ตอนที่ 2

“พูดอะไรอย่างนั้นน่ะกฤติ นี่น่ะนักศึกษาแพทย์เชียวนะ กฤติดูดีออกขนาดนี้แล้วใครจะมาว่าเอาได้ล่ะ จริงมะ” “เรากลัวจะทำอะไรซุ่มซ่ามให้บัวต้องเสียหน้า บัวก็รู้ว่าเราน่ะเด๋อขนาดไหน” “บ้าเหรอกฤติ...นายนี่จริง ๆ เลยนะ เป็นถึงนักศึกษาแพทย์แล้วจะเรียกว่าเด๋อได้ไง นี่เราภูมิใจนะที่มีเพื่อนน่ารักและเก่งอย่างกฤติน่ะ อยากชวนมาสูดอากาศข้างนอก เห็นกฤติท่องแต่ตำรับตำรา เป็นนักศึกษาแพทย์ก็เปรี้ยวได้นะว่ามะ” “ขอบใจนะบัว แต่ถ้าเราทำอะไรไม่ถูกใจบัวอย่าว่าเรานะ” คมกฤติหันมายิ้มกับบัวราตรีที่ยิ้มตอบแต่เมื่อเขาหันกลับไปมองทางข้างหน้าหญิงสาวกลับรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้ทำไมสิน่า ทุกครั้งที่อยู่ใกล้และเห็นเพื่อนสนิทยิ้มให้หล่อนก็จะเกิดอาการอย่างนี้ทุกที และทำให้ชักสงสัยตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้น เพราะหล่อนเป็นแบบนี้ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย ความรู้สึกบางอย่างมันเปลี่ยนไป เฉพาะกับเพื่อนสนิทซึ่งเป็นนักศึกษาแพทย์คนนี้เท่านั้น และที่ชวนคมกฤติมาเป็นเพื่อนก็ไม่ใช่ด้วยเหตุผลอะไรทั้งนั้น แต่เป็นเพราะก่อนหน้านี้เขาเอาแต่เรียนหนักและทำให้ไม่ค่อยได้คุยกัน อืม...หล่อนแค่อยากคุยกับเขาก็เท่านั้น เลยเอางานเลี้ยงของเพื่อนมาบังหน้า และเมื่อไปถึงที่จัดงานชายทะเล คมกฤติจอดรถลงที่ลานจอดหน้าวิลล่าแห่งหนึ่งและเห็นดวงไฟหลากสีที่ชายหาดซึ่งที่นั่นมีหนุ่มสาวรวมกลุ่มสังสรรค์กันอยู่ นักศึกษาแพทย์หนุ่มหันมาทางเพื่อนสาวของเขา “ที่นี่เหรอบัว...บรรยากาศดีเหมือนกันนะ” “ใช่แล้วล่ะ...เดี๋ยวนะกฤติ อย่าเพิ่งลงจากรถ” “มีอะไรเหรอ?” ชายหนุ่มถามและเมื่อเขาหันมาทางเพื่อนสาวก็ต้องชะงักเพราะบัวราตรีขยับเข้ามาใกล้เขาและวางปลายนิ้วบนขมับทั้งสองของเขา ตอนนี้หน้าของหล่อนกับเขาใกล้กันมาก คมกฤติย่นคิ้วไม่เข้าใจกระทั่งบัวราตรีเอ่ยขึ้น “กฤติ...ถ้านายถอดแว่นออกจะมองเห็นชัดไหม?” “หืมม์?...ทะ...ทำไมล่ะ ก็เราต้องสวมแว่นอย่างนี้ประจำอยู่แล้ว” “ฉันอยากให้นายถอดแว่นออกอ่ะ อยากรู้ว่านายจะมองเห็นหรือเปล่า จะเบลอมากไหม?”