บทที่8มาอยู่กับฉัน

บทที่8มาอยู่กับฉัน ในที่สุดหลีหวั่นก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนเธอถูกจ้าวเห้อวางยาและจำได้ว่าหลูโก้เป็นคนมาช่วยเธอแล้วรีบพูดขอโทษหลูโก้สำหรับพฤติกรรมที่หยาบคายของเธอ “ขอโทษนะหลูโก้ฉันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นว่าตัวเองไม่ได้ใส่เสื้อผ้าก็เลยตื่นเต้น……”หลีหวั่นหน้าแดงด้วยความรู้สึกผิดทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าเปลือยกายอยู่ต่อหน้าหลูโก้ก็ยืนอยู่ตรงหน้าอีกด้วย แต่ในสายตาของหลูโก้ใบหน้าที่แดงก่ำของหลีหวั่นเธอเป็นเหมือนดอกพีชในฤดูใบไม้ผลิที่สวยงาม สาวสวยพูดขอโทษแล้วตัวเองจะถือโทษโกรธได้อย่างไร หลูโก้โบกมือแล้วพูดเสียงดัง“ไม่เป็นไรผมแค่กังวลว่าคุณจะเข้าใจผิดเมื่อคืนเลยเอาผ้าห่มคลุมให้คุณแล้วก็ไปนอนที่โซฟาสบายใจได้ถ้าต่อไปนี้จ้าวเห้อยังกล้ามาตอแยคุณอีกคุณก็เรียกผมได้เลย！” หลูโก้พูดจริงบ้างไม่จริงบ้างเมื่อคืนเขาห่มผ้าให้หลีหวั่นแล้วก็ไปนอนจริงๆแต่ว่า……ก่อนที่จะห่มผ้าให้เธอเขาเองก็“ชื่นชม”มันแล้วด้วย แน่นอนว่าเรื่องนี้จะบอกหลีหวั่นไม่ได้ไม่งั้นของชิ้นที่จะโยนมาคงไม่ใช่แค่หมอนแล้วล่ะ ใบหน้าหลีหวั่นยังคงแดงอยู่ผ้าห่มคลุมไปถึงช่วงคอทำให้เห็นไหปลาร้าและหัวไหล่ที่เนียนขาวหัวไหล่ที่เล็กๆนั่นดูยังไงก็น่าทะนุถนอมรวมไปถึงอาการที่ดูลังเลของเธอทำให้หลูโก้อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย “คือว่า……หลูโก้ฉัน……ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า……” หลูโก้รู้ตัวทันทีถึงว่าทำไมหลีหวั่นถึงมีอาการลังเลแล้วพูดกับเขาเธอจะเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้าเขาได้อย่างไรกัน “ผม……ผมกลับบ้านก่อนคุณมีอะไรค่อยเรียกผม”หลูโก้หันหลังเดินออกไปแล้วช่วยหลีหวั่นล็อคประตู เขากำลังจะกลับห้องของตัวเองก็มีสายเข้าเฒ่าแก่ร้านอินเตอร์เน็ตโทรมา “หลูโก้นี่มันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนายเข้ากะดึกแต่กลับไม่มาทำงาน！” เมื่อรับสายเฒ่าแก่ก็ตะโกนด่าทอหลูโก้รีบเอามือถือออกจากหูเอามือถูหูรู้สึกว่าในสมองมีเสียงด่าของเฒ่าแก่วนอยู่ “ขอโทษครับเมื่อคืนมีธุระด่วนที่บ้านไม่ทันได้ลางานก่อน”ปากท้องสำคัญหลูโก้อธิบายกับเฒ่าแก่ “เมื่อคืนถ้าไม่ใช่เพราะเครื่องคิดเงินอัจฉริยะเครื่องหลักที่ร้านก็คงโดนขโมยไปไม่น้อยเลย！นายไม่พูดไม่จาก็วิ่งออกไปแล้ว” ถึงแม้หลูโก้จะเป็นคนดูแลร้านแต่ความปลอดภัยต่างๆเขาก้ต้องดูแลด้วยถ้าไม่มีเครื่องหลักที่ร้านเขาก็คงต้องชดใช้ค่าเสียหายแน่นอน “ขอโทษครับขอโทษจริงๆครับครั้งหน้าผมจะระวัง！” “ยังมีครั้งต่อไป？ตั้งแต่วันนี้ไปนายไม่ต้องมาทำงานแล้ว！”ปลายสายวางสายแล้วเหลือแต่หลูโก้ที่จับมือถือแนบหูฟังเสียง“ตุ๊ดตุ๊ดตุ๊ด”ที่ยืนอึ้งอยู่ ไม่ง่ายเลยที่จะหางานได้โดนเทอีกแล้ว เสียเรื่องเพราะผู้หญิง หลูโก้กล่ำกลืนฝืนทนกำลังจะเดินออกไปเสียงเปิดประตูจากด้านหลัง“ผู้หญิงตัวปัญหา”เดินออกมาแล้วเรียก“หลูโก้รอก่อน！” หลูโก้หันไปแล้วฝืนยิ้มแต่ยิ้มนี้ดูแย่กว่าความเศร้าอีก“มีอะไรหรือ？” หลีหวั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดเบาๆ“เป็นเพราะฉันคุณเลยถูกไล่ออกจากงานใช่ไหม？” และก็เป็นผู้หญิงที่ฉลาดคนนี้ฟังจากคำพูดที่เขาพูดไปไม่กี่คำก็รู้ว่าตัวเองตกงานแล้ว หลูโก้พยักหน้าแกล้งพูดกลบเกลื่อน“ไม่เหลืองานแต่สมองยังอยู่ไม่เป็นไรค่อยหางานใหม่ก็ได้” “ตอนนี้ไม่ใช่ช่วงต้นปีงานไม่ได้หาง่ายขนาดนั้นมั้ง……”หลีหวั่นมองหน้าหลูโก้แล้วพูดด้วยความสงสัย ก็จริงปกติรับสมัครพนักงานก็จะรับช่วงต้นปีตอนนี้เป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ผลิที่ใกล้จะเข้าฤดูร้อนการประกาศหาตำแหน่งคนที่มีพรสวรรค์งก็น้อยมาก อีกอย่างหลูโก้ก็เคยไปสมัครมาแล้วตำแหน่งที่ดีก็ไม่เหมาะกับเขาตำแหน่งเล็กๆเขาก็ไม่ยอมทำมันยากจริงๆ ถึงงานในร้านอินเตอร์เน็ตเงินจะไม่สูงแต่ก็ดีกว่าว่างอยู่เฉยๆน่าเสียดายไม่ได้ทำงานนี้อีกแล้ว แน่นอนว่าเขาไม่สามารถแสดงความผิดหวังต่อหน้าหลีหวั่นเป็นถึงลูกผู้ชายหลูโก้ก็ยังมีความภูมิใจในตัวเองอยู่ “ไม่เป็นไรก็แค่ประหยัดกินประหยัดใช้ไปก่อน”บ้านเกิดหลูโก้อยู่ชนบทไม่ได้กินดีอยู่ดีมาตั้งแต่เด็กกับความลำบากแค่นี้เขาไม่กลัวหรอก หลีหวั่นคิดไปคิดมาจึงตัดสินใจ“หลูโก้ตอนนี้บริษัทฉันกำลังรับสมัครคนทำงานคุณจะลองไปดูไหม？” หลูโก้อึ้งไปครู่หนึ่งไม่คิดว่าหลีหวั่นจะช่วยเขาหางาน “รับตำแหน่งอะไรหรือ？”ต้องรู้ว่าเป็นตำแหน่งอะไรจะไม่ยอมไปเป็นคนทำความสะอาดหรอก “ผู้เชี่ยวชาญด้านการตลาด”หลีหวั่นเห็นว่าหลูโก้สนใจจึงรีบอธิบาย“เพิ่งเริ่มงานเงินเดือนอาจจะไม่สูงแต่งานนี้ได้ค่าจ้างจากเปอร์เซ็นต์ถ้าคุณทำได้ดีสี่ห้าพันหยวนก็ไม่ใช่ปัญหาถ้ามีความสามารถจริงๆต่อไปได้เป็นหัวหน้าช่วงปีใหม่หนึ่งแสนบาทก็ไม่ใช่ปัญหาเลย！” ได้ยิน“หนึ่งแสนบาท”แววตาหลูโก้ก็เป็นประกาย สุภาพบุรุษชอบเงินใครจะไม่สนใจเงินเดือนสูงๆล่ะ “เออต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้าง？”หลูโก้กลัวว่าตัวเองจะไม่เข้าเกณฑ์ “สบายใจได้จากสายตาฉันคุณมีความสามารถเพียงพอ！”หลีหวั่นพูดอย่างมั่นใจ“มาสิมาทำงานกับฉัน！”