆๆ ไม่ต้องบ่นล่ะ เดี๋ยวฉันโดดคนเดียวเอง โอเค๊?..พวกแกรอสแตนบายได้เลย ..เดี๋ยวไอ้เดย์คนนี้ รายงานข่าวส่งมาให้นะจ๊ะ..” “ไอ้เดย์ จริงๆแกก็โดนเรื่องโดดเรียนอยู่ปะวะ ..นี่ถ้าโดนจับได้อีกครั้ง ก็ไม่รอดเหมือนกัน” “ครั้งนี้ก็อย่าให้จับได้สิวะไอ้น้ำ..แล้วนี่ไปคนเดียวด้วย แค่นี้จิ๊บๆ” “เออๆ แล้วอย่ามาบ่นนะโว้ย ถ้าโดนจับได้อ่ะ..” “นี่ใคร ฉันเดย์นะยะ เมื่อวานก็เพิ่งชนะเทควันโดมาาาา” “อย่างนี้ก็ได้เหรอวะ? ชนะเทควันโดแล้วเอามาเหมารวมเรื่องโดดเรียน” “ปล่อยมันไปเถอะฟ้า นี่ถ้าฉันไม่อยู่ห้องเดียวกับมันนะ คงคิดว่ามันเป็นผู้หญิงที่น่าทะนุถนอมแน่ๆ แต่จริงๆแล้ว ไม่เลยสักนิดด” “เอ้า! ไอ้พี จะหาเรื่องเหรอวะ?!” “เออ ดูมันสิ หัดทำตัวให้มันเข้ากับหน้าตาบ้าง อุตส่าห์มีพี่ชาย หล่อ เท่ห์ ฉลาด เพอร์เฟค..แต่ดูมันสิ ” “ทำไมไอ้บอลลูน พูดให้มันดีๆ ฉันก็สวย เก่ง เพอร์เฟคเหมือนพี่ฉันนั่นล่ะ..ชิ ไม่พูดมากดีกว่า เดี๋ยวอาจารย์มา ไปล่ะ..ฝากขานรับชื่อให้ด้วยนะไอ้ฟ้า บัยยย” “เออๆ โชคดีนะโว้ยยย” หลังพูดจบ ฉันก็ค่อยๆมองนอกประตูอีกครั้ง จนกระทั่งเห็นว่าทางโล่ง จากนั้นฉันก็วิ่งด้วยความเร็วทันที.. ครั้งนี้ฉันต้องเนียนกว่าคราวที่แล้ว..เพราะ ถ้าเฮียรู้ ฉันตายแน่.. ฉันค่อยๆเดินมาเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ที่ประจำ..บริเวณรั้วกำแพงที่ใกล้ๆกับตึกเรียนของพวกเฮีย มันเป็นทางที่ฉันเป็นคนค้นพบเองแหละ เพราะนอกจากพวกเฮียก็คงมีแต่ฉันละมั้งที่เดินมาแถวนี้บ่อย ทำให้ฉันรู้จุดบอดของโรงเรียนแห่งนี้ มันเป็นอะไรที่ง่ายมาก ก็แค่ปีนผ่านต้นไม้ใหญ่นี้ไปอีกฝั่ง ฉันก็จะเป็นอิสระจากในโรงเรียนนี้ทันที.. คิดได้เช่นนั้น ฉันก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยด้วยความภูมิใจ กับเส้นทางที่ฉันค้นพบ ก่อนจะเดินไปแปลงร่างหลังพุ่มไม้บริเวณนั้น ฉันหยิบกางเกงวอร์มตัวโปรดที่ใส่ไว้ในกระเป๋า ก่อนจะเอามาสวมใส่ทับภายใต้กระโปรงอีกชั้นอย่างเชี่ยวชาญ.. จากนั้นก็เหลียวมองซ้ายขวา หน้าหลังเช็กทางอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าทางสะดวก ฉันก็จัดการคว้าต้นไม้ตรงหน้าทันที ก่อนที่จะปีนมันด้วยความเคยชิน.. ฮึบ! ฮึบ!! แต่แล้วในขณะที่ฉันกำลังปีนขึ้นไปได้สูงจากพื้นดินเพียงราวสองเมตรกว่าๆ อยู่ๆก็มีเสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้นมา..ฉันเลยหันไปมองด้วยความตกใจทันที “ทำอะไร..” ควับ! “เฮ้ย เฮียโซ่!” เฮียโซ่มาทำอะไรที่นี่นะ แล้วเฮียมาได้ไง.. หลังฉันอุทาน ก็พบหน้าของเฮียโซ่ที่เงยหน้ามองฉันพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อยเท่านั้น จนทำให้ฉันเกิดไอเดีย..บางอย่างเข้ามาแทนที่แทน “เออ! เฮียมาก็ดีแล้ว ช่วยดูต้นทางให้เดย์หน่อย ถ้าอาจารย์เดินผ่าน เฮียชวนคุยให้หน่อยนะ อย่าให้อาจารย์มองมาทางเดย์ล่ะ..เดี๋ยวเดย์จะรีบปีนรีบไป..” ฉันรีบพูดออกมา ก่อนจะเงยหน้าไปมองปลายต้นไม้อีกครั้ง และเอื้อมมือคว้าก้านต้นไม้ เพื่อที่จะไปต่อ แต่แล้วอยู่ๆฉันก็รู้สึกถึงแรงดึงกระชากที่เท้าของฉัน ที่ทำให้ฉันสะดุดทันที.. “ว้ายยย” โครมมม! โอ๊ยย!!!! นี่ฉันตกต้นไม้เหรอเนี่ย ..ว่าแต่ ทำไมพื้นมันทั้งแข็งทั้งนุ่ม แล้วที่สำคัญ มีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วย จากที่หลับตาอยู่ ฉันก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา จนกระทั่งพบว่า..ฉันไม่ได้อยู่ตรงพื้นหญ้า แต่ฉันกำลังอยู่บนตัว เฮียโซ่!!!! อร๊ายยยย!! ถึงฉันจะชอบเขา แต่ฉันก็ไม่เคยกอดเฮียโซ่เลยนะ นี่ก็เท่ากับว่า นี่คือกอดแรกของฉันเลยสิแบบนี้ คิดได้แบบนั้น ฉันก็ซบลงอีกครั้ง พร้อมกับเก็บเกี่ยวประสบการณ์ที่ได้รับอย่างเต็มที่ โอ๊ยยย ทำไมมันแน่นอย่างนี้นะ งื้อออ.. โอ๊ยยย ฟินนน โอ๊ยยย หอมมม โอ๊ยยย งานดี!! ผละ!! แต่แล้วในขณะที่ฉันกำลังเคลิ้มกับที่รองกระแทกของฉันอยู่นั้น ก็มีแรงดันที่หัวอย่างแรงที่ทำให้ฉันกระเด็นออกมาจากที่รองนอนนั่น และทำให้สติฉันกลับมาทันที.. “โอ๊ยย มาผลักทำไมอะเฮีย..เจ็บนะ” “ถ้าไม่ผลัก..คง..โดนลวนลามไปมากกว่านี้” ทันทีที่เฮียพูดจบ ฉันก็สะดุ้งตัวทันที..ก่อนจะเพิ่งรู้ตัวว่า เมื่อกี้ฉันทำอะไรลงไป!! โอ๊ยย ถึงฉันจะชอบเฮีย แต่แบบว่า ฉันก็ไม่เคยเข้าหาเฮียแบบนี้มาก่อน แล้วเมื่อกี้ฉันเผลอทำอะไรไปบ้างเนี่ย /// แต่แล้วระหว่างที่ฉันกำลังทำตัวไม่ถูก ไม่รู้จะวางสายตาไปทางไหน ไม่รู้จะเอามือไม้วางยังไง อยู่ๆ เฮียโซ่ก็ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง พร้อมกับบิดแขนและไหล่ไปมา..ราวกับว่ากำลังปวดเมื่อย.. เอ๊ะ ปวดเมื่อยงั้นเหรอ .. ถึงฉันจะไม่ได้ตัวหนัก แต่หล่นลงมาจากที่สูงทับกันขนาดนั้น มันก็คงเจ็บไม่ใช่น้อย... เมื่อคิดได้เช่นนั้น ฉันก็รีบลุกขึ้นพรวด ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาเฮียโซ่พร้อมกับพูดออกมาด้วยความเป็นห่วงทันที “เฮียเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนเปล่า!!” แต่แล้วเฮียก็ไม่ได้สนใจฉันเลยสักนิด แต่เปลี่ยนเป็นพูดเสียงนิ่งออกมาแทน “แล้วนี่จะหนีไปไหน” กรึก.. นี่เราจะเอาเวลามาเป็นห่วงเฮียไม่ได้ จะเอาเวลามาเขินที่แอบลวนลามเฮียไม่ได้ เพราะถ้าไม่ใช่เขา ป่านนี้ฉันได้ข้ามไปอยู่อีกฝั่งแล้ว..เพราะฉะนั้น เฮียคือคนขัดขวางแผนการของฉัน!!! “ไม่ต้องมาถามเลย เฮียนั่นล่ะ ดึงเดย์ทำไม ก็บอกอยู่ว่าให้ดูต้นทาง จะข้ามได้อยู่แล้วเชียว หึ!!” ฉันพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย ก่อนจะปัดเสื้อและกระโปรง กางเกง ที่เปื้อนฝุ่นไปมา และเงยหน้ามามองผู้ชายตรงหน้าที่ขัดขวางเป้าหมายของฉันพร้อมยู่ปากเล็กน้อย แต่คนตรงหน้า ทำเพียงแค่สีหน้านิ่งเหมือนเดิม..ทำหน้าเหมือนกับผู้ปกครองที่จับได้ว่าคนภายใต้การดูแลทำความผิดยังไงยังงั้นแหละ.. “สรุปว่า..?” เฮียโซ่กอดอกเล็กน้อย พร้อมกับพูดเลิกคิ้วอีกครั้ง จนฉันต้องถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะมองซ้ายมองขวา เพราะกลัวว่าใครจะเดินผ่านมาเห็น และนั่นก็ทำให้ฉันเห็นจริงๆ ซวยแล้ว อาจารย์มา!! หมับ!! ฉันไม่พูดอะไรมาก นอกจากคว้าแขนของเฮียมาและลากมาหลบอยู่หลังพุ่มไม้แถวนั้นแทน “ชู่วว” ฉันทำสัญลักษณ์มือให้เงียบทันที เมื่อเห็นว่าเฮียขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนที่จะชะเง้อหน้าออกมาเหนือพุ่มไม้ เพื่อดูว่า..อาจารย์คนเมื่อครู่เดินผ่านไปยัง..และก็พบว่า อาจารย์คนนั้นไม่ได้เดินผ่าน แต่กำลังเดินมุ่งหน้าตรงมาตรงนี้!! ซวยของจริงแล้ว!!! ไอ้เดย์เอ้ยยย!! เอ๊ะ แต่ตรงนี้ มีเฮียโซ่ หนึ่งในนักเรียนพิเศษ ที่ไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนเหมือนฉัน....และเขาต้องช่วยฉันได้แน่ๆ ทันทีที่คิดได้เช่นนั้น ฉันก็หันไปสบตาผู้ชายข้างๆ ด้วยสายตาอ้อนแบบที่ชอบทำกับพวกเฮียๆบ่อยๆ ก่อนจะเอ่ยปากขอร้องไป..อย่างสุดความสามารถ แม้จะรู้ว่า สิ่งที่ทำ ไม่ค่อยได้ผลกับเฮียโซ่สักเท่าไรก็ตามที “เฮียโซ่ ช่วยทำยังไงก็ได้ให้อาจารย์คนนั้นออกไปหน่อยสิ ...ถ้าเดย์โดนจับได้ครั้งนี้ เฮียไนท์รู้ ป๊าม๊ารู้ เดย์โดนลงโทษแน่เลย ...ถ้าเฮียอยากให้เดย์ทำอะไร เดย์ยอมหมดเลย ช่วยเดย์หน่อยยย น้าาา นะคะะะะ ” ฉันรีบยกมือไหว้ขอร้องเฮียโซ่ที่มองมาทางฉันนิ่งๆ เป็นพัลวัน พร้อมกับหันมองไปทางนอกพุ่มไม้อยู่เป็นระยะ ด้วยใจที่มันลุ้นระทึก..จนกระทั่งผู้ชายตรงหน้า ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเต็มตัว.. และก็ไม่รู้ว่าเขาจะลุกไปฟ้องอาจารย์ หรือจะลุกไปช่วยฉัน ทำให้ฉันได้แต่นั่งมองดูและภาวนาว่า ขอให้เฮียช่วยฉันด้วยเถ๊อะะะ.. “อ่าว.. โซ่นั้นเอง อาจารย์ก็นึกว่าใคร..มาทำลับๆล่อๆแถวนี้” “สวัสดีครับ อาจารย์นวลศรี พอดี ผม..ทำสร้อยคอตกแถวนี้ ก็เลยหามานะครับ..ตอนนี้เจอแล้ว” โอ๊ยย ให้มันได้อย่างนี้สิ ผู้ชายคนนี้คือ..พ่อของลูกฉันเองง มีความปกป้องฉันด้วย งื้ออ “อ่อ.. จ้ะ ถ้างั้นอาจารย์ขอตัวไปสอนหนังสือก่อนแล้วกัน” “ครับ..” และแล้ว เสียงทุกอย่างก็เงียบไป..เลยฉันค่อยๆชะเง้อหน้ามองออกไปนอกพุ่มไม้อีกครั้ง ก่อนจะปะทะกับสายตาคม..ของผู้ชายที่ยืนกอดอกมองหน้านิ่งมาทางฉันอยู่คนเดียว ปราศจากผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์ในบริเวณแถวนี้ และนั่นก็เลยทำให้ฉันค่อยๆลุกขึ้น ก่อนจะส่งยิ้มไปในทันที “ขอบคุณนะเฮีย ..ไว้เดย์ค่อยมาตอบแทนนะ งั้นฝากดูต้นทางต่อหน่อยละกัน” เรื่องอื่นค่อยว่ากัน ตอนนี้ขอฉันออกไปจากความเสี่ยงบริเวณนี้ก่อนเถ๊อะะ ฉันพูดจบก็หันกลับไปที่ต้นไม้ใหญ่อีกครั้ง ก่อนที่จะเริ่มปีน..แต่แล้ว..ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันโดนเบรกไว้ด้วยการกระชากเอวออกจากต้นไม้ด้วยความเร็ว ก่อนจะหมุนตัวฉันจนต้องหันไปปะทะสายตากับคนที่ดึงฉันออกมาด้วยระยะที่กระชั้นชิด.. อ้อมกอดนี้ .. สายตาคู่นี้ .. ระยะใกล้แบบนี้ อีกแล้วนะ! ตึกตึก ตึกตึก แบบนี้ มัน..มีผลต่อหัวใจฉันเกินไปแล้วววว