已经是第一章了
บทที่ 2
หลังจากการรับประทานอาหารกลางวันแสนอึดอัดระหว่างเธอและเขาจบลง
ร่างบางก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า และนี่นับเป็นเวลาหนึ่งวันกับอีกสองสามชั่วโมงที่เธอเดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่นี่ และยังไม่ได้อาบน้ำเพราะต้องใช้ชีวิตอยู่เครื่องบินเสียส่วนใหญ่
\"เฮ้อ... ค่อยยังชั่วหน่อย สดชื่นขึ้นเยอะเลย\" พลอยฝนพึมพำอยู่คนเดียว หลังจากที่สายน้ำอุ่นๆ จากฝักบัวไหลรดตัวเธอ
มือเล็กยกขึ้นกดสบู่เหลวใส่ฝ่ามือ ก่อนจะนำมันมาลูบไล้ทั่วตัวอย่างเพลิดเพลิน เพราะกลิ่นหอมอ่อนๆ ของมันทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายยิ่งขึ้น
\"เอ๊ะ! ทำไมในห้องน้ำถึงมีสบู่ผู้หญิงด้วย ?\"
หญิงสาวตั้งคำถามด้วยความสงสัย ก่อนจะหยิบขวดสบู่ขึ้นมาอ่านอย่างตั้งใจ
\"มันมีอยู่แล้ว หรือตาเจ้าหนี้ใจยักษ์ใจมารนั่นซื้อไว้ให้เรากันแน่\" พลอยฝนพูดขึ้น แล้ววางสบู่ไว้ที่เดิม ก่อนจะถูสบู่ในมือไปทั่วตัวอย่างใจเย็น
ร่างบางเอี่ยวตัวไปเปิดน้ำใส่อ่างเพื่อหมายจะลงไปแช่สักหน่อย ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไร ประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดซะก่อน
\"ว้ายย!!\" เสียงใสกรีดร้องดังลั่น และพยายามมองหาเสื้อผ้าเพื่อจะนำมาปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง
\"จะร้องเสียงดังทำไม คิดว่าตัวเองมีอะไรน่าพิศสวาทนักหรือไงหะ !?\" เจเคตวาดเสียงดุ แต่เขาเองก็แอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แล้วลอบมองเรือนร่างของเธอเป็นระยะๆ
\"อย่ามองสิ หันไปเดี๋ยวนี้นะ!\" หญิงสาวตะโกนสั่งเขา
\"นี่! อย่ามาสะดีดสะดิ้งนักได้ไหม ผมเป็นเจ้านายคุณ ไม่ใช่คุณเป็นเจ้านายผม คุณไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่ง ยัยลูกหนี้!\" เขาบอก แล้วแกล้งเธอด้วยการก้าวยาวๆ เข้ามาในห้องน้ำ
\"อย่าเข้ามานะ นี่คุณ!\"
พลอยฝนใช้มือเล็กข้างหนึ่งปกปิดเต้าอวบอัดทั้งสองข้าง ส่วนขึ้นอีกข้างใช้ปกปิดจุดสงวนของหญิงสาว แล้วถอยร่นไปด้านหลังจนติดกำแพง
\"นี่บ้านผม ผมจะไปตรงไหนก็ได้\" เจ้าของบ้านบอกหน้าตาย แล้วสาวเท้าเข้ามายืนใกล้ๆ เธอ จนตัวแทบจะแนบชิดตัดกันอยู่รอมร่อ
\"แต่ฉันอาบน้ำอยู่ คุณไม่ควรเข้ามาตอนนี้\"
\"นี่มันห้องน้ำบ้านผม ผมจะเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้\" เจเคว่าพลางตีมึนไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนที่เขาจะยกมือขึ้นเพื่อปลดกระดุมเสื้อของตัวเอง
\"นี่คุณจะทำอะไรน่ะ!?\"
\"ถามแปลก ก็อาบน้ำน่ะสิ\" เขาบอก พร้อมกับปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกจนหมดอย่างรวดเร็ว
\"แต่ฉันอาบอยู่\"
\"ก็อาบพร้อมกันสิ\" ร่างสูงบอกหน้านิ่ง แต่พยายามซ่อนแววตาขบขันเอาไว้ เมื่อเห็นหญิงสาวตรงหน้ากำลังยืนหน้าซีดปากสั่นด้วยความกลัว
\"งั้นฉันขออาบห้านาที แล้วจะรีบออกไปเลย\" เธอพยายามต่อลอง ทว่า...
\"ไม่ได้! คุณต้องอาบน้ำให้ผม นี่คือคำสั่ง\"
\"ไม่! คุณอาบเองไม่เป็นหรือไงเล่า!\" พลอยฝนหลับหูหลับตาพูดด้วยความหวาดกลัวเป็นเท่าทวีคูณ เมื่อเห็นว่าเขากำลังปลดกางเกงของตัวเองออก
\"อาบเป็น แต่ผมอยากให้คุณอาบให้\"
\"แต่ฉันไม่อยากอาบให้คุณ\" เธอแหวใส่เสียงสูง
\"คุณไม่มีสิทธิ์ปฎิเสธ เพราะนี่คือคำสั่งของเจ้าหนี้\"
\"แต่ฉันไม่เคยอาบน้ำให้ใคร\" หญิงสาวพยายามหลีกเลี่ยงด้วยการหลับหูหลับเถียงคอเป็นเอ็น
\"งั้นก็เคยซะสิ\"
\"ไม่เอา!\" คนถูกแกล้งปฎิเสธทันควัน ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกเขาจับข้อมือเอาไว้ \"กรี๊ดด! ไม่เอานะ ฉันไม่อาบน้ำให้คุณเด็ดขาด\"
เธอหลับหูหลับประกาศแล้วเต้นโหยงๆ ซึ่งมันเป็นภาพที่ตลกมากในสายตาเขา ทว่าเจ้าหนี้ที่เค็มจนเกลือเรียกพี่ก็ยังคงเก๊กหน้าขรึม แล้วกระชากมือของเธอออกจากเต้างาม เพื่อมาทาบทับลงบนแผงอกแกร่ง
\"ถูสบู่สิ\"
\"ไม่เอา!\" เจ้าของเสียงใสตะโกนลั่นห้องน้ำ แล้วทำท่าว่าจะกระชากมือกลับ
\"งั้นเรื่องหนี้ที่จะยกให้ยี่สิบล้านถือเป็นโมฆะ\" เขายกเรื่องหนี้มาต่อรอง และแน่นอนว่ามันได้ผล
หญิงสาวลืมตาโผล่งขึ้นมาสบกับเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบเถียงกลับทันควัน เพื่อรักษาผลประโยชน์ของตัวเอง
\"แต่คุณบอกว่าจะยอมยกหนี้ก้อนนั้นให้ ถ้าฉันจดทะเบียนสมรส และ...\"
\"เข้าพิธีแต่งงาน\" เจเครีบสวนขึ้น ก่อนที่เขาจะใช้สายตาคมกริบไล่สำรวจเรือนร่างเปลือยเปล่าของเธออย่างเจ้าเล่ห์ \"เรายังไม่ได้ทำอะไรสักอย่าง มันสามารถเป็นโมฆะได้ทุกเมื่อ\"
\"แต่คุณรับปากแล้วนี่\"
\"แล้วคุณทำตามข้อตกลงได้สักข้อแล้วหรือยัง ?\" คนถือไพ่เหนือกว่าย้อนกลับ แล้วยกมือหนาขึ้นไปวางบนไหล่มน \"ตราบใดที่เรายังไม่ได้จดทะเบียนสมรส หรือเข้าพิธีแต่งงานกัน ข้อตกลงนั่นถือเป็นโมฆะได้ทุกเมื่อ\"
คำประกาศกร้าวของผู้เป็นเจ้าหนี้ ทำเอาพลอยฝนถึงกับหน้าชา เพราะไม่ว่าจะทำอย่างไร เธอก็ต้องเป็นฝ่ายเสียเปรียบเขาไปซะทุกเรื่อง
\"งั้นเราไปจดทะเบียนสมรสกันพรุ่งนี้เลยดีไหมคะ?\"
\"หึ! คุณคงไม่คิดว่าผมจะซื้อคุณมาเพื่อจดทะเบียนสมรสด้วยเงินจำนวนหนึ่งร้อยล้านหรอกใช่ไหม ?\" คนเจ้าเล่ห์ถาม พลางส่งแววตาร้ายกาจมาให้เธอ
\"ถ้าคุณหมายถึงเรื่องนั้น... ฉันยังไม่พร้อม!\"
\"แต่ผมพร้อมมาก\"
已经是最新一章了
加载中
