ตอนที่ 14

“เฮียโซ่!!!” ทันทีที่ฉันโพล่งปากออกมา..เฮียโซ่ก็เดินตรงเข้ามาหาฉันจากซอกซอยด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึกใดๆ นอกจากสายตาที่มันร้อนดั่งเปลวเพลิง ก่อนที่จะมองฉันนิ่งๆ เหมือนกับสำรวจตัวฉัน แค่เพียงแค่ชั่วครู่ จากนั้นเฮียโซ่ก็เดินเลยตัวฉัน เพื่อมุ่งตรงไปหาผู้ชายคนนั้นที่นอนจมกองเลือดอยู่ เขาค่อยๆก้มลงช้าๆ ก่อนที่จะจับตรงปลายมีดสีดำนั่น..ที่ปักอยู่กลางแขนและกดลงไปอีกครั้งจนมิดด้าม! “อ๊ากกกกกกกก อย่าา!!! ขอร้องง อ๊ากกกก” เสียงโอดครวญที่ดัง ไม่ส่งผลอะไรกับผู้ชายคนที่จับด้ามมีดอยู่เลยสักนิด นอกจากแสยะยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และไม่นานเฮียก็เอ่ยปากออกมาเสียงเรียบ “เดย์..ถอยไปสามก้าว” แม้ว่าฉันจะไม่เข้าใจว่าเฮียหมายถึงอะไร แต่ในเวลานี้ฉันก็ถอยออกไปอย่างที่เฮียพูดจริงๆ และทันทีที่ฉันถอยหลังออกไปห้าก้าวแล้ว..เฮียก็ฉีกเสื้อผ้าของชายผู้นั้น ก่อนจะเอามาคลุมตรงบริเวณตำแหน่งมีดที่ปักลงไป แล้วกระชากมันออกมาด้วยความแรงในทันที “อ๊ากกกกกกก” ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะ..ว่าทำไมเขาถึงให้ฉันถอย..เพราะมันมีเลือดที่จะเด็นออกมา..แม้ว่าเฮียจะใช้ผ้าซับก็เพื่อป้องกันไม่ให้เลือดมันพุ่งมาแล้วก็ตามที หลังจากที่ดึงมีดนั้นเฮียก็เอามีดไปเช็ดกับเสื้อผ้าของชายผู้นั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะลุกขึ้นและเก็บมีดเข้าปลอกมีดเรียบร้อย ราวกับว่าเมื่อครู่แค่..มันไม่ใช่มีดแต่เป็นพรวนที่เอามาปักดินเล่นเท่านั้น ที่จริงฉันเคยได้ยิน เฮียซัน และเฮียเคนเล่ามาอยู่ว่า เฮียโซ่น่ะโหด..ก็น่าจะโหดพอๆกับเฮียเคนนั่นล่ะ แต่เฮียโซไม่ได้ต่อสู้พร่ำเพรื่อเหมือนเฮียเคนหรอกนะ จะโหดก็ต่อเมื่อโมโหหรือมีเรื่องไม่พอใจเท่านั้น แต่ฉันก็ไม่คิดว่าจะโหดและเลือดเย็นได้ขนาดนี้.. อย่างเมื่อกี้ที่ฉันขู่ไปว่า ฉันจะแทงอะ เอาจริงๆฉันทำไม่ลงหรอก..ฉันก็ได้แค่ขู่ แต่นี่..เฮียโซ่แทงคนจริงๆเลยนะ.. หลังจากที่เกิดเหตุการณ์นองเลือดก่อนหน้า พร้อมกับเสียงโอดครวญของชายคนนั้น ก็ทำให้ลูกน้องทั้งสี่คนที่ฉันจัดการก่อนหน้า ลุกขึ้น และรีบพยุงตัวหัวหน้าของพวกเขา และลากออกไปจากตรงนี้ด้วยความทุลักทุเล พร้อมกับมองหน้าฉันและเฮียโซ่ด้วยความหวาดกลัวไปด้วย แต่เดี๋ยวสิ ยังไปไม่ได้! “เดี๋ยว หยุดก่อน!” “อย่าทำอะไรผมเลย ผมกลัวแล้วครับบ” “เอาของที่ขโมยผู้ชายคนนี้คืนไปซะ แล้วฉันจะปล่อยพวกแกไป” โอ๊ยยย ครั้งนี้เท่ห์ต่อหน้าเฮียโซ่ด้วยอ่าา ดีงาม.. ตอนนี้ฉันยืนเท้าเอว พร้อมกับชี้มือไปยังผู้ชายอีกคนที่ส่งสายตาหวาดกลัวเล็กน้อย...ด้วยความภาคภูมิใจ ประหนึ่งว่าฉันคือซุปเปอร์ฮีโร่ และหลังจากที่ฉันพูดไปแบบนั้น ผู้ชายหนึ่งในนั้น ก็รีบคว้ากระเป๋าตัง มือถือ โยนลงพื้นทันที ก่อนที่จะเอ่ยเสียงตะกุกตะกักขึ้นมา “คืนแล้วครับ คืนแล้ว ปล่อยพวกผมไปนะครับ” “ฉันจะนับ หนึ่ง ถึง ห้า อย่าให้ฉันเห็นพวกแกตรงนี้อีก ไม่งั้นฉันจะฆ่าพวกแกเรียงตัวแน่..หนึ่ง! ” “พวกมึง เร็ว!“ “สอง!!” ฟิ้วววว “สาม!!!” ตอนนี้ ไอ้พวกนั้น ยิ่งกว่าใส่เกียร์เทอร์โบคันเร่งอีก มันรีบโกยหัวหน้าแล้ววิ่งไปอย่างรวดเร็ว แม้ว่าตอนนี้มันจะไปไกลแล้ว แต่ฉันก็ยังสนุกกับการป้องปากและตะโกนไล่หลังไปให้พวกมันกลัวเล่นๆ “สี่!!! คิคิคิ” โป๊ก!! แต่แล้วในขณะที่ฉันกำลังหัวเราะกับท่าทางคนพวกนั้น หน้าผากฉันก็โดนใครบางคนเขกมาจังๆ และก็คงไม่ใช่ใคร..ถ้าไม่ใช่คนที่ช่วยฉันเมื่อครู่ “โอ๊ยเฮีย อีกแล้วนะ!” “เล่นอะไรเป็นเด็กๆไปได้” “ชิ” “อะเออ.. ผม ขอบคุณมากเลยนะครับที่ช่วยผม” แต่แล้ว เสียงสั่นเล็กน้อยของคนที่โดนปล้นทรัพย์ก่อนหน้า ก็เอ่ยออกมา พร้อมกับก้มลงไปหยิบกระเป๋าและมือถือของตัวเองที่พื้นด้วยความสั่นเล็กน้อย ส่วนฉันก็ได้แต่ยิ้มอย่างภาคภูมิใจ.. “อืม.. นายเป็นผู้ชาย คราวหลังอย่าให้ใครมารังแกได้อีกนะ ^ ^” ฉันรู้ว่าเขาคงกลัวมาก.. เพราะฉะนั้นฉันก็ควรจะให้กำลังใจเขา แต่หลังจากที่อีกฝ่ายมองฉันพร้อมกับยิ้มส่งคืนมาให้ เฮียก็ดึงฉันให้หันหน้ามาหา ก่อนจะเอามือล้วงไปยังกระเป๋ากางเกง เพื่อหยิบอะไรบางอย่างออกมา ที่ทำให้ฉันตาตื่นตกใจไปในทันที นั่นมัน..ผ้าเช็ดหน้า ที่ฉันทำให้เฮียเมื่อสองปีที่แล้วนี่นา ผ้าเช็ดหน้าที่ฉันและเขามีคนละผืน ของเขาฉันปักคำว่า Day ส่วนของฉัน ก็ปักคำว่า Soh งื้อออ ฉันนึกว่าฉันจะใช้ผ้านี้คนเดียวแล้วซะอีก เพราะตั้งแต่ฉันให้เฮียไป ฉันก็ไม่เคยเห็นมันอีกเลย ฉันคิดมาตลอดว่าเฮียคงเอาไปเก็บเอาไว้ ไม่ก็เอาไปทิ้ง แต่วันนี้ฉันรู้แล้วว่า..เขาพกมันไว้ ฟินนน //รู้ตัวอีกที เฮียโซ่ก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว และเอาผ้าเช็ดหน้านั้น มาเช็ดใบหน้าและลำคอของฉัน..ที่คาดว่ามันน่าจะเปื้อนเลือดตอนที่มีดเล่มนั้นปักลงตรงแขนของผู้ชายที่ล็อกคอฉันเมื่อครู่.. ตึกตึก ตึกตึก โอ๊ยยย มันดีต่อใจฉันจริงๆนะ.. ฉันไม่รู้ล่ะ ไม่รู้ว่ามันบังเอิญว่าเขาแค่พกมันวันนี้ หรือยังไง แต่แค่นี้มันก็ทำให้ฉันใจสั่นแล้ว แล้วไหนจะความแผ่วเบาในการเช็ดของเขาที่กระทำต่อฉันอีก มันยิ่งทำให้ฉันทำตัวไม่ถูก และรู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์อะไรบางอย่างเลยล่ะ ตอนนี้ฉันได้แต่จ้องมองเข้าไปในแววตาที่มันดูนิ่งเฉย..แต่การกระทำมันกลับดูอ่อนโยน แล้วเมื่อกี้ คือเขาปกป้องฉันใช่มั้ยอ่ะ งื้อ เท่ห์สุดๆ เจ้าชายของฉันนน แต่แล้วอยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังแทรกเข้ามา ที่ทำให้ภาพมโนของฉันและเขาสลายไปในทันที “ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า น้องเดย์เก่งขนาดนี้ พี่ดูแย่ไปเลย แหะๆ” หื้ม..ควับ! เอออ ลืมไปเสียสนิทเลย ว่ามีผู้ชายอีกคน..อยู่ตรงนี้นี่นา.. แล้วนี่คือรู้จักฉันด้วย? “..พี่ชื่อสายฟ้า เกรด 11 โรงเรียน HIYA นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ” สายฟ้าเหรอ ชื่อคุ้นจังเลยแหะ? “เออ..ค่ะ ยินด..” แต่ยังไม่ทันที่่ฉันจะตอบออกไป เฮียโซ่ที่ยืนนิ่งข้างๆฉันก็ดึงมือฉันเพื่อที่จะพาฉันออกไปจากตรงนี้..แต่ไม่ได้สิ ฉันอยากรู้อะ ว่าเขารู้จักชื่อฉันได้ไง ฉันก็เลยกระตุกมือเฮีย ก่อนที่เอ่ยปากถามไปทันที “เดี๋ยวสิเฮีย.. พี่รู้จักเดย์ด้วยเหรอ?” “ไม่มีใครไม่รู้จัก น้องเดย์ที่ถือป้ายโรงเรียน Ambid หรอก.. ส่วนนายน่ะ ชื่อโซ่ใช่มั้ย ขอบใจนายด้วยละกันที่ช่วยเดย์ไว้” “กูไม่ได้ทำเพื่อมึง..” เฮียโซ่พูดมานิ่งๆ แต่อีกฝั่งก็มองหน้าเฮียกลับอย่างไม่ยี่หระ ไม่มีความกลัวเลยสักนิด.. แถมยังยักคิ้ว และหันมาส่งยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินออกไปจากตรงนี้ทันที..ปล่อยให้ฉันยืนงงอยู่ที่เดิม “กูก็ขอบใจไปงั้นล่ะ..หึหึ..เอาเป็นว่า พี่ไปก่อนดีกว่า..แล้วเจอกันนะครับ..น้องเดย์...” หื้ม..อะไรของเขานะ แล้วที่บอกว่า..เจอกันอีกครั้งคืออะไร ฉันจะไปเจอเขาได้ไง? “อยู่ก็คนละโรงเรียนจะมาเจอกันได้ไง ประสาทป่ะ..” ฉันพึมพำออกมา แต่แล้ว อีกคนที่ฉันเพิ่งช่วยชีวิต ก็พูดออกมาเช่นกัน ก่อนที่จะเปลี่ยนน้ำเสียงที่ชื่นชม..เป็นกระตุกกลัวทันที..เมื่อพบกับสายตาของเฮียที่มองนิ่งๆเหมือนไล่ทางอ้อม..และนั่นก็ทำให้ผู้ชายคนนั้นออกไปจากตรงนี้เช่นกัน “..พี่ขอบคุณเดย์เหมือนกันนะครับ แล้วหวังว่า..สักวันพี่จะได้ตอบแทนนะครับ..เออ งั้น..พี่ก็ขอตัวก่อนดีกว่า” จนกระทั่งตอนนี้เหลือแค่เพียงสองคน และในตอนนี้ เฮียก็เอาแต่ขมวดคิ้วและทำสีหน้าเคร่งขรึม เหมือนกับกำลังนั่งทำข้อสอบโอลิมปิกยังไงยังงั้นล่ะ .. จนกระทั่งอยู่ๆเฮียก็พูดขึ้นมา “อย่าไปยุ่งกับมัน” “มัน? อ่อ สองคนเมื่อกี้อะนะ เดย์จะไปยุ่งได้ไง นี่ก็บังเอิญเจอกัน เดย์ไม่อยากเจอใครหรอก นอกจากเฮียโซ่คนเดียววว” ฉันพูดพร้อมกับส่งยิ้มไปแบบที่ฉันชอบทำ และนั่นก็ทำให้เฮียโซ่..เลิกขมวดคิ้ว แต่เปลี่ยนเป็นสีหน้านิ่งแทน “เฮียอะ ไม่รู้จะหน้านิ่งอะไรนักหนา..ยิ้มให้เดย์หน่อยก็ไม่ได้ ..เมื่อไรเฮียจะใจอ่อนกับเดย์บ้างอะะะะ” ฉันบ่นโวยวายออกมา แต่ก็เหมือนเดิม แต่เฮียก็ยังหน้านิ่ง..ก่อนที่อยู่ๆเฮียก็พูดเปลี่ยนประเด็นไป “แล้วเฮียบอกให้โทรหา ทำไมไม่โทรมา” “เห้อ..ก็มือถือเดย์อยู่ที่ไอ้บอลลูนน่ะสิ ของทุกอย่าง กระเป๋าตัง ก็อยู่ที่มันหมด ตอนนี้เดย์ไม่มีอะไรติดตัวเลยสักอย่าง แล้วนี่มันก็หายไปไหนไม่รู้ เดย์ก็เลยว่าจะไปหาฟ้ากับน้ำที่โซนโรงเรียนเราอะ แต่แบบเดินไปเดินมา มาอยู่ตรงนี้ซะงั้น..เออ..ว่าแต่ เฮียรู้ได้ไงว่าเดย์อยู่ตรงนี้” “บังเอิญ..” มันจะโชคดีอะไรแบบนี้นะ ดีงามม “งั้น.. เดี๋ยวเดย์ไปเอาของจากบอลลูนก่อน เฮียรอกลับพร้อมเดย์นะ“ “ครับ..” หลังจากที่เฮียขานรับไปแบบนั้น ฉันก็ยิ้มดีใจทันที..ก่อนที่เราจะเดินไปหาไอ้น้ำและไอฟ้า.. และระหว่างทางนะ พวกผู้หญิงก็มองเฮียโซ่ตลอดทางเลยล่ะ.. นั่นก็เลยทำให้ฉันพยายามเดินชิดๆกับเฮียเอาไว้ เพื่อให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้ของฉัน..แต่ว่าพอเราเดินผ่านตรงลานกีฬาที่เตรียมตัวนักแข่งกีฬาฟุตบอลเท่านั้นล่ะ เฮียก็เปลี่ยนเป็นจูงมือฉันในทันที และก็ไม่ปล่อยมือด้วย คือมันฟินมากเลยอะ ตอนนี้ใครที่เดินผ่าน ต้องคิดว่าฉันเป็นแฟนกับเขาแน่ๆเลย และแล้วในที่สุดฉันก็เจอไอ้บอลลูน ที่มันก็มาหาไอ้น้ำและไอ้ฟ้าเหมือนกัน คงเพราะมันรู้ละมั้งว่าฉันก็จะมาที่นี่ มันก็เลยขอโทษขอโพยฉันยกใหญ่ และหลังจากที่ฉันได้ของทุกอย่างครบ ฉันก็กลับไปหาเฮียโซ่ที่ยืนรอฉันด้วยสีหน้านิ่งๆ.. อีกครั้ง “เรียบร้อยแล้วค่ะเฮีย..ป่ะ เรากลับกันเถอะ เดย์อะเมื๊อยยยยเมื่อย หน้าก็เหนอะน่ะไปหมด ผมก็เหนียว อยากอาบน้ำแล้วก็กระโดดลงบนเตียงใจจะขาดดดด” “หิวรึเปล่า” ควับ! งื้อออออ มันอาจจะดูเป็นประโยคง่ายๆเหมือนไม่มีอะไร แต่แบบว่านี่คือครั้งแรกที่ฉันได้ยินจากปากเขา คำพูดที่ห่วงใย และเป็นคำพูดที่เหมือนจะชวนฉันไปกินข้าว..และมัน ก็ดีใจต่อใจฉันจริงๆ หงึก หงึก ฉันพยักหน้าส่งไปในทันที ในนาทีนี้ หิวไม่หิว ฉันก็ขอพยักหน้าไว้ก่อนล่ะ หลังจากที่เฮียโซ่ก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขาก็จูงมือฉันเดินออกมาจากตรงนี้ทันที..เพื่อพาไปยังมอเตอร์ไซค์ของเขา..และมันก็เหมือนฝันที่เป็นจริง เพราะเฮียพาฉันมากินข้าวจริงๆด้วย แม้ว่าเขาจะพาฉันมาที่บ้านของเขา..ที่ฉันชอบมาประจำ โดยที่เฮียให้เชฟประจำบ้านทำอาหารเตรียมเอาไว้อยู่ก่อนแล้วก็ตาม แต่นี่ก็เป็นการกินข้าวของฉันและเฮียเพียงสองคนครั้งแรก แบบนี้จะถือว่าเป็นเดทแรกของเรามั้ยอะ “กำลังมโนอะไรอยู่” แต่แล้วฝันฉันต้องดับลงทันที..เมื่อระหว่างกำลังกิน อยู่ๆเฮียก็เอ่ยปากพูดออกมาแบบนั้น แต่ฉันไม่บอกเขาหรอกว่าฉันมโนว่าฉันกับเขาเดทกันอยู่.. มันเขินน “เปล่าสักหน่อย...ง่ำๆ กำลังนึกเรื่องวันนี้ไง เนี่ยรู้ม่ะ ถ้าปีหน้านะ เอาเงินมาจ้างเดย์ล้านนึงให้ไปถือป้ายอีก เดย์ก็จะไม่เอาแล้ว ง่ำๆ ร้อนก็ร้อน เหนื่อยก็เหนื่อย อึก..เนี่ย เดย์ต้องยิ้มแบบนี้.. ตลอดเวลา เฮียคิดดูสิ เมื่อยหน้าจะแย่ แล้วยังจะ..” ฉันตักอาหารตรงหน้ากินอย่างเอร็ดอร่อย พร้อมกับบ่นและเล่าเรื่องราวที่ฉันเดินพาเหรดของวันนี้ให้เฮียโซ่ฟังอย่างออกอรรถรส ส่วนเฮียก็ได้แค่รับฟังโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ แม้ว่าจะยิ้มบ้างหน้านิ่งบ้าง แต่ก็ถือว่าเฮียเป็นผู้รับฟังที่ดีคนหนึ่งของฉันเลยล่ะ “ง่ำๆ ง่ะ หมดแล้วเหรอ” ฉันบ่นออกมาเสียงเบาเล็กน้อย เมื่อเห็นว่าอาหารตรงหน้า หมดไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ถ้าอาหารหมด.. ก็แปลว่านี่จะได้เวลาที่ฉันต้องกลับบ้านแล้วสินะ แต่ฉันยังไม่อยากกลับเลย.. ยังอยากอยู่กับเฮียต่อ แล้วก็อยากกินของหวานด้วย แต่แล้ว..ทันทีที่ฉันเงยหน้าพร้อมกับยู่ปากเล็กน้อย ด้วยความเซ็ง อยู่ๆเฮียก็พยักหน้าบอกแม่บ้านเฮียไป จนกระทั่ง ก็มีเค้กบลูเบอร์รี่ชีสเค้ก ของร้านเค้กร้านโปรดของฉัน..มาวางอยู่ตรงหน้า ทำให้ฉันเงยหน้าไปมองเฮียด้วยสายตาที่เปล่งประกายไปด้วยความสุขสุดๆ งื้อออ ของหวานนนน นี่ล่ะเฮียโซ่ของฉัน แม้จะน่ากลัวในสายตาของใคร แต่สำหรับฉันแล้วเฮียโซ่น่ารักสำหรับฉันที่สุดดดด “ว้าววว เฮียโซ่รู้ใจเดย์อีกแล้ววว ง่ำๆ” ว่าแต่ เขามีเค้กพร้อมเสมอในบ้านเลยหรือไงนะ ฉันมาทีไรมีให้กินได้ตลอด ไหนว่าเขาไม่ชอบกินเค้กไง? “เออเฮีย เดย์สงสัยมานานละ ทำไมบ้านเฮียมีเค้กให้เดย์กินตลอดเวลาเลยอะ” หลังจากที่ฉันถามพร้อมกับตักเค้กเข้าปาก เฮียก็มองหน้านิ่งก่อนจะพูดเสียงเรียบ “หลานป้านวลชอบกิน” “ฮะ..ป้านวลมีหลานด้วยเหรอ..แล้วแบบนี้เดย์ไปแย่งเค้กเด็กปะเนี่ย” “นานๆมาทีน่ะ พอดีวันนี้หลานป้านวลไม่มา กินได้” อ่ออ..นึกว่าต้องแย่งของเด็กซะแล้ว..แบบนี้ครั้งหน้าฉันต้องซื้อมาคืนหลานป้านวลแล้วล่ะ.. ฉันพยักหน้ารับรู้สองสามที ก่อนจะก้มไปตักเค้กเข้าปากต่อ และเริ่มชวนเฮียคุย เช่นเดิม “..เออ ว่าแต่ ช่วงนี้ พวกเฮียยุ่งมากเลยเหรอ ง่ำๆ” “อืม..ช่วงนี้เฮียกำลังจะกำลังเริ่มดูงานทางบ้านน่ะ” “อ่อ..ง่ำๆ เฮียซัน เฮียเค เฮียเคน เฮียไนท์ ด้วยใช่ป่ะ” “อืม..” “เดย์อยากช่วยเฮียไนท์บ้างจัง...แบบนี้เดย์ต้องทำไงอะ” “แค่ไม่ทำให้พวกเฮียปวดหัวก็พอแล้ว” “เอ๊ะ เดย์ไม่ได้ซนสักหน่อยนะ เอาจริงๆ ถ้าวันนี้เฮียไม่มาช่วยเดย์ไว้ เดย์ก็จัดการได้สบายๆ เฮียเห็นป่ะ ผู้ชายที่นอนดิ้นอยู่ที่พื้น ฝีมือเดย์เองนะะ เก่งมั้ย” หลังจากที่ฉันพูดจบ ..เฮียโซ่ก็นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะเงยหน้ามามองฉันด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “ไม่เก่ง เพราะถ้าเก่งจริง ต้องไม่พลาดท่าแบบนั้น” นี่ล่ะ เฮียโซ่ ผู้ไม่เคยตามใจและไม่เคยชมฉันเลยยยย “ใจร้าย.. คอยดูนะ ครั้งหน้าเดย์ไม่พลาดแบบนี้แน่ๆ” “ไม่มีครั้งหน้าแล้ว..ห้ามทำแบบนี้อีก” พอได้ยินแบบนี้มันก็ทำให้ฉันอดที่จะน้อยใจไม่ได้ ที่ผ่านมาเฮียไนท์ก็ชอบพูดแบบนี้ คิดว่าฉันเป็นเด็กตลอด ไม่ให้ฉันได้แสดงฝีมือ.. แม้ว่าครั้งนี้ฉันจะพลาด แต่ว่ามันก็แค่พลาดเล็กน้อยเอง ทำไมถึงไม่ให้โอกาสฉันได้แก้ตัวล่ะ.. คนเราก็ต้องมีพลาดกันบ้างหรือเปล่า พอคิดได้แบบนั้นฉันก็เลยวางช้อนลงทันที..พร้อมกับแสดงสีหน้าที่ชัดเจนว่า..ฉันงอน “ทำไมต้องดูถูกกันด้วย ถึงเดย์จะไม่ได้เก่งเหมือนพวกเฮีย แต่เดย์ก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย..เดย์ไม่กินเค้กแล้ว จะกลับบ้าน!” ครืดดด ฉันพูดเสร็จ ก็ลุกขึ้นยืนทันที..ก่อนที่จะเดินออกไปหน้าบ้าน..แต่แล้วไงล่ะ..อยู่หน้าบ้านแล้วต้องทำยังไงต่อ.. มือถือก็ไม่มี เงินติดตัวก็ไม่มีสักบาท ฉันวางเอาไว้ที่โต๊ะ แล้วที่สำคัญ เฮียโซ่ก็ไม่ตามมาด้วย! โอ๊ยยย นี่จะไม่มาง้อจริงๆเหรอ!! เอาไงดี.. บางทีฉันก็เหนื่อยใจกับเฮียโซ่นะ ที่ดูเหมือนสนใจ แต่ก็ไม่ได้สนใจฉัน เหมือนกับในตอนนี้ เพราะฉะนั้น ฉันจะเดินออกไปนอกบ้าน ตัวเปล่าแบบนี้นี่แหละ เดินไปเรื่อยๆตามทางของฉัน..แม้ว่าตอนนี้ฉันจะเจ็บเท้าจากรองเท้ากัดตั้งแต่เดินพาเหรด ฉันก็จะไม่สนใจเฮียแล้ว! ฉันจะงอนให้นานกว่าคราวที่แล้ว คอยดูสิ!