ตอนที่ 24

“นี่ฉันไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั้ย.. ไอ้น้ำ ไอ้ฟ้า ช่วยดูหน่อย” ขณะที่ฉันเลิกเรียน..และกำลังเดินออกไปเหมือนเช่นเคย.. ฉันก็เจอ..คนที่มายืนอยู่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิม และ ไม่เหมือนเดิม เหมือนเดิมที่ฉันว่าน่ะ ก็คือ พี่สายฟ้า ส่วนที่ไม่เหมือนเดิม ก็คือ เฮียโซ่!! “เฮียโซ่!!” ฉันไม่รอเพื่อนฉันตอบหรอก เพราะตอนนี้ฉันเห็นชัดแล้ว และทันทีที่ฉันเห็น ฉันก็วิ่งพุ่งตรงเข้าไปหาเฮียโดยทันที..พร้อมกับรอยยิ้มที่แสนสดใส จากที่เบื่อกับการเรียนในวันนี้มาทั้งวัน.. และจากรอยยิ้มนั้น..ก็กลายเป็นยิ้มกว้างขึ้นไปอีก..เมื่อได้ยินเฮียโซ่ เอ่ยอะไรออกมาจากปากพร้อมกับยื่นหมวกกันน็อกมาให้ฉัน.. “เดี๋ยวเฮียไปส่ง..” งื้อ หลังจากที่ไม่ได้ซ้อนท้ายมาตั้งนาน วันนี้จะได้ซ้อนท้ายเฮียแล้วววว แต่แล้วอยู่ๆก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมา.. “น้องเดย์ครับ..พี่เอาเค้กมาให้” ควับ.. เออ..ลืมพี่สายไปเลยแหะ.. และตอนนี้พี่สายก็กำลังยื่นถุงเค้ก ที่ฉันบอกไปเมื่อวันก่อนว่าฉันชอบกินร้านนี้ ร้านที่คนต่อแถวเยอะๆนั่นล่ะ แต่แล้วระหว่างนั้น พวกเพื่อนๆฉันก็วิ่งตามมาถึงตรงที่ฉันยืนพอดี.. “ไอ้เดย์ นี่แกนึกว่าวิ่งแข่งหรือไง วิ่งโคตรเร็ว แห่กๆ” “ไม่ได้สิ เฮียโซ่มา ฉันต้องรีบวิ่ง เดี๋ยวเฮียหาย...อ้อ.. ส่วนเค้กอันนี้ ขอบคุณนะคะพี่สาย..งั้นเดย์ไปก่อนนะ ป่ะเฮีย..” เนื่องจากฉันกำลังอยากกินเค้กอยู่พอดีเลย นั่นเลยทำให้ฉันพูดยิ้มแย้มส่งให้พี่สายฟ้า พร้อมกับเอื้อมมือไปรับถุงเค้กนั่นอย่างมีความสุข.. ก่อนที่จะหันไปคุยกับเฮียโซ่ที่ยืนหน้านิ่งอย่างอารมณ์ดี แต่แล้วฉันก็นึกอะไรขึ้นมาได้ ก็เลยหยุดชะงักที่จะขึ้นรถไปกับเฮียแล้วเอ่ยปากอะไรออกมาก่อน “อ่อ เดี๋ยวๆ แป๊บนะเฮีย..พี่สาย หลังจากนี้ไม่ต้องไปส่งน้ำแล้วนะ” .. ก็นั่นล่ะ ฉันไม่อยากให้ไอ้น้ำโกรธฉันอีก.. แต่เหมือนว่า..พี่สายจะยังเข้าใจอะไรผิดอยู่นะ.. “งั้น..วันนี้พี่ขอไปส่งเดย์นะ” “ไม่ต้อง.. หลังจากนี้กูจะไปรับไปส่งเดย์เอง” ควับ! ฉันรีบหันไปหาต้นเสียงอีกฝั่งจนคอแทบเคล็ด และไม่ใช่ฉันคนเดียวหรอก เพราะเพื่อนๆของฉันก็หันไปมองพร้อมอ้าปากค้างไม่ต่างจากฉันในตอนนี้หรอก เมื่อกี้..เฮียโซ่พูดว่าไงนะ เฮียจะมารับ มาส่งฉันทุกวัน? หลังจากพูดแบบนั้นเสร็จ เฮียก็ดึงหมวกกันน็อกที่ฉันถือในมือ ไปแล้วเอามาสวมใส่ให้ฉัน..ในขณะที่ฉันกำลังตาค้าง.. กับคำพูดของเขาก่อนหน้าอยู่เลย รู้ตัวอีกที..เฮียก็ขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์พร้อมกับสตาร์ทรถ ทำให้ฉันรีบขึ้นตามไปทันที แต่แล้วเฮียก็เลี้ยวหลังหันมาดึงถุงเค้กที่ฉันถือในมือ ก่อนที่จะโยนไปอีกทาง..เหมือนกับชู๊ตบาสก็ไม่ปาน เพราะบัดนี้ถุงขนมนั่น ไม่ได้อยู่ในมือฉันหรือมือเฮียอีกต่อไป แต่มันลอยละลิ่วไปลงในถังขยะที่อยู่ไกลจากที่พวกเราอยู่ไปประมาณ 3 เมตรเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ตุ๊บ! “เอ้ยย เค้ก!” บรื้นนน!! เค้กช้านนน!!! ขณะเดียวกันกับที่เค้กลงไปในถังขยะ เฮียก็บิดคันเร่งและพุ่งตัวออกไปในทันที ฉันเลยต้องโพล่งปากโต้ลมออกมาอย่างไม่เข้าใจ “เฮียโยนเค้กทิ้งทำไม เดย์อยากกิน” บรื้นนนนนน “ว๊ายยย” ทุกอย่างที่ฉันถามไป เหมือนกับเป็นคำที่หลุดลอยไปตามสายลม ที่ไร้คำตอบใดๆ นอกจากมือข้างหนึ่งของเฮียที่อยู่ๆ ก็อ้อมหลังมาจับมือของฉันที่จับเสื้ออยู่ให้เปลี่ยนตำแหน่งยึด เป็นตรงหน้าท้องของเขา..ซึ่งนั่นก็คือ..ตอนนี้ฉันไม่ได้จับเสื้อของเฮียแล้ว แต่ฉันกำลังโอบกอดเฮียแทน!!! และก็มีเรื่องช็อกไปกว่านี้ คือคำพูดของเขาที่พูดออกมาในขณะที่รถชะลอลง ก่อนที่จะเร่งความเร็วอีกครั้งหลังพูดจบ.. “หลังจากนี้ กอดเฮียไว้แน่นๆนะ” บรื้นนน แม้ว่าฉันจะช็อกและงง แต่ว่าฉันก็กอดเฮียแน่นกว่าเดิมตามที่เฮียบอกเอาไว้อย่างเชื่อฟัง.. พร้อมกับความคิดมากมายที่มันแล่นอยู่ในหัวตอนนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะวันนี้ ฉันตั้งตัวไม่ทันเลยจริงๆ ว่าแต่..หน้าท้องแข็งๆแบบนี้ มันฟินนนนนอะ ฉันอดไม่ได้จริงๆที่จะเผลอลูบๆคลำๆเล็กน้อยพร้อมกับแอบนับก้อนแข็งๆในใจไปด้วย มันมีหกลูกแบบนี้ มันคือซิกซ์แพ็กถูกม่ะ อร๊ายยย อยากเห็นของจริงอะ โอ๊ยยย ใจคอไม่ดีเลย เมื่อคิดได้อย่างนั้นฉันก็เปลี่ยนเป็นจับแค่เสื้อเขาด้านหน้าก็พอ ไม่งั้นฉันต้องนั่งบิดจนตกมอเตอร์ไซค์แน่ๆ และก็พยายามเปลี่ยนความคิดในหัวใหม่ อืมว่าแต่ ..เรื่องที่เฮียบอกว่าจะมารับมาส่งฉันทุกวัน สรุปยังไงกันแน่นะ หรือเฮียต้องทำตามคำสั่งเฮียไนท์เหรอ หรือยังไงอะ..หรือว่าจะกลัวว่าฉันจะซนแล้วมีอันตรายเหมือนวันนั้นอีก.. ฉันได้แต่คิดไปมา จนรู้ตัวอีกที เฮียก็จอดรถเป็นที่เรียบร้อย..และก็จอดรถ ตรงร้านเค้ก..ร้านเค้กเดียวกับที่เฮียเพิ่งโยนทิ้งไปเมื่อครู่.. “ลวนลามเฮียเหรอ หื้มมม?” และนั่นก็เป็นคำพูดแรกที่เขาเอ่ยออกมา หลังจากที่ลงจากรถเรียบร้อย พร้อมกับสายตาที่ฉันรู้สึกได้ว่า วันนี้มันไม่เหมือนเดิม ทำไมสายตาเขามันแพรวพราวเหลือเกิน และคำพูดของเขามันทำให้ฉันแทบจะไปไม่ถูก “อะเออ ก็เฮียอะ ดึงมือเดย์มาจับเองนะ” “หึหึ ครับๆ ป่ะ..เราไปกินเค้กกันดีกว่า..” หื้มมม.. ตอนนี้ฉันมึนงงไปหมดละ ทำไมอยู่ๆเฮียก็น่ารัก แล้วไหนจะคำพูดที่พูดพร้อมกับจูงมือฉันให้เดินเข้าร้านไปอีก ส่วนฉันก็เดินงงตามเฮียเข้าไปในร้านท่ามกลางคนมากมาย จนรู้ตัวอีกครั้ง คือตอนนี้ฉันกับเฮียเรานั่งในร้านเป็นที่เรียบร้อย พร้อมกับเค้กมาวางอยู่ตรงหน้า สองชิ้น...บลูเบอร์รี่ชีสเค้ก เครปเค้กสายรุ้ง และ น้ำสตรอเบอร์รี่ปั่นที่ฉันชอบ ว่าแต่..ปกติเฮียไม่ชอบนั่งกินในร้านไม่ใช่เหรอ และที่สำคัญทำไมเฮียได้ขนมเค้กเร็วอีกแล้วล่ะ? “ทำไม..เฮียไม่ต้องรอคิวเลยอะ จะถามตั้งแต่คราวที่แล้วแล้ว” “ความลับ..” หื้มมม.. ความลับอะไรอะ แต่ก็นะ ฉันรู้จักเฮียดี เฮียไม่ชอบให้เซ้าซี้ ถ้าเฮียไม่อยากบอกฉันก็จะไม่ถาม ฉันเลยเปลี่ยนเป็นส่งยิ้มไปแทน ก่อนที่จะหยิบช้อนแล้วตักเค้กตรงหน้าเข้าปากไปอย่างอารมณ์ดี “วันนี้เฮียว่างเหรอ ง่ำๆ” “อืม..หลังจากนี้เฮียจะว่างทุกเช้าและทุกเย็น..” คำพูดของเขา ทำให้ฉันกลับมานึกเรื่องคำพูดของเขาเมื่อกี้อีกครั้ง.. ว่างเช้า ว่างเย็นที่ว่า.. คือว่างเพื่อมารับมาส่งฉันงั้นเหรอ ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองเลย แต่แบบว่า ก็เขาพูดเองอะ “เออ เฮีย..คือ..แล้ว..เรื่อง..เมื่อกี้ที่เฮียบอกว่า จะมารับมาส่งเดย์คือ..คือ..ยังไงเหรอ” “ก็ตามที่พูด..หลังจากนี้เดย์ห้ามไปกับใครยกเว้นเฮีย..นะครับ” สายตาที่มองมาแบบนี้ ท่าทีแบบนี้ แล้วคำพูดแบบนี้ หมายความว่าไง.. แล้วสรุปเฮียจะมารับส่งฉันทุกวันจริงๆนะเหรอ งั้นแสดงว่าฉันจะเจอเฮียโซ่ทุกวันน่ะสิหลังจากนี้ กรี๊ดดดดด ///หงึก หงึก ฉันรีบพยักหน้า ก่อนที่จะตักเค้กเข้าปากไม่หยุด เพื่อดับอารมณ์ดีใจและเขินเล็กน้อยของตัวเอง.. ก่อนที่จะค่อยๆเงยหน้ามองผู้ชายตรงหน้าที่เอาแต่ยิ้มไม่หยุด อย่างที่ไม่เคยเป็น จนฉันเลยต้องรีบกินน้ำแก้เขิน แต่แล้วอยู่ๆเขาก็พูดออกมา “แล้วเฮียเคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าห้ามรับของจากใครถ้าไม่ใช่เฮีย..” “เออ ก็ตอนนั้นเดย์อยากกินเค้กนี่นา..” “ครั้งที่หนึ่ง” แต่แล้วอยู่ๆเฮียก็พูดออกมา และนั่นทำให้ฉันขมวดคิ้วงงทันที.. “อะไรอะ ครั้งที่หนึ่ง” “จำนวนของการไม่ทำตามคำสั่ง ที่เดย์ต้องโดนลงโทษไง” หื้ม..มีอะไรอย่างนี้ด้วยเหรอ “เฮียจะลงโทษอะไรเดย์อะ” “เดี๋ยวก็รู้..ครับ..” ทำไมฉันรู้สึกว่าเฮียยิ้มเจ้าเล่ห์แปลกๆแหะ..ว่าแต่ลงโทษงั้นเหรอ? เฮียจะลงโทษเหมือนเฮียไนท์หรือเปล่าอะ ตอนนั้นฉันก็ทรมานจะแย่แล้ว “แล้วเฮียจะลงโทษอะไรอะ ถ้าให้เดย์ไม่เจอเฮียหรือกักบริเวณไม่เอานะ..” “ถ้าแบบนั้นไม่ได้ลงโทษเดย์หรอก มันน่าจะลงโทษเฮียมากกว่า” แต่แล้วคำตอบจากผู้ชายอีกฝั่ง มันทำให้ฉันตาโตอ้าปากค้างในทันที.. วันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกับคนตรงหน้าฉันกันแน่เนี่ย..และที่สำคัญสายตาของเขาที่มองมาแบบนี้คืออะไร โอ๊ยยย ...ผู้ชายบ้าอะไร แค่มองเฉยๆ ฉันก็เขินจะบ้าตายอยู่แล้ว แบบนี้ต้องหาเรื่องอื่นคุย.. ไม่อย่างนั้น ฉันต้องตายแน่ๆ ฉันเลยหยิบน้ำขึ้นมาดูดอึกใหญ่ เพื่อให้จิตใจสงบ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องในทันที “ซู๊ดดดด อึก.. เออ เฮีย..เรื่องงานเป็นไงบ้าง..เดย์เห็นช่วงนี้พวกเฮียๆดูทำงานหนักกันมากเลยอะ น่าจะเหนื่อยแย่เลย ..แล้วเฮียเหนื่อยมั้ย” “เหนื่อย.. แต่วันนี้หายเหนื่อยแล้ว” “ทำไมอะ วันนี้งานน้อยเหรอ หรือเคลียร์ปัญหาของงานได้แล้ว” หลังจากที่ฉันพูดจบเฮียก็เอาแต่ยิ้มและมองหน้าฉัน.. ไม่ตอบอะไรออกมา หรือว่าเฮียจะไม่อยากเล่าเรื่องส่วนตัว.. ก็คงจะใช่อะแหละ ก็เฮียอะ โลกส่วนตัวสูงจะตายไป แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อเขาไม่อยากเล่าเรื่องเขา งั้นฉันเล่าเรื่องส่วนตัวของฉันก็ได้.. “เฮียไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร แค่เห็นว่าเฮียหายเหนื่อยเดย์ก็ดีใจแล้วค่ะ.. ง่ำๆ เอ้อ เฮีย วันนี้เดย์ได้การบ้านวิทยาศาสตร์มาอีกแล้ว มันย๊ากกกยาก เดย์คิดไม่ออกเลย ขาดคุณครูเฮียโซ่ไปตั้งหลายวัน..สงสัยต้องให้ช่วยสอนหน่อยแล้วล่ะ” “ได้ข่าวว่าสอบไปเมื่อวานวิชานี้ ได้คะแนนเต็ม?” ฮะ.. นี่เฮียรู้ได้ไง.. หลังจากที่เฮียพูดออกมา ฉันก็ได้แต่เหล่สายตาไปซ้ายขวา พร้อมกับพยายามหาคำตอบ..มาตอบเฮีย แต่ก็คิดไม่ออก เลยทำทีเป็นหยิบช้อนเพื่อที่จะตักเค้กกลบเกลื่อน แต่แล้วอยู่ๆเฮียก็พูดออกมา..ที่ทำให้ฉันต้องหยุดสายตาจ้องมองเขา..ในทันที “วันหลังถ้าอยากเจอเฮีย ไม่ต้องเสียเวลาให้เฮียมาสอนการบ้านที่เดย์รู้อยู่แล้วหรอก.. แค่เดย์โทรมา..เฮียจะไปหาเดย์เอง..นะครับ” แกร๊ง!! ตอนนี้ช้อนเค้กที่ฉันถืออยู่ ร่วงหล่นไปพื้นโต๊ะทันที พร้อมกับปากที่มันอ้าตกใจ.. เฮียบอกว่า จะมาหาฉันเองเหรอ.. ปกติเฮียไม่ใช่คนแบบนี้นี่นา ฉันมึนไปหมดแล้วนะ แต่ถึงจะอย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้ถามอะไรออกไป นอกจาก ยิ้มอย่างมีความสุข พร้อมกับตักเค้กเข้าปากไปด้วย ทำไมมันฟินอย่างนี้นะ และฉันก็แยกไม่ออกเลยว่า ฟินเพราะเค้กตรงหน้า หรือเพราะคนที่นั่งตรงข้ามกันแน่ แต่ฉันว่านะ น่าจะเป็นเพราะทั้งสองอย่างมากกว่า ได้กินขนมเค้กที่ชอบ กับคนที่ใช่.. งื้ออ แล้วหลังจากนั้น ฉันก็เล่าเรื่องที่ฉันเจอในโรงเรียนวันนี้ อาจารย์ที่โหดแสนโหด และตลอดการคุย ฉันก็มีตักเค้กส่งให้เฮียกินบ้าง แต่ก็เช่นเคย เฮียก็ไม่กิน...และเอาแต่นั่งดูฉันกินเท่านั้น แต่เอาเถอะ แค่เฮียยอมมานั่งกินด้วย ท่ามกลางสายตาของผู้หญิงในร้านที่มองตาเป็นมันขนาดนี้ มันก็ผิดนิสัยของเขาไปเยอะแล้ว จะให้เขามากินเค้กที่เฮียไม่ได้ชอบอีก มันก็คงทำให้ฉันคิดว่าวันนี้โลกเราต้องหมุนเปลี่ยนทิศ หรือมีอะไรผิดพลาดในระบบจักรวาลนี้แน่ๆ และหลังจากที่ฉันกินหมด เฮียก็พาฉันกลับบ้าน..และทันทีที่ถึงหน้าบ้านนั้นและยังไม่ทันลงจากมอเตอร์ไซค์.. เสียงของเฮียไนท์ก็ลอยออกมาทันทีพร้อมกับเจ้าของเสียงที่ยืนกอดอกอยู่หน้าบ้าน.. “มึงพาน้องกูไปไหนมา ไอ้โซ่..ไหนบอกไปรับแล้วจะตรงกลับบ้านเลย” หื้ม.. เฮียไนท์เหรอ? ปกติฉันกลับมาทีไร เฮียก็อยู่โรงพยาบาลตลอด.. “เฮีย.. ทำไมวันนี้ว่างอะ” “มีเรื่องรอคุยกับเดย์ไง..แล้วสรุปไอ้โซ่พาเดย์ไปไหนมา?” หื้ม เรื่องอะไรอะ ฉันว่าฉันก็ไม่ได้ก่อเรื่องอะไรแล้วนะ.. เอาเถอะแต่ตอนนี้ตอบคำถามของเฮียก่อนละกัน “ไปร้านเค้ก..เฮียโซ่พาเดย์ไปกินเค้กด้วยล่ะเฮียย” “ร้านเค้ก? หายไปนานเพราะไปกินเค้กเนี่ยนะ?” “อืม..เดย์อยากกิน” ควับ..ฉันควรจะชินกับความเปลี่ยนไปของเขาได้แล้วนะ..แต่บอกเลย ฉันไม่ชิน!! นี่เขากลายเป็นคนตามใจฉันตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย.. และหลังจากที่เฮียโซ่พูดไปแบบนั้น เฮียไนท์ก็ชูสัญลักษณ์นิ้วส่งให้เฮียโซ่..พร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มออกมา ก่อนที่จะพูดประโยคถัดไป “ หึ.. เอาล่ะ เข้าบ้านก่อน มีคนรอเจอเดย์อยู่นะครับ..”