บทที่5เมื่อหัวใจเต้น

บทที่5เมื่อหัวใจเต้น หลีหวั่นที่กำลังตกใจเพราะเกือบลื่นล้มและยังมาตกใจเสียงของชายคนนี้เธอเลยมีน้ำเสียงที่ไม่พอใจ “จ้าวเห้อทำไมนายต้องเสียงดังขนาดนี้ทำฉันตกใจหมดเลย”ในมือหลีหวั่นยังอุ้มผ้าปูอยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่โมโห ผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาในห้องหลูโก้เห็นผู้ชายที่ดูสูงใหญ่คนนี้ดูมีความแข็งแกร่งและมีความเป็นผู้ชายมาก เขาไม่พอใจหลูโก้มากจับคางของหลีหวั่นขึ้นมา“ไอ้นี่เป็นใคร？” หลีหวั่นเดินอ้อมไปจัดผ้าปูที่นอน“เป็นเพื่อนบ้านฉันชื่อ……” และทันใดนั้นหลีหวั่นก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้จักชื่อหลูโก้เลยหันไปถามด้วยความสงสัย“คุณชื่ออะไรนะ？” “หลูโก้”หลูโก้รีบตอบ “หลูโก้？ฉันนึกว่าก็เฉยๆ……”ชายคนนี้พูดประชดหลีหวั่นฟังไม่ค่อยชัดแต่หลูโก้ฟังออกชัดเจนมาก ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนดีสักเท่าไหร่ หลีหวั่นปูผ้าปูเสร็จก็เดินไปที่ครัวและไม่ได้สนใจจ้าวเห้อเลยจ้าวเห้อรู้สึกเหมือนโดนหยามหน้า “ทำไมเธอถึงพาคนที่ไม่รู้จักเข้ามาในบ้านแถมยังเป็นผู้ชายอีกด้วยเธอไม่กลัวว่าเป็นไอ้พวกโรคจิตหรือ？”จ้าวเห้อมองหลูโก้ที่อยู่ตรงหน้าเขาด้วยสายตาที่ดูถูกเหยียดหยามราวกับว่าเห็นตัวอะไรที่ไม่ควรเห็น และเวลานี้หลูโก้ถึงได้รู้ว่าจ้าวเห้อเป็นแฟนของหลีหวั่นแสดงว่าเมื่อกี้เขาก็เห็นว่าเขาจับเอวของหลีหวั่นถึงว่าทำไมโกรธขนาดนั้น แต่หลีหวั่นไม่ได้เห็นด้วยกับจ้าวเห้อวันนี้หลูโก้เสียชีวิตช่วยเธอเปิดประตูห้องทำไมจ้าวเห้อถึงพูดได้น่าขยะแขยงแบบนั้น เธอเงยหน้าขึ้นมาแสดงความบริสุทธิ์ใจให้กับหลูโก้เธอพูดด้วยสายตาที่ดูหนักแน่น“วันนี้ฉันโทรหานายนายบอกมีธุระมาช่วยเอากุญแจให้ฉันไม่ได้และหลูโก้นี่แหละที่เป็นคนช่วยฉันเอากุญแจนายอย่ามาทำตัวกร่างได้ไหม” “หา？ฉันทำตัวกร่าง？”จ้าวเห้อยิ้มอย่างเย็นชา“ฉันเป็นคนยังไงเธอไม่รู้หรือฉันตามจีบเธอมาเป็นปีเธอไม่เคยทำกับข้าวให้ฉันกินเลยสักครั้งเพิ่งรู้จักไอ้นี่ไม่เท่าไหร่ก็ได้กินกับข้าวฝีมือเธอ？มันมีอะไรดีหรือ？” คำพูดหยาบคายของจ้าวเห้อทำให้หลีหวั่นเสียงดังขึ้น“จ้าวเห้อทำความสะอาดปากนายหน่อยนะไม่งั้นก็ออกไปอย่ามาดูถูกเพื่อนฉัน！” คำพูดนี่เหมือนเชื้อเพลิงจ้าวเห้อด่า“ทำไมฉันต้องออกไปคนที่ต้องออกไปคือไอ้นี่！” หลูโก้รู้สึกอึดอัดมากที่เห็นเขาทั้งสองทะเลาะกันเหมือนไก่ชน “เออ….หลีหวั่นผมเข้างานกะดึกผมไปก่อนนะขอบคุณที่เลี้ยงข้าว”พูดจบหลูโก้ก็เดินออกไปสองคนด้านหลังทะเลาะกันอย่างหนัก “ฉันเห็นเธอสองคนกอดกันเธอร้อนใจอยากให้มันกอดขนาดนั้นเลยหรือ？” “เขาประคองฉันเพราะกลัวว่าฉันจะล้ม！” “กอดค้างเป็นสิบกว่าวิ！คบกันสามเดือนทำไมเธอไม่ให้ฉันแตะต้องตัวเธอวันนี้กลับให้ผู้ชายกอดนานสองนานเธอยังคิดว่าฉันเป็นแฟนเธอไหม？” “จ้าวเห้อเธอพูดจาดีดีหน่อยได้ไหมถ้าไม่ก็ออกไป！” ได้ยินแต่เสียงฝีเท้าที่ดังจ้าวเห้อก็เดินออกจากห้องของหลีหวั่นไปแล้ว หลูโก้กำลังเปิดประตูห้องตัวเองออกมาพอดีเห็นจ้าวเห้อปิดประตูห้องของหลีหวั่นอย่างแรงแล้วกดลิฟต์ลงไปแล้ว ฮึ！ดูเหมือนว่าหลีหวั่นยังบริสุทธิ์ถ้าไม่งั้นจะดูแลรูปร่างดีขนาดนี้ไปทำไมน่าเสียดายดอกไม้ขึ้นบนขี้วัวเห็นได้ชัดว่าจ้าวเห้อก็แค่จิ๊กโก๋คนหนึ่ง หลังจัดระเบียบเสื้อผ้าเสร็จหลูโก้ก็ไปทำงานที่ร้านอินเตอร์เน็ตระหว่างที่เดินอยู่บนถนนทันใดนั้นก็เห็นใครบางคนที่รู้สึกคุ้นเคยออกมาจากร้านขายอุปกรณ์เกี่ยวกับเซ็กส์ เขาจ้องมองไปเห็นจ้าวเห้อที่กำลังยิ้มแล้วก็เดินเข้าไปในร้านข้างๆซื้อเครื่องดื่มสองขวดแล้วเดินไปทางห้องของหลีหวั่น เมื่อถึงร้านอินเตอร์เน็ตหลูโก้คิดไปคิดมาในที่สุดก็ทนไม่ไหววิ่งออกไปไปถึงร้านขายอุปกรณ์เกี่ยวกับเซ็กส์ “เฒ่าแก่หนึ่งชั่วโมงที่แล้วผู้ชายสูงใหญ่หนึ่งคนมาซื้อของเขาซื้ออะไรไป” หลูโก้แกล้งพูดอย่างไร้เดียงสากับเฒ่าแก่“เขาเป็นพี่ชายผมบอกให้ผมมาซื้ออีกอัน” ผู้หญิงอ้วนๆคนหนึ่งที่กำลังแทะเมล็ดทานตะวันอยู่มองหลูโก้แล้วโยนกล่องเล็กๆออกจากลิ้นชักเปล่งเสียงออกมา“หกสิบ” มองกล่องนั้นกล่องดูเรียบง่ายการพิมพ์ที่เบอลแต่อักษณสี่ตัวนั้นทำให้สะดุดตา “เมื่ออยากได้”