ตอนที่ 10

ตามหาเหรอ...บัวราตรีนึกในใจ แน่นอนว่าคนที่หลินตามหาต้องไม่ใช่หล่อนแน่ๆ แต่แล้วคมกฤติกลับเป็นฝ่ายตอบว่า “ผมกับบัวไปเดินกันที่ชายหาดนี่เองครับ ผมเป็นคนชวนบัวไปเองเพราะไม่ได้เที่ยวทะเลมาตั้งนานแล้ว เลยอยากลองเดินลงไปเล่นที่หาดทราย” “แหม...เสียดายจัง รู้งี้หลินไปด้วยก็ดี อยู่ในงานก็เบื่อ ๆ เหมือนกันค่ะ” หลินพูดและส่งสายตาให้กับเพื่อนชายของบัวราตรี แสดงความพอใจออกมาอย่างออกนอกหน้าและไม่ปิดบังว่าหล่อนชอบคมกฤติขนาดไหน แต่ก่อนที่ทั้งสามจะคุยกันต่อก็มีเสียงเรียกดังขึ้น “หลิน...มานี่หน่อยซี...พี่เขาให้ช่วยไปเรียกพนักงานเอาขนมมาเพิ่ม เอาไวน์มาด้วยนะ คืนนี้พวกเราเลี้ยงกันยาว” หลินหันกลับไปและพยักหน้าหงึก ๆ ก่อนหันกลับมายังเพื่อนทั้งสอง หล่อนพูดกับบัวราตรีแต่สายตากลับจับจ้องอยู่ที่คมกฤติ “บัว...เดี๋ยวหลินไปที่ออฟฟิศของบังกะโลก่อนนะ ถ้ายังไงอย่ารีบกลับกันล่ะ” ว่าแล้วหล่อนก็เดินกลับไปที่สำนักงานของบังกะโล คมกฤติมองตามก่อนหันมาพูดกับเพื่อนสาวของเขา “บัว...จะอยู่กินเลี้ยงต่อหรือเปล่า พอดีว่าพรุ่งนี้เรามีงานต้องส่งอาจารย์แต่เช้า” “กฤติจะกลับแล้วเหรอจ๊ะ” “ก็คิดว่าอย่างนั้น ว่าแต่บัวเถอะ จะอยู่ต่อก็ได้นะ” “ได้ไงล่ะ บัวจะปล่อยให้กฤติขับรถกลับบ้านคนเดียวได้ยังไง เดี๋ยวบัวจะกลับพร้อมกฤตินะ” “เอางั้นเหรอ แล้วเพื่อนของบัวที่งานเลี้ยงนี่ล่ะ” “บัวก็บอกเพื่อนแล้วว่าคงอยู่ดึกไม่ได้ กฤติไม่เห็นเหรอว่างานเลี้ยงคืนนี้มีรุ่นพี่รุ่นน้องมาร่วมงานด้วยตั้งหลายคน และเป็นคนที่บัวไม่ได้สนิท บัวขี้เกียจจะอยู่นาน ๆ อยากกลับมากกว่า” “เอางั้นเหรอ...โอเค” คมกฤติรับคำเพื่อนสนิทของเขาก่อนบัวราตรีจะเข้าไปบอกเพื่อนคนหนึ่งให้รับรู้ เธอกลับออกจากงานเลี้ยงพร้อมคมกฤติที่ขับรถมุ่งหน้ากลับไปยังหอพัก ระหว่างทางเป็นถนนเลียบชายหาดยามค่ำคืน คมกฤติเหลือบมองเพื่อนของเขาแล้วพูดขณะขับรถ “บัวไม่ว่าอะไรกฤติแน่นะ” “บัวจะว่าอะไรกฤติล่ะ ไม่เข้าใจ”