บทที่18ฉันจะขายยังไง

บทที่18ฉันจะขายยังไง ถึงแม้หลีหวั่นจะรู้ว่าเรื่องแบบนี้ไม่ควรพูดมากแต่เห็นว่าเป็นหลูโก้เลยไม่อยากจะปิดบังอะไรให้หลูโก้รู้ว่าจ้่าวซินหยีเป็นคนอย่างไรดูจากสายตาของจ้่าวซินหยีเมื่อกี้ที่มองหลูโก้แล้ว “ทำไมจะไม่รู้เป็นเพราะว่าหัวหน้าจ้าวกำลังแก้แค้นสามีเธอแต่ก่อนรองผู้จัดการก็มีอะไรกับเรขาของเขามีอยู่ครั้งหนึ่งที่เขามีอะไรกันในห้องทำงานแล้วจู่ๆหัวหน้าจ้าวก็เข้ามาเห็นเข้าเลยไล่พนักงานหญิงออกไปหมดแล้วเข้ามาบริษัทแล้วก็ใช้ตำแหน่งล่อลวงผู้ชายที่เข้ามาใหม่ทุกคน” หลูโก้รู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าเข้าให้ถึงว่าทำไมจ้่าวซินหยีถึงอ่อยได้ขนาดนั้นล่อลวงตัวเองยังดีที่ตัวเองไหวตัวทันไม่งั้นก็คงเสียตัวไปแล้ว “อ่อเป็นแบบนี้นี่เอง” “ฉันดูคุณเหมือนจะผิดหวังนะ”หลีหวั่นเห็นสีหน้าของหลูโก้แล้วนึกว่าเขาเสียดายที่จ้่าวซินหยีไม่ล่อลวงเขา หลูโก้รู้สึกว่าความคิดผู้หญิงซับซ้อนมากเขายังไม่ได้พูดอะไรก็โดนกล่าวหาแล้วหลูโก้อยากจะยื่นมือไปดึงหลีหวั่นไว้ใครจะไปคิดว่าจะมีคนมาชนหลีหวั่นแล้วก็เซไปทางด้านข้างของหลูโก้มือของหลูโก้ก็จับไปที่หน้าอกของเธอพอดี “ดีมากเลยนุ่มกว่าของจ้่าวซินหยีเยอะเลย” “ไอ้คนเลว！”หลีหวั่นเห็นมือหนึ่งข้างของหลูโก้จับไปที่หน้าอกของเธอหน้าก็แดงคิดว่าไม่เคยมีใครจับของเธอมาก่อนเลยจ้าวเห้อก็ยังไม่เคยได้ใกล้ชิดเธอขนาดนี้มาก่อนตอนนี้ถูกเพื่อนบ้านที่รู้จักกันไม่นานเอาเปรียบแล้ว หลีหวั่นรู้สึกชาไปทั้งตัวมองไปในแววตาของหลูโก้ที่เบอลๆ “ไม่ใช่นะผมไม่ได้ตั้งใจก็แค่มีคนมาชนผมแล้วก็…”หลูโก้ยิ้มอายๆแล้วพูดขอโทษ “คุณคุณยังไม่ปล่อยมืออีก”หลีหวั่นหน้าแดงไปถึงหูหลูโก้ก็ใช่ย่อยจับแล้วก็ไม่ปล่อยยังเอามือวางไว้ที่หน้าอกของเธออีกวางไว้ไม่เท่าไหร่เขายังยัง ยังบีบตั้งสองครั้ง！ “ขอโทษครับผมไม่ได้ตั้งใจ“หลูโก้รู้สึกตัวทันทีก้อนที่อ่อนนุ่มนั้นเกือบทำเขาเคลิ้มแล้วถูกหลีหวั่นเรียกสติเขากลับมาเลยดึงมือกลับมาแล้วมองไปรอบๆยังดีที่โรงอาหารมีความวุ่นวายมากทุกคนต่างกินข้าวไม่มีคนสังเกตุเห็นการกระทำของเขา นอกจากนี้ถ้าเป็นคู่รักที่กอดจูบลูบคลำอยู่ในที่สถานที่สาธารณะแบบนี้ต่อหน้าผู้คนมากมายนอกจากจะดังแล้วจะเป็นอะไรได้อีก？หรือว่าต้องบอกว่าขอความร่วมมืออย่าจับหน้าอกในที่สาธารณะขอคุณที่ให้ความร่วมมือ ถูกหลูโก้ทำให้บรรยากาศระหว่างสองคนดูอึดอัดทำได้เพียงก้มหน้ากินข้าวไป ไม่รู้ว่าวันนี้อาหารไม่อร่อยหรือว่าหลีหวั่นมีเรื่องไม่สบายใจเธอกินไปได้ไม่กี่คำก็ดึงกระดาษทิชชูที่วางอยู่ข้างโต๊ะมาเช็ดปาก “เป็นอะไร？ทำไมไม่กินเยอะหน่อย”หลูโก้กินจนปากเลอะไปหมดเห็นหลีหวั่นวางตะเกีอบลงเลยถามขึ้น “หาไม่มีอะไรฉันกินอิ่มแล้ว”หลีหวั่นยิ้มให้หลูโก้รอยยิ้มสวยมาก “คงไม่ได้จะลดหุ่นหรอกนะผมดูพวกผู้หญิงเอาแต่บอกว่าจะลดหุ่นลดหุ่นแต่ถึงจะลดหุ่นก็ต้องกินข้าวสิ” “ใช่ที่ไหนคุณว่าฉันยังต้องลดส่วนไหนหรือเชอะ！”หลีหวั่นชูกำปั้นเล็กๆไปทางหลูโก้หลูโก้ได้ยินก็หันไปมองร่างกายหลีหวั่น ก็จริงรูปร่างหลีหวั่นสมส่วนมากเสื้อผ้าห่อหุ้มร่างกายที่ดูดีและสวยงามของเธอเอวไม่มีไขมันส่วนเกินขาเรียวยาวแต่ก็ไม่เล็กมากความหมายของหลูโก้ก็คือกำลังเต็มไม้เต็มมือ “รูปร่างของคุณหลี่ดูดีมาก”หลูโก้เยินยอ ถึงแม้ว่าคำชมจะไปไกลถึงขอบฟ้าแล้วแต่ใครจะมาสนใจคำชมแค่คำเดียวล่ะ？ดังนั้นถึงจะสวยมากอยู่แล้วก็ต้องเยินยอต่อไป ได้ยินคำชมจากปากหลูโก้ใบหน้าหลีหวั่นก็แสดงอาการดีใจออกมาและความคิดในหัวเธอก็ลอยหายไปแล้ว หลังจากที่รอให้หลูโก้กินข้าวเสร็จหลีหวั่นกับหลูโก้ก็กลับไปที่ทำงานก็คือเคาน์เตอร์ชั้นหนึ่งอันเอง ถังเถียนและหลี่ลื่อก็ยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ทั้งสองคนซิบซุบอะไรกันอยู่ก็ไม่รู้เห็นหลูโก้เดินมาพร้อมกับหลีหวั่นก็ปิดปากเงียบ “เฮ้พี่ถัง，พี่ลื่อกำลังนินทาใครอยู่หรือ？”หลูโก้พูดติดตลก “อะไรกันไม่มีอะไรมากหรอกก็หัวหน้าจ้าวนี่แหละเฮ้อ”หลี่ลื่อเอามือบังไว้แล้วพูดและหันไปมองรอบๆไม่เห็นสายตาใครจ้องมองมาแล้วพูดต่อ“หล่อนนึกว่าสามีตัวเองเป็นรองผู้จัดการวันๆไม่ทำอะไรเมื่อกี้ยังมาสั่งงานพวกเราเป็นกองน่าเสียดายตรงที่หล่อนไม่รู้งานพวกนี้เลยเพราะยัยป้าแจลงสินค้าผิดงานที่ทำไปเมื่อกี้ก็ผิดหมดเลยพอพวกเราไปหาหล่อนแต่หล่อนโบกมือไม่สนใจบอกให้พวกเราตัดสินใจกันเอง” “ยังมีเรื่องแบบนี้อีก？”หลูโก้ขมวดคิ้ว “จะไม่ใช่ได้ไงก็เมื่อกี้ตอนที่พวกเธอไปกินข้าวหล่อนก็น่าจะเพิ่งกินข้าวมาสีหน้าดูไม่ได้เลยไม่รู้ว่ากินอะไรผิดมา”น้ำเสียงที่อ่อนหวานของถังเถียนแต่คำพูดคมดั่งมีด หลูโก้นึกขึ้นได้ว่าเมื่อกี้จ้่าวซินหยีเจอตนกับหลีหวั่นจะใช่เรื่องนี้ไหมเขาถึงโกรธมาขนาดนี้？ เฮ้อหน้าตาก็ดีไม่คิดว่าจะเป็นผู้หญิงร่านแบบนี้สามีเขาคงจะมีเขาขึ้นบนหัวเต็มไปหมดแล้วหลูโก้นึกแล้วก็ส่ายหัวแล้วถามต่อ“ใช่แล้วเมื่อกี้ที่บอกว่าลงสินค้าผิดมันคืออะไร？” “คือแบบนี้เคาน์เตอร์คริสตัลของเราก็มีแบ่งประเภทสินค้าบางอย่างขายดีบางอย่างก็ขายไม่ค่อยได้แต่ก็ยังต้องดูความต้องการของคนส่วนใหญ่ของที่ขายดีก็เอาเข้าเยอะหน่อยของที่ขายไม่ดีก็ไม่ค่อยเอาเข้ามาแต่ใครจะไปรู้ว่ายัยป้านั้นจะลงหมายเลขกำกับสินค้าผิดทำให้รายการสินค้าที่เพิ่งเข้ามาเป็นสินค้าที่ขายไม่ค่อยได้เงินเดือนของเราขึ้นอยู่กับค่าคอมมิชชั่นถ้าขายสินค้าพวกนี้ไม่ได้เงินเดือนเราก็จะน้อยลงมากเพราะแบบนี้ยัยป้านั้นทำให้ฉันจะบ้าตายแล้ว”หลี่ลื่อพูดอย่างโมโห “ให้ผมดูสินค้านั้นหน่อยได้ไหม？”หลูโก้พูดอย่างจริงจัง “ได้สิอยู่ทางด้านนู้นเป็นข้อเท้าเงินของผู้ชายทั้งหมดเลยนายคิดดูตอนนี้คนไม่นิยมใส่ข้อเท้ากันแล้วอีกอย่างผู้ชายที่จะใส่ข้อเท้าก็หายากมากขึ้นหล่อนเอาสินค้าพวกนี้เข้ามาก็ปาไปเป็นแสนแล้วจะให้เราขายยังไง！”ถังเถียนก็พูดด้วยความโมโหหลูโก้สังเกตเห็นว่าเธอขมวดคิ้วตอนพูดเราจะขายยังไง！ท่าทางดูน่ารักมากเลย แน่นอนคำพูดที่เธอพูดดูน่ารักมากถ้าเปลี่ยนสถานที่พูดจะยิ่งดูน่ารักไปอีกหลูโก้นึกคิดในใจ “หลูโก้หลูโก้นายยืนยิ้มอะไร？”หลีหวั่นกางนิ้วมือออกขยับไปมาตรงหน้าของหลูโก้หลูโก้ถึงจะดึงสติกลับมาได้มองไปที่กล่องข้อเท้าเงินนั่นแล้วก็ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ไม่งั้นเรามาลดราคาขาย？”หลูโก้พูด “ลดราคา？ไม่ได้ถึงจะไม่ได้กำไรแต่ก็ต้องไม่ขาดทุนสิไม่ได้กำไรยังมีคำอธิบายให้เบื้องบนว่าสินค้าพวกนี้เอาเข้ามาผิดถ้าเราขายเท่าทุนบริษัทก็คงไม่โทษเราแต่ถ้าขาดทุนบริษัทต้องให้นายชดใช้แน่ๆถ้าลดราคาพวกเราก็ตายแน่” หลูโก้ยิ้มแล้วพูด“ผมก็อยู่กลุ่มเดียวกับพวกคุณถ้ามีอะไรผมก็ต้องรับผิดชอบอยู่แล้วผมก็อยากจะทำให้มีปัญหาน้อยที่สุดถ้าพวกคุณจะลุยสักตั้งสินค้าพวกนี้ไม่เพียงแต่จะไม่ขาดทุนแต่ยังจะได้กำไรอีก” “ได้กำไร？ทำอย่างไง？”ครั้งนี้ไม่เพียงแต่ถังเถียนและหลี่ลื่อที่อึ้งขนาดหลีหวั่นก็ยังอึ้งเลย สินค้าพวกนี้ขายไม่ดีอยู่แล้วพวกเธอรู้ดีแก่ใจเพียงแค่ขายให้ได้ทุนกลับมาก็ขอบคุณพระเจ้าแล้วยังจะเอากำไร？ เด็กคนนี้สมองน่าจะมีปัญหาล่ะ “หลูโก้เวลานี้ไม่ใช่จะมาล้อเล่นนะถ้าไม่มีทางเลือกเราก็หยุดเถอะนะ？”หลีหวั่นกระซิบเบาๆด้วยสายตาที่สวยงามของเธอ “หลีหวั่นคุณคิดว่าผมเป็นคนมุทะลุหรือ？”หลูโก้จ้องมองไปทางหลีหวั่นแล้วพูด “หา？ฉันฉันไม่รู้”สายตาที่หลูโก้มองมาทำให้หน้าเธอร้อนผ่าวและไม่กล้าสบตาเขาทำได้เพียงลังเล “สบายใจได้ก็อย่างที่ผมพูดไปผมก็อยู่กลุ่มเดียวกับพวกคุณสินค้าพวกนี้ก็เป็นความรับผิดชอบของผมด้วยเหมือนกันถ้าขาดทุนผมจะชดใช้เองผมจะเอาผลประโยชน์ของตัวเองมาล้อเล่นทำไม？ขอให้ทุกคนเชื่อในตัวผมพวกเรามาลดราคาขายกัน！！” เห็นท่าทางที่มุ่งมั่นของหลูโก้ทั้งสามคนก็รู้สึกหวั่นใจเล็กน้อยมองไปที่ข้อเท้าเงินที่แสงไฟส่องมากระทบแล้วก็พยักหน้า หลูโก้ดูยุ่งมาก เขาพูดเองว่าจะขายสินค้าพวกนี้ให้ได้เขาต้องพยายามไม่งั้นถ้าบริษัทขาดทุนก็จะมาหักเงินเขาหนึ่งแผนกมีสี่คนหลูโก้ก็เป็นหนึ่งในนั้น หลูโก้ออกไปข้างนอกซื้อป้ายผ้ามาหนึ่งฝืนแล้วเขียนตัวอักษรลงไป “ลดกระหน่ำไม่เอากำไร” แล้วก็เอาป้ายไปแขวนหน้าเคาน์เตอร์แผนกของพวกเขาให้ลูกค้าที่เดินเข้ามาสามารถเห็นได้อย่างชัดเจน หญิงสาวทั้งสามมองหลูโก้ด้วยความหวังและสิ้นหวังในเวลาเดียวกันในแววตามีความสงสัยเล็กน้อยเขาโอเคไหม？ ถ้าหลูโก้ได้ยินข้อสงสัยนี้คงจะฉุนจนเอาทั้งสามสาวกดไปกับกำแพงไม่ได้ๆอย่าพูดอะไรกับผู้ชายขณะที่เขากำลังมุ่งมั่น เขาติดป้ายเสร็จแล้วก็เงยหน้าขึ้นมองแล้วตบมือ “แบบนี้ก็ได้แล้วหรือ？”ถังเถียนถามอย่างไม่มั่นใจถ้ามันง่ายขนาดนี้พนักงานเก่าๆพวกนี้ก็คงใช้วิธีนี้แล้วไหม？ “ไม่รีบร้อนโอกาสเป็นของคนที่มีความอดทน”หลูโก้ยิ้มแล้วก็เอาสินค้ามาวางไว้ด้านล่างของป้าย หน้าประตูบริษัทมีกระจกคนจะต้องเห็นแสงแพรวพราวของเครื่องประดับแล้ววิ่งเข้าใส่แล้วซื้ออย่างแน่นอน “หลูโก้นายสับสนอะไรหรือเปล่า？พวกเราต้องขายสร้อยข้อเท้านายเอาแหวนไปวางด้านล่างของป้ายคนอื่นก็เข้าใจผิดสิ”