บทที่16นายรู้จักเธอ

บทที่16นายรู้จักเธอ หลูโก้กำลังคิดกลับไปที่หน้าเคาน์เตอร์ดีกว่าเรียนรู้อะไรหน่อยเดินไปได้สองก้าวก็เห็นหลีหวั่นเดินมาทางเขา “เอ๋คุณมาอยู่ที่นี่ได้ไง？”หลีหวั่นเจอหลูโก้อยู่หน้าห้องรองผู้จัดการก็รู้สึกประหลาดใจหลูโก้มองริมฝีปากที่เรียวเล็กของหลีหวั่นแล้วนึกภาพถ้าเขาได้สัมผัสมันล่ะก็รสชาติคงจะไม่เลว “เฮ้ฉันพูดอยู่คุณยิ้มอะไร？”หลีหวั่นเห็นว่าหลูโก้จ้องเธอแล้วยิ้มทำให้เธอรู้สึกขนลุกแล้วก็ตบไปที่แขนของหลูโก้หนึ่งครั้ง “หาไม่มีอะไรใช่แล้วเธอมาที่นี้อีกทำไม？”หลูโก้ไม่อยากแสดงอาการหื่นกามต่อหน้าหลีหวั่นจึงเบี่ยงเบนความสนใจของหลีหวั่น “อ่อฉันกลับมาหาหัวหน้าจ้าว”หลีหวั่นนึกอะไรขึ้นมาได้หยุดนิ่งไปแล้วพูด“เอ๋ไม่ใช่สิทำไมคุณถึงพูดว่าอีกล่ะหรือว่าคุณรู้ว่าฉันเคยมาแล้ว”หลีหวั่นมองหน้าหลูโก้ด้วยความสงสัยในหัวก็นึกถึงของที่ยั่วใจในห้องรองผู้จัดการหลูโก้ก็มายืนอยู่หน้าห้องอีกหลูโก้เห็นสายตาที่หลีหวั่นมองเขาก็รู้สึกไม่ดีขึ้นมาทันที “อ่อๆไม่มีอะไรเมื่อกี้ผมเดินมาจากทางนู้นเห็นคุณเดินออกมาจากตรงนี้”หลูโก้ชี้ไปที่ประตูสำนักงาน “อ่ออย่างนั้นหรือ”หลีหวั่นจ้องสำรวจหลูโก้อย่างตั้งใจเพื่อจะจับพิรุธในสิ่งที่เขาพูดในตอนที่หลูโก้เรียนมหาวิทยาลัยเขาโดดเรียนบ่อยเลยโกหกได้เนียนหลีหวั่นเห็นว่าหลูโก้ไม่มีท่าทางผิดปกติ “โอเคฉันเชื่อคุณก็ได้”หลีหวั่นพยักหน้าเดินผ่านหลูแล้วผลักประตู “นี่คุณไม่ต้องเข้าไปแล้วเมื่อกี้หลังจากที่คุณเดินออกไปผมก็เห็นหัวหน้าจ้าวเดินตามคุณออกไปแล้ว”หลูโก้ไม่อยากให้หลีหวั่นเข้าไปอีกหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิด หลีหวั่นขมวดคิ้วรู้สึกเหมือนว่าหลูโก้รู้จักหัวหน้าจ้าวคิดว่าหลูโก้อาจจะเป็นเป้าหมายใหม่ของหัวหน้าจ้าวก็รู้สึกไม่สบายใจ หลีหวั่นหันกลับมาไม่สนใจหลูโก้ก็เดินไปแล้ว “นี่นี่เป็นอะไรไปอีก？”หลูโก้รีบเดินตามไปหลีหวั่นก็ไม่ได้สนใจเขาก้มหน้าเดินไปข้างหน้าหลูโก้ทนไม่ได้ที่จะรู้สึกค้างๆคาๆแบบนี้ยื่นมือไปดึงหลีหวั่น “ไม่พอใจอะไรคุณพูดสิโอเคถึงจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตายคุณก็ต้องบอกผมให้รู้สิ”หลูโก้พูดอย่างจริงจังหลีหวั่นจ้องหน้าเขาเห็นหน้าตาที่จริงจังของหลูโก้เธอก็หัวเราะออกมาเลย เมื่อหลูโก้เห็นหลีหวั่นหัวเราะก็รู้สึกโล่งใจ “เอาล่ะเอาล่ะฉันยอมบอกให้ก็ได้”หลีหวั่นหัวเราะเพราะคำพูดของหลูโก้ “นี่คุณไม่คิดว่าคุณที่ดูเป็นคนซื่อๆจะแกล้งแสดงได้เก่งขนาดนี้”หลีหวั่นร้ายนักเสียงหัวเราะเหมือนหยกที่หล่นลงอ่างช่างดึงดูดคนจริงๆ หลูโก้รู้ว่าตัวเองหลุดพ้นแล้ว “แต่ว่า”หลีหวั่นกลับเงียบขรึมขึ้นมาทันทีหลูโก้ก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเลย“คุณคงจะไม่……”หลูโก้ถูกหลีหวั่นทำให้ใจหายใจคว่ำ “นี่คุณผู้หญิงครับมีอะไรก็พูดตรงๆสิครับคุณทำแบบนี้ผมรู้สึกอึดอัดมาก”ท่าทางของหลูโก้ทำให้หลีหวั่นหลุดหัวเราะ “คุณรู้จักหัวหน้าจ้าวใช่ไหม” “หารู้จักรู้จักสิ”เมื่อหลีหวั่นได้ยินหลูโก้บอกว่ารู้จักสีหน้าก็ดูเคร่งขรึมทันทีทำให้หลูโก้ตกใจมากแล้วพูดอธิบาย “เคยเจอตอนที่อยู่ในลิฟต์หนึ่งครั้งเอง”หลูโก้ตั้งใจอธิบายทำให้หลีหวั่นตะลึง “อย่างนั้นหรือ”หลีหวั่นเห็นท่าทางที่ดูจริงใจของหลูโก้“เราไปกินข้าวกันดีกว่า” ตอนนี้ไม่ว่าหลีหวั่นจะพูดอะไรหลูโก้ก็ไม่ลังเลที่จะคล้อยตาม หลูโก้เดินข้างๆหลีหวั่นตอนนี้ก็ใกล้เวลาพักเที่ยงแล้วถ้าไม่รีบไปกินก็คงต้องหิวตายไปก่อนแต่นี่ก็เป็นเอกลักษณ์ของบริษัทนี้จะปล่อยพนักงานเลิกก่อนเวลาหลายนาทีทำให้พนักงานได้รับความสะดวกสบายมากขึ้น หลูโก้เดินไปพร้อมกับพูดเรื่องตลกให้หลีหวั่นฟังหลีหวั่นก็ทำได้แค่หัวเราะคิกคักๆ “เฮ้อเป็นนายอีกแล้วหรือ”หลูโก้และหลีหวั่นตกใจเสียงที่ดังขึ้นมาอย่างกะทันหันหลีหวั่นมองคนที่เดินมาตาทั้งสองก็เบิกโตลุกเป็นไฟ