บทที่ 2. ความผิดพลาดก่อนห่างไกล...

การฝึกงานของปลายฝนในตำแหน่งเลขาของคุณอัคคีดำเนินไปด้วยดีบางวันสิงหราชก็แวะเวียนมาหาพร้อมด้วยข้าวของมากมายท่ามกลางสายตาไม่พอใจของอัคราที่เฝ้ามองทั้งสองด้วยความรู้สึกหงุดหงิดยิ่งเห็นปลายฝนยิ้มแย้มกับเพื่อนรักของตนมากเท่าไหร่ใจของชายหนุ่มก็รุ่มร้อนเหมือนใครเอาไฟสุมในอกเลยทีเดียว “นายจะมาทำไมทุกวันวะไอ้สิงโต” “ทำไม.. ที่นี่เป็นเขตหวงห้ามตั้งแต่เมื่อไหร่วะ เดี๋ยวนี้นายทำตัวเป็นตาแก่ขี้บ่นไปแล้วหรือไงวะ.. เจอหน้าทีไรก็บ่นแต่เรื่องเดิมๆ หากไม่รู้จักกันมาก่อนฉันคิดว่านายคงเป็นแฟนขี้หึงของน้องฝนแน่นอน” “แค่ฉันถามนายว่ามาที่นี่ทำไมทุกวัน ก็กลายเป็นฉันขี้บ่นสินะ แล้วฉันก็ไม่มีทางเอายายนั่นมาเป็นแฟนหรอกโว้ย..” อัคราเสียงขุ่น “โอ๊ย ตาแก่ขี้บ่น.. แล้วฉันจะคอยดู หึหึ..” สิงหราชมองเพื่อนรักอย่างไม่เข้าใจแล้วยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ มองสระว่ายน้ำใสแจ๋วอย่างสบายอารมณ์ก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูงกว่า 188 เซนติเมตรขึ้นบิดกายน้อยๆ แล้วกระโดดลงน้ำไปแหวกว่ายอย่างสำเริงสำราญใจปล่อยให้คนขี้หวงขี้บ่นมองตาขวางขุ่น สักพักร่างสูงใหญ่ไม่แพ้กันก็เดินไปกระโดดลงน้ำแหวกว่ายแข่งกับเพื่อนรักบ้าง สองหนุ่มว่ายน้ำกันอยู่นานก่อนจะชวนกันออกไปเที่ยวสังสรรค์ประสาหนุ่มโสดที่ผับประจำของพวกตน “ฉันได้ข่าวว่าทรายจะไปพร้อมกับนายเหรอซัน” สิงหราชถามถึงเพื่อนสาวคนสนิทของอัคราที่จะเดินทางไปอเมริกาพร้อมกัน “อืม คืนนี้ก็จะมาด้วย นั่นไงมาแล้ว” อัคราพยักพเยิดให้เพื่อนรักมองไปยังหญิงสาวร่างระหงส์สวยงามสะดุดในชุดเดรสสั้นรัดรูปอวดความงามของรูปร่างสาวอย่างน่ามอง ทราย เป็นบุตรสาวของนักธุรกิจชื่อดังและเป็นสาวไฮโซมากความสามารถที่ใครๆ ต่างจับตามองชนิดที่ว่าทั้งเก่งทั้งสวยและรวยมากนั่นเอง “อ้าว สิงโต มาด้วยเหรอไม่เห็นซันบอกทรายเลย” “สงสัยอยากเซอร์ไพรส์มั้ง” สิงหาราชพูดยิ้มๆ ก่อนที่ทั้งสามจะพูดคุยกันไปเรื่อยๆ จนดึกสิงหราชจึงได้แยกกลับไปก่อน แต่ทรายดูอิดออดไม่อยากกลับง่ายๆ พยายามชักชวนอัคราดื่มต่อจนชายหนุ่มเริ่มมึนๆ ขึ้นมาบ้าง “ผมว่าเรากลับถันเถอะทรายดึกแล้วเดี๋ยวคุณพ่อจะเป็นห่วง” “โอเคค่ะ กลับก็กลับ ว่าแต่ซันไหวมั้ยคะ แวะพักที่คอนโดของทรายก่อนมั้ยคะ” หญิงสาวชักชวนอย่างโจ่งแจ้งในเจตนาแม้จะมีความสัมพันธ์มากกว่าเพื่อนสนิทมาหลายครั้งแต่ต่างฝ่ายก็ถือว่าเป็นการคบกันแบบเพื่อนที่สามารถทำงานร่วมกันได้และยังหลับนอนด้วยกันได้โดยไม่มีใครเป็นเจ้าของใคร ซึ่งข้อนี้ต่างก็ตกลงกันไว้ก่อนจะมีสัมพันธ์ลึกซึ้งซึ่งหญิงสาวเองก็ต้องการแบบนั้นด้วยยังรักอิสระกันทั้งสองฝ่าย “ไม่เป็นไรผมกลับบ้านดีกว่า พรุ่งนี้ก็ต้องเดินทางแล้ว เจอกันที่สนามบินเลยนะทราย” “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ไปกันเถอะ” หนุ่มสาวควงแขนกันออกไปด้วยความสนิทสนม อัคราส่งหญิงสาวขึ้นรถเรียบร้อยแล้วมองดูจนเธอเคลื่อนรถออกไปจึงกลับมาที่รถของตนแล้วขับรถกลับบ้านด้วยอาการมึนนิดๆ แต่ก็ถึงบ้านอย่างปลอดภัย  เมื่อมาถึงบ้านฝนหลงฤดูก็ตกปรอยๆ อย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยอัคราเคลื่อนรถมาจอดในโรงรถของบ้านหลังใหญ่ด้วยความเคยชิน ซึ่งดึกป่านนี้แล้วทุกคนคงจะหลับกันหมดและเขาก็ไม่คิดจะเรียกใช้ใครในยามนี้ ชายหนุ่มล็อกรถเสร็จก็จะเดินกลับบ้านหลังเล็กของตนซึ่งอยู่ถัดไปราวสามร้อยเมตรซึ่งทางเดินไปยังบ้านของเขานั้นปูด้วยอิฐงดงามซึ่งปลูกต้นโมกข์ตัดแต่งทำเป็นรั้วเตี้ยๆ สูงแค่เอว ชายหนุ่มวิ่งเหยาะๆ เข้าไปในบ้านของตนซึ่งเปิดเพียงไฟหน้าบ้านไว้ มือหนากำลังจะผลักประตูเข้าบ้านก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงของใครคนหนึ่งพูดเบาๆ เหมือนร้องเรียกใครอยู่... “สำลีจ๋า ออกมาเร็ว เหมียวๆ อยู่ไหน มานี่เร็วเข้าเดี๋ยวอสูรร้ายเจ้าของบ้านมาจะแย่..” อัคราเงี่ยหูฟังแล้วค่อยๆ เปิดประตูเข้าบ้านไปอย่างแผ่วเบา ขาแข็งแรงเดินไปตามทิศทางที่เสียงดังแว่วมาและเสียงนั้นเขาจำได้ดีว่าเป็นเสียงใคร... ร่างเล็กในชุดนอนแบบเชิ้ตผ้าฝ้ายตัวใหญ่คลุมเข่าสีครีมกำลังเงยหน้ามองบนชั้นเก็บของติดผนังของห้องครัวขนาดกะทัดรัดของบ้านหลังงาม อัครามองดูปลายฝนกำลังร้องเรียกแมวสีขาวนวลตัวเล็กๆ ที่เกาะอยู่บนชั้นเก็บของเงียบๆ “มาเร็วสำลี ฝนเริ่มลงเม็ดหนักแล้วเห็นมั้ย ลงมาเร็วๆ เดี๋ยวเจ้าอสูรร้ายกลับมาจะถูกจับกินนะ..” เธอยังคงเรียกเจ้าแมวเหมียวนามว่า สำลี อยู่โดยไม่รู้ว่าเจ้าของบ้านที่เธอพูดถึงนั้นกำลังกอดอกมองตนอยู่... เมี้ยววว.. เจ้าแมวน้อยสีขาวสะอาดทั้งตัวนั้นดูท่าจะไม่ให้ความร่วมมือเพราะมันทำท่าหวาดกลัวแล้วขยับชิดกับผนังมากกว่าเดิมซ้ำยังมีท่าทางหวาดกลัวมากขึ้นเมื่อมันมองมายังคนตัวโต หากมันพูดได้คงมีคำถามว่าปลายฝนว่า อสูรร้ายที่ปลายฝนพูดถึงคือชายหนุ่มคนนี้หรือเปล่าเป็นแน่แท้... อัครายังคงนิ่งเงียบมองคนตัวเล็กทำท่ามองซ้ายมองขวาเหมือนจะหาบันไดหรือเก้าอี้ขึ้นไปช่วยมันลงมาและในจังหวะที่มองหาตัวช่วยนี่เองปลายฝนก็หันกลับมาเจอกับ อสูรร้าย พอดี “เพิ่งรู้นะว่าลับหลังฉันเธอเรียกฉันแบบนั้น..” “เอ่อ..” ปลายฝนยืนนิ่งมองเขาตาค้าง อัคราเดินเข้าไปหาเธอช้าๆ แววตาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่า อย่าสะเออะเข้ามาที่นี่ ในเขตส่วนตัวของฉัน” “ตะ แต่ฝน เอ่อ ฉัน..” ปลายฝนพูดไม่ออกได้แต่ยืนนิ่งตัวสั่นน้อยๆ แววตาสวยซึ้งเต็มไปด้วยความหวาดหวั่นซึ่งอัคราก็รู้อยู่แล้วว่าเธอกลัวเขา “หรือว่ามายั่วฉัน.. ฉันไม่โง่หลงกลเธอเหมือนไอ้สิงโตหรอกนะจะบอกให้..” “อะ เอ่อ เปล่านะคะ กรี๊ดดด.” เมี้ยววว... จู่ๆ สายฟ้าก็สว่างวาบขึ้นตามด้วยเสียงฟ้าผ่าดังสนั่นหวั่นไหว ปลายฝนกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจพอๆ กับเจ้าแมวเหมียวที่ตกใจเสียงฟ้าผ่าแล้วกระโดดหายไปในความมืด.. “แบบนี้เรียกว่ายั่วจริงๆ ด้วย..” เสียงห้าวดังขึ้นหลังจากเสียงฟ้าผ่าเงียบไปพร้อมกับสายฝนกระหน่ำลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ปลายฝนก็รับรู้ถึงความใกล้ชิดระหว่างตนกับอัคราร่างบางจะขยับออกห่างแต่ติดที่วงแขนแข็งแรงที่กระชับรอบเอวเล็กคอดของคนที่กระโดดเข้ามากอดเขาไว้ตอนฟ้าผ่า ดวงหน้านวลลออที่แหงนเงยมองเขาด้วยแววตาตื่นตระหนกทำให้อัคราเริ่มหวั่นไหวกับความชิดใกล้ชนิดเช่นนี้ที่ทำให้เขารับรู้ถึงเนื้อสาวที่แนบชิดกับร่างแกร่งของตนและฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้ความร้อนระอุหวามไหวเกิดขึ้นในกายเนื้อหนุ่มวัยฉกรรจ์ “อะ เอ่อ ปล่อยฉันเถอะค่ะ ฉันจะออกไปแล้ว” ปลายฝนพูดเสียงเบาจนแทบไม่ได้ยิน ทั้งเสียงฝนกระหน่ำและเสียงหัวใจเธอเต้นระรัว “ในเมื่อเธออุตส่าห์มายั่วยวนถึงที่ ฉันก็จะสนองให้..” “มะ ไม่.. อื้อออ..” เสียงหวานที่คัดค้านหายไปในลำคอเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงมาอย่างรวดเร็ว เรียวปากสาวที่เผยอค้างด้วยความตระหนกก็เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้เขาได้สำรวจโพรงปากสาวอย่างถนัดถนี่... ปลายฝนรู้สึกชาวาบไปทั้งร่างสมองมึนงงจนไม่สามารถคิดอะไรได้อีกต่อไปทั้งยังรู้สึกว่าร่างกายของตนยังสิ้นไร้เรี่ยวแรงอ่อนเปลี้ยจนไม่อาจต้านทานวงแขนแกร่งที่ช้อนอุ้มเธอขึ้นมาอย่างง่ายดายนั้นด้วยในขณะเดียวกันนั้นอัคราก็รู้สึกราวกับว่าร่างกายของเขาร้อนระอุเหมือนตกอยู่ในลาวาร้อนๆ ความหวานละมุนจากเรียวปากสาวของคนที่เขาไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสทำกับเธอเช่นนี้ อัคราบดเรียวปากหยักกับเรียวปากนุ่มอย่างดูดดื่มเร่าร้อนอย่างไม่อาจจะหักห้ามได้เมื่อความหวานละมุนและนุ่มนวลจากปากสาวช่างน่าหลงใหลหวานล้ำอย่างที่เขาไม่คิดว่าจะได้รับจากคนที่เขาเกลียด แต่มันเป็นไปแล้วและเขาก็ไม่สามารถหยุดจูบเธอได้ ทั้งมือก็ลูบไล้ไปตามร่างสาวอย่างเพลิดเพลิน ไม่น่าเชื่อว่าปลายฝนจะมีผิวที่นุ่มเนียนละมุนมือเช่นนี้ ยิ่งลูบไล้ก็ยิ่งหลงใหลทั้งกลิ่นกายสาวหอมระรื่นแตกต่างจากกลิ่นกายซึ่งหอมด้วยการปรุงแต่งจากน้ำหอมของหญิงสาวที่เขาเคยหลับนอนด้วยก็กระตุ้นให้กายแร่งของเขาปวดหนึบจนอยากจะปลดปล่อยมันออกมาจากพันธนาการอันรัดรึงแล้วพามันโจนจ้วงเข้าหาร่างสาวงามลออตรงหน้าเสียให้รู้แล้วรู้รอด... ชายหนุ่มวางร่างเล็กลงบนเตียงกว้างของตนแผ่วเบาปลดเปลื้องชุดนอนเนื้อนุ่มของเธอออกอย่างง่ายดายโดยที่ปลายฝนไม่มีแรงขัดขืนปัดป้องได้แต่นอนหายใจกระเส่าหวามไหวมึนงงกับจุมพิตวาบหวามที่เขาปรนเปรอทั้งความเสียวซ่านที่กำซาบอยู่ในอกสาวทำให้เธออ่อนเปลี้ยไปทั้งกาย “เธอสวยจริงๆ ปลายฝน สวยมาก...” เสียงแหบพร่าของอัคราดังขึ้นเรียกสติที่เตลิดไปไกลของปลายฝนให้กลับมาแต่เธอก็ต้องตะลึงมองร่างแกร่งตรงหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูกเมื่ออัคราเปลือยเปล่าตลอดร่าง ร่างแกร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้องดงามนั้นงดงามราวนายแบบนิตยสารระดับโลก หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วก็ต้องรีบยกมือขึ้นปิดป้องร่างสาวของตนด้วยความอับอายเมื่อตอนนี้เธอก็เปลือยเปล่าไม่ต่างจากเขา “อุ๊ย อย่านะคะคุณอัครา อย่าทำอะไรฝนเลยนะคะ..” หญิงสาวอ้อนวอนด้วยความตระหนกหวามไหว ยิ่งเห็นแววตาพร่าพรายของเขาในแสงสลัวและเสียงฝนที่กระหน่ำอย่างหนักปลายฝนก็ยิ่งหมดหวัง “เธอยั่วฉันเอง ดังนั้นฉันต้องทำให้เธอสมดังใจ” แม้ในตอนนี้เขาก็ยังพูดจาร้ายๆ กับเธอปลายฝนดิ้นรนจะลงจากเตียงกว้างหมายจะคว้าเสื้อนอนของตนมาสวมใส่แต่อัคราผลักร่างเล็กลงบนเตียงแล้วคร่อมทับเธอไว้ทั้งตัวสองมือน้อยถูกรวบไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียวของเขาส่วนอีกมือของอัคราก็กำลังลูบไล้ที่ทรวงอกอวบอิ่มกลมกลึงด้วยวัยสาวอย่างพอใจ ปลายฝนหน้าซีดเผือดเมื่อรับรู้ได้ถึงตัวตนแข็งแกร่งของเขาที่ดุนดันอยู่กับหน้าท้องเนียนของตน “ตะ แต่คุณเกลียดฝนนะคะ อย่าทำแบบนี้เลย..” “เกลียดแต่ไม่ได้หมายความว่าจะทำแบบนี้ไม่ได้นี่นา..” น้ำเสียงแหบพร่าพร้อมกับใบหน้าที่โน้มต่ำลงมาทำให้ปลายฝนเบี่ยงหน้าหนีด้วยความหวาดหวั่น “คุณจะข่มขืนฝนหรือคะ” สาวน้อยละล่ำละลักถามอย่างหวาดหวั่นและพยายามพูดให้เขาได้คิด “หึหึ.. สาวน้อย คนอย่างอัคราหล่อเลือกได้และไม่เคยข่มขืนผู้หญิงหน้าไหนแม้แต่กับเธอ อีกหน่อยเธอจะร่ำร้องให้ฉัน ทำ.. และร่ำร้องหาคุณซันขาๆ” น้ำเสียงเต็มไปด้วยความมั่นอกมั่นใจเหลือแสน ปลายฝนหันมามองสบตาเขาอย่างหวาดหวั่นพลางขยับกายเพื่อให้หลุดพ้นจากพันธนาการของเขาแม้จะรู้ว่ายากเย็น ริมฝีปากสวยเผยอคล้ายจะร้องหรือเพื่อจะวอนขอให้เขาเมตตาก็ไม่อาจจะทราบได้แต่เธอก็ไม่มีโอกาสได้เอ่ยอะไรอีกต่อไปเมื่อเรียวปากร้อนผ่าวบดเคล้าลงมาอย่างเร่าร้อนปรนเปรอเธอด้วยจุมพิตช่ำชองจนสาวน้อยผู้อ่อนด้อยในเกมสวาทคล้อยตามเขาได้อย่างง่ายดาย “อื้มมม.. หวาน..” เสียงครางแหบพร่าของชายหนุ่มที่ก้มลงครอบครองยอดอกสาวอย่างหิวโหยนั้นทำให้ปลายฝนหูอื้อตาลายเสียวซ่านไปทั้งกาย รางสาวแอ่นหยัดเข้าหาปากร้อนผ่าวของเขาอย่างร้อนรนทั้งครางแผ่วอย่างยอมจำนนกับคลื่นเสน่หาที่ถาโถมเข้าใส่อย่างไม่หยุดหย่อน มือร้อนระอุไม่ต่างจากเปลวเพลิงนั้นลูบไล้เคล้นคลึงไปทั่วร่างอรชรและสะโพกหนั่นแน่นอย่างเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เรียวปากร้อนผ่าวไม่ต่างกันจูบไล้ไปทั่งร่างงามราวจะประทับตราว่าร่างกายนี้เป็นของเขา “อา.. คุณซันขา..” ปลายฝนครางอย่างยอมแพ้รู้สึกรอบกายโคลงเคลงหมุนคว้างเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนที่แตะแต้มหยอกเย้าอยู่ที่ใจกลางร่างสาวกลีบดอกไม้งามถูกสำรวจเชยชิมอย่างสนิทเสน่หาสะโพกสาวลอยร่อนอยู่เหนือเตียงกว้างเมื่ออารมณ์ร้อนระอุถึงจุดเดือดพล่านความเสียวซ่านรัญจวนลึกล้ำเกินบรรยาย “ฉันบอกแล้วว่าเธอจะร่ำร้องหาฉัน โอ.. เธอสวยและหวานจริงๆ ไม่ไหวแล้ว เธอยั่วฉันจนสติแตกปลายฝน และฉันจะกินเธอเดี๋ยวนี้..” ปลายฝนไม่เข้าใจความหมายของเขานักเพราะยังมึนงงกับกระแสคลื่นสวาทที่ถั่งโถมโยนเธอขึ้นไปบนฟ้าเมื่อครู่แต่แล้วร่างเล็กก็ต้องสะดุ้งสุดกายหวีดร้องออกมาสุดเสียงพร้อมด้วยน้ำตาแห่งความเจ็บปวดก็ร่วงริน... “กรี๊ดดด.. จะ เจ็บ คุณซัน ฝนเจ็บ..” สาวน้อยเอ่ยเสียงขาดห้วงรู้สึกเจ็บแปลบเหมือนร่างถูกฉีกออกจากกัน มือน้อยที่ลูบไล้กล้ามเนื้องดงามของเขาอย่างเผลอไผลเมื่อครู่ผลักไสทุบตีอกกว้างอย่างเอาเป็นเอาตายแต่ไม่ได้ทำให้คนบนร่างเล็กถอยหนีห่างเพราะเขาเองก็รู้สึกเจ็บปวดไม่ต่างกันเมื่อความคับแน่นของร่างสาวโอบล้อมเขาไว้จนแทบขยับไม่ได้ “โอ้ว แน่นไปหมด เธอ.. อย่าขยับ ฉันขอโทษฉันไม่รู้ว่าเธอไม่เคย.. โอ้ว ให้ตาย ฉันลืม..” อัครากัดฟันกรอดกับความเสียวซ่านปวดร้าวไปทั้งกายแกร่งเมื่อไม่สามารถขยับไหวได้ตามใจปรารถนาเพราะร่างสาวช่างเล็กคับแคบเหลือแสนก่อนจะสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อนึกได้ว่าตนไม่ได้ป้องกันแต่ความหวานละมุนและร่างที่โอบรัดที่เต้นตุบๆ อยู่รอบกายแกร่งทำให้อัคราไม่อาจจะทัดทานกระแสคลื่นสวาทที่โหมกระหน่ำจากตนเองที่เป็นผู้ก่อขึ้นได้เช่นกัน “ฝนเจ็บ ออกไปได้ไหมคะ..” ปลายฝนส่ายหน้ากับหมอนนุ่มจนผมกระจายเต็มหมอนแต่ไม่ได้ทำให้เขายอมตามที่เธอร้องขอ “เดี๋ยวมันจะดีขึ้น ฝนจ๋า ฉันเองก็ทรมาน โอ..” อัคราก้มลงใช้ปลายจมูกโด่งคมปัดป่ายเกลี่ยน้ำตาจากแก้มสาวท่าทางของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ทั้งจุมพิตที่มอบให้ก็อ่อนหวานจนปลายฝนเริ่มเลือนๆ ความเจ็บปวดไป ร่างสาวขยับน้อยอย่างลืมตัวทำให้ชายหนุ่มรับรู้ได้ทันทีว่าเธอพร้อมจะไปกับเขาได้ทุกที่และทุกท่วงท่า.. “เธอพร้อมแล้ว โอ ฝนจ๋า ดีเหลือเกิน..” อัคราครางอย่างพ่ายแพ้แก่ความเสน่หาและความซ่านรัญจวนในอารมณ์ดำกฤษณา ร่างแกร่งขยับโยกหมุนวนอย่างช่ำชองพาผู้ด้อยเดียงสาท่องไปในนาวาสวาทเร่าร้อน เสียงครางกระเส่าของหนุ่มสาวดังกึกก้องไปทั้งห้องนอนกว้างผสานกับเสียงฝนกระหน่ำด้านนอกหนุ่มสาวพากันท่องวิมานสวาทครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างร้อนแรงโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลงง่ายๆ และปลายฝนก็ได้แต่ครางร่ำร้องอย่างลืมอายเมื่ออัคราปรนเปรอเธออย่างอ่อนหวานเอาอกเอาใจราวกับว่าเธอคนรักของเขาที่เฝ้าถนอมกล่อมหอ... 