บทที่17นายเป็นสิ่งของที่ไม่ควรเก็บกลับมา

บทที่17นายเป็นสิ่งของที่ไม่ควรเก็บกลับมา นี่ก็คือจ้าวเห้อแฟนเก่าของหลีหวั่น จ้าวเห้อปัดทรงผมไปด้านหลังแววตาที่เย่อหยิ่งจ้องหลีหวั่นและหลูโก้อย่างเอาเรื่อง “นายยังมีหน้ามาให้ฉันเห็นหรือ”หลีหวั่นนึกถึงเรื่องที่จ้าวเห้อทำกับเธออย่าจะขว้างรองเท้าส้นสูงไปทำให้น้องชายเขาใช้การไม่ได้เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เขาไปทำกับผู้หญิงคนอื่น จ้าวเห้อยิ้มอย่างเลือดเย็นชี้ไปที่หลูโก้ยิ้มเย้ย “เธอนี่มันร้ายจริงๆตอนนี้ก็มีอกผู้ชายไว้ให้ซบ” ความจริงหลูโก้ไม่อยากจะยุ่งเกี่ยวกับคนอย่างจ้าวเห้อเลยแต่เห็นท่าทางของจ้าวเห้อแล้วนรกยังอยู่สูงกว่ามันอีกตัวเองก็เพิ่งมาทำงานที่นี่ไม่อยากจะก่อเรื่องย้อนกลับไปความดีของเขาโดนหลูโก้ทำลายลงก็รู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟถ้าสายตาสามารถฆ่าคนได้เวลานี้หลูโก้ก็คงกลายเป็นซากไปแล้ว “นายพูดไร้สาระอะไร？”หลีหวั่นโกรธจนหน้าแดงเพราะคำพูดของจ้าวเห้อสายตาก็จ้องไปที่จ้าวเห้ออย่างดุเดือด ผู้คนเดินผ่านไปมาอย่างต่อเนื่องแล้วหยุดเดินรอดูฉากที่น่าสนใจ จ้าวเห้อรู้สึกพอใจมองดูการแต่งตัวของหลูโก้ก็รู้ว่าคงไม่มีใครรู้จักเลย “ฉันพูดไร้สาระหลีหวั่นนะหลีหวั่นแต่ก่อนตอนอยู่กับฉันฉันแค่จะแตะมือเธอยังไม่ได้ทำไมตอนนี้มาอยู่กับไอ้หน้าจืดนี้ล่ะ”จ้าวเห้อจ้องไปที่หลูโก้หลูโก้ก็หลบสายตา ถึงอย่างไรหลีหวั่นก็เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่งจะทนคำพูดที่ดูถูกแบบนี้ได้ไงอยากจะเข้าไปตบหน้าจ้าวเห้อสักทีสองทีแต่ก็ถูกหลูโก้รั้งไว้ “หลีหวั่นช่างเหอะอย่ามาเสียเวลากับผู้ชายไร้ค่าแบบนี้เลยเราไปกันเถอะ”ดึงมือหลีหวั่นจะเดินจากไปจ้าวเห้อก็รีบยื่นมือมารั้งไว้จ้าวเห้อเตี้ยกว่าหลูโก้และแข็งแรงน้อยกว่าเมื่อมายืนเผชิญหน้ากันมันดูตลกมากผู้คนเริ่มมามุงดูกันมากขึ้นแต่ก็ไม่มีใครเข้ามาช่วย “คนไร้ค่า？ฉันมองว่าแกก็แค่เศษสวะและยังเป็นเศษสวะที่ไม่ควรเอากลับมาอีกด้วยทำไมเศษสวะแกทำยังไงถึงได้หลีหวั่น？”ความจริงหลูโก้ไม่อยากเสียเวลากับจ้าวเห้อให้มากแต่เขาเอาแต่พูดคำว่าเศษสวะทำให้หลูโก้รู้สึกว่าถ้าเขาไม่ซัดกลับไปก็เท่ากับว่าไม่ใช่ลูกผู้ชายแล้ว ไม่รอช้าหมัดซ้ายของหลูโก้ก็ชกไปที่หน้าของจ้าวเห้อใบหน้าก็ค่อยๆบวมขึ้นมาแล้วด้วยการกระทำที่รุนแรงทำให้ผมจากด้านหลังมาปิดใบหน้าเขาทุเรศจนทำให้คนอยากหัวเราะผู้คนที่มุงดูต่างพากันหัวเราะออกมา จ้าวเห้อไม่คิดว่าหลูโก้จะลงมือกับเขาจับไปที่แก้มของตัวเองหลีหวั่นกลับตบมือและคนอื่นๆก็ทำตาม “ไอ้ลูกแหง่กล้าต่อยฉันหรือ”จ้าวเห้ออายจนโมโหมือสั่นชี้ไปที่หลูโก้อย่างบ้าคลั่งเวลานี้ทำให้คนรู้สึกเหมือนว่ามีคนบ้ากำลังอาละวาด “ใช่ฉันต่อยแก”หลูโก้พูดอย่างผู้ชนะภายใต้เสียงตบมือของคนที่ดูอยู่และหลีหวั่นก็รู้สึกดีกับการกระทำของหลูโก้ จ้าวเห้อพูดด่าไม่หยุด“ฉันจะไม่มีวันปล่อยแกไปแน่ไอ้ลูกแหง่เธอด้วยหลีหวั่นเธอก็ไม่ได้มีค่าขนาดนั้น” “เชอะฉันไม่มีค่าไม่งั้นฉันไปแจ้งความแล้วเล่าทุกอย่างอย่างละเอียดดีไหม”หลีหวั่นนึกถึงเรื่องวันนั้นแล้วก็รู้สึกกลัวร่างกายก็เซไปพิงหลูโก้หลูโก้รู้สึกว่ามีอะไรนุ่มๆมาพิงที่ไหล่ของเขาตรึงร่างกายไว้บวกกับหลีหวั่นที่เข้ามาชิดมากกลิ่นหอมของร่างกายเธอก็ลอยมาติดจมูกของเขาหลูโก้ก็สูดเข้าไปหนึ่งครั้งตบไปที่ไหล่ของหลีหวั่นเบาๆ จ้าวเห้อมองทั้งสองด้วยสายตาที่อิจฉาเดินไปจับตัวหลีหวั่น “เฮ้อทำไม？ความซิงที่เก็บรักษามาตลอดไปไหนแล้ว？ฉันว่าคงจะให้ไอ้เด็กนี่ไปหลายครั้งแล้วมั้ง” “เพียะ”หลีหวั่นตบไปที่หน้าของเขาอีกข้าง “เธอ……”จ้าวเห้อไม่คิดว่าคนที่อ่อนโยนอย่างหลีหวั่นจะตบได้แรงขนาดนี้ “ออกไป”หลูโก้รีบดึงหลีหวั่นกลับมาจ้องหน้าจ้าวเห้อแล้วพูดออกมาหนึ่งคำจ้าวเห้อเห็นท่าทางที่หลูโก้แสดงออกอย่างเย็นชาเขาก็รู้สึกกลัวบวกกับผู้คนมากมายที่กำลังหัวเราะเยาะเขาอยู่จ้าวเห้อคิดว่าควรรีบเดินออกไปให้เร็วที่สุด “แกฝากไว้ก่อนเถอะ”จ้าวเห้อพูดทิ้งท้ายไว้รีบฝ่าวงผู้คนออกไปทุกคนเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็แยกย้ายไป “ขอบคุณนะ”หลีหวั่นขอบคุณหลูโก้ด้วยใจจริงถ้าวันนี้ไม่ได้เขาไม่รู้ว่าจ้าวเห้อจะทำอะไรที่เลวร้ายกว่านี้หลูโก้รู้สึกนิ่งไปสักพักนึกถึงเหตุการณ์ที่ตัวเองต่อกรกับจ้าวเห้อเมื่อกี้นี้แล้วก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อยสุดท้ายถ้าจ้าวเห้อจะมาหาเรื่องเขาเขาก็คงตายเหมือนมดน้อยๆตัวหนึ่ง แต่เมื่อหลูโก้เห็นท่าทางที่หลีหวั่นศรัทธาในตัวเขาความกังวลพวกนั้นก็หายเป็นปลิดทิ้ง “นี่จะเกรงใจอะไรกันผมทนดูผู้ชายแบบนี้ไม่ได้หรอก”คำพูดของหลูโก้ทำให้ได้รับความรู้สึกดีๆจากหลีหวั่น “ฮ่าๆงั้นเราไปกันเถอะ”หลีหวั่นดึงหลูโก้เดินไปทางโรงอาหาร “โอ้หลีหวั่นเมื่อกี้เธอทำให้ฉันประหลาดมากเลย”เสียงอ้อร้อแบบนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากจ้่าวซินหยีเมื่อหลูโก้เห็นหน้าอกที่จะปริออกมาจากเสื้อของจ้่าวซินหยีก็นึกถึงเหตุการณ์ในห้องทำงานหน้าก็เริ่มแดงขึ้นมา หลีหวั่นรีบเดินหน้าไปทำความเคารพจ้่าวซินหยี“จ้่าวซินหยี” จ้่าวซินหยีตอบรับดวงตาทั้งสองข้างมองไปที่หลีหวั่นและหลูโก้ถึงแม้หลีหวั่นจะเดินหน้าแต่ก็ยังไม่ปล่อยมือจากแขนหลูโก้แววตาก็มีความเกลียดชัง “ดูเหมือนว่าพวกเธอรู้จักกันแล้วงั้นฉันก็ไม่ต้องแนะนำแล้วสินะ”คำพูดของจ้่าวซินหยีตั้งใจพูดให้หลูโก้ที่ยืนอยู่ด้านหลัง “อ่อค่ะหัวหน้าจ้าวหลูโก้เป็นเพื่อนบ้านฉันค่ะ”เมื่อจ้่าวซินหยีได้ยินคำว่าเพื่อนบ้านก็ยิ่งรู้สึกไม่พอใจแต่ก็แสดงออกมาอย่างโจ่งแจ้งไม่ได้“ชิกล้ามาขัดความสุขของฉันฉันจะไม่ปล่อยพวกเธอไว้แน่”จ้่าวซินหยีนึกในใจ หลูโก้กลัวว่าจ้่าวซินหยีจะพูดต่อแล้วเผลอหลุดพูดเหตุการณ์เมื่อกี้ออกมาแกล้งยิ้มออกมา “ใช่ครับหลีหวั่นเป็นคนพาผมมาทำงานที่นี่”หลีหวั่นเห็นท่าทางหลูโก้ที่ดูสนิทสนมกับจ้่าวซินหยีก็รู้สึกสงสัย “พวกเธอรู้จักกัน？”จ้่าวซินหยีกำลังจะพูดก็โดนหลูโก้ขัดจังหวะ “ใช่ใช่รู้จักฉันเคยบอกคุณแล้วนี่เคยเจอหัวหน้าจ้าวในลิฟต์”หลูโก้หันไปมองจ้่าวซินหยีส่งสัญญาณว่าอย่าพูดอะไรไม่รู้ว่าจ้่าวซินหยีคิดอะไรอยู่ดูท่าทางน่าสนใจแล้วก็พูดตามที่หลูโก้พูด “ใช่แล้วหลูโก้เป็นคนรุ่นใหม่ที่ใช่ได้เลยทีเดียว”จ้่าวซินหยีตั้งใจพูดคำนี้แล้วเดินจากไปบั้นท้ายของเธอบิดไปมาเหมือนงูสายตาของชายหนุ่มก็จ้องตาม “เฮ้อร่านจริงๆ”หลีหวั่นพูดออกมาเบาๆแต่หลูโก้ก็ยังกังวลว่าหลีหวั่นจะคิดมากรีบหาวิธีกำจัดความสงสัยที่จ้่าวซินหยีทิ้งไว้ “โอ๊ยยยหิวมากเลยหลีหวั่นเรารีบไปกินข้าวเถอะ”หลีหวั่นได้ยินที่หลูโก้พูดก็รีบเดินไปเลย เมื่อมาถึงโรงอาหารเพราะเมื่อกี้จ้่าวซินหยีมาทำให้เสียเวลาตอนนี้ในโรงอาหารเต็มไปด้วยผู้คนมีที่ว่างเพียงไม่กี่ที “หลีหวั่นคุณไปหาที่นั่งก่อนผมไปสั่งอาหารให้คุณ”ไม่รอคำตอบจากหลีหวั่นเขาก็ไปเข้าแถวแล้วหลีหวั่นรู้สึกว่าพฤติกรรมหลูโก้ดูตลกแต่ก็รู้สึกดีตลกตรงที่ว่าหลูโก้ไม่ถามเธอเลยว่าชอบกินอะไรที่รู้สึกดีก็คือเขามีความใส่ใจ ระหว่างที่รอหลูโก้เอาอาหารมาหลีหวั่นก็หาที่นั่งได้แล้ว “คือว่าเมื่อกี้ผมลืมถามว่าคุณชอบกินอะไร？เลยสั่งมาหลายอย่าง” “ไม่เป็นไรฉันกินอะไรก็ได้”ลักยิ้มของหลีหวั่นทำให้คนหลงได้เลยเธอยิ้มหวานแล้วรับของจากมือหลูโก้ทั้งสองกินข้าวด้วยกันหลูโก้หิวมากกินอย่างเอร็ดอร่อย “ใช่แล้วหลูโก้คุณคงจะไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับหัวหน้าจ้าวใช่ไหม？”หลูโก้ที่กำลังกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยได้ยินคำพูดของหลีหวั่นถึงกับสำลักออกมาเลย “อ้ายคุณดูคุณทำ”หลีหวั่นเอาเครื่องดื่มที่เธอดื่มไปแล้วให้หลูโก้หลูโก้ดื่มเข้าไปแล้วก็รู้สึกดีขึ้นหน่อยมองดูนี่เป็นเครื่องดื่มของหลีหวั่นไม่ใช่หรือ？ถึงว่าตอนดื่มรู้สึกรสชาติแปลกๆที่แท้หลูโก้ก็ดื่มประทับรอยปากของหลีหวั่น “คุณล้อเล่นป่ะผมเพิ่งมาบริษัทจะมีความสัมพันธ์อะไรกับเขาได้？”หลูโก้ก้มหัวลงแล้วอธิบาย “อ่องั้นก็ดีฉันจะบอกคุณให้นะคนอย่างหัวหน้าจ้าว”หลีหวั่นมองไปรอบๆหลูโก้ดูท่าทางของหลีหวั่นแล้วก็สงสัย “ฉันจะบอกคุณหัวหน้าจ้าวมักจะล่อลวงพนักงานชายที่เข้ามาใหม่เป็นเรื่องที่คนทั้งบริษัทรู้กันหมด”หลีหวั่นกระซิบข้างหูหลูโก้หลูโก้รู้สึกว่ามีลมอุ่นๆพัดเข้าหูของเขาหันหน้าไปก็เห็นหน้าอกกลมๆของเธอบีบเข้าหากันมันช่างดึงดูดสายตาของคนจริงๆ หลีหวั่นมองตามสายตาหลูโก้แล้วก็อุทานออกมายังดีที่ว่าไม่ค่อยๆมีคนอยู่แถวนี้ “นี่ไอ้โรคจิตคุณมองอะไร？”หลีหวั่นพูดบ่นแล้วเอามือบังไว้แต่มันบังได้ซะทีไหนล่ะ หลูโก้หัวเราะ“ฮ่าๆไม่มีอะไรใช่แล้วคุณเพิ่งพูดถึงหัวหน้าจ้าวแบบนี้แต่เท่าที่ผมดูอายุอานามของเขาก็น่าจะแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือ？” หลีหวั่นถูกหลูโก้ดึงความสนใจกลับมา“คุณไม่รู้สามีของหัวหน้าจ้าวเป็นรองผู้จัดการของเราดังนั้นเธอมาที่บริษัทได้ไม่นานก็ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแล้ว” เรื่องนินทาชาวบ้านเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายอย่างหลูโก้ “หาตามที่คุณบอกสามีของเธอไม่รู้ว่าเขามีพฤติกรรรมแบบนี้หรือ？”