ตอนที่4 ผู้ช่วยประธาน

ตอนที่4 ผู้ช่วยประธาน เมื่อวางสาย เซี่ยวลั่วหยาวคิดว่าสิ่งเธอได้ยินเมื่อครู่ไม่ใช่ฝัน นักเรียนที่เพิ่งจบการศึกษาจากมัธยมอย่างเธอจะได้รับหนังสือแจ้งสัมภาษณ์จากบริษัทใหญ่ๆ เมื่อกี้พนักงานแผนกบุคคลพูดว่าบริษัทอะไรนะ? อ่อ บริษัทเทียนอี “โอ๊ะ? ฟังแล้วคุ้นหู แต่ช่างเถอะ ถึงอย่างไรฉันก็ไปสัมภาษณ์อยู่ดี!” เซี่ยวลั่วหยาวกระโดดดีใจ เซี่ยวลั่วยีงน้องสาวของเธอทั้งสวยทั้งฉลาดในการพูด ก็กำลังทำงานที่ภัตตาคารเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระ เด็กคนนี้เข้มแข็งกว่าเธอทุกอย่าง ปากหวาน มีเสน่ห์ มีผู้ชายมากมายที่ชอบเธอ ไม่เพียงเท่านั้น เธอเพิ่งจะไปทำภัตตาคารได้ไม่กี่วัน ก็มีพนักงานสองคนเข้ามาจีบเธอ ตามที่เซี่ยวลั่วยีงว่างานของเธอลดลงครึ่งหนึ่งเป็นเพราะเด็กผู้ชายสองคนนั้นได้ช่วยเธอ เธอรู้สึกสะดวกสบายและอบอุ่นเหมือนอยู่ในร้านฟาสต์ฟู้ด ฮึ! ดวงตาของเซี่ยวลั่วหยาวมีความดุดันและกำหมัดแน่น เซี่ยวลั่วยีง คอยดูเถอะ พี่สาวของเธอคนนี้จะสู้เธอและจะเปรียบเทียบกับเธอให้ได้! วันถัดมา เซี่ยวลั่วหยาวแต่งตัวเล็กน้อย และนั่งรถบัสไปบริษัท เมื่อมาถึงเธอก็เห็นคนกลุ่มหนึ่งเดินมาทางด้านนี้พร้อมกับชายร่างสูงที่อยู่ตรงกลาง ชายคนนั้นสวมเสื้อเชิ้ตสีเบจ และสวมเสื้อกันลมสีขาวคลุมไว้ สิ่งที่เห็นเขาดูสง่างามและมีเกียรติ แต่มองไม่เห็นใบหน้าของเขา เป็นเพราะว่าเขาสวมแว่นกันแดดสีดำเอาไว้ มองเห็นหน้าเขาเพียงเล็กน้อยเท่านั้น “ริมฝีปากเรียวบาง เขาว่ากันว่าเป็นคนไม่สนใจใครและเย็นชา” เซี่ยวลั่วหยาวมองจากระยะห่างสองสามเมตรและมองอย่างนิ่งๆ ผู้คุ้มกันเขามีท่าทีตื่นตาและเดินเข้าไปด้านใน ไม่รู้ว่าเซี่ยวลั่วหยาวตาฝาดหรือไม่ หลังจากที่ชายคนนั้นเดินผ่านเธอจู่ๆเขาก็หยุดและหันไปมองเซี่ยวลั่วหยาว เซี่ยวลั่วหยาวเบิกตากว้างและอ้าปาก มองฉันทำไม? ฉันไม่รู้จักคุณนะคุณลุง ริมฝีปากเรียวบางนั่นบิดโค้งขึ้นเล็กน้อย และดูเหมือนว่ากำลังจะยิ้ม มีเสน่ห์มาก! จากนั้นสมองของเซี่ยวลั่วหยาวก็ว่างเปล่า ทุกคนก็เดินเข้าไปด้านในกันแล้ว “ผู้ชายคนนี้ยิ้มแล้ว ทำไมฉันรู้สึกเหมือนยิ้มเขาเหมือนยิ้มของจระเข้กันล่ะ?” น่ากลัว น่ากลัวจริงๆ เซี่ยวลั่วหยาวรู้สึกขนลุก และรีบเดินเข้าไปในอาคาร “เฮ้ยๆ เธอคือเซี่ยวลั่วหยาวใช่ไหม?” ผู้จัดการฝ่ายบุคคลถือแว่นตาดำของเขาและมองดูประวัติย่อที่เธอเขียนอย่างเรียบง่าย เหงื่อเริ่มเย็น ผู้หญิงคนนี้เธอบรรลุนิติภาวะหรือยัง? อายุสิบสี่หรือสิบห้า? หน้าตาดูเด็กมากๆ ดูเหมือนเพิ่งจะจบมัธยมต้น เธอไม่สูง ดูแล้วเหมือนจะสูงราวๆ160เซนติเมตร ผมยาวสลวยยิ่งทำให้เด็กขึ้นไปอีก เซี่ยวลั่วหยาวพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันคือเซี่ยวลั่วหยาว” เซี่ยวลั่วหยาวคือชื่อของเธอจริงๆ คิดดูสิ ในยุคของเธอ จะมีใครชื่อเรียบง่ายเหมือนเธออีกไหม ลั่วหยาว ลั่วหยาว ไม่เรียบง่ายอีกต่อไป! สิ่งเดียวที่เธอร้องขอพ่อกับแม่ของเธอที่ไม่รู้จักวัฒนธรรมมากนัก ตอนตั้งชื่อให้เธอก็ประหยัดเวลาในการตั้ง เซี่ยวลั่วยีงน้องสาวของเธอใช้เวลาคิดนานกว่าเธออีก เป็นเพราะชื่อเซี่ยวลั่วหยาว ทำให้เธอรู้สึกเศร้าใจมาเป็นเวลาสิบแปดปีเต็ม! ผู้จัดการฝ่ายบุคคลกุมขมับ “เธอแน่ใจไหมว่าอายุสิบแปดบริบูรณ์แล้ว?” “แน่ใจ ฉันเกิดเดือนเมษายน ตอนนี้ฉันอายุสิบแปดกับอีกสามเดือนแล้ว!” เซี่ยวลั่วหยาวอยากร้องไห้อีกครั้ง หลายคนที่เจอเธอครั้งแรก ต้องถามอายุที่แท้จริงของเธอหลายครั้งหลายหน ใครทำให้เธอตัวสูงแค่นี้แล้วก็หน้าเด็กขนาดนี้ หน้าอวบอิ่มเหมือนเด็กโง่ขนาดนี้กันนะ เฮ้อ เดิมทีก็โง่อยู่แล้วตอนนี้ทั้งดูเหมือนขาดสติด้วย น่าเศร้าจริงๆ “มีบัตรประชาชนไหม?” “มีสิ! เชิญดูได้เลย!” เซี่ยวลั่วหยาวรีบหยิบบัตรประชาชนส่งให้เขาดู ผู้จัดการฝ่ายมองไปที่เด็กผู้หญิงที่ดูเหมือนนักเรียนสลับกับบัตรประจำตัวประชาชนและถอนหายใจอีกครั้ง : เฮ้อ มีอะไรที่ผิดปกติเกิดขึ้นกับรองประธานหรือเปล่า ทำไมเขาถึงให้ติดต่อเด็กคนนี้เพื่อรับเข้าทำงาน เขาสงสัยว่าถ้าใช้งานเด็กคนนี้แล้วจะโดนเรียกว่าใช้แรงงานเด็กหรือเปล่า เซี่ยวลั่วหยาวกลัวจะไม่ได้เข้าทำงาน เธอกุมมือและพูดอย่างน่าสงสาร “ผู้จัดการ อย่ามองว่าฉันเด็กเลย จริงๆแล้วฉันไม่เด็กแล้วนะ ฉันมีแรงในการงานทำสูงมาก อะไรๆฉันก็สามารถทำได้ จริงๆ ฉันไม่กลัวต่อความยากลำบากไม่กลัวเหนื่อย ให้โอกาสฉันได้ทดสอบเถอะ!” ผู้จัดการขำต่อท่าทีพยายามของเซี่ยวลั่วหยาว เธอยังคงเป็นเด็กที่พูดอะไรเด็กๆออกมา อะไร “จริงๆแล้วฉันไม่เด็กแล้วนะ” คำพูดนี้มีอะไรคลุมเครือ ฮาๆ แต่... ผู้จัดการฝ่ายบุคคลจ้องมองไปที่หน้าอกของเซี่ยวลั่วหยาว อย่าพูดเลย ผู้หญิงคนนี้ไม่เล็กจริง ๆ ... “โอเค หลังจากวันนี้ เธอเป็นสมาชิกของบริษัทนี้แล้ว.....” “เฮ้ ฮ่าๆๆๆ จริงใช่ไหม ขอบคุณมากๆ ขอบคุณ ขอบคุณ!” ไม่รอให้ผู้จัดการได้พูดต่อ เซี่ยวลั่วหยาวก็ทั้งเต้นทั้งกระโดดและยังจับมือผู้จัดการขึ้นๆลงๆอีกด้วย ใบหน้าของผู้จัดการก็เริ่มเปลี่ยนสี จริงๆแล้วอย่างที่พูดคือผู้หญิงคนนี้เข้ามาจากทางด้านหลังประตู ช่างน่าสงสัยมากที่สุด ไม่รู้ว่าเป็นคำพูดที่ผิดไป หรือ การกระทำที่ผิดไป ก็คือ มีคนอยู่เบื้องหลังของเซี่ยวลั่วหยาว เพียงแค่จับมือตามอำเภอใจก็ทำให้ผู้อื่นเห็นได้... “โอเค เซี่ยวลั่วหยาว ตอนนี้เธอไปรายงานตัวที่ชั้น29ได้แล้ว!” เซี่ยวลั่วหยาวนิ่งและยืนขึ้นทันที “รับทราบ!” หมุนตัวและเดินออกไปและกลับมาอีกครั้ง เธอเกาหัวแล้วถามว่า “เอ่อ ผู้จัดการ ฉันขอถาม ฉันทำตำแหน่งอะไรเหรอ?” ผู้จัดการขมวดคิ้ว “อืม เธอเป็นผู้ช่วยของประธานเฉียว” “หา.....ผู้ช่วย......” เซี่ยวลั่วหยาวกระพริบตาสามครั้ง แล้วก็ตกใจอีกครั้ง “คุณหมายถึงใคร? ประธานเฉียว? ผู้ช่วย ? คงจะไม่ได้พูดผิดหรอกใช่ไหม?” บริษัทนี้มีประธานกี่คนกันนะ? “อืม ประธานเฉียว เป็นผู้นำของบริษัทเรา ประธานเฉียว ประธานเฉียวอีฟาน” เจริญ เซี่ยวลั่วหยาวนิ่งและรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก! พระเจ้า คุณพระ ใครก็ได้มาปลุกเธอหน่อย นักเรียนมัธยมปลายจู่ๆก็ได้เป็นผู้ช่วย ประธานแห่งบริษัทใหญ่ แน่นอนว่า ชั่วคราว....