ตอนที่ 6

“โอเคๆ...เข้าไปในงานกันเถอะ มีอาหารกับเครื่องดื่มเยอะเลย คืนนี้กฤติต้องสนุกกับพวกเราแน่ๆ” เพื่อนอีกคนรีบชักชวนทุกคนเข้าไปร่วมดื่มกินในงานเลี้ยงริมชายหาด งานเลี้ยงดำเนินไปด้วยความสนุกสนาน เสียงพูดคุยของเหล่าสาวหนุ่มมหาวิทยาลัยดังเซ็งแซ่แข่งกับเสียงคลื่นยามค่ำคืน มีบริกรของบังกะโลเดินเข้าออกคอยเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่ม แต่ขณะที่ทุกคนกำลังมีความสุข บัวราตรีกลับเลี่ยงไปยืนอยู่ในมุมหนึ่งที่มีเพื่อนสองสามคนนั่งคุยกันเงียบๆ หล่อนมองไปยังภาพที่คมกฤติกำลังนั่งคุยกับหลิน เพื่อนคณะเดียวกับหล่อน ทั้งสองพูดคุยกัน หัวเราะกันระรื่นเหมือนถูกใจถูกคอกันมากทีเดียว ดูเหมือนหลินจะพึงพอใจที่ได้อยู่ใกล้และพูดคุยกับว่าที่คุณหมอในอนาคตอย่างออกหน้าออกตา มันเป็นภาพแห่งความสุขของเพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมคณะ แต่กลับรบกวนจิตใจของบัวราตรีอย่างบอกไม่ถูก คิดว่ามาร่วมงานเลี้ยงจะสนุกสนาน กลับกลายเป็นว่าหล่อนต้องมานั่งมองเพื่อนทั้งสองที่ดูเหมือนจะสานสายสัมพันธ์กันในการพบกันครั้งแรกของงานเลี้ยงซะนี่ บัวราตรีถอนหายใจเบา ๆ และค่อย ๆ ปลีกตัวเดินออกไปอีกด้านหนึ่ง หล่อนถอดรองเท้าส้นสูงและเดินเลียบไปตามชายหาดที่แสงสปอร์ตไลต์ของบังกะโลสาดส่องไปถึง พอเดินออกมาสักพักก็ได้ยินเสียงเรียกดังขึ้นด้านหลังเมื่อหล่อนไปหยุดตรงใต้โคนไม้ใหญ่ริมหาด “บัว...บัว...โอย...เดินเร็วจริงๆ” คมกฤตินั่นเอง เขาเดินพลางวิ่งตามหล่อนมา และเมื่อหยุดลงข้าง ๆ บัวราตรีก็ถึงกับเหนื่อยหอบ หญิงสาวมองหน้าเพื่อนสนิทจึงเอ่ยถาม “กฤติ...จะไปไหนเหรอ” “บัวนั่นล่ะ จะไปไหน นี่กฤติวิ่งตามมาเกือบไม่ทัน ตัวเล็กแค่นี้แต่เดินเร็วมากเลยนะ” “บัวมาเดินเล่น ว่าแต่กฤติเถอะ ทำไมไม่อยู่ในงาน” “เราไม่เห็นบัวก็เลยวิ่งตามออกมาดู นึกว่าบัวหายไปไหน เป็นห่วงรู้ไหม” เขาพูดแล้วขยับตัวเข้ามาใกล้ กลิ่นไอทะเลที่หอบพัดเข้ามาทำให้เรือนผมของบัวราตรีสยายยุ่ง หล่อนนิ่งไปชั่วครู่ก่อนนึกอะไรขึ้นได้แล้วเสยผมตัวเองเบาๆ “ห่วงเหรอ?...ไม่ต้องห่วงเราหรอก แค่มาเดินเล่นริมหาดเพลิน ๆ เดี๋ยวก็กลับเข้าไปในงานแล้ว ก็เราเห็นนายคุยกับหลินเลยไม่อยากเข้าไปขัดจังหวะ”