ตอนที่ 3

“ทำไมเหรอบัว ถ้าเราสวมแว่นตาแล้วเดินเข้าไปในงานมันจะทำให้บัวอายเพื่อนอย่างนั้นใช่ไหม” “เปล่านะกฤติ แต่บัวอยากให้กฤติลองถอดแว่นออก คือว่า...บัวอยากเห็นกฤติตอนไม่สวมแว่นตาหนา ๆ แบบนี้แล้วมันจะเป็นยังไง” “ไม่ใช่ว่าบัวอายคนอื่นนะ” บัวราตรีส่ายหน้า “ถ้าบัวอายคนอื่นก็คงไม่ชวนกฤติมางานเลี้ยงด้วยหรอกนะ ถ้ากฤติไม่ถอดแว่นออกบัวจะเป็นคนถอดให้เองนะเอ้อ...อุ๊ย!” บัวราตรีอุทานออกมาเบาๆ เมื่อหล่อนทำท่าจะดึงแว่นตาออกจากหน้าของเขาแต่ชายหนุ่มกลับจับมือทั้งสองของหล่อนไว้แน่น และทำให้ทั้งคู่ต่างก็ชะงักงันกันไปพร้อมกัน เป็นเหตุให้ต่างคนต่างประสานสายตากัน บัวราตรีจ้องมองเพื่อนสนิทของหล่อนที่เล่นกันมาแต่เล็กด้วยแววตาเป็นประกาย ส่วนคมกฤติก็ชะงักงันเพราะจริง ๆ แล้วเขาไม่ได้ตั้งใจจะจับมือหล่อนเอาไว้แน่นขนาดนี้ จะว่าลืมตัวก็ไม่เชิงแต่หัวใจของเขานี่สิเต้นแรงเหมือนกลองรัว แต่แล้วบัวราตรีก็เอ่ยขึ้นเสียงต่ำๆ “ก็ได้ๆ...ถ้ากฤติไม่อยากถอดแว่นตาออกบัวก็ไม่บังคับ แต่ไม่ใช่เพราะบัวอายเพื่อนหรอกนะที่พากฤติมาด้วย บัวแค่อยากเห็นกฤติตอนไม่สวมแว่นตาก็เท่านั้นถ้ากฤติไม่อยากทำบัวก็ต้องขอโทษด้วย” “บัว...กฤติไม่ได้ว่าอะไรบัวสักหน่อย บัวอยากให้กฤติถอดแว่นจริง ๆ เหรอ?” ว่าแล้วเขาก็ปล่อยมือของหล่อนแล้วค่อย ๆ ถอดแว่นออก ในเวลานั้นเองบัวราตรรจึงได้เห็นหน้าตาของเพื่อนสนิทเวลาไม่สวมแว่น หล่อนรู้สึกวูบวาบขึ้นมาในวินาทีที่สบนัยน์ตาของคมกฤติ หล่อนอยากจะพูดออกมาซะจริงว่าเวลาไม่สวมแว่นเขาหล่อมากกว่าเดิมหลายเท่า เหมือนายแบบระดับท๊อปยังไงยังงั้น แต่หญิงสาวก็แค่ยิ้มเพราะไม่อยากให้เขารู้สึกว่าจริง ๆ แล้วหล่อนตื่นเต้นมากขนาดไหน “ขอบคุณนะกฤติที่นายไม่ว่าอะไรบัว บัวแค่อยากเห็นเวลานายไม่สวมแว่นก็เท่านั้น” “นี่ไม่ใช่แว่นสายตาหรอกนะบัว มันเป็นแค่เลนส์ตัดแสงจ้าเท่านั้น สายตาของกฤติยังดีอยู่”