บทที่4กอดเอวเล็กๆไว้

บทที่4กอดเอวเล็กๆไว้ หลูโก้มองไปรอบๆแล้วเห็นขวดน้ำหอมวางอยู่ใต้โต๊ะเขาจำได้ทันทีเป็นน้ำหอมAnnaSuiขวดใสฝาขวดตกแต่งด้วยรูปนางฟ้า ปีก่อนหลูโก้เล่นWorldofWarcraftอย่างบ้าคลั่งเพื่อหาเงินในเกมเขานอนเพียงสามชั่วโมงต่อวันเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ก็เพื่อจะเอาเงินจากเกมไปแลกเป็นเงินหยวนแล้วก็ซื้อน้ำหอมAnnaSuiที่แฟนชอบให้เป็นของขวัญวันเกิดเซอร์ไพรส์เธอ แต่น่าเสียดายยังไม่ถึงวันเกิดของแฟนพวกเขาก็เลิกกันแล้วต่อมาน้ำหอมขวดนี้ก็ถูกน้องในหอพักใช้ฉีดเพื่อดับกลิ่นเท้าแล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้วหลูโก้เดินไปเปิดประตูหลีหวั่นที่ยืนยิ้มอยู่นอกห้องและเธอก็อุ้มแมวสีขาวที่เขาเลี้ยงไว้นอนหลับตาอย่างสบายใจเฉิบ หลีหวั่นยิ้มแล้วเดินเข้าห้องรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ของเธอทำให้หัวใจหลูโก้เต้นแรงการกระทำของหลีหวั่นเหมือนเด็กและมีเสน่ห์มากทำให้คนควบคุมอารมณ์ไม่ได้ เธอหันไปพูดกับหลูโก้“กินข้าวยังฉันเลี้ยงคุณ！” หลูโก้ใจเต้นหลังจากเงินเดือนออกเขาจ่ายค่าห้องแล้วก็เหลือแค่หนึ่งพันกว่าหยวนแม้หลีหวั่นบอกว่าจะเลี้ยงข้าวเขาแต่หญิงชายไปกินข้าวด้วยกันจะให้ผู้หญิงจ่ายได้อย่างไรกันหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่เขาจะต้องจ่ายดูเหมือนว่าเดือนนี้เขาต้องประหยัดกินอย่างมากเลย หลูโก้ที่กำลังครุ่นคิดหลีหวั่นก้มปล่อยแมวลงแล้วพูด“วันนี้ฉันโชว์ฝีมือให้คุณดูบอกมาเลยชอบกินอาหารเสฉวนหรืออาหารเชียงไห่？” ไม่คิดว่าหลีหวั่นจะลงมือทำอาหารให้เขากินเขารู้สึกดีใจมากไม่เพียงแต่จะประหยัดเงินในกระเป๋าแต่ที่น่ายินดีกว่านั้นก็คือหลีหวั่นเชื่อใจที่จะอยู่สองต่อสองกับเขาชายหญิงสองคนอยู่ด้วยกันโอกาสที่เขาจะเข้าหาเธอก็มีมากขึ้นแล้ว หลีหวั่นรีบไปทำอาหารเวลาผ่านไปเพียงสี่สิบนาทีกับข้าวสามอย่างกับอีกหนึ่งซุปก็มาวางบนโต๊ะแล้วข้าวสวยสองถ้วยวางอยู่หัวโต๊ะตะเกียบที่วางอย่างเรียบร้อย เจ้าบ้านอย่างหลีหวั่นเชิญให้หลูโก้ลองชิมอาหารที่เธอทำหลูโก้กินไปคำหนึ่งก็พูดชม ทันใดนั้นหลีหวั่นก็นึกอะไรได้ขึ้นมาแล้วก็เดินเข้าไปในห้องนอนไม่นานก็เดินออกมาแล้วในมือถือกุญแจชุดหนึ่งแล้ววางตรงหน้าหลูโก้ “นี่เป็นกุญแจบ้านของฉันเก็บไว้ที่คุณหนึ่งชุดเพื่อมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกคุณก็ไม่ต้องปีนหน้าต่างคิดแล้ววันนี้ฉันรู้สึกกลัวมาก”หลีหวั่นขมวดคิ้วมองหน้าหลูโก้ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล หลูโก้รู้สึกถึงความอบอุ่นหัวใจเขาและหลีหวั่นเพิ่งจะรู้จักกันวันแรกเธอก็เชื่อใจเขาแล้วผู้หญิงที่ใสซื่อแบบนี้หาไม่ได้ง่ายๆ “คุณไม่กลัวว่าผมจะมาเปิดประตูห้องคุณตอนดึกๆหรือ？”หลูโก้ตั้งใจล้อเล่น หลีหวั่นก็หัวเราะ“ก่อนฉันจะนอนฉันต้องล็อคประตูแน่นอนคุณเข้ามาไม่ได้หรอก！” บรรยากาศดูอบอุ่นมากทั้งสองคนเริ่มสนิทสนมกันมากขึ้น หลูโก้เก็บกุญแจไว้ในกระเป๋าเสื้อตัวเอง“สบายใจได้คุณมีปัญหาอะไรก็มาหาผมเดี๋ยวผมเอากุญแจบ้านผมให้คุณเรามาเปลี่ยนกันคุณจะได้สบายใจขึ้นมาหน่อย” เห็นได้ชัดว่าหลีหวั่นรู้สึกซึ้งใจที่หลูโก้มีความคิดที่รอบคอบเพื่อจะให้ตัวเองสบายใจเขาก็เอากุญแจมาเปลี่ยนกันจึงรู้สึกดีกับผู้ชายตรงหน้าเธอ “เออนี่เรามาแลกเบอร์กันดีกว่าเพื่อว่าต้องการติดต่อเรื่องอะไร”หลูโก้ใช้โอกาสนี้และเบอร์ของหลีหวั่นก็อยู่ในมือเขาอย่างง่ายดาย ทันใดนั้นหลีหวั่นก็นึกอะไรได้ขึ้นมา“ให้ตายเถอะ”เธอพูด “เมื่อคืนซักผ้าปูที่นอนยังไม่ได้เก็บฟ้ามืดแล้วอย่าโดนความชื้นนะ”พูดจบก็รีบเดินไปที่ระเบียง ด้านนอกระเบียงติดตั้งระบบดึงผลักให้แห้งร่างที่เล็กของหลีหวั่นยื่นเท้าไปที่ผ้าปูเหมือนว่าต้องออกแรงมากทีเดียว หลูโก้วางถ้วยในมือแล้วไปช่วยเมื่อเดินเข้าไปใกล้ก็ถูกดึงดูดด้วยเอวที่เล็กและบางของหลีหวั่น เพราะต้องทำกับข้าวหลีหวั่นเลยถอดเสื้อนอกออกแล้วเสื้อเชิ้ตด้านในสั้นเพราะต้องใช้แรงเยอะเลยทำให้เอวโผล่ออกมาออกเสื้อ เวลานี้หลูโก้รู้สึกว่าร่างกายส่วนนั้นบวมขึ้นอยากที่จะไปจับเอวของหลีหวั่นให้เอวของเธอรู้สึกอุ่นขึ้นในฝ่ามือที่ใหญ่ของเขา ทันใดนั้นขาหลีหวั่นก็ลื่นเกือบจะล้มหลูโก้รีบเข้าไปประคองเธอไว้มือของเขาก็โอบไปที่เอวของเธอ ผิวที่เรียบเนียนเป็นอย่างไร รู้สึกเหมือนจับสำลีที่อ่อนนุ่มและเหมือนว่าสัมผัสผ้าซาตินมือรู้สึกดีมาก มือทั้งสองข้างของหลูโก้จับไปที่เอวร่างกายเขาอยู่ด้านหลังของหลีหวั่นเขารู้สึกตื่นตัวเมื่อสัมผัสกับผิวของหลีหวั่นทำให้รู้สึกว่าส่วนนั้นแข็งขึ้นมาเล็กน้อย ฮอร์โมนของผู้ชายจะถูกกระตุ้นจากสัมผัสเล็กๆแบบนี้หลูโก้ก็ดึงเสื้อผ้าของหลีหวั่นออกแล้วสัมผัสร่างกายเธอนึกถึงตอนที่เธอยั่วเขาในความฝัน…… และแล้วก็มีเสียงที่ฟังดูโมโหมาจากประตูขัดจังหวะความคิดของหลูโก้ “แกทำอะไร！” ที่ดูดควันของอพาร์ทเม้นท์นี่พังแล้วเพราะทำกับข้าวหลีหวั่นเลยตั้งใจเปิดประตูและหน้าต่างให้อากาศถ่ายเทออกไปแต่ไม่คิดว่าจะมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาเยือน หลูโก้รีบปล่อยมือจากเอวของหลีหวั่นดึงสติกลับมาพยายามระงับอารมณ์ที่หุนหันพลันแล่นของตัวเอง