ตอนที่ 10

Day Part “โอ๊ยยย เมื่อยชะมัดดด” ฉันบ่นออกมา ก่อนจะวางดินสอวาดรูปลงแล้วบิดขี้เกียจตัวเองไปมา ให้คลายจากความเมื่อยล้า ที่นั่งวาดรูประบายอารมณ์เป็นเวลานานหลายชั่วโมง..พร้อมกับมองภาพวาดตรงหน้า..ภาพวาดที่ฉันวาดไม่รู้เป็นกี่ร้อยรูป รูปของผู้ชายคนเดิมๆในทุกอิริยาบถ และวันนี้ฉันก็วาดรูปเขาตอนที่เขาล้มลง..ตรงริมรั้วบริเวณต้นไม้นั่น และทุกรูปที่ฉันวาด ฉันก็เอาจากความทรงจำของฉันในสมองล้วนๆ ไม่รู้ว่าป่านนี้ พวกเฮียๆจะกลับกันหรือยัง..แล้วเฮียโซ่ล่ะ เขากำลังทำอะไรอยู่นะ หึ..จะว่าไป ก็ยังงอนไม่หายเลย ก็นึกว่าจะพาไปเที่ยว หรือพาไปหาอะไรกิน ดันพามาให้เฮียไนท์จับได้ซะงั้น..แถมยังไม่ได้ไปหาไอ้บาสอีก คิดแล้วก็เซ็ง! ยิ่งคิดยิ่งหงุดหงิด!! ฉันก็เลยเปลี่ยนรูปเป็นรูปเขาหน้าตรง ก่อนจะหยิบดินสอขึ้นมา แล้วก็ค่อยๆเริ่มละเลงใบหน้าของเขาให้มันเละเทะ ด้วยการใส่รอยช้ำบนใบหน้า ใส่รอยแผลตรงระหว่างคิ้ว ในเมื่อระบายกับคนจริงๆไม่ได้ ขอระบายกับรูปภาพแทนก็แล้วกัน “ฮ่าๆๆ สะใจ คนนิสัยไม่ดี ต้องโดนแบบนี้แหละ!!” “ใส่สีแดงเข้าไปด้วยสิ จะได้เหมือนเลือดออกจริงๆ” “ว้าย เฮียโซ่!” ระหว่างที่ฉันกำลังพูดสะใจกับภาพตรงหน้า พร้อมกับคิดถึงใบหน้าใครบางคน..เจ้าของเสียงของคนคนนั้นก็กระแทกเข้ามาในหูของฉัน จนทำให้ฉันสะดุ้งตกใจพร้อมกับอุทานออกมาทันที ก่อนที่จะรีบเอาผ้ามาคลุมรูปที่ฉันวาด แล้วหันไปมองเขา..ที่ตอนนี้เขาอยู่ใกล้ฉันแค่เอื้อมเท่านั้น ฝรืด ฝรืดด “เข้ามาได้ไง เดย์ล็อกประตูแล้ว” กริ้ง.. หลังจากที่ฉันพูดจบ เฮียโซ่ก็ชูกุญแจขึ้น..พร้อมกับสีหน้าที่ยิ้มมุมปากเล็กน้อย.. นี่เขาเข้ามาตอนไหนเนี่ย ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย! “ไม่มีมารยาทอะเฮีย.. ถ้าเจ้าของห้องล็อกห้อง ก็แสดงว่าไม่ต้องการให้มารบกวน..” “นี่สรุปว่า เฮียไม่มีสิทธิ์ในห้องนี้งั้นซิ?” “ก็ใช่ไง นี่มันห้องเดย์” “หึหึ.. แต่นี่มันบ้านเฮีย” “แต่ของในนี้ ส่วนใหญ่เป็นของเดย์ ห้องนี้ก็ต้องเป็นห้องเดย์ ถูกแล้ว” หลังจากที่ฉันพูดจบ เฮียโซ่ก็พูดออกมาเสียงนิ่งพร้อมกับมองจ้องเข้ามาในแววตาของฉัน “อืม..งั้นถ้าเฮียเอาของของเฮียไปไว้ในห้องของเดย์ ห้องนั้นก็เป็นของเฮียเหมือนกันใช่มั้ย?” “เฮียจะเอาอะไรไปไว้ในห้องเดย์?” หลังจากที่ฉันเอ่ยปากถามไป เฮียก็ทำเพียงยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินไปยังรูปที่ฉันวาดเมื่อครู่ พร้อมกับเปิดผ้าคลุมออกมา “อย่าดูนะ” “อยากทำร้ายเฮียขนาดต้องไปลงกับรูปภาพเลยเหรอ?” “..ก็เฮียอะ ใจร้าย พาเดย์มาที่นี่ทำไมอะ!” “ตอบไม่ตรงคำถาม..” เฮียโซ่พูดพร้อมกับจ้องมองมาในแววตาของฉันอีกครั้ง..และสายตาเขาแบบนี้ มันทำให้ฉันไปไม่เป็นจริงๆ “ใช่! เพราะเฮียนิสัยไม่ดี” หลังจากที่ฉันพูดจบ เฮียโซ่ก็ยืนกอดอก และมองมาที่ฉันนิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยปากพูดเสียงเรียบ “..งั้น..เฮียให้เดย์ต่อยทีนึง” ฮะ!! ต่อยเฮียโซ่เนี่ยนะ .. ฉันก็พูดไปอย่างนั้นเอง ฉันจะไปต่อยเฮียลงได้ไง ..แต่แล้วฉันก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “เปลี่ยนจากต่อย เป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย” และเมื่อเห็นเฮียโซ่เลิกคิ้วขึ้นมาด้วยความสงสัย ฉันก็เลยพูดต่อทันที.. “พาเดย์ไปเดทแทน ^ ^” ทันทีที่ฉันพูดจบ เฮียโซ่ก็หน้านิ่งไปทันที ก่อนที่ไม่นานฉันจะรับรู้ถึงความเจ็บเล็กน้อยที่เกิดขึ้นตรงหน้าผาก โป๊ก! “แก่แดดเกินไปแล้วนะเรา” “โอ๊ยย เจ็บนะ..” ระหว่างที่ฉันกำลังลูบหน้าผากไปมา..อยู่ๆเฮียโซ่ก็เอ่ยปากถามต่อ ที่ทำเอาฉันยิ้มออกมาอย่างมีความหวังทันที “อืม..เดทที่ว่า..เป็นยังไง?” นี่เขาจะเดทกับฉันจริงๆเหรอ “ก็กินข้าว ดูหนังไง สรุปว่า..เฮียจะไปเดทกับเดย์ใช่มั้ย ^ ^” ตอนนี้ฉันไม่สนแล้ว ว่าเฮียจะมองว่าฉันเป็นผู้หญิงยังไง ที่ชวนผู้ชายเดทก่อน แต่ก็ไม่รู้ล่ะ ฉันอยากมีโมเมนต์น่ารักๆกับเฮียโซ่บ้างนี่นา และถ้าไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ อย่าหวังเลยว่าฉันจะทำแบบนี้กับใคร.. และเมื่อฉันพูดออกมาอย่างนั้น เฮียโซ่ก็ยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ก่อนที่จะเอ่ยปากพูดออกมาเสียงเรียบ “มันธรรมดาไป..” หื้ม? อะไรคือ มันธรรมดาไป “แล้วเดทไม่ธรรมดาคือยังไงอะ อืม..เฮียจะพาเดย์ไปสวนสนุกเหรอ หรือว่าจะไปสวนสัตว์ บอกไว้ก่อนนะ เดย์ชอบสวนสนุกมากกว่า สวนสัตว์เดย์กลัวเจอหนอนอะ.. เอ๊ะ หรือเฮียจะพาไปเที่ยวต่างประเทศ เอาจริงๆเที่ยวในประเทศก็ได้นะ..เดย์ไปได้หมดเลย ถ้าเฮียจะพาไปไหนเดย์ก็ไปหมดดด” ฉันได้แต่พูดคาดเดาไปต่างๆนาๆ ในขณะที่อีกฝ่ายก็เอาแต่หน้านิ่ง ไม่มีพิรุธหลุดออกมาเลยสักนิด ว่าฉันเดาถูกหรือเปล่า จนกระทั่งในที่สุด เฮียก็เอ่ยปากเสียงเรียบออกมา โดยไม่สนใจฉันเลยสักนิด “เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว..ส่วนตอนนี้ ได้เวลากลับบ้าน..” ฮะ!!! นี่ฉันต้องกลับบ้านแล้วเหรอ.... อยากอยู่กับเฮียโซ่ต่ออะ! “เดี๋ยวสิ เฮียยังไม่บอกเลยว่าจะเดทกับเดย์รึเปล่า” “..มันยังไม่ถึงเวลา” เวลา? เวลาอะไรอะ ฉันก็เลยยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู ก็พบว่าตอนนี้มันเป็นเวลาบ่ายสามโมงแล้ว หรือว่าเฮียอยากมีเวลาทั้งวันตั้งแต่เช้า งื้อออ “นั่นสิ ตอนนี้มันมันจะหมดวันแล้ว เวลาหายไปหลายชั่วโมง ..ไว้วันอื่นก็ได้ ..งั้น..เราจะไปเดทกันวันไหนดีคะ ///ฉันพูดไปอย่างเขินอายเล็กน้อย ส่วนเฮียโซ่ก็เอาแต่ยิ้มมุมปากเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมานิ่งๆ “ถ้าถึงเวลา..เฮียจะบอกเอง..” โอ๊ยย นี่ฉันจะได้ไปเดทกับเฮียโซ่จริงๆอะ แค่คิดก็เขินจะแย่แล้ววว ฉันเลยได้แต่หมุนตาไปมา ไม่กล้าสบตาของเขาที่มันนิ่งแต่ทว่ากลับเหมือนเปลวไฟตรงหน้าที่พร้อมกับแผดเผาฉันอยู่ตลอดเวลา “หึหึ..กลับบ้านได้แล้ว เดี๋ยวเฮียไปส่ง” “เดี๋ยวเฮีย เรื่องที่เดย์บอกว่ายอมทำตามเฮียทุกอย่าง ขอยกเลิกนะ เพราะถ้าเฮียไม่พามาที่นี่ เฮียไนท์ก็คงไม่รู้ เพราะฉะนั้น..เหลือคำขอแค่ข้อเดียว” ฉันยืนจ้องหน้าเฮียสักพัก จนกระทั่งอยู่ๆเฮียโซ่ก็เอ่ยออกมานิ่งๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไป “อืม..เฮียจะได้รู้ไว้ว่า ลูกสาวคนเล็กของตระกูลเหยียนเป็นคนไม่รักษาสัจจะ..แบบนี้นี่เอง” จุกเลย.. พูดแบบนี้ เอามีดมาแทงกันดีกว่า ว่าฉันได้ แต่อย่าเอาตระกูลฉันมาอ้างแบบนี้.. ฉันเลยรีบโพล่งปากเรียกเฮียโซ่ทันที เมื่อเห็นว่าเขาทำท่าจะเดินออกจากห้องนี้ไป ด้วยสายตาที่มันนิ่งเฉย..แบบนั้น “เดี๋ยวเฮีย..งั้นก็ได้ แล้วสรุปว่า..เฮียอยากให้เดย์ทำอะไรอะ” หลังฉันพูดจบ เฮียก็หันหน้ามามองฉันพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยปากออกมาเสียงเรียบ และเดินออกจากห้องนี้ไปเฉยเลย “ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา มันอาจจะนานหน่อย แต่เฮียไม่มีทางลืมแน่..” กรึก.. อีกแล้วสินะ ที่ฉันไม่เข้าใจอะไรในตัวเขาเลยสักนิดอีกแล้ว.. ทั้งเรื่องเดท สรุปว่าเขาจะไปเดทกับฉันใช่มั้ย แล้วเรื่องที่ฉันยอมทำตามเขา 2 ข้ออีก เขาจะทำอะไรกันแน่ แล้วไอ้เวลาบ้าบอของเขา มันคืออะไร? เห้อ.. เอาเถอะ เรื่องนั้นช่างมันก่อน เอาเรื่องตอนนี้ก่อนแล้วกัน นี่สรุปว่าฉันก็ต้องกลับบ้านแล้วจริงๆสินะ ฉันยังอยากอยู่กับเฮียอยู่เลย แต่ก็อย่างที่เห็น เขาอยู่ให้ฉันคุยนานๆแบบนี้ซะเมื่อไร ถ้าอย่างนั้น... “เฮียยยยย พรุ่งนี้อาจารย์มาโมโตะจะให้สอบแล้ว เฮียมาเป็นคู่ซ้อมให้หน่อยสิ” อาจารย์มาโมโตะ อาจารย์ประจำของฉันและพวกเฮียที่สอนศิลปะการต่อสู้ให้ตั้งแต่เด็ก และก็อย่างที่บอก พรุ่งนี้ฉันจะต้องสอบแล้ว..เพราะฉะนั้น ฉันจะยื้อเวลาอยู่กับเฮียด้วยวิธีนี้นี่แหละ ดีที่สุดแล้ว แล้วอีกอย่างวันนี้นั่งวาดรูปมาทั้งวัน..มันก็เมื่อย ได้ออกแรง ออกกำลังหน่อยก็คงดี และที่สำคัญ..แม้ว่าฉันจะเรียนช้ากว่าพวกเฮียไปแค่ 2 ปี แต่ทักษะการต่อสู้ของพวกเฮียห่างจากฉันเป็นวา มากจนฉันคิดว่า ถ้าฉันผ่านเฮียไปได้..พรุ่งนี้ฉันก็ต้องสอบผ่านแน่นอน และทันทีที่ฉันพูดแบบนั้นเฮียก็ยิ้มมุมปากเหมือนที่เฮียทำบ่อยๆ ก่อนที่จะจับมือฉันแล้วก็จูงออกจากห้องนี้เพื่อพาไปยังห้องโถงสำหรับฝึกซ้อมการต่อสู้ในบริเวณบ้านของเฮียในทันที.. และเมื่อไปถึงฉันก็แยกย้ายกับเฮียไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่มีติดไว้ประจำที่แห่งนี้อยู่แล้ว ก่อนที่เฮียจะเอ่ยปากถามออกมาทันที เมื่อเราทั้งคู่ยืนอยู่ในโซนบริเวณฝึกซ้อมกลางห้องโถง “สอบอะไร..” “Krav Maga ระดับ P5” (คราฟมาก้า) ทันทีที่ฉันพูดจบ เฮียก็พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปหยิบไม้พองบริเวณนั้นแล้วก็วิ่งเข้ามาจู่โจมฉันในทันที... ส่วนฉันเมื่อเห็นอย่างนั้น ก็พุ่งตัวเข้ายึดแขนใหญ่ที่ถืออาวุธ ดึงเข้าหาลำตัว ก่อนที่จะจับบิดแขน เพื่อปลดอาวุธที่เฮียถือในมือ ตามสัญชาตญาณของตัวเองทันทีเช่นกัน ทุกอย่าง มันดูเหมือนจะเป็นไปได้ดี..แต่ทว่าทันทีที่ไม้พองอยู่ในมือของฉันไม่ถึง 3 วินาที ..เฮียก็ใช้ทักษะความสามารถที่เหนือกว่าแย่งไม้พองจากมือของฉันไปอีกครั้งทันที ก่อนที่จะเปลี่ยนท่าโจมตีใหม่พร้อมกับล็อกแขนของฉันไว้ ไม่ให้สามารถพุ่งโจมตีเขาในท่าเดิมได้ ทำให้ฉันต้องเปลี่ยนท่าโจมตีใหม่ ด้วยการหมุนตัวเองออกจากการล็อกแขนและตัวของอีกฝ่าย แล้วอ้อมไปข้างหลังเฮีย เพื่อที่จะจับมือเฮียและบิดสำหรับปลดอาวุธอีกครั้ง แต่มันก็ไม่สำเร็จ เราสองคนต่างใช้ทักษะที่สะสมมาตั้งแต่เด็กจากอาจารย์สอนคนเดียวกัน เพื่อแย่งไม้พองกันไปมา แต่ไม่ว่าจะอาศัยหลากหลายท่ามากมายขนาดไหน ฉันก็ทำได้แค่เกือบแย่งสำเร็จเท่านั้น เพราะทุกครั้งเฮียก็ตั้งรับและหลีกหนีการโดนแย่งไม้ได้สำเร็จทุกครั้งอย่างง่ายดายและรวดเร็ว แต่..ฉันก็ไม่ยอมแพ้หรอก.. ฮึบ!! ผลัะ!! พรึ่บ! และแล้วในที่สุดฉันก็เอื้อมมือไปจับแขนเฮียเพื่อบิดมือและจับไม้พองเพื่อจะยึดเป็นของตัวเองได้สักที แต่แล้วอยู่ๆ..เฮียก็กระตุกมือหลบทัน..พร้อมกับหมุนตัวมารวบตัวฉัน และตามมาด้วยใบหน้าที่มันเกือบจะแนบชิด...จนปลายจมูกของเราสองคน..ชนกัน และนั่นเลยทำให้ความคิดกระบวนท่าต่างๆที่ฉันได้เรียนสะสมมาตั้งแต่เด็ก..หายไปหมดในทันที.. โอ๊ยยย แบบนี่มัน..ใกล้เกินไปแล้ว!!! แต่แล้ว.. อยู่ๆเฮียก็ผละถอยห่างออกจากฉันไปด้วยความเร็ว ก่อนที่เขาจะพูดออกมาด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย และเดินไปเก็บไม้พองในทันที “ผ่านแล้ว..เลิกซ้อม” หื้ม..ผ่านบ้าอะไร..เห็นชัดๆว่าฉันไม่ผ่าน.. แล้วแบบนี้พรุ่งนี้ฉันจะสอบผ่านมั้ยล่ะ! ฉันเลยวิ่งเดินตามไปหาเฮียที่เก็บไม้พองไปเรียบร้อยแล้ว..พร้อมพูดขึ้นมาก่อนที่จะเขย่าแขนเฮียเบาๆ แบบที่ฉันชอบทำเวลาอ้อนเฮียไนท์ “เดย์ยังแย่งไม้จากเฮียไม่ได้เลย เอาใหม่ๆ รอบหน้าเดย์จะจริงจังแล้ว..ซ้อมกันอีกนะเฮีย น้าา นะคะ” และเมื่อฉันพยายามทำแบบนี้ เฮียก็ค่อยๆหันมา..และเอ่ยปากเสียงเรียบ “เฮียบอกว่าผ่านก็คือผ่านแล้ว..ตอนนี้..กลับบ้านได้แล้ว” หลังจากที่เฮียพูดจบ..เฮียก็เดินออกไปจากห้องนี้ทันที..ฉันเลยถอนหายใจ กลับการไม่เข้าใจในการกระทำของเฮียอีกครั้ง เป็นอย่างนี้ทุกทีเลย เวลาฉันอ้อนเฮียทีไร..เฮียก็ชอบกลับมาแข็งใส่ฉันแบบนี้ทุกที! เอาหน่า อย่างน้อยตอนกลับบ้าน ฉันก็ยังได้ซ้อนรถเฮีย ได้สัมผัสกับเสื้อของเฮีย วันนี้เก็บเกี่ยวความฟินแค่นี้ก่อนก็ได้ .. “เฮียโซ่ รอเดย์ด้วยยยย”