ตอนที่ 8

แบบนี้ มัน..มีผลต่อหัวใจฉันเกินไปแล้วววว ผละ!! ฉันรีบผละออกมาจากเฮียโซ่ทันที.. พร้อมกับใจที่มันดังรัว จนควบคุมไม่อยู่ ทำให้ฉันได้แต่ยืนนิ่งงัน และทำอะไรต่อไม่ถูกอยู่กับที่..จนกระทั่งอีกฝั่งเอ่ยเสียงเรียบออกมา “หึหึ.. สรุปว่า จะไปไหน..ตอบเฮียมาก่อน” “อะ เออ..ปะ ไปหาไอ้บาส..” “บาส?” “อะ อื้ออ เพื่อนในห้องอะ มันเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย เดย์เลยจะไปเยี่ยม..” “ตอนนี้?” “อื้มม ก็เดย์อยากไปหาเลยอะ รอตอนเย็นไม่ไหว..” หลังจากที่ฉันพูดจบเฮียก็ทำหน้าเหมือนครุ่นคิดอะไรบางอย่าง และไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำให้ฉันโพล่งปากออกมาอีกครั้ง “เรื่องนี้ เฮียอย่าบอกเฮียไนท์นะ น้าาาา นะคะเฮียโซ่” ปิ๊ง ปิ๊ง ฉันได้แต่ส่งสายตากะพริบอย่างขี้อ้อนส่งไปให้ เหมือนที่ชอบทำให้เฮียไนท์และป๊าม๊า บ่อยๆ ที่ฉันต้องพูดแบบนี้ เพราะฉันเคยบอกเฮียไนท์ไปรอบที่แล้ว ที่เฮียจับได้เรื่องฉันโดดเรียน ว่าจะไม่ทำอีก และถ้าทำอีกฉันจะยอมให้เฮียกักบริเวณฉัน 2 อาทิตย์เลย ถ้าเฮียรู้แล้วทำอย่างนั้น ฉันก็หมดอิสระกันพอดีสิ ..ตั้ง 2 อาทิตย์เลยนะ โป๊ก! โอ๊ย ให้ตายเถอะ เวลาฉันทำท่าอ้อนเฮียแบบนี้ทีไร เฮียมักจะเขกหัวฉันแบบนี้ทุกทีเลยสินะ ฉันเลยได้แต่ยู่ปากและลูบหน้าผากเบาๆ และก็ยังยืนยันคำเดิมว่าเฮียไนท์จะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด “ไม่รู้ล่ะ ยังไงเฮียก็ห้ามฟ้องเฮียไนท์นะ ไม่งั้นเดย์ตายแน่รอบนี้” “ ถ้าเฮียไม่บอกไอ้ไนท์ว่าเดย์โดดเรียน แล้วเฮียจะได้อะไร?” คุยกับพวกเฮียแต่ละคนแล้วแบบนี้ทุกที เสียผลประโยชน์กันไม่ได้เลยนะ! “งั้น..เพิ่มอีกข้อเลยจากเมื่อกี้ที่ช่วยเดย์ เฮียจะให้เดย์ทำอะไรก็ได้ โอเคมั้ย” “หึหึ..ได้” เย่ เฮียไนท์ไม่รู้แล้ว ทางก็โล่งแล้ว งั้นฉันไปล่ะ.. แม้ว่าทุกอย่างฉันจะต้องแลกกับข้อตกลงกับเฮียก็ตาม แต่ถึงยังไง เฮียโซ่ก็ไม่ให้ฉันทำอะไรที่โหดๆอยู่แล้ว สบายใจได้ “..เยี่ยม! งั้น..ตอนนี้เดย์ขอตัวก่อนดีกว่า เดี๋ยวอาจารย์มาอีก เดย์ก็ต้องลำบากเพิ่มข้อตกลงกับเฮียอีก..” หลังจากที่ฉันพูดจบไปอย่างอารมณ์ดี และกำลังจะหันหลังไปหาต้นไม้ใหญ่เช่นเดิม แต่แล้วยังไม่ทันที่่ฉันจะหันไปปีนต้นไม้อีกครั้ง ฉันก็โดนมือคนตัวใหญ่คว้าเอาไว้ ก่อนที่จะเขาเปลี่ยนเป็นจูงมือฉัน พาเดินไปอีกทางทันที ..แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร และเดินตามแรงจูงของเขา จนรู้ตัวอีกที เขาก็พาฉันไปยังรถมอเตอร์ไซค์คันใหญ่คันเดิม ที่ฉันเห็นบ่อยๆและได้ซ้อนเป็นบางครั้ง โดยเมื่อไปถึงเขาก็ยื่นหมวกกันน็อคส่งมาให้ฉันใส่ ฉันรับแต่โดยดี..พร้อมกับยิ้มส่งไปให้ในทันที ลืมคิดไปได้ไง ว่าพวกเฮียๆ สามารถเข้าออกโรงเรียนนี้ได้ตลอดเวลา และก็เป็นประตูโรงเรียนเฉพาะพวกเฮียด้วย ถ้าฉันไปกับเขา ก็เท่ากับว่าฉันออกไปจากโรงเรียนนี้ได้สบายๆ โดยที่ไม่ต้องปีนรั้วเลย “ขอบคุณน้าา เฮียโซ่น่ารักอีกแล้ววว” ฉันพูดจบก็เอาหมวกกันน็อคมาใส่ ก่อนจะขึ้นซ้อนบนรถมอเตอร์ไซค์เขาอย่างร่าเริง และนั่นก็ทำให้เขาสตาร์ทรถและออกไปยังนอกโรงเรียนทันที.. เมื่อกี้ก็ช่วยปกป้องฉันจากอาจารย์ แล้วตอนนี้ยังจะพาฉันไปส่งให้อี๊กกก ..แบบนี้จะไม่ให้ฉันรักเขาได้ยังไง....เฮียโซ่ ว่าแต่..เฮียรู้เหรอ ว่าบ้านไอ้บาสมันอยู่ไหน..อืม..สงสัยรอให้ฉันบอกละมั้ง ^ ^ “เฮีย เดี๋ยวแยกหน้าแล้วเลี้ยวขวานะ “ บรื้นนน ฉันพูดพร้อมกับยิ้มอย่างมีความสุข..ก่อนจะจับเสื้อของเขาไว้แน่น แต่แล้วอยู่ๆฉันก็รับรู้ได้ว่า..เขาไม่ได้ขับไปในทิศทางที่ฉันบอกก่อนหน้า ทำให้ฉันที่เคลิ้มกับการมองแผ่นหลังเขาเปลี่ยนเป็นผงะไปทันที “..เฮ้ยยยย เฮีย ไปไหนอะ บ้านไอ้บาสมันต้องเลี้ยวขวาาาา” บรื้นนน “ว้ายยยย ” แต่แล้วก็เหมือนเดิม เฮียไม่ได้ตอบอะไร แถมยังขับรถเร็วจนฉันเกือบหงายหลังไปอีก เอ๊ะ หรือว่าเฮียจะพาฉันไปที่อื่นก่อน แบบพาไปกินข้าว เดินห้าง หรือว่าเขาจะพาฉันไปเที่ยว เอาเป็นว่า ..รอลุ้นดีกว่า ว่าเฮียโซ่จะพาไปไหน ช่วงนี้ก็เก็บเกี่ยวความฟินที่ได้ซ้อนมอเตอร์ไซค์เฮียไปพลางๆก่อนแล้วกัน งื้อออ และแล้วในที่สุดก็ถึงปลายทาง..และเมื่อถึงปลายทาง ฉันก็ขมวดคิ้วงงทันที และได้แต่สงสัยว่าเฮียจะพามาทำไม “พามาที่นี่ทำไมอะ?” ฉันเอ่ยปากถามออกมาด้วยความสงสัย..เมื่อก้าวเท้าลงจากรถคันใหญ่คันนั้นเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับยื่นมองทางเข้าบ้านของ..เฮียโซ่ แต่แล้วยังไม่ทันที่่ฉันจะได้คำตอบ..เสียงทุ้มดังพร้อมกับใครบางคนที่เดินออกมาหน้าบ้านก็ลอยมาเข้าหูฉันทันที.. “เดย์..” ฮะ!!..ฮะ เฮียไนท์!!! ซวยแล้ว!! แล้วเฮียโซ่พาฉันมาที่นี่ทำไมกัน! T ^ T “ทำไมมากับไอ้โซ่? แล้วนี่โดดเรียน?” ทันทีที่ฉันหันไปตามเสียงทุ้มที่คุ้นเคย ฉันก็พบกับคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี..พี่ชายของฉันเอง ส่วนไอ้คำถามที่ว่า ทำไมฉันมากับเฮียโซ่นั้น..ฉันก็งงอยู่เหมือนกัน เพราะก่อนหน้านี้ไม่กี่นาที ฉันจะไปหาไอพี แต่ไหงตอนนี้มาอยู่กับเฮียโซ่ได้ แล้วไหงมาโดนเฮียไนท์จับได้แบบนี้เนี่ย! แล้วที่สำคัญ... “ไหนเฮียโซ่ว่าจะไม่บอกเฮียไนท์ไง” ฉันหันไปพูดด้วยสีหน้าบึ้งตึงทันทีกับเฮียโซ่ที่ยืนข้างๆ ส่วนเฮียก็เอาแต่ยิ้มพร้อมกับพูดตอบกลับมา “เฮียก็ไม่ได้บอก และยังไม่ได้พูดกับไอไนท์เลยสักคำ ..จริงมั้ย..” ฉันว่าบางทีเฮียก็กวนฉันเหมือนกันนะ ก็ยอมรับนะ เฮียไม่ได้บอกเฮียไนท์อย่างที่่ว่าจริงๆนั่นล่ะ แต่พาฉันมาหาเฮียไนท์แทน!! มันก็ไม่ต่างกันมั้ยล่ะ!! เผลอๆ อาจจะหนักกว่าด้วยซ้ำ T T “สรุปว่าไง เดย์..” “เอ่อออออ..คือ เฮียโซ่พามา..” จบกันชีวิตฉันหลังจากนี้ เห้ออ.. หลังจากที่ฉันเอ่ยเสียงเบาไปแบบนั้น เฮียไนท์ก็หันไปมองเฮียโซ่ ก่อนจะเอ่ยปากออกมาแทน.. “ไหนบอกว่าไปเอาของที่โรงเรียน แล้วมึงพาน้องกูมาไมวะ?” “บังเอิญเจอ..ตรงต้นไม้ใหญ่ข้างตึกเรา ก็ตามนั้น..” ฮะ!! คือตอบเหมือนดี แต่ความหมายง่ายๆเลยก็คือ เฮียโซ่กำลังฟ้องว่าฉันโดดเรียนใช่มั้ย! ก็ตรงนั้นมันเป็นจุดยุทธศาสตร์ที่ฉันใช้โดดเรียนมาตลอด แต่แล้วอยู่ๆ ก็มีตัวช่วยส่งเสียงแทรกกลางมา ทำให้ฉันต้องรีบหันไปหาทันทีด้วยความดีใจ.. “คุณหนูมาแล้วเหรอครับ.. อ่าว หนูเดย์มาด้วยเหรอ.. ” ดูจากสีหน้าที่เรียบเฉยของเฮียในตอนนี้แล้ว ฉันว่ารอให้เฮียใจเย็นกว่านี้ แล้วค่อยลองอ้อนดูดีกว่า..ส่วนตอนนี้ฉันขอเอาตัวรอดก่อนละกัน “ลุงเชิดดดดดดดดด คิดถึงจังเลยย” ฉันเบี่ยงหน้าจากผู้ชายหน้านิ่งทั้งสองคน ก่อนจะไปหาผู้ชายสูงอายุที่ดูใจดีอีกคน ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคนสนิทและเป็นผู้ใหญ่ที่เฮียโซ่ เฮียๆ และฉันเคารพคนหนึ่ง และที่ฉันสนิทก็เพราะว่า ฉันมาเล่นบ้านเฮียโซ่บ่อย ยิ่งหลังจากตอนที่ฉันชอบเฮียโซ่แล้วนะ ฉันอะมาบ่อยยิ่งกว่าเฮียไนท์ซะอีก.. เอาจริงๆ ถ้าค้างบ้านนี้ได้ฉันค้างไปแล้ว แต่ก็นะ ฉันก็โดนเฮียไนท์ลากกลับบ้านทุกครั้ง หลังจากที่ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนตัวช่วยของฉัน คุณลุงก็ทำเพียงแค่ส่งยิ้มมาเล็กน้อย ในขณะที่เฮียไนท์เอ่ยเสียงเรียบออกมา.. “เดย์..อย่ามานอกเรื่อง..ไหนบอกเฮียว่าจะไม่โด..” “โอ๊ยย หิวววว ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลย ที่บ้านหลังนี้จะมีอะไรให้กินบ้างน้าาา..” ฉันขยิบตาส่งไปให้ลุงเชิดเล็กน้อย.. เพื่อเป็นการบ่งบอกว่าให้พาฉันออกไปจากรังสีของพี่ชายของฉันที และนั่นเหมือนว่าคุณลุงจะรู้ดี ก็เลยรีบเอ่ยปากพูดออกมาอย่างรู้ใจ..แน่ล่ะ เพราะฉันทำบ่อย “มีอาหารเต็มเลยครับ ป่ะๆ หนูเดย์ไปกินก่อน เดี๋ยวลุงให้ป้านวลเตรียมอาหารให้นะครับ” “ขอบคุณค่าาาา นี่ถ้าไม่ได้ลุงเชิด เดย์หิวแย่แน่เลยยย เฮีย..มีอะไรค่อยคุยกันนะ เดย์หิวจนจะเป็นลมอยู่แล้วเนี่ย ปะค่ะ ลุงเชิด ไปหาอะไรกินกันดีกว่าาา” ฉันรีบพูด รีบมองหน้าเฮียไนท์ และเฮียโซ่ที่ยืนมองสีหน้านิ่ง ก่อนที่จะหลบสายตาแล้วก็วิ่งเข้าไปในบ้านทันที.. ตอนนี้ ฉันขอแวะไปเติมพลังก่อนแล้วกัน.. ฟิ้ววว “ขอบคุณนะคะ ลุงเชิด นี่ถ้าไม่ได้ลุงนะ เดย์โดนเฮียบ่นแน่ๆ นี่ก็ไม่รู้ว่าเฮียโซ่จะพาเดย์มาที่นี่ทำไม แทนที่จะไปหาไอบาส อุตส่าห์เสี่ยงโดดเรียนมาทั้งที ให้มาอยู่ที่นี่ทำไมก็ไม่รู้..” ฉันบ่นออกมาไปเรื่อยระหว่างที่เดินไปกับคุณลุง โดยที่คุณลุงก็เอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่ได้พูดอะไร จนกระทั่งฟังฉันบ่นไปได้สักพัก คุณลุงก็เริ่มเอ่ยปากพูดอย่างใจดีออกมา “คุณเดย์จะไปกินที่ห้องอาหาร หรือจะไปหาคุณซัน คุณเค คุณเคนก่อน แล้วเดี๋ยวลุงเอาอาหารเข้าไปให้ดีครับ” เอ๊ะ พวกเฮียๆก็อยู่เหรอ.. อยู่กับครบทีมเลยสินะ! งั้น..ไปให้พวกเฮียช่วยดีกว่า “ไปหาพวกเฮียแล้วกันค่ะ” “ครับ” หลังจากนั้น คุณลุงก็นำทางฉันไปยังห้องนั่งเล่นรับรองของพวกเฮียๆ ห้องที่มักจะรวมตัวกันเป็นประจำ และทันทีที่เข้าไป ก็พบเฮียเค เฮียซัน และเฮียเคน นั่งอยู่ในห้อง.. “เดี๋ยวลุงไปเอาของทานเล่นมาให้นะ” “ขอบคุณมากนะคะ” กรึก.. “มาได้ไง อย่าบอกนะว่าโดดเรียนอีกแล้ว” อีกละ..เจอคำถามนี้อีกแล้ว ไม่รู้จะตอบยังไงเลย ทันทีที่คุณลุงเดินออกไปจากห้องนี้ พวกเฮียๆที่กำลังอ่านหนังสืออยู่ ก็วางหนังสือลง ก่อนที่เฮียซันจะเอ่ยปากออกมา.. ส่วนฉันก็ทำเพียงเดินไปทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างหมดแรง..พร้อมกับบ่นพึมพำเล็กน้อย “ก็เฮียโซ่น่ะสิ ไม่รู้ว่าพามาทำไม.. ก็ดีอยู่หรอกนะ ได้ซ้อนมอไซต์เฮีย แต่แบบว่า เดย์ไม่ได้อยากมาที่นี่อ่าา” “ไอ้โซ่พาเดย์มา?” ฉันเด้งตัวขึ้นทันที ที่ได้ยินเฮียซันพูดแบบนั้น “ก็ใช่น่ะสิ ถ้ารู้ว่าพามาเจอพวกเฮียนะ เดย์ไม่ยอมมาด้วยหรอก ..เอาจริงๆจะว่าไป เดย์ไม่ได้โดดเรียนสักหน่อย แต่เดย์โดนลักพาตัวมาต่างหาก พวกเฮียช่วยเดย์พูดกับเฮียไนท์หน่อยสิ อย่าให้เฮียไนท์ทำโทษเดย์นะ เดย์ไม่ผิดสักหน่อย..” “แน่ใจว่าไม่ได้คิดจะโดดเรียนตั้งแต่แรก?” แต่แล้วยังไม่ทันที่่พวกเฮียจะตอบอะไรออกมา เสียงทุ้มของเฮียโซ่ก็ลอยเข้าหูมาทันที..ฉันเลยหันควับไปมอง ก็เจอ คู่เดิม คู่ที่ฉันเจอตั้งแต่หน้าบ้าน โดยมีสายตาของเฮียไนท์มองมาเพื่อสื่อให้ฉันอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้น.. “ก็..ก็..คืองี้ เดย์อธิบายได้..เพื่อนเดย์มันไม่สบายเพราะเดย์ เดย์เลยจะไปเยี่ยมไง..” “หลังเลิกเรียนไม่ได้?” “แหมม เฮีย..ก็เดย์เป็นห่วงเพื่อนอะ เหมือนแบบว่า ถ้าเฮียซันเป็นอะไรไปแบบใกล้ตายไรงี้ เฮียต้องรีบไปหา ถูกม่ะ?” “นี่ยัยเดย์ นี่ยกตัวอย่างหรือแช่งเฮียกันแน่ หื้มม” “แหะๆ ยกตัวอย่างไง ยกตัวอย่างค่าา ..” “แล้วเพื่อนเป็นอะไร?” “ไฟช็อตอะ อาการหนักมากเลย เนี่ยตอนนี้ก็กำลังโคม่าอยู่ เหตุก็เป็นเพราะมันพยายามทำป้ายไฟให้เดย์เมื่อวานไง คิดดูสิเฮีย ถ้าเดย์ไม่ไปใครจะไป..” ต้องเล่าให้เฮียไนท์ฟัง ดูรุนแรงหน่อย ฉันจะได้ดูไม่ผิด..ฉันคิดว่างั้นนะ “อ่อ เพื่อนในห้องที่ได้ข่าวเมื่อวานว่าโดนไฟช็อต แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก พรุ่งนี้ก็มาโรงเรียนได้แล้วนะเหรอ” โอ๊ย..ซวยแล้ว นี่เฮียรู้เรื่องมันด้วยเหรอเนี่ย “บ้าน่าา เฮียได้ข่าวมาผิดแล้ววว” “อืม..แล้วเคสเมื่อวานที่โรงพยาบาลที่ชื่อ อัครพงษ์ ต้นวิเศษฤทธิ์ นักเรียนโรงเรียน Ambid เกรด 9 ห้อง 1 มารักษาด้วยอาการไฟช็อตนั่นคือใครกันนะ.. อย่าลืมนะ ว่าเฮียเป็นหมอที่นั่น” โอ๊ย ไอ้บาสสส โรงพยาบาลอื่นมีให้รักษาเยอะแยะทำไมไม่ไปวะ!! แต่ฉันซะอย่าง สู้ให้สุด แล้วหยุดที่โดนจับได้ “อ่าวเหรอ? ไม่รู้เลยนะเนี่ย สงสัยเดย์ได้ข่าวมาผิดแน่ๆเลย..แย่จังเลยเนอะ แหะๆ” “เดย์..” หลังจากที่เฮียไนท์พูดขึ้นมาเสียงนิ่ง ฉันก็รู้ตัวแล้วล่ะ ว่าฝืนไปต่อไม่ได้แล้วจริงๆ ฉันเลยเปลี่ยนเป็นสีหน้าสลดลง พร้อมกับเสียงที่เอ่ยออกมาเบาๆ “..ลดเหลืออาทิตย์นึงได้มั้ย” “อยากเป็นคนไม่รักษาสัจจะคำพูดตัวเอง?” เฮียไนท์ก็เป็นอย่างนี้เสมอ แม้ว่าเฮียจะตามใจฉัน และยอมฉันบ่อยครั้งแต่ถ้าเฮียจริงจังขึ้นมาล่ะก็.. ไม่ว่าจะอ้อนยังไงก็เอาไม่อยู่ ฉันเลยค่อยๆส่ายหัวไปมา “หลังจากนี้ สองอาทิตย์ ห้ามเดินทางไปโรงเรียนเอง ห้ามกลับบ้านเอง ห้ามเถลไถล เสาร์อาทิตย์ก็ห้ามออกนอกบ้าน ทุกอย่างต้องอยู่ในสายตาของเฮีย เข้าใจนะ” ก็อย่างที่ว่า ฉันเป็นคนพูดเอง สัญญาเอง..และฉันก็ทำผิดเอง ฉันจะมางี่เง่าแบบนี้ไม่ได้..เดี๋ยวเฮียจะมองว่าฉันเป็นเด็กอีก “..ค่ะ” ฉันพูดตอบรับได้อย่างจำใจด้วยเสียงที่มันเบา พร้อมกับหน้าที่มันเศร้าลงเล็กน้อย เห้อ..สองอาทิตย์ ทนๆไปละกัน แต่จริงๆจะว่าไป ฉันคงไม่โดนทำโทษแบบนี้แล้วเชียว ถ้าเฮียโซ่ไม่พามาที่นี่.. ฉันเลยมองค้อนไปยังคนที่ยืนข้างๆคนที่ลงโทษฉันไปเมื่อครู่ ด้วยสายตาที่ไม่ค่อยพอใจเล็กน้อย ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นเชิดหน้าใส่แทน ถึงแม้ฉันจะปลื้มเขา แต่ตอนนี้ฉันไม่ปลื้มการกระทำของเขาแล้ว! “ฮ่าๆๆ ในที่สุดก็ได้เห็นเป็นบุญตาว่ะ วันที่ยัยเดย์งอนไอ้โซ่” ตอนนี้ฉันได้แต่มองตาขวางใส่ทุกคน จนกระทั่งเสียงของลุงเชิดดังเข้ามาอีกครั้ง “อาหารมาแล้วครับ..” “เดย์ไม่กินในห้องนี้แล้ว เดย์จะไปห้องวาดรูป ฝากคุณลุงเอาไปในห้องนั้นแทนนะคะ!” ฉันพูดจบก็เดินกระแทกเท้าออกไปจากห้องนี้เลยทันที..เพื่อไปยังอีกห้องของบ้านหลังนี้ ห้องที่ฉันมักจะมาขลุกอยู่ในนั้นเสมอ เวลาที่พวกเฮียๆคุยงานหรือศึกษาหาความรู้กันเมื่อมาบ้านหลังนี้ และก่อนที่ฉันจะออกจากห้องนี้ ฉันก็ไม่วายที่จะมองหน้าเฮียโซ่อีกครั้ง เพื่อที่จะสะบัดผมใส่ เช๊อะ! ฉัน..ของอนผู้ชายที่ฉันชอบสักหนึ่งชั่วโมง และฉัน ก็ขอไประบายอารมณ์สำหรับ..อิสรภาพของฉันที่ต้องหายไปอีกสองอาทิตย์หน่อยเถอะ!!! ปัง!!