บทที่7สิ่งล่อใจอยู่ตรงหน้า

บทที่7สิ่งล่อใจอยู่ตรงหน้า หลูโก้รู้สึกละอายใจกับความคิดก่อนหน้านี้ของตัวเองขนาดหลีหวั่นเป็นผู้หญิงที่บอบบางยังออกตัวปกป้องเขาแล้วเขาจะหนีไปเพราะกลัวว่าจะโดนต่อยได้อย่างไร ตอนที่จ้าวเห้อกำลังมองไปที่หลูโก้หลูโก้หยิบมือถือขึ้นมาแล้วมองเขา หน้าจอมือถือกดเบอร์“110”ตัวเลขสามตัวหลูโก้วางนิ้วไปที่ปุ่มโทรออกแต่ยังไม่ได้กดมัน “ทางที่ดีคุณรีบออกไปอย่าให้ผมต้องเรียกตำรวจ！”หลูโก้มองหน้าจ้าวเห้อด้วยสายตาที่เยือกเย็นเขาไม่เชื่อว่าจ้าวเห้อจะไม่กลัวแม้กระทั่งตำรวจ สรุปว่าสีหน้าของจ้าวเห้อผ่อนคลายลงเส้นเลือดบนหน้าเขากระตุกไม่หยุดหลูโก้รู้จ้าวเห้อกำลังวัดความใจกล้าของเขา หลูโก้ก็กดโทรออกและแล้วไม่กี่วิก็มีคนรับสายแล้ว “สวัสดีครับที่นี่ศูนย์ตำรวจ110！”เสียงผู้ปฏิบัติงานปลายสายดังออกมาจากลำโพงอย่างชัดเจนเขามองหน้าหลูโก้อย่างไม่น่าเชื่อ “แกแกโทรจริงๆ？”จ้าวเห้อไม่คิดว่าหลูโก้จะโทรหา110จริงๆในใจรู้สึกลนลาน “ฮัลโหลสวัสดีครับผมมีเรื่องจะแจ้งครับ！”หลูโก้พูดใส่ไมโครโฟน จ้าวเห้อรีบโบกมือห้ามแล้วพูดออกมา“ฉันไปเอง！” หลูโก้รู้ว่าเป้าหมายของเขาสำเร็จแล้วพูดกับปลายสายแบบไม่รีบร้อนว่า“ผมเห็นมีร้านขายของทางเพศที่ผิดกฎหมายอยู่บนถนนหมินซินพวกคุณรีบมาตรวจสอบดูนะครับ” หลังจากวางสายหลูโก้มองจ้าวเห้ออย่างผู้ชนะจ้าวเห้อจ้องเขาอย่างเอาเรื่อง“ไอ้คนสกุลหลูถือว่านายเจ๋ง” พูดจบจ้าวเห้อก็เดินออกไปด้วยความโกรธหลูโก้มองเขาเดินออกไปแล้วก็รีบไปปิดประตูและยังใส่ที่ล็อคความปลอดภัยอีกด้วย หลังจากปิดประตูหลูโก้รู้สึกว่าหลังของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อความจริงเมื่อกี้เขาไม่มีทางเลือกแล้วถึงได้โทรหา110เพราะลำพังกำลังตัวเองคงจะช่วยหลีหวั่นไม่ได้ดีไม่ดีตัวเองก็ซวยไปด้วย เขาหายใจโล่งอกเดินเข้าไปในห้องเพื่อดูหลีหวั่น หลีหวั่นอาการหนักมากใบหน้าทั้งสองแดงก่ำหลูโก้ยื่นมือเอาผ้าห่มคลุมตัวเธอไม่ทันระวังทำเสื้อเชิ้ตที่ปิดร่างกายเธอหลุดผู้หญิงที่มีเสน่ห์ดึงดูดก็อยู่ตรงหน้าเขา ดูเหมือนว่ายังได้กลิ่นหอมที่คุ้นเคยกลิ่นลอยมาแตะจมูกหลูโก้เป็นเวลานาน หัวนมสีชมพูตั้งอยู่บนเนินผิวที่เรียบเนียนราวกับว่าเชิญชวนให้หลูโก้มาสัมผัสความงามบนตัวเธอ หลีหวั่นหายใจเข้าออกขึ้นลงตามจังหวะไอ้ตัวเล็กที่อยู่ในอากาศที่เย็นค่อยๆแข็งแล้วตั้งขึ้นมา หลูโก้รู้สึกว่ากางเกงเริ่มแน่นแล้วไอ้นั้นสูงขึ้นต่อต้านที่หลูโก้ไม่ปล่อยมันออกมา หน้าอกสวยขนาดนี้ไม่รู้ว่าผิวสัมผัสจะเป็นอย่างไร นึกถึงความฝันตอนเย็นนั้นแล้วตัวเองยังไม่ทันได้สัมผัสก็ตื่นขึ้นมาแล้วมันน่าเสียดายจริงๆ แต่เหตุการณ์ตรงหน้าวันนี้ไม่ใช่ความฝันอยู่ตรงหน้าเขาหน้าอกขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้าเอื้อมมือไปก็จับได้แล้วแค่อ้าปากก็ได้แล้ว ผีผลักหลูโก้ยื่นมือออกไปมือที่สั่นค่อยๆเข้าใกล้หน้าอกทั้งสองข้าง…… วันที่สองตื่นเพราะเสียงร้องที่ดังสนั่นของหลีหวั่น “อ้ายยยยยย！”เสียงของหลีหวั่นแหลมมากทำให้หลูโก้ตกใจจนตกลงไปบนพื้น เขารีบตะกุยตะกายขึ้นมาแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง“เป็นอะไร！” หลีหวั่นนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงจับผ้าห่มคลุมร่างกายที่เปลือยเปล่าของเธอ“คุณเมื่อคืนคุณทำอะไรกับฉัน！” หลูโก้จับไปที่หัวของเขาอย่างหดหู่อารมณ์อ่อนโยนของผู้หญิงคนนี้ตื่นขึ้นมาก็ลืมทุกอย่างแล้ว “คุณผู้หญิงเมื่อคืนผมทำหลายอย่างเลยคุณอยากฟังอะไรล่ะ？” “ไอ้โรคจิต！”หลีหวั่นโกรธแล้วเอาหมอนโยนใส่หลูโก้“หน้าเนื้อใจเสือ！” หลูโก้อดฝืนยิ้มไม่ได้“คุณตอบแทนผู้มีพระคุณของคุณแบบนี้หรือ？” เห็นหลีหวั่นกำลังนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนหลูโก้ก็อดคิดว่าตัวเองต้องอึดอัดใจตลอดทั้งคืน เมื่อคืนสิ่งที่ล่อใจก็อยู่ตรงหน้าแค่เห็นก็เกือบจะได้สัมผัสแล้วเขาดึงมือกลับเหมือนว่าโดนไฟไหม้ หลีหวั่นโดนจ้าวเห้อวางยาถ้าเขาทำอะไรลงไปก็ไม่ต่างจากจ้าวเห้อเลยยังมีเวลาอีกนานถ้าหลีหวั่นรู้สึกดีกับเขาถึงเวลานั้นค่อยสัมผัสอย่างสบายใจดีกว่า หลูโก้เกือบจะควบคุมตัวเองไม่ได้แล้วมองหน้าอกอย่างไม่เต็มใจเขาหลับตาลงดึงผ้าห่มคลุมไปบนตัวของหลีหวั่นตอนนี้ไม่เห็นอะไรแล้วก็จะได้ไม่ต้องคิดอะไรอีก อดทนสำรวจสีหน้าของหลีหวั่นนอกจากใบหน้าที่แดงแล้วก็ไม่มีอะไรผิดปกติดูเหมือนว่ายานี้ไม่ได้ส่งผลร้ายแรงอะไรน่าจะเป็นประเภทยานอนหลับทำให้คนรู้สึกเบลอๆ หลูโก้กังวลว่าจ้าวเห้อจะย้อนกลับมาก็เลยนอนเฝ้าบนโซฟาในห้องรับแขกสูดดมกลิ่นหอมของหลีหวั่นในห้องจนกระทั่งตีสี่ถึงจะหลับไป เจ้าน้องชายของเขาเก็บกดอยู่นานตอนนี้ก็ยังคงตั้งอยู่ถ้าเมื่อคืนเขาทำอะไรขึ้นมาจริงๆวันนี้มันก็คงไม่มีแรงแบบนี้ หลูโก้อดไม่ได้ที่จะกังวลกับน้องชายของเขาจะเอาลงยังไงจะทำให้เสียหายหรือเปล่า？ ดูเหมือนว่าต้องให้มือขวาที่รักปลอบซะแล้ว