บทที่6ฮีโร่ช่วยสาวสวย

บทที่6ฮีโร่ช่วยสาวสวย หลูโก้ถามขณะจ่ายเงิน“ใช้ยังไง？” “ชงกับน้ำ”หญิงอ้วนยังคงพูดจาหนักแน่น หลูโก้นึกถึงรอยยิ้มของจ้าวเห้อที่เข้าไปซื้อเครื่องดื่มในใจเขาก็เต้นแรง ไม่ได้การล่ะดูเหมือนว่าจ้าวเห้อจะเอามันให้หลีหวั่นดื่ม！ หลูโก้เอากล่องนั้นใส่ไปในกระเป๋าเสื้อแล้ววิ่งร้อยเมตรไปอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงหน้าห้องหลีหวั่นเอากุญแจที่เธอให้เขาออกมาเปิดประตูค่อยๆเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง และแล้วก็มีใบหน้าที่ทำให้คนรู้สึกหน้าแดงออกมาจากห้อง หลีหวั่นหอบเสียงดังเธอหายใจแรงพูด“จ้าวเห้อนายจะทำอะไร！” จ้าวเห้อยิ้มแล้วพูด“เธอไม่ให้ฉันแตะต้องตัวเธอไม่ใช่หรือฉันก็แค่ให้เธอกินอะไรนิดหน่อยเธอดูตอนนี้เธอก็รู้สึกอยากได้มากแล้วให้ความร่วมมือกับฉันสบายใจได้ฉันจะทำให้เธอไม่มีวันลืมครั้งแรกเลย！” หลูโก้ค่อยๆเดินเข้ามาในห้องและเห็นฉากที่ทำให้หน้าแดง เสื้อเชิ้ตของหลีหวั่นถูกดึงออกแล้วจ้าวเห้อยื่นมือไปปลดเสื้อในของหลีหวั่น เสื้อในมีสีฟ้าผิวของหลีหวั่นขาวดั่งหิมะจ้าวเห้อยื่นมือปลดเสื้อในของหลีหวั่นแล้วหน้าอกทั้งสองข้างถูกปลดปล่อยแล้ว เวลาเดียวกันหลูโก้ก็รู้สึกร้อนลุ่มขึ้นมาไอ้นั้นของเขาก็ตั้งขึ้นมาแล้ว ร่างที่เรียวบางของหลีหวั่นสัมผัสกับอากาศจ้าวเห้อน้ำลายไหลพร้อมกับยื่นมือไปจับเวลานี้หลูโก้ก็ดึงสติกลับมาได้ แม้ว่าเขาจะนึกภาพเขากับหลีหวั่นแต่มันก็แค่ความคิดชั่ววูบเท่านั้นไม่เคยคิดที่จะทำอะไรหลีหวั่นเลยอีกอย่างหลีหวั่นก็เป็นหญิงสาวที่ไร้เดียงสาถึงอยากได้ร่างกายเธอก็ต้องอยู่ในสถานะที่เธอยินยอมพร้อมใจถึงจะถูก แต่ไอ้จ้าวเห้อคนนี้น่าตัวเมียจริงๆถึงขนาดต้องใช้วิธีวางยาการกระทำนี้หลูโก้ยิ่งมองว่าไม่ยุติธรรมเลย “ปล่อยมือจากเธอ！”ร่างกายของเขาเร็วกว่าความคิดหนึ่งก้าวหลูโก้ตะโกนให้จ้าวเห้อหยุดการกระทำตรงหน้า ความรู้สึกเหมือนฮีโร่มาช่วยสาวสวยก็ผุดขึ้นมาวันนี้จะยอมให้หลีหวั่นถูกจ้าวเห้อย่ำยีไม่ได้ จ้าวเห้อตกใจเมื่อเห็นหลูโก้แล้วมือก็รีบหยิบเสื้อของหลีหวั่นปิดไปที่หน้าอกของเธอปิดบังการกระทำที่เขากระทำต่อเธอ หลังจากรู้ว่าคนที่มาคือหลูโก้อาการตกใจของจ้าวเห้อก็เปลี่ยนเป็นความโกรธทันที“ทำไมถึงเป็นแกแกเข้ามาได้ยังไง！” จ้าวเห้อจำได้ว่าตอนที่ตัวเองเข้ามาได้ปิดประตูแล้วหรือว่า……ไอ้เด็กนี่มีกุญแจ？ แค่คิดว่าหลีหวั่นเอากุญแจให้เขาจ้าวเห้อก็ยิ่งโมโห เขาตกหลุมรักหลีหวั่นตั้งแต่แรกพบตามจีบอยู่นานกว่าหลีหวั่นจะยอมเปิดใจเรียนรู้ซึ่งกันและกันแต่หลีหวั่นก็รักนวลสงวนตัวดั่งหยกที่มีค่ามากสุดก็ให้เขาได้จับมือแค่นั้นจนถึงวันนี้แค่จูบแรกของเธอเขาก็ยังไม่ได้สัมผัสเลย แต่กับเด็กไร้ยางอายคนนี้กลับได้รับความเชื่อใจจากหลีหวั่นถึงขั้นให้กุญแจกับเขาจะไม่ให้เขาอิจฉาได้อย่างไร？ “ฉันจะเตือนแกให้นะหลีหวั่นเป็นแฟนของฉันมาทางไหนกลับไปทางนั้นเรื่องระหว่างเราสองคนแกไม่มีสิทธิ์มายุ่ง！”มือสองข้างของจ้าวเห้อกำหมัดแน่น หลูโก้อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายจ้าวเห้อสูงเกือบร้อยเก้าสิบเมตรรูปร่างทั้งสูงทั้งใหญ่เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหลูโก้แต่ตอนนี้เขายืนอยู่บนความยุติธรรมจะยอมอ่อนข้อง่ายๆไม่ได้ “คุณใช้วิธีสกปรกแบบนี้เพื่อให้ได้ตัวเธอคุณคิดว่าคุณยังมีความเป็นลูกผู้ชายอยู่หรือ！”หลูโก้ยืดอกขึ้นมาพยายามทำให้ตัวเองดูสง่าและดูน่าเกรงขามแต่จ้าวเห้อไม่สนใจด้วยซ้ำ เขาลูบมือและกำหมัดค่อยๆเดินเข้าใกล้หลูโก้ใบหน้าก็ขยับเล็กน้อยให้หลูโก้เตรียมพร้อมที่จะสู้กับเขานี่คือการแสดงออกต่อหน้าคู่ต่อสู้ดุดันและสง่า ทันใดนั้นหลูโก้รู้สึกผิดหวังเล็กน้อยถ้าตัวเองโดนจ้าวเห้อต่อยแล้วแถมอยู่ในเมืองที่ไม่มีคนรู้จักแค่คนที่จะพาไปส่งโรงพยาบาลยังไม่มีเลยเพื่อผู้หญิงที่รู้จักเพียงวันเดียวมันคุ้มค่าแล้วหรือ？ นึกภาพตัวเองนอนพันผ้าอยู่บนเตียงโดยไม่มีคนดูแลหลูโก้ก็รู้สึกหนาวสั่นแล้ว หรือว่าจะหันหลังแล้ววิ่งออกไปแล้วปิดประตูให้จ้าวเห้อแล้วแต่เขาจะทำอย่างไรกับหลีหวั่นในเมื่อพวกเขาเป็นแฟนกันทำไมตัวเองต้องเข้ามายุ่ง หลูโก้ที่กำลังคิดหาวิธีหนีกำลังคิดว่าจะหนีจากที่นี่ให้ปลอดภัยอย่างไรก็มีคำพูดที่ยังไม่ได้สติเท่าไหร่ของหลีหวั่นดังมาจากบนเตียงน้ำเสียงที่เบาแต่ทำให้หลูโก้รู้สึกฮึดสู้ขึ้นมาทันที “จ้าวเห้อนายปล่อยหลูโก้ไปถ้าวันนี้นายกล้าแตะต้องเขาแม้แต่ปลายผมให้ตายยังไงฉันก็จะไม่ปล่อยนายไว้แน่” จ้าวเห้อหันกลับไปพูดกับหลีหวั่นแล้วยิ้มอย่างเย็นชา“สบายใจได้เลยรอให้ฉันจัดการไอ้เด็กนี่ก่อนฉันจะให้เธอได้ตายแน่ฮือ！”