บทที่ 17
\"อ้าว... เจเคมาอยู่นี่ตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ เราไม่ได้รังแกหลานสะใภ้ของย่าหรอกใช่ไหม ?\" อานิต้ากดเสียงต่ำ พลางจ้องหลานชายเขม็งเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบ
\"พอมีเขา ผมก็กลายเป็นหมาหัวเน่าเลยนะครับ\"
\"ก็ช่วยไม่ได้นี่นะ แกมันไม่มันน่ารักน่าเอ็นดูเท่าหนูพลอยฝนนี่นา\" คนแก่ว่าพลางเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสาวที่ยืน