ตอนที่ 21

ตอนนี้ผม ไอ้เคน และไอ้ไนท์ กำลังเดินขึ้นมายังภายในตัวบ้าน ที่มันค่อนข้างกว้างกว่าที่คิดอยู่มาก เนื่องจาก ที่เห็นภายนอกว่าเป็นอาคารตึกแถว 5 ตึกติดกัน แท้จริงแล้ว ภายในของบ้านหลังนี้ ก็คือ 5 หลังที่ติดกันหมด ที่โครงสร้างภายในทุบกำแพงแต่ละหลังให้ทะลุรวมกันเป็นบ้านหลังเดียว.. ทำให้ภายในอาคารแห่งนี้ มันค่อนข้างที่จะกว้าง..ใหญ่ และลึก รวมไปถึง ห้องเล็กห้องน้อยที่ถูกสร้างภายในบ้าน ทำให้มีชั้นหนึ่ง มีห้องมากมายราว 7 ถึง 8 ห้อง และไม่รู้ว่า..เดย์อยู่ห้องไหน?! แต่ยังไม่ทันที่่ เราสามคนจะได้เปิดประตูหาตามห้องเล็กๆนั้น.. พวกเราก็เจอกลุ่มผู้ชาย ประมาณ 5 คน นั่งอยู่ภายในอาคารแห่งนี้ชั้นหนึ่งซะก่อน และทันทีที่พวกมันเห็นพวกผม ก็เอ่ยทักขึ้นมาทันทีด้วยความตกใจ.. “พวกมึงเป็นใคร!” “ผู้หญิงที่จับมาวันนี้ตอนเย็น อยู่ห้องไหน..” ตอนนี้ไอ้ไนท์เอ่ยปากถามพวกมัน ส่วนผมก็ประมวลภาพรอบๆตัวว่า มีโครงสร้างของบ้านหลังนี้ ตำแหน่งห้อง รวมถึงสิ่งรอบตัวที่สามารถเป็นที่หลบภัยได้ ในขณะที่อีกฝั่ง...ไม่คิดที่จะตอบคำถามของผม แต่เลือกที่จะหยิบปืนที่เหน็บข้างเอว ก่อนจะยกสูงขึ้นแล้วเตรียมเหนี่ยวไกไปทางพวกผมทันที.. ปัง!! ปัง!! แต่ด้วยความไวของผมและไอ้สองตัวนั่น ทำให้พวกเรากระโจนไปยังกล่องเหล็กใหญ่ข้างๆที่วางระเกะระกะมากมายคนละใบพร้อมกันในทันที ก่อนที่จะได้ยินเสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาใกล้ ผมเลยหันไปพยักหน้าส่งสัญญาณให้กับอีกสองคน เพื่อบ่งบอกว่าผมจะจัดการเอง เหมือนกับตอนนี้ที่ผมโจมตีพวกมันทันที ด้วยระยะกระชั้นชิดโดยไม่ทันให้อีกฝั่งได้ตั้งตัว พร้อมกับบิดข้อมือและคว้าปืนในมือของชายผู้นั้นมาอยู่ในมือของผมแทน ก่อนที่จะเอาปืนนั่นจ่อไปที่หัวของเจ้าของปืน “วางปืนลง ไม่งั้นไอ้นี่สมองกระจายแน่!” “พวกมึง..ช่วยกูด้วย...วางปืนลง..” ทันทีที่ผมพูดไปแบบนั้น เพื่อนร่วมงานพวกมันที่ยกปืนในมือ ต่างก็มองหน้าผมก่อนจะมองไปที่เพื่อนของมัน..นิ่งๆ ก่อนจะเอ่ยออกมาเสียงนิ่ง “กูขอโทษว่ะเพื่อน ถ้ากูไม่ฆ่ามัน มันก็จะฆ่ากู..” “ไอ้เชษ มึงเป็นเพื่อนกับกูมาตั้งแต่เด็กนะโว้ย มึง!!” ปัง! ไอ้เหี้ย ถ้ามึงจะทำแบบนี้ก็อย่าเรียกว่าเพื่อนเลยดีกว่า! และคนแบบนี้คือคนที่ผมเกลียดที่สุด! หลังจากมันพูดไปแบบนั้น หนึ่งในนั้นก็ยิงสวนมาทันที..แต่ผมก็ใช้เหยื่อของผมเป็นที่กันกระสุนแทน..ก่อนที่จะผมจะสวนกลับไปทางมันอย่างแม่นยำ ปัง ปัง กรึก! เชี้ยเอ้ย! กระสุนหมด! ผมคร่าชีวิตไปได้เพียงสองเท่านั้น..กระสุนปืนในมือผมก็หมดลงไป ทำให้ผมต้องเอาเกราะมาบังรับกระสุนแทนพร้อมกับวิ่งกระโจนพุ่งไปทางมันที่เหลืออีกสองชีวิต..แต่ระหว่างทางนั้น ผมก็ไม่วายใช้เท้าเขี่ยปืนของซากศพที่นอนตายใหม่ๆสดๆร้อนๆสองคน ไปยังทิศทางที่ไอ้ไนท์และไอ้เคนอยู่ ก่อนที่จะผลักซากศพที่ผมถือเป็นเกราะกำบังไปทางพวกมันที่เหลือเมื่อถึงระยะใกล้ จนมันเซไปและรีบอาศัยจังหวะนั้น ก้มหลบหมุนตัวไปข้างๆ พร้อมเปิดโอกาสให้เพื่อนผมได้จัดการพวกมันอย่างรู้ใจ ปัง! ปัง! “อ๊ากก” ผมค่อยๆเงยหน้ามา ก่อนที่จะเห็นว่าไอ้เคนและไอ้ไนท์ ต่างก็ถือปืนจ่อมาทางสองตัวนั้น และก็ยิงแค่ตำแหน่งมือที่จับปืนจนทำให้ปืนร่วง เพียงเท่านั้น..ไม่ได้คร่าชีวิตพวกมันอย่างที่ผมทำเหมือนก่อนหน้า และผมก็รู้ดีว่ามันทำไปทำไม ฟิ้ว แกร่ก! ผมลุกขึ้นมาพร้อมหยิบปืนเล่มใหม่ที่มีกระสุนบรรจุ พร้อมกับใช้เท้าเขี่ยปืนอีกอันให้ไกลมือไอ้สองคนนี้ ก่อนที่จะยืนดูไอ้ไนท์เอาปืนมาจ่อหัวพวกมัน หลังจากเอ่ยถามออกมา “บอกมา ผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหน!!” “ผม ผมไม่รู้จริงๆ..ผมแค่ทำหน้าที่เฝ้าที่นี่เท่านั้น ปล่อยผมไปเถอะนะครับ..” “หึ.. งั้นพวกมึงก็ไม่มีประโยชน์แล้วล่ะ!..” “เดี๋ยว ไอ้ไนท์” แต่เดี๋ยวก่อน ผมขอรู้อะไรบางอย่างก่อน.. “กูขอจัดการเอง ..ไอ้ชาติมันอยู่ไหน?” ก่อนที่ไอ้ไนท์จะเหนี่ยวไก ผมก็หันไปถามพวกมันเสียงเรียบ และนั่นก็ทำให้ไอ้ไนท์และไอเคนหันไปรอฟังคำตอบในทันที.. ส่วนมันก็ค่อยๆยกมือที่สั่นเทา..ขึ้นมายกมือไหว้ขอชีวิต พร้อมกับพูดเสียงสั่น “.. นะ น่าจะอยู่กับผู้หญิงที่ตามหากันอย....” ปัง!! ไอ้สัสเอ้ย!! แม่งไม่ต้องพูดจบประโยคหรอก เพราะผมไม่อยากได้ยิน! ผมยกปืน ยิงกลางหัวมันไปในทันที.. พร้อมกับหันไปหาที่เหลืออีกคน..ด้วยสายตาที่สั่นไหวเต็มไปด้วยความโกรธและกลัวกับเรื่องที่ได้ยินเมื่อครู่ และพอเห็นหน้ามัน ก็ทำให้ผมยิ่งอารมณ์ขึ้นไปอีก กับเรื่องที่ไอ้เหี้ยนี่มันทำกับเพื่อนของตัวเองก่อนหน้านี้... “ปล่อยผมไปเถอะครับ..” “หึหึ คนที่หักหลังเพื่อนแบบมึงไม่สมควรมีชีวิตอยู่!!” ปัง!!! ทันทีที่ลูกกระสุนเข้ากลางหน้าผากมันจนล้มลงไป ผมก็พยายามข่มอารมณ์ที่มันเดือดจนผมแทบจะคลั่ง..ด้วยความสั่นเทา แต่ก็ทำไม่ได้ ตอนนี้เดย์อยู่ไหน!! แล้วไอ้เหี้ยกล้าอะไรนั่น แม่ง!! “โถ่โว้ย!!!!!” ผลั่ก!! ผลั่ก!! ผลั่ก!! ตอนนี้ผมไม่สนใจแล้วว่ารอบข้างผมจะเป็นยังไง ไอ้ไนท์ไอ้เคนมันพูดหรือทำอะไร เพราะตอนนี้สมองมันอื้ออึงไปหมด ผมไม่สามารถควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เลย นอกจากเตะกล่องแถวนั้นระบายอารมณ์ให้มันเบาลงเท่านั้น ไม่เช่นนั้น ผมต้องคลั่งมากไปกว่านี้แน่ๆ แต่แล้วก็มีเสียงหนึ่งที่ดึงสติผมกลับมา “เชี้ย พวกมึงจัดการหมดแล้วเหรอวะ กูอดเท่ห์บ้างเลย..แล้วนี่ เกิดอะไรขึ้น ทำไมพวกมึง......หรือเกิดอะไรขึ้นกับเดย์!” “หุบปากมึงเลยไอ้ซัน!! เดย์ต้องไม่เป็นอะไร!” อาจจะเป็นเพราะสายตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของพวกผม ที่ส่งไปหาไอ้ซัน.. ทำให้มันพูดแบบนั้นออกมา และผมก็สบถใส่มันในทันทีด้วยอารมณ์ที่แทบจะข่มอารมณ์ตัวเองไม่อยู่ และมันทำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้ผมจะมากลัวและเดือดแบบนี้ไม่ได้ สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ คือผมต้องหาเดย์ให้เจอ!!!! และเหมือนไอ้ไนท์และไอ้เคนก็กลับมามีสติเหมือนผมเช่นกัน “พวกเราแยกกันไปหาคนละชั้น กูชั้นหนึ่ง ไอ้ซันชั้นสอง ไอเคนชั้นสาม ไอ้โซ่ มึงชั้นสี่” หลังจากมันพูดจบ.. ทุกคนก็พยักหน้ากัน พร้อมกับแยกย้ายกันในทันที.. ผลัวะ ปั่ก ตุ๊บ.. ระหว่างที่ผม ไอ้ไนท์ และไอ้เคน ขึ้นไป ก็มีคนเข้ามาโจมตีอยู่เป็นระยะๆจากชั้นบนที่ลงมาข้างล่าง แต่ด้วยความไวและความเชี่ยวชาญที่พวกผมเรียนรู้ต่อสู้ผ่านอาจารย์ฝึกสอนคนเดียวกันมาตั้งแต่เด็กๆ ทำให้ผมรู้ใจพวกมันเสมอว่ามันจะต่อสู้ท่าไหน จัดการฝั่งไหน ฝั่งซ้ายหรือขวา...และก็คงไม่ต่างจากพวกมัน ที่รู้ใจผมเช่นกัน จนกระทั่งในที่สุดไอไนท์ก็แยกไปชั้นสอง ส่วนผมกับไอ้เคนก็ขึ้นไปอีกชั้น.. “ถ้ากูไม่เป็นศัตรูกับพวกมัน.....กูขอโทษว่ะ..” แต่แล้วระหว่างที่กำลังขึ้นบันได..ผมก็ได้ยินคำพูดเอ่ยออกมาจากปากไอ้เคนเสียงเบา ที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน.. และผมก็เข้าใจว่าทำไมมันพูดแบบนั้น เพราะก่อนหน้าแผนไอเค คือ..ให้โทรไปเจรจากับเสี่ยเม้ง หัวหน้าแก๊งอินทรีย์ ว่าได้จับลูกสาวคนเล็กตระกูลเหยียนมาหรือไม่ แต่แล้วปลายสายกลับพูดมาว่า.. “ตระกูลเหยียน ที่เป็นเพื่อนรักกับแบล็กวูฟนะเหรอ..หึหึ ...อืมมม..กูไม่ได้จับไปว่ะ เสียใจกับพวกมึงด้วยนะ ที่มีคนหายไปเหมือนกับลูกน้องสนิทกูที่หายไปไงล่ะ หึหึ” แกร๊ก..! นั่นล่ะ..ถ้าไอ้เคนไม่เป็นศัตรูกับมัน..การเจรจาและตกลงกันมันคงไม่ออกมาเป็นผลลัพธ์แบบนี้ ผมยอมรับว่าผมโกรธมัน แต่ตอนนี้เรื่องนี้เอาไว้ก่อน เพราะไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าอีกเรื่องที่พวกผมกำลังทำอยู่อีกแล้ว และหลังจากนี้ ไอ้พวกแก๊งอินทรีย์ มันได้เป็นศัตรูกับผมอีกคนอย่างแน่นอน!! “..ตอนนี้หาเดย์ก่อน” “อืม..” ผลัวะ ปั่ก ตุ๊บ.. ผมกับไอ้เคนต่างก็ร่วมมือกันต่อสู้..อย่างที่ผมและมันชอบทำบ่อยๆในวัยเด็ก เวลาที่มันไปยกพวกตีกับใคร.. ผมก็มักจะไปกับมันด้วยเสมอ พอได้มาต่อสู้ด้วยกันแบบนี้..มันก็ทำให้ผมอดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่า ถึงผมจะโกรธ มันยังไง ผมก็ตัดขาดจากความเป็นเพื่อนกับมันไม่ได้หรอก.. และในที่สุด ก็ถึงทางแยกที่มันจะไปชั้น 3 แต่แล้ว ระหว่างที่ผมกำลังจะขึ้นไปอีกชั้น..สายตาผมก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ซุ่มหลบอยู่หลังตู้ไม้เก่าๆ พร้อมกับเล็งปืนมาทางไอ้เคน.. “ไอ้เคนระวัง!” ปัง!! ด้วยความที่ผมพยายามผลักมันออกไป ทำให้กระสุนที่พุ่งมาที่ไอ้เคน..เข้ามาเฉียดตรงแขนของผมแทน..และทันทีที่เกิดเรื่องขึ้นไอ้เคนก็รีบหันปืน..ออกไปทางคนที่ซุ่มก่อนหน้า และเหนี่ยวไกไปยังกลางหน้าผาก จนร่างนั้นหล่นออกมาตายคาที.. “เชี้ย ไอ้โซ่ มึงโดนยิงตรงไหนปะวะ” “แค่ถาก มึงไม่ต้องสนใจกู..มึงรีบไปหาเดย์ก่อน....” ผมพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของเดย์ที่ผมมักจะพกติดตัวออกมาพร้อมกับมัดตรงแขนเพื่อห้ามเลือดและใช้ปากมัดอย่างเชี่ยวชาญ..ก่อนที่จะส่งสายตาและสีหน้าจริงจังไปทางไอ้เคน.. ตอนนี้อะไรก็ไม่สำคัญเท่าเจ้าของผ้าเช็ดหน้าอีกแล้ว.. และไอ้เคนก็รู้ดี มันเลยทำเพียงพยักหน้า..ก่อนที่จะแยกไปยังชั้นนั้น.. ส่วนผม ก็รีบขึ้นไปยังอีกชั้น ชั้นสุดท้ายของอาคารแห่งนี้ พร้อมกับระแวดระวัง และ..อาจจะเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้ทุกคนในตึกนี้ลงไปยังชั้นล่างช่วงที่ผมกำลังขึ้นมาหมดแล้ว ทำให้ตอนนี้ชั้นนี้ไม่มีคนเฝ้าอยู่ตรงโถงกลางของชั้น ผมเดินมุ่งตรงไปยังห้องมากมายที่มีโครงสร้างก็คล้ายๆกับชั้นแรก นั่นคือมีห้องเล็กๆแยกกัน ประมาณ 8 ห้อง แกร๊กๆ ห้องแรก..ล๊อก ปั่ก!! ผมกระโดดถีบจนเต็มแรง..และผมก็พบแต่ห้องที่มีแต่ความว่างเปล่า..ผมเลยออกมา และไปห้องถัดไปทันที แกร๊กๆ ปั่ก!! ทันทีที่ผมเปิดเข้าไปผมก็เจอผู้หญิงที่ตัวเปลือยเปล่านอนอยู่บนเตียงด้วยสติที่เหม่อลอยเหมือนโดนยา และภาพนั้นมันทำให้ผม..ยิ่งหัวใจสูบฉีดและเต้นแรงมากกว่าเดิมเป็นร้อยเท่า.. ถ้าผู้หญิงคนนั้นเป็นเดย์ ผมต้องคลั่งตายแน่ๆ “เหี้ยเอ้ย!!!!” ผมสบถออกมา พร้อมกับรีบวิ่งไปอีกประตูห้องหนึ่งทันที..ก่อนที่จะถีบด้วยความแรงระบายอารมณ์ที่มันอัดอั้นในตอนนี้ เดย์อยู่ไหน เดย์ต้องปลอดภัยนะ เฮียมาช่วยแล้ว ปั่ก!!! และทันทีที่ประตูนั่นพังลง..ความรู้สึกกลัว และแทบจะคลั่งตายของผม..มันก็ลดลงในทันที.. เมื่อพบว่าผู้หญิงที่ผมกำลังตามหา ผู้หญิงที่ทำให้ลูกมาเฟียอย่างพวกผมทั้งสี่คนแทบจะบ้าตายโดยเฉพาะผม..กำลังนอนหลับพริ้มอยู่ภายในห้องแห่งนี้... ผม..เจอเดย์แล้ว..