已经是第一章了
บทที่3เดินเข้าไปในห้องของเธอ
บทที่3เดินเข้าไปในห้องของเธอ
หลูโก้เหลือบมองเสื้อผ้าที่หญิงสาวใส่ยังคงเป็นเสื้อผ้าที่รัดรูปหน้าอกของเธอท่าทายความอดทนของผู้ชาย
เขาอ้าปากและไม่รู้จะพูดอะไรดี
หรือควรจะบอกว่าเขาเต็มใจที่จะช่วยสาวสวยนวด“ตรงที่เจ็บ”？
หญิงสาวเห็นหลูโก้เอาแต่จ้องเธอไม่พูดไม่จาใบหน้าที่เหม่อลอยทำให้เธออดพูดไม่ได้“คิๆ“หัวเราะแล้วรีบพูดอธิบาย“ฉันพักอยู่ห้องข้างๆคุณฉันชื่อหลีหวั่นวันนี้รีบจนลืมกุญแจไว้ในบ้านตัวเองอยากจะขอปีนข้ามจากระเบียงห้องของคุณไปเอากุญแจที่ห้องฉันหน่อย”
ทันใดนั้นหลูโก้ก็หน้าแดงด้วยความอายตัวเองกับข้างห้องก็ไม่เคยพูดคุยกันและไม่รู้จักหน้ากันด้วยซ้ำอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอึดอัด
เขารีบเปิดประตูห้องแล้วพูด“เข้ามาสิเข้ามาสิครับ”
อาคารนี้เป็นอพาร์ทเม้นท์ขนาดเล็กมีสองบันไดสามห้องทุกห้องจะมีระเบียงเล็กๆและห้องที่หลูโก้และหลีหวั่นพักมีระเบียงแค่สองอันกั้นอยู่ก็ไม่ถือว่าไกลมากลอดจากระเบียงไปเอาของที่ห้องก็เป็นวิธีหนึ่งแต่นี่มันชั้นสิบเจ็ดนะ
หลูโก้เปิดหน้าต่างออกแล้วยื่นหัวออกไปมองลงไปข้างล่างรถและผู้คนเล็กเท่าเล็กตัวมดเขาอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายถ้าก้าวพลาดแล้วตกลงไปมีหวังกระดูกได้หักเป็นชิ้นๆแน่
แต่สาวสวยอยู่ตรงหน้าถ้าตัวเองกลัวแล้วให้เธอไปเผชิญอันตรายก็เท่ากับว่าไม่ใช่สุภาพบุรุษเลย
หลูโก้หลับตาลงปลอบใจตัวเองสู้เว้ยช่วยสาวสวยครั้งนี้ต่อไปก็จะได้สานความสัมพันธ์กันและอาจจะใกล้ชิดกันมากขึ้น
“ผมช่วยคุณไปเอากุญแจเอง”หลูโก้อาสาปีนขึ้นไปบนระเบียงบ้านของเขา
สาวสวยหลีหวั่นซาบซึ้งในน้ำใจที่หลูโก้จะช่วยเธอแล้วก็พูดปฏิเสธ“ไม่ต้องไม่ต้องค่ะ”อันตรายเกินไปฉันปีนเองดีกว่า”
“ได้ยังไงล่ะ”สีหน้าหลูโก้ดูจริงจังมาก“ผมเป็นผู้ชายจะให้ผู้หญิงทำได้ยังไงล่ะ”
“งั้น….งั้นฉันหาช่างมาไขประตูดีกว่าไม่ต้องเสี่ยงอันตราย”หลีหวั่นรู้ว่าต้องปีนระเบียงบนชั้นที่อยู่สูงขนาดนี้มันอันตรายมากอาจจะถึงกับชีวิตได้
“เรียกช่างอย่างน้อยก็ห้าสิบหยวนแล้วเอาเงินนี่ไปทำเล็บจะดีกว่า”หลูโก้สังเกตุเห็นเล็บของหลีหวั่นที่ตัดแต่งอย่างสวยงามและยังทาสีเล็บเป็นสีชมพูอ่อนปกติน่าจะเป็นคนที่รักสวยรักงามเขาถึงได้พูดตามที่เธอเป็น
ความจริงหลูโก้ไม่ได้มีความสามารถทางด้านเกมเท่านั้นเขายังสังเกตสิ่งรอบๆตัวเก่งอีกด้วยเพียงแต่ตอนยังเป็นวัยรุ่นสมาธิเขาไม่นิ่งพอเลยหาความสุขจากเกมเท่านั้นจึงทำให้พลาดโอกาสหลายอย่าง
หลูโก้พยายามยื่นมือไปจับระเบียงบ้านของหลีหวั่นถึงแม้ระเบียงจะใกล้กันแต่การจะยื่นมือไปจับระเบียงของอีกห้องหนึ่งก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
หลีหวั่นเห็นร่างกายหลูโก้ที่นั่งอยู่ตรงระเบียงเอนไปมาเธอตื่นเต้นมากค่อยๆอ้าปากค้างไว้สองมือกำแน่นไว้ตรงหน้าอกเธอให้กำลังใจหลูโก้
หนึ่งครั้งสองครั้งสามครั้ง
ในที่สุดหลูโก้ก็ข้ามไปถึงระเบียงห้องข้างๆเขาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเปิดหน้าต่างออกแล้วหันมาขมวดคิ้วมองหลีหวั่น“คุณไม่ล็อคหน้าต่างทุกครั้งเลยหรือ？”
หลีหวั่นรู้สึกทำตัวไม่ถูก“ฉัน……ฉันเป็นคนซุ่มซ่าม……”
หลูโก้นึกถึงวันนี้ตอนอยู่ในลิฟต์เธอกลับมาเพื่อเอาเอกสารหลังจากเอาเอกสารแล้วก็คงลืมกุญแจไว้ในบ้านซุ่มซ่ามจริงๆ
เขายิ้มขึ้นมาพูดปลอบหลีหวั่น“ไม่เป็นไรไม่เคยได้ยินคำนี้หรือ‘ผู้หญิงที่ซุ่มซ่ามจะมีคนค่อยเป็นห่วง’คุณนี่นะจะต้องมีคนมาค่อยเป็นห่วงค่อยดูแลเอง”
เมื่อหลีหวั่นได้ยินคำพูดนี้แล้วก็รู้สึกดีใจมากแต่รอยยิ้มปรากฏบนหน้าแค่เสี้ยววินาทีในพริบตาเดียวคิ้วก็ค่อยๆขมวดขึ้นและมีสีหน้าที่เศร้าใจ
หลูโก้แอบเห็นแววตาที่เศร้าหงอยของเธอคิดอยากจะถามแต่ก็เก็บความสงสัยไว้ในใจดีกว่า
จับหน้าต่างแล้วยืนขึ้นขาที่ยาวของเขาก้าวข้ามไปที่ระเบียงหัวใจเต้นแรงรอจังหวะที่ขาอีกข้างก้าวข้ามไปด้วยกระโดดลงไปด้านในระเบียงหลูโก้ก็ถอนหายใจออกมา
พระเจ้าอวยพรในที่สุดก็รอดมาได้
หลีหวั่นที่อยู่อีกด้านหนึ่งดีใจแล้วพูด“คุณช่วยฉันเปิดประตูฉันจะไปรอหน้าประตู”
หลังพูดจบก็ไม่เห็นแม้แต่เงาเลย
หลูโก้ยิ้มแล้วส่ายหัวรูปลักษณ์ภายนอกกับนิสัยของหลีหวั่นไม่เข้ากันเอาซะเลยดูมีความเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสาและยังซุ่มซ่ามอีก
ระเบียงติดกับห้องนอนห้องของหลีหวั่นตกแต่งธรรมดากำแพงสีขาวมีเตียงหนึ่งตัวโต๊ะหนึ่งตัวและตู้เสื้อผ้าหนึ่งตู้ก็ไม่มีอะไรแล้ว
แต่หลีหวั่นรักความสะอาดมากกว่าหลูโก้เยอะเลยบนพื้นไม่มีฝุ่นละอองเลยน่าจะทำความสะอาดทุกวันใต้โต๊ะเรียงหนังสือไว้อย่างเรียบร้อยและยังวางขวดเครื่องสำอาง
ชุดเครื่องนอนก็เป็นสีชมพูข้างเตียงยังมีตุ๊กตาแมววางอยู่ทำให้ห้องดูมีความขี้เล่นและน่ารัก
หลูโก้สูดดมกลิ่นหอมของห้องเป็นกลิ่นเดียวบนตัวของหลีหวั่นทำให้คนรู้สึกสดชื่นเขารู้สึกว่าส่วนล่างของเขาเริ่มขยับอีกแล้ว
已经是最新一章了
加载中
