ตอนที่ 1

คมกฤติเอียงหน้ามอง บัวราตรี เพื่อนสาวของเขาขณะที่มือทั้งสองกำพวงมาลัยก่อนหันไปมองทางข้างหน้าที่ทอดยาวไกลออกไปเลียบชายหาดที่ท้องทะเลยามเย็นส่องประกายสีฟ้าสวยงาม หนุ่มนักเรียนแพทย์ปีสี่เหลือบมองเพื่อนสาวของอีกทีก่อนที่บัวราตรีจะพูดขึ้นว่า “กฤติ...เป็นอะไรมากป่ะเนี่ย หันมามองบัวหลายหนละนะ ตื่นเต้นมากเหรอ” “อ้อ...เอ้อ...ไม่นี่...ไม่ตื่นเต้นอะไร” “ไม่ตื่นเต้นแล้วทำไมต้องแอบมองบัวด้วยล่ะ ดูทำหน้าเข้าซิ บัวแค่ชวนกฤติมาเป็นเพื่อนงานเลี้ยงแค่นี้เองนะ เออ...แต่ก็ลืมไปว่ากฤติน่ะไม่ไดค่อยได้ออกงานสังคมสักเท่าไหร่ วัน ๆ เอาแต่ท่องตำรับตำรา นี่ไม่รู้ว่าเวลานอนน่ะละเมอออกมาเป็นตำราแพทย์ด้วยรึเปล่า” บัวราตรีพูดติดตลก หล่อนเป็นเพื่อนสนิทกับคมกฤติตั้งแต่สมัยเรียนประถม มัธยม กระทั่งเข้ามาหาวิทยาลัยก็เข้ามาเรียนที่เดียวกันแต่คนละคณะ คมกฤติเป็นนักศึกษาแพทย์ เขาเป็นผู้ชายตัวโต ร่างสูงบึกบึน แต่โดยปกติมักสวมแว่นตาและขี้อาย แต่ถ้าพินิจให้ดีนักศึกษาแพทย์ปีสี่ผู้นี้เป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง และจัดได้ว่าเป็นคนหน้าตาหล่อเหลาเลยก็ว่าได้ ส่วนบัวราตรี เป็นนักศึกษาสาวคณะนิเทศศาสตร์ชั้นปีเดียวกัน และเป็นสาวสวยประจำคณะ หล่อนเป็นสาวผิวขาวหุ่นเซ็กซี่เตะตา แต่บัวราตรีไม่ค่อยชอบแต่งตัวหวือหวา เฉพาะวันนี้ที่หล่อนนัดเลี้ยงกับเพื่อนๆ และรุ่นน้อง เป็นงานเลี้ยงเฉพาะกิจที่จัดขึ้นริมชายหาด หล่อนจึงใส่ชุดรัดรูปเน้นทรวดทรงแต่ไม่น่าเกลียดจนเกินไป แม้เรียนต่างคณะแต่หล่อนกับคมกฤติก็ยังเป็นเพื่อนที่สนิทกัน เพราะบ้านอยู่ใกล้กัน เล่นกันมาแต่เล็กทำให้มีความสนิทสนมคุ้นเคย หล่อนตั้งใจชวนคมกฤติมางานเลี้ยงเพราะไม่มีคู่ควง ใช่แล้ว...หล่อนเข้าเรียนจนขึ้นปีสี่และใกล้จะจบมหาลัยก็ยังไม่มีผู้ชายในสเป็ค ไม่ใช่เลือกมากแต่หล่อนยังไม่เจอใครถูกใจ มีมาจีบเป็นครั้งคราวแล้วก็หายหน้าไป ทำให้บัวราตรีไม่มีแฟนจนจะเรียนจบอยู่รอมร่อ มีก็แต่นักศึกษาแพทย์หนุ่มรุ่นเดียวกันนี่ล่ะที่เป็นเพื่อนผู้ชายซึ่งรู้ใจกันมากที่สุด สักครู่คมฤกติก็เอ่ยว่า “นี่คิดดีแล้วนะที่ชวนเรามาน่ะบัว บัวไม่กลัวเพื่อน ๆ บัวจะว่าเราเด๋อด๋าหรอกนะ”