ตอนที่ 9

“หรือกูจะเป็นอย่างที่ไอ้เคนบอกวะ ตามใจเดย์มากเกินไป” ทันทีที่เดย์เดินออกไปจากห้องนี้ พร้อมกับสะบัดหน้าใส่ผม สองครั้งสองครา..ทั้งๆที่ไม่เคยทำใส่ผมมาก่อน .. ไอ้ไนท์ก็เอ่ยปากออกมา พร้อมกับเดินไปนั่งบนโซฟา..ก่อนที่ไอ้ซันมันจะโพล่งปากออกมา “ครั้งนี้มึงก็ไม่ได้ตามใจแล้วไง อีกอย่าง เดย์ยังเด็ก ก็เอาแต่ใจแบบนี้ล่ะ กูว่ามาสนใจเรื่องที่เดย์แม่งงอนไอ้โซ่ดีกว่า น่าสนใจกว่าเยอะ” “อืม..เออว่ะ..น้องกูงอนมึงเป็นแล้วนะ ดีใจฉิบหาย” จะดีใจทำเหี้ยอะไร?! ผมได้แต่ทำหน้านิ่งใส่ไอ้พวกเพื่อนผมไปเท่านั้น จนกระทั่งไอ้ซันมันพูดขึ้นมาอีกครั้ง “แล้วมึงคิดไง พาเดย์มานี่?” ผมคิดไงนะเหรอ ..หึหึ ก็ไม่ได้คิดไงหรอก ก็แค่ไม่อยากให้เดย์ไปหาเพื่อนที่ชื่อบาสอะไรนั่น ก็เท่านั้นเอง..และอีกเรื่อง ผมก็อยากจะแกล้งเด็กไม่รู้จักโตอย่างเธอ ในเมื่อกลัวไอ้ไนท์รู้ ผมก็ทำให้ไอ้ไนท์รู้ซะเลย.. แต่ผมไม่รู้ว่าเดย์ไปตกลงแบบนั้นกับไอ้ไนท์ นั่นก็เลยทำให้ตอนนี้เธองอนผมเป็นครั้งแรก อย่างที่ไอ้ซันมันว่านั่นล่ะ แต่ผมก็มั่นใจว่าเธองอนผมได้ไม่นานหรอก เดี๋ยวเดย์ก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม.. “เรื่องของกู..” “อ่าว ไอ้เวรนี่ กวนกูตลอด..” “แล้วไหนล่ะ หนังสือที่มึงบอกว่าลืมไว้ที่โรงเรียน” “กูเพิ่งนึกได้ว่าอยู่ตรงนี้..” ทันทีที่ไอ้เคนเอ่ยปากถามออกมา ผมก็เอ่ยเสียงเรียบก่อนที่จะเดินไปหยิบหนังสือที่วางแอบอยู่ในชั้นหนังสือของห้องนี้ตั้งแต่แรกขึ้นมา โยนลงบนโต๊ะ และนั่งเหมือนกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น.. และทุกคนก็เพ่งไปที่หนังสือเล่มนั้น ยกเว้นไอ้เค..ที่มองมาทางผมและยิ้มมุมปากเหมือนรู้อะไรบางอย่าง..แน่ล่ะ ไอ้เหี้ยนี่ถึงมันจะไม่ค่อยพูด แต่แม่งเป็นหน่วยเก็บข้อมูลชั้นดีเลยล่ะ รู้ดีทุกเรื่อง รวมถึงเรื่องของผมด้วย “What the fuck! พวกกูอุตส่าห์รอมึงไปเอาหนังสือมาครึ่งชั่วโมง...แต่หนังสือกลับอยู่ในห้องนี้ตลอดเนี่ยนะ?!” “คนอย่างมึงเนี่ยนะจะลืม?” “กูก็มนุษย์คนนึงมั้ย มันก็ต้องมีลืมกันบ้าง” “แต่มึงมันไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาไง” “ทำไม กูมีแขนสามข้างหรือไง หรือว่า..กูมีแสงเลเซอร์ที่ตาเหมือนกันดั้มมึง..” “สัส กวนกูอีกละ ไอ้เหี้ยโซ่.. เออพูดถึงเรื่องนี้ก็ดี ..ไหนกันดั้มกู!” “หึ” หลังจากที่ไอ้เคนพูดพร้อมกับเลิกคิ้วส่งมา ผมก็เดินไปหยิบกล่องหุ่นยนต์กันดั้มของผม ที่ผมเดิมพันกับไอ้เคนไว้เมื่อนานมาแล้วโยนไปให้มัน..และมันก็รับในทันที ปั่ก! ก็นั่นล่ะอย่างที่เคยบอก ผมกับมันถ้าดวลกันบ่อยและของเดิมพันก็เป็นของที่ผมและมันสะสมกันทั้งคู่...และครั้งล่าสุด ผมแพ้ พรึ่บ! หมับ “ขอบใจเว้ยเพื่อน ได้ตัวใหม่แล้วกู..” “กูอยากรู้จริงๆ ถ้าพวกมึงอายุห้าสิบ ยังจะมาถ้าดวลแย่งกันดั้มกันอยู่อีกมั้ย” “กูว่า ไอเคนกับไอโซ่แม่งจะอยู่ถึงสามสิบมั้ยก็ไม่รู้ ศัตรูแม่งเยอะสัส” “เยอะเพราะไอเหี้ยเคนทั้งนั้น วันๆสร้างแต่ศัตรูให้แบล็กวูฟ..” “เอาหน่า ชีวิตที่มีแต่คนรักมันจะไปสนุกอะไร จริงมั้ยวะเพื่อน..” หลังไอ้เคนมันพูดจบ พวกเราก็พร้อมใจกันส่งนิ้วให้มันไปพร้อมกันทันที นี่ล่ะมัน ความรุนแรงมาก่อน เหตุผลมาทีหลัง วันๆสร้างแต่ศัตรูให้แบล็กวูฟ และเป็นผลให้ผมที่เข้ามาในแบล็กวูฟไม่นาน ต้องมาจัดการตามล้างตามเคลียร์มันตลอดเวลา “..กูว่า..เรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่า เสียเวลาไปเยอะแล้ว” ผมเอ่ยออกมาเสียงเรียบไม่สนใจอะไรกับเรื่องที่คุยก่อนหน้า ก่อนจะเข้าประเด็นเรื่องที่ทำให้พวกเราทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ ปกติทุกอาทิตย์จะมีหนึ่งวันที่เรามารวมตัวกันที่บ้านแต่ละคนวนกันไป เพื่อที่จะแลกเปลี่ยนพูดคุยสิ่งประดิษฐ์ หรือเรื่องราวน่าสนใจให้กัน และวันนี้ก็เป็นบ้านของผม.. และทันทีที่ผมพูดไปแบบนั้น ไอ้ซันก็เริ่มเปิดประเด็นคนแรก “อะแฮ่มๆ สวัสดีครับ คุณไนท์ คุณเค คุณเคน และ คุณโซ่ วันนี้กระผม ซันคนหล่อ จะมานำเสนอเทคโนโลยีสุดล้ำ ที่กระผมเพิ่งทำสำเร็จได้เมื่อคืนสดๆร้อนๆ” หลังจากที่ผมพูดไปอย่างนั้น ไอ้ซันก็ลุกขึ้นแล้วก็ยืนพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างน่าหมั่นไส้ แต่ถึงอย่างนั้น พวกผมก็รอฟังมันพูดต่อไป.. “พวกคุณ คุณ คุณ คุณ จับตาดูกระผมไว้ให้ดีนะครับ..ลุงเชิด..เข้ามาหาหน่อย” หลังจากที่ไอ้ซันมันพูดขึ้นมา..ไม่ถึง 1 นาที ลุงเชิดที่ไม่รู้ว่าไปเตรียมตัวกับมันตอนไหน ก็เดินเข้ามาในห้องแห่งนี้..ก่อนจะเดินมาใกล้ๆพวกผมพร้อมยิ้มเล็กน้อย แล้วก็ถอดอะไรบางอย่างออกมาจากในรูหู และทำให้พวกผม..มองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะฟังไอ้ซันมันพูดต่อ “เจ๋งใช่มั้ยล่ะะะ!! อ่ะ!” หลังจากพูดจบ ไอ้ซันก็เอาอะไรบางอย่างวางลงบนโต๊ะ มันเป็นเหมือนกับพลาสติกสีเนื้อค่อนข้างหนา.. ชิ้นเล็กประมาณ 2 เซนติเมตร ผม ไอ้ไนท์ และไอ้เค ต่างก็เลยหยิบกันขึ้นมาดู.. “พวกมึงแค่เอาแผ่นพวกนี้ไปแปะที่รูหูของมึง แล้วก็ควบคุมทุกอย่างผ่านแอพลิเคชันในมือถือว่าจะเปิดปิดการสนทนากับใครบ้าง แค่นั้น ง่าย สบาย รวดเร็ว จบ!” ถึงมันจะกวนตีนไปบ้าง เจ้าชู้ไปบ้าง แต่ก็ต้องยอมรับล่ะ ว่าเรื่องอัจฉริยะทางการประดิษฐ์ ต้องยกให้มันจริงๆ และไอ้สิ่งนี้ที่มันทำอยู่ มันเกิดจากไอเดียผมเมื่อสี่เดือนที่แล้ว ง่ายๆเลย ก็อย่างไอ้เคนที่แม่งมักจะมีเรื่อง หรือมีศัตรูเยอะไปหมด บางทีแม่งไม่รู้หายหัวไปไหน คือถ้ามีไอ้เจ้านี่ พวกเราก็จะรู้ได้ว่ามันอยู่ไหน อย่างน้อยถ้ามีใครเป็นอะไร หรือต้องการความช่วยเหลือ พวกผมก็จะรู้และไปช่วยกันได้ทัน.. ก็อย่างว่า พวกเรายกเว้นไอ้เค คือลูกมาเฟียกันหมด เพราะฉะนั้น มันก็เลยจำเป็นต้องมีสิ่งนี้ “เป็นไง ซันเอียร์ ของกู เจ๋งมั้ย” “สัส ชื่อเหี้ยไรของมึงไอ้ซัน” “ก็ตั้งชื่อตามคนสร้างไง พวกมึงต้องให้เกียรติกูด้วย ชื่อนี่แหละ ดีสุด ซันเอียร์” “นวัตกรรมโคตรล้ำ แต่ชื่อที่มึงตั้งนี่อย่างเหี้ยเลย” “กูพอใจชื่อนี้ของกู จบนะ” พวกผมได้แต่ส่ายหน้าให้มัน ก่อนที่ผมจะโพล่งปากถามออกมา “มันใช้ได้นานแค่ไหนต่อครั้ง?” “ขอบคุณสำหรับคำถามครับ คุณโซ่” บางทีผมก็เกลียดเพื่อนผมนะเอาจริง แม่งกวน “ตอนนี้ เบื้องต้น มันยังใช้งานได้แค่ 2 ชั่วโมงเท่านั้น ต้องเอาออกมาชาร์จ เดี๋ยวกูค่อยพัฒนาให้มันอยู่ได้นานขึ้น แล้วก็ว่าจะเพิ่มฟังก์ชันเปิดปิดสัญญาณ GPS ด้วย” “เออ ดี แล้วตอนนี้มันเชื่อมกันได้กี่คน” “ก็แล้วแต่จำนวนที่ทำเลย ตอนนี้กูทำมาแค่ 5 ชิ้น ก็พวกมึงจะเอากันกี่ชิ้นล่ะ พรีออเดอร์มา เดี๋ยวกูคิดถูกๆ” นั่นล่ะ เพื่อนผมเอง.. แล้วหลังจากนั้นพวกเราก็เอ่ยถามและพยายามหาจุดเสริมของมันเพิ่มเข้าไป พร้อมกับศึกษาวิธีการสร้างจากมัน และแลกเปลี่ยนความรู้กันไปเรื่อยๆ ตามปกติที่พวกเราทำกันเป็นประจำ และระหว่างที่พวกมันทั้งสี่ กำลังวิเคราะห์กับซันเอียร์ของไอ้ซัน ผมก็ลุกขึ้นเดินไปถามลุงเชิดที่มักจะนั่งดูพวกผมเสนอไอเดียกันแบบนี้เสมอ “เดย์ล่ะครับ” “ยังอยู่ในห้องเหมือนเดิมครับ” “อย่าลืมเอาน้ำสตรอเบอร์รี่ปั่นกับเค้กในตู้เย็นไปให้ด้วยนะครับ” “เรียบร้อยแล้วครับ” หลังจากได้คำตอบที่น่าพอใจจากลุงเชิด ผมก็ยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะกลับไปนั่ง.. ไม่รู้ป่านนี้ยังงอนผมอยู่หรือเปล่านะ แต่ได้กินน้ำสตรอเบอร์รี่และเค้กของโปรด ก็น่าจะอารมณ์ดีขึ้นแล้วละมั้ง..งั้นรีบคุยงานให้จบดีกว่า..จะได้ไปหายัยตัวแสบ..หึหึ หลังจากนั้นผมก็กลับมานั่งที่เดิม ก่อนจะโพล่งออกมากลางวง “มึงไปปรับปรุง ซันเหี้ยของมึงมาแล้วครั้งหน้าค่อยมาคุยกันใหม่แล้วกัน ส่วนไอ้ไนท์ไหนที่มึงจะนำเสนอ?” “ซันเอียร์โว้ยย” “หึหึ” “เออๆ ของกูก็นี่เลย ที่กูบอกพวกมึงไปไง ยาพิษที่กูคิดค้น..” หลังจากที่มันพูดจบ มันก็เดินไปหยิบกล่องกระจกที่มีหนูอยู่ในนั้น ก่อนที่จะยกสารเคมีใสบางอย่างลงไปในน้ำของหนู 1 หยดและรอมันไปกิน และไม่ถึง 5 นาที อยู่ๆหนูตัวนั้นก็นอนแน่นิ่งไปทันที “ยาพิษตัวนี้ มันมีฤทธิ์ที่ค่อนข้างแรง ถ้าในมนุษย์ ใส่เพียงแค่ สามถึงสี่หยด ก็ทำให้ตายได้แล้ว และที่สำคัญ..สารเคมีพวกนี้จะสลายไปในร่างกายมนุษย์ภายในหนึ่งวัน” ถ้าไอ้ซันเก่งเรื่องงานประดิษฐ์ ไอ้ไนท์แม่งก็เก่งเรื่องทางเคมี และครั้งนี้มันก็คิดค้นยาพิษออกมา ที่เอาไว้ให้สำหรับพวกเราๆ ที่มีศัตรูมากมายเช่นกัน แต่ไม่จำเป็นพวกเราไม่ใช้มันหรอก คงใช้แค่กรณีฉุกเฉิน เพราะผมไม่ถนัดลอบกัด ถนัดสู้ตัวต่อตัวมากกว่า “ส่วนตอนนี้กูก็กำลังคิดค้นยาแก้พิษอยู่..แต่ช่วงนี้งานกูเยอะมาก มึงมาช่วยกูหน่อย ไอโซ่” หลังมันพูดจบพวกผมก็พยักหน้าตอบรับไป อันที่จริง เพื่อนผมแต่ละคนมันก็มีความสามารถเฉพาะอย่าง เฉพาะทาง ที่หลายๆคนเรียกว่าอัจฉริยะอยู่ อย่างไอ้เคก็ถนัดไปสายเทคโนโลยี ไอซันถนัดไปสายประดิษฐ์อุปกรณ์ ไอ้ไนท์ถนัดไปทางสารเคมี ส่วนไอเคนก็ถนัดไปทางสายต่อสู้ ส่วนผมนะเหรอ..ผมทำได้ทุกอย่าง ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะสมองของผมที่มันไม่เหมือนคนทั่วไป อย่างที่เพื่อนผมมันบอกก่อนหน้าด้วยละมั้ง ผมสามารถจดจำข้อมูล รายละเอียด ตัวอักษร ได้เพียงแค่เห็นครั้งเดียว ทำให้ผมเรียนรู้ทุกอย่างได้อย่างว่องไว และเพื่อนๆผมไอ้พวกนี้ก็มีส่วนช่วยอย่างมาก เพราะทุกสิ่งที่มันคิดมันทำ ผมก็สามารถเรียนรู้และเข้าใจเอาไปทำได้เพียงแค่ผมได้รู้กระบวนการทำแค่ครั้งเดียว เหมือนอย่างตอนนี้ที่ไอ้ไนท์กำลังแบ่งปันโครงสร้างสารเคมีต่างๆที่มันคิดค้นให้พวกผมฟัง ผมก็พอจะนึกออกแล้วว่า ควรจะต้องใช้สารอะไรบ้างเพื่อสร้างยาถอนพิษตัวนี้ แม้ว่าผมจะมีหัวไปทางการแพทย์และเคมี แต่ผมไม่คิดที่จะเป็นแพทย์เหมือนไอไนท์มันหรอกนะ.. เพราะผมไม่ได้คนสร้าง แต่ผมคือคนทำลายต่างหากล่ะ... หลังจากที่ไอ้ซันและไอ้ไนท์พูดในส่วนของมันจบลง ไอ้เคก็แลกเปลี่ยนความรู้ในแง่ของการบริหาร ไอ้เคนคิดค้นอาวุธการต่อสู้ ส่วนผมก็ประดิษฐ์คิดค้นเรื่องกระจก..ที่ขยายหน้าจอได้.. และก็มีไอ้ซันช่วยมาเสริมเทคนิคและเติมเต็มผลงานให้ดียิ่งขึ้น พวกเราคุยกันจนเวลาล่วงเลยยาวนานหลายชั่วโมง และแล้วในที่สุด พวกเราก็คุยกันจบตามเวลาที่ตั้งกันเอาไว้ ก่อนที่ทุกคนจะขอตัวกันแยกย้าย โดยไอ้เคขอตัวกลับไปดูแลแม่ ไอ้ซันนัดสาวไว้..และไอ้ไนท์ ก็ไปเข้าวอร์ดเร่งด่วนของวิชาชีพแพทย์ของมัน.. “เดี๋ยวกูไปส่งเดย์เอง..” ผมเอ่ยปากออกมาทันที เมื่อเห็นว่าไอ้ไนท์มันคงเป็นกังวลเรื่องเดย์ เพราะมันดันมีเคสด่วนที่ต้องไปทันที แวะไปส่งเดย์ไม่ได้ แต่จริงๆไม่ต้องกังวลหรอก เพราะว่ารายนั้นนะ ผมไปส่งบ่อย หลังจากที่เธอชอบไปซุกตัวอยู่ห้องวาดรูปบ้านผมเป็นประจำ ห้องที่เธอเอาของของเธอย้ายมาจนกลายเป็นห้องของตัวเองในบ้านผมตอนนี้ไปแล้ว เดย์มักจะชอบมาบ้านผมเสมอ และเมื่อไรที่ผมไม่อยู่ เธอก็จะรอผมอยู่ในห้องนั้นจนดึกดื่น จนผมกลับมาบ้าน ทำให้บ่อยครั้งผมต้องพาเดย์ไปส่งที่บ้าน และวันนี้ก็คงเช่นกัน “เออ ฝากด้วย ..แล้วอย่าทำอะไรน้องกูล่ะ” “สัส มึงจะหวงไรนักหนา..กูไม่ได้สันดานเหมือนไอ้ซันสักหน่อย” “อ่าว พาดพิงกูเพื่ออออ นั่นน้องโว้ย กูแยกแยะได้ มึงนั่นล่ะแยกแยะให้ได้ละกันไอ้โซ่” แยกแยะงั้นเหรอ? หึหึ “ออกจากบ้านกูไปได้ล่ะ มึงอะ เดี๋ยวน้องมีนาแม่งก็มีผัวใหม่หรอก” “สัส กูไปอยู่แล้ว..อยู่กับพวกมึงแล้วแม่งห่อเหี่ยว ไม่มีความกระชุ่มกระชวยเลยสักนิด ไปดีกว่า” หลังจากไอ้ซันพูดจบ มันก็เดินออกไปกับไอ้เคนและไอ้เค เหลือเพียงแต่ไอ้ไนท์ ที่หันมาพูดกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง “ฝากเดย์ด้วยนะโว้ย..” มันจะห่วงน้องอะไรขนาดนั้นวะ.. “เออ รีบไปเถอะ เดี๋ยวคนไข้ตายก่อน เพราะมัวแต่รอแพทย์ที่ห่วงน้องสาวอย่างมึง” “สัส ..งั้นกูไปล่ะ\" ทันทีที่ทุกคนออกไปจากหลังนี้ไป ผมก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปยังห้องห้องหนึ่ง ที่ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับผมหรือครอบครัวผมเลยสักนิด แต่เป็นห้องส่วนตัวของคนที่ไม่ได้อยู่ประจำบ้านผมแทน และจากเมื่อครู่ที่ทำหน้าง้ำหน้างอใส่ผมแบบนั้น ผมเองก็อยากจะรู้ ว่าเธอจะงอนผมไปได้สักเท่าไร..หึหึ