บทที่ 12 ฉันที่ผิดเอง

บทที่ 12 ฉันที่ผิดเอง เธอก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่เขาทำกับเธอเมื่อวานสาเหตุอาจเป็นเพราะเขาเมาหรือเปล่า แต่เขากระตือรือร้นที่จะทำมันมาก เขากดเธอไว้ใต้ร่างก่อนจะเรียกร้องมันครั้งแล้วครั้งเล่าตลอดทั้งคืน ตั้งแต่คลอดลูกร่างกายของรสรินก็ยังไม่หายดี เธอเจ็บปวดตลอดทั้งคืน ทำได้เพียงจบโซฟาแน่น ไม่สามารถขอร้องให้เขาหยุดได้ เซนเขาเองก็กดแขนเธอไว้ตลอด แล้วสั่งให้เธอเงียบเสียงไป มันจะทำให้เขาหมดอารมณ์! รสรินทำได้เพียงพยายามนึกถึงธุรกิจของครอบครัว และสุขภาพของลูกสาว... ทำให้เธอทำได้เพียงข่มตาอดทนอยู่เงียบ ๆ ต่อไป กลางดึก เธอไม่รู้ตัวเลยว่าสงครามบนเตียงมันจบลงอย่างไร เธอจำได้เพียงครั้งสุดท้ายก่อนที่เธอจะเผลอหลับไปด้วยความเหนื่อย หลังจากตื่นขึ้นมาเธอก็พบว่าทั้งเขาและเธอนอนกอดกันแน่น เซนยังคงหลับสนิทยังไม่ตื่นขึ้นมา รสรินพยายามขยับร่างกายออกอย่างระมัดระวัง แต่ก็ทำให้เขาตื่นขึ้นมา เขาลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองไปที่หญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา รสรินรู้สึกอับอาย เธออยากจะรีบออกไปใส่เสื้อผ้าเร็ว ๆ ในวินาทีต่อมา เซนก็ผลักเธอออกห่างจากตัวเอง “รสริน นี้เธอหลอกล่อฉันอีกแล้วหรอ?” สีหน้าและแววตาเขาเต็มไปด้วยความรังเกียจจ้องมองเธออยู่ “คุณรู้ไหมว่าอะไรคือสิ่งที่น่าอัปยศที่สุด?” รสรินตอบกลับอย่างเย็นชา “มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าคุณเป็นคนให้ฉันทำ” “หุบปาก!” “หุบปาก!” เขาขัดขึ้นมาอย่างกระวนกระวายใจ “เธอยังจะมาแต่งเรื่องหลอกฉันอีก? ฉันรังเกียจเธอขนาดนี้ ต่อให้เธอขายตังฉันก็ไม่เคยคิดจะแตะต้องตัวเธอ!” รสรินเบิกตากว้าง ผู้ชายคนนี้ เขาบีงจะไม่เชื่อเธอ ดังนั้น สิ่งที่เธออดทนอดกลั้นไปเมื่อคืนก็จะเป็นเรื่องไร้ประโยชน์งั้นหรอ? “ออกไป!” เซนชี้นิ้วไปทางประตู “รีบออกไปให้พ้น” รสรินส่ายหน้า แล้วพยายามอธิบายเรื่องเมื่อคืนอย่างไม่ยอมแพ้ “เซน มันก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นเพราะคุณ! คุณพูดเองว่าแค่ฉันตามใจคุณ คุณจะยอมเปล่าครอบครัวฉันไง! ถ้าคุณคิดจะผิดคำพูดฉันจะเอาเรื่องนี้ไปบอกวิคณา ว่าเมื่อวานคุณทำกับฉันครั้งแล้วครั้งเล่า!” “เธอกล้าหรอ!” เซนเดินข้างไปประชิดเธอ “นับวันเธอยิ่งกล้าขึ้นเรื่อย ๆ นะ เห็นที่ว่าฉันคงให้บทเรียนเธอไม่มากพอสินะ ถึงได้กล้าทำแต่เรื่องโง่ ๆ” รสรินเดินถอยหลัง “คุณคิดจะทำอะไร?” เซนมองเธอด้วยสายตาเหี้ยมก่อนจะพูดทีละคำอย่างชัดเจน “ฉันไม่มีวันให้อภัยเธอกับครอบครัวเธอ” เขาไม่ให้อภัย ครอบครัวเธอเป็นขยาดยนี้แล้วเขายังบอกว่าไม่ให้อภัย แล้วยังจะมีอะไรที่จะเลวร้ายได้อีก... เหมือนจะเอาชีวิตพ่อแม่เธองั้นหรอ? “อย่านะ!” เธอรีบคว้าเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ “ฉันจะรีบออกไปตอนนี้ คุณอย่าทำอะไรพ่อแม่ฉันนะ!” เซนหัวเราะอย่างเย็นชา จากท่าทีของเขาดูก็รู้แล้วว่าไม่ให้อภัย รสรินทำได้เพียงแสดงสีหน้าผิดหวัง คุกเข่าลงบนพื้น หลังจากใส่เสื้อเรียบร้อยแล้วทำให้สังเกตเห็นมาทั้งคอและขาของเธอเต็มไปด้วยรอย เธอก้มหัวให้กับเขา ก่อนจะรีบเอ่ยว่า “ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง ฉันขอร้องคุณได้โปรดปล่อยครอบครัวฉันไปเถอะนะ? เป็นฉันที่ผิดเอง!” เซนหรี่ตามอง เขากลับไปนั่งบนโซฟาก่อนจะเอ่ยถามอย่างเย็นชา “บอกฉันซิว่าเธอผิดอะไร?” รสรินกระพริบตา ใบหน้าขาวซีด ก่อนนี้น้ำตาจะเอ่อล้นออกมา “ฉันไม่ควรเข้ามายุ่งเกี่ยวกับคุณ ไม่ควรบีบบังคับให้คุณแต่งงานกับฉัน ยิ่งกว่านั้นไม่ควร.. หลงรักคุณ ทำให้คุณยุ่งยากใจ” เซนกำมือแน่นก่อนจะตะโกนออกมา “รสริน! เธอคิดว่าการหลงรักฉันมันเป็นเรื่องผิดงั้นหรอ?” “ใช่” เธอตอบกลับมาทันที “เซน เป็นฉันที่ผิดเอง! ต่อไปฉันไม่กล้าที่รักคุณแล้ว แล้วฉันจะไม่โผล่มาให้คุณเจออีก ได้โปรดปล่อยฉันไปได้ไหม?” เขาจ้องมองเธออยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร รสรินคิดว่าเขายังคงไม่พอใจ เขาคงเกลียดเธอที่เธอเข้ามาสร้างเรื่องวุ่นวายให้เขาถึงสองปีเต็ม “หนือว่าคุณต้องการชีวิตฉันงั้นหรอ? ฉันยอมให้คุณทุกอย่าง ไม่ว่าคุณจะให้ฉันทำอะไร ฉันล้วนเต็มใจ! แค่คุณปล่อยคนในครอบครัวของฉันไป!”