บทที่ 2 ขอร้องพวกคุณ ได้โปรดช่วยฉัน

บทที่ 2 ขอร้องพวกคุณ ได้โปรดช่วยฉัน ยิ่งเวลาผ่านไปท้องของรสรินก็เพิ่มระดับความเจ็บมากขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้จะคลอดเต็มทีแล้ว เธอพยายามคลานไปที่ประตูแล้วใช้แรงที่เหลืออยู่พยายามทุบมัน “เซน เปิดประตู ขอร้องละ พาฉันไปโรงพยาบาล...” เธอร้องไห้น้ำตานองหน้า ตรงหว่างขาก็ยังคงมีเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด เปรอะเปื้อนไปตามกระโปรงและหิมะบนพื้น ช่างเป็นภาพที่ชวนให้ตกตะลึง แม้แต่บอดี้การ์ดสองคนตรงหน้าประตูยังแสดงออกให้เห็นทางสีหน้า “เซน! เปิดประตู!” รสรินพยายามใช้มือที่ดูเหมือนจะไม่มีเรี่ยวแรงแล้วเคาะประตูเรียกเขา “ฉันขอร้องคุณ ลูกจะคลอดแล้ว... คุณต้องพาฉันไปโรงพยาบาล ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมคุณหมดแล้ว” ประตูก็ยังรงปิดสนิท ไร้วี่แววของเสียงที่จะตอบกลับมา แท้ที่จริงแล้วเซนเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย ในที่สุดรสรินก็หมดเรี่ยวแรง เธอคลานอยู่บนพื้นบ้านและกำลังทรมานจากการเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ท้อง เหงื่อพลางไหลซึม หน้าก็ขาวซีดดูไร้สี เจ็บมากจริง ๆ .... ถ้าเธอยังไม่ไปโรงพยาบาล เธอจะตายไปพร้อมกับลูกหรือป่าวนะ สองแม่ลูกจะตายลงตรงนี้หรอ? ไม่ต้องการอย่างนั้น... รสรินใช้มือลูบไปที่ท้อง ถึงเธอจะตายก็ช่าง แต่เด็กคนนี้จะต้องไม่ตายไปพร้อมกับเธอ เขายังไม่ได้เกิดมา ยังมาได้มีโอกาสที่จะเห็นสีสันของโลกใบนี้ เขาจะตายอย่างนี้ไม่ได้ เธอพยายามคลานไปทางประตูทางออก เธอต้องไปขอความช่วยเหลือ.... บอดี้การ์ดหน้าประตูต่างสบตากันไปมา เมื่อนึกถึงความโหดร้ายและไร้ความปรานีของเซนแล้ว พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะปล่อยให้รสรินออกไปจากที่นี่ ต่างพากันก้าวออกไปเพื่อขัดขวางเธอ “คุณรสรินครับ ต้องขออภัยด้วย ถ้าไม่มีคำสั่งจากนายน้อย พวกเราไม่สามารถปล่อยคุณออกไปจากที่นี่ได้” รสรินใบหน้าขาวซีด หยาดน้ำตาบนใบหน้าเย็นจัดจนแทบกลายเป็นน้ำแข็ง “ฉันกับลูกจะตายกันอยู่แล้ว.... พวกเธอสองคนมันฆาตกร!” บอดี้การ์ดทั้งสองเพียงแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณรสริน แต่ใครบอกให้คุณไปวุ่นวายกับนายน้อยตั้งแต่แรกกันละครับ เรื่องทั้งหมดก็เพราะคุณเป็นคนเริ่ม ถ้าคุณรักษาระยะห่างออกจากนางน้อย คงไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นหรอกครับ...” รสรินหลับตาลงอย่างเจ็บปวดและหมดหวัง ใช่.. ทั้งหมดเพราะเธอทำตัวเอง ตั้งแต่เริ่มชอบเซน ผู้ชายคนนั้นเขาก็ไม่เคยจะมีสีหน้าดี ๆ ให้เธอเลย เป็นเธอที่โง่เองที่คิดไปว่า สักวันนึงเขาจะเปลี่ยน แต่เมื่อเวลาผ่านไปยิ่งเธอมองลึกลงไปก็พบว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นคนไม่มีหัวใจ เขาไม่เคยแม้แต่จะซาบซึ้ง และไม่เคยที่จะอ่อนโยนกับเธอเลย เขาแค่แกล้งอยากให้เธอตายใจ ก่อนจะทำให้เธอเจ็บปวดจนอยู่ไม่สู้ตาย “เจ็บ...” รสรินงอตัว เลือดไหลเลอะเต็มกระโปรงไปหมด และยังมีรอยเลือดบนหิมะยาวเป็นทางตามรอยคลาน บอดี้การ์ดที่หน้าประตูทั้งสองคนต่างพากันเบี่ยงหน้าหนี ไม่สามารถที่จะทนมองได้อีก อาการเจ็บท้องอย่างฉับพลันจากการที่เด็กในท้องเริ่มดิ้นแรงขึ้น ใกล้คลอดเต็มทน... แต่แล้วความเคลื่อนไหวดิ้นรนภายในท้องก็ค่อย ๆ อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ ... ไม่มีน้ำคร่ำก็มีสามารถที่จะคลอดออกมาได้แล้ว เด็กในท้องแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว ร่างกายของรสรินเริ่มที่จะมีแรงฮึดกลับมาอย่างกระทันหัน เธอจะมานั่งรอแบบนี้ไม่ได้แล้ว! ต้องช่วยเด็ก! เขาต้องได้เกิดมา! เธอพยายามขยับกายขึ้นแล้วค่อย ๆ คลานไปทางด้านข้างของห้องรักษาความปลอดภัย เธอจะคลอดลูกด้วยตัวเธอเอง! เลือดที่ท่วมไปทั้งตัวของเธอ ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด สภาพจนตรอกดูน่าเวทนา เธอคลานออกมาด้วยความเจ็บแค้น คนในห้องรักษาความปลอดภัยพบเธอเข้าก็พยายามหลีกหนีเปิดทางให้เธอ อยู่ภายในห้องคนเดียว บังเอิญภายในห้องเธอพบโทรศัพท์บ้านที่สามารถเชื่อมต่อกับด้านนอกได้ ก็ไม่รอช้าที่จะรีบคว้าโทรศัพท์แล้วกดโทรออกเบอร์ฉุกเฉิน เพียงไม่นานได้ก็ยินเสียงร้องของรถพยาบาลที่ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว รสรินพิงกำแพงก่อนจะค่อย ๆ พยายามลุกขึ้นอย่างยากลำบาก ก่อนจะก้าวขาน้อย ๆ ออกไปทางประตูทางออก “ช่วยด้วย...” เธอพยายามช่วยความสามารถที่มีในตอนนี้เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ “ช่วยฉันด้วย!” พยาบาลสองคนที่ลงมาจากรถพยาบาลวิ่งตรงเข้ามารสริน เหมือนเห็นสภาพเลือดท่วมตัวเธอแล้วก็เอ่ยถามด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น!” “ช่วยด้วย” รสรินหรือคว้าจับมือของพยาบาลคนนึงไว้ “ ช่วยฉันกับลูกด้วย พวกเรากำลังจะตายแล้ว บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของรสริน เมื่อเห็นคนของทางโรงพยาบาลแล้วก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปขัดขวางรสรินอีก “เปิดประตู! ให้พวกเราพวกคุณผู้หญิงคนนี้ออกไป ไม่อยากนั้น จะแจ้งตำรวจ” คุณหมออีกคนนึงวิ่งเข้ามา บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรดี พวกเขาไม่สามารถให้คุณหมอแจ้งตำรวจได้ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ในขณะที่พวกเขากำลังจะเปิดประตูรั้ว เซนก็เปิดประตูบ้านแล้วก้าวขายาว ๆ ออกมา