已经是第一章了
ตอนที่ 4
“อ้าว...แล้วทำไมต้องสวมแว่นตาเวลาอยู่มหาวิทยาลัยด้วยล่ะ”
“ก็กฤติต้องอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์นานๆ และที่สำคัญพอใส่แว่นแล้วมันดูมีภูมิดีเหมือนกันนะ”
“กฤติคงอยากให้ผู้หญิงมองล่ะสิท่า”
“ไม่มี๊...ผู้หญิงที่ไหนจะมาชอบกฤติ หน้าตาเด๋อด๋าและบ้าเรียนอย่างนี้”
“บางที...อาจจะมีก็ได้น๊า”
บัวราตรีหยอดคำที่ทำให้คมกฤติเผลอหน้าแดง ไม่รู้ว่าทำไมเวลาออยู่ใกล้เพื่อนสาวของเขาถึงได้รู้สึกหัวใจเต้นแรงขนาดนี้ ทั้งที่เขากับหล่อนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนประถม แต่ถึงวันนี้ก็ฏิเสธไม่ได้ว่าเพื่อนของเขาเติบโตเป็นสาวสวยน่ารักขนาดไหน แต่เขาก็ยังต้องเก้บความรู้สึกนั้นไว้ข้างใน คมกฤติแทบไม่กล้าคิด เพราะถึงแม้ว่าเขาจะเป็นนักศึกษาแพทย์เรียนดีแต่นิสัยขี้อายก็ยังเป็นอุปสรรคใหญ่สำหรับเรื่องผู้หญิง และในเวลานั้นเองที่บัวราตรีก็จ้องมองเขาไม่วางตา หล่อนไม่รู้จะเรียกความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ว่ายังไง มันหวิว ๆ ยังไงชอบกล แต่หญิงสาวก็ยิ้มกับเขาเหมือนอย่างทุกครั้งทั้งที่ความรู้สึกในส่วนลึกของหล่อนมันเริ่มเปลี่ยนแปลงมาตั้งนานแล้ว
ถึงหล่อนจะเป็นสาวนักศึกษาในคณะนิเทศซึ่งถือได้ว่ามีแต่สาวเปรี้ยวและสวยเก๋ แต่ก็ยังกล้า ๆ กลัว ๆ กับเรื่องความรัก และยิ่งถ้าเป็นความรู้สึกกับเพื่อนสนิทที่ใกล้ชิดก็ไม่กล้าจะพูดออกไปใหญ่ ก็คมกฤติเป็นนักเรียนแพทย์ เขาคงไม่มองเพื่อนรุ่นเดียวที่เคยเล่นกันมาเก่าก่อน สักครู่บัวราตรีจึงเอ่ยว่า
“เอ้อ...กฤติ...เราไปที่งานเลี้ยงกันเถอะนะ เดี๋ยวกฤติไม่ต้องพูดอะไรมากหรอกถ้าอาย เราจะบอกเพื่อน ๆ เองว่ากฤติเป็นใคร”
“ขอบใจนะบัว”
“ขอบใจเราเรื่องอะไรเหรอ?”
“ก็ขอบใจที่บัวพาเรามาออกงาน เป็นเพื่อนของบัวยังไงล่ะ ปกติเราไม่เคยออกงานกับผู้หญิงคนไหนเลยนะ”
คมกฤติพูดเสียงอ่อนแต่ทำให้คนฟังใจเต้นแรงอย่างช่วยไม่ได้ ทำไมนะ...หล่อนต้องหวั่นไหวกับท่าทางของเพื่อนสนิท ทั้งที่คบกันมานานหลายปี แต่มันก็อยู่ในฐานะเพื่อนเท่านั้น จากนั้นทั้งสองจึงเดินเข้าไปในงานพร้อมกัน และการที่บัวราตรีเข้าไปร่วมงานเลี้ยงกับเพื่อน ๆ โดยมีชายหนุ่มร่างสูง หล่อล่ำเดินเคียงข้างกันไปทำให้เพื่อน ๆ ของหล่อนต่างก็แสดงความประหลาดใจและรีบเข้ามารุมทักทายกันทันที
已经是最新一章了
加载中
