บทที่2 เธอลูบไล้ผมอย่างอ่อนโยน

บทที่2 เธอลูบไล้ผมอย่างอ่อนโยน ตอนนั้นเป็นช่วงฤดูร้อน เธอใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว ช่วงล่างสวมใส่กางเกงสีขาว มันช่างดูนุ่มนวลเหลือเกิน เมื่อมือของผมได้สัมผัสกับหน้าอกของเธอ ผมอ้าปากค้าง ผมอยากจะบรรเทาความเจ็บปวดที่เกิดจากฤทธิ์ของสารเสพติด ตอนนั้นผมไม่มีประสบการณ์เลยสักนิด แต่เป็นเพราะสารเสพติดที่อยู่ในตัวผม ผมจึงดูเหมือนคนที่มีเซ็กส์อย่างชำนาญเหลือเกิน ร่างกายของเธอมีกลิ่นหอมเย้ายวน ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าเธอใช้น้ำหอมอะไร เธอโดนผมจูบอย่างเคลิบเคลิ้มรื่นรมย์ใจ เธอเงยหน้าขึ้นมาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “พ่อหนุ่มน้อย นายร้ายกาจมาก BEAUTIFUL！” เธอพูดภาษาอังกฤษคำนั้นออกมาทำให้ผมรู้ว่าเธอไม่น่าจะเป็นผู้หญิงธรรมดา เธอเป็นผู้หญิงที่มีการศึกษา ผมพูดด้วยอาการเหนื่อยหอบ “ทำให้ผมตายเถอะ!” ในตอนนั้นผมรู้สึกไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วจริงๆ นั่นคือความจริง หลังจากที่เธอฟัง เธอพยักหน้า แต่ก็รีบส่ายหัวแล้วพูด “ไม่ตายสิ ต้องมีความสุข!” หลายนาทีผ่านไป อยู่ๆเธอเข้ามากัดหูของผม จากนั้นพูด “เป็นเด็กดีนะ หยุดแปบหนึ่ง อยากทำให้พี่ตายจริงๆหรอ?” ผมหยุดการกระทำ จากนั้นหันหน้าไปอีกด้าน ผมจ้องมองแสงสีในช่วงค่ำของเมืองนี้ ช่วงเวลาแห่งความดิ้นรนทุกข์ทรมานเหล่านั้นมันทำให้ผมรู้สึกอยากตายจริงๆ เธอหลุดหัวเราะออกมา ผมหันหน้ามามองเธอ ผมเห็นทรงผมที่เรียบร้อยในตอนแรกของเธอโดนผมทำจนดูยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง กระดุมเสื้อบริเวณหน้าอกถูกปลดออกจนเผยให้เห็นหน้าอกที่เปลือยเปล่าออกมาครึ่งหนึ่ง เม็ดองุ่นสองเม็ดก็ถูกเปลือยออกมาเช่นกัน เธอไม่จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ใบหน้าของเธอแดงก่ำภายใต้ความมืดมิดของแสงไฟที่อยู่ข้างๆเธอ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมาก ดวงตาดวงโตสีดำสนิทคู่นั้น ริมฝีปากของเธอมีสีแดงระเรื่อ เธอจ้องมองผม จากนั้นเอามือมาจับที่ใบหน้าของผม เธอยิ้มแล้วพูด “นายชื่ออะไร?” ผมตอบอย่างไม่ต้องคิด “หลินเจียเหลียง！” “อายุเท่าไหร่แล้ว?” เธอยิ้มที่มุมปาก จากนั้นจ้องมองผมด้วยสายตาอันหยาดเยิ้ม “ยี่สิบรึยัง?” “ผมยี่สิบสามแล้ว!” ผมก้มหน้าลง “พี่จะไม่ฟ้องว่านายทำอนาจารพี่ นายเองก็จะไม่ฟ้องว่าพี่ทำอนาจารนายใช่มั้ย?” หลังจากพูดคำนี้จบเธอก็หัวเราะออกมาอีกครั้ง เธอเริ่มขับรถต่อ เธอขับรถไปด้วยมองทางข้างหน้าไปด้วย จากนั้นเปิดเพลงในรถแล้วพูด “นายเป็นนักเรียนใช่มั้ย? นักศึกษาหรอ?” ผมในตอนนั้นไม่รู้สึกกลัวอะไรทั้งนั้น ผมตอบ “ใช่!” “มหาวิทยาลัยเมืองเจียง？” เธอเดาถูก ฉันกำลังจะตอบว่าใช่ แต่ผมก็รีบตอบไปว่า “ไม่ใช่!” เธอยิ้มออกมาอีกแล้ว มือข้างหนึ่งของเธอยื่นมาวางอยู่ตรงนั้นของผมแล้วพูด “ไม่ดีเท่าพวกเด็กๆเหล่านั้นใช่มั้ย? พวกเด็กๆในมหาวิทยาลัยใสซื่อบริสุทธิ์มาก!” ผมไม่ได้พูดอะไร ผมไม่รู้ว่าควรจะต้องพูดอะไร เมื่ออยู่ต่อหน้าเธอผมก็เป็นเหมือนไอ่งั่งคนหนึ่ง ในตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์ที่จะมาพูดว่าชอบใคร ทำกับใครแล้วมีอารมณ์ แม้ว่าผมจะเป็นผู้ชายที่ยังบริสุทธิ์ เป็นเพราะยาเสพติด ผมจึงเพิกเฉยต่อความปรารถนาแรกของผู้ชาย “ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ใช่คนไม่ดีที่ไหน ถึงแม้งานที่พี่ทำ--จะไม่ใช่งานที่น่าพูดถึงเท่าไหร่ เห้อ แต่พี่ก็เป็นคนมีศีลธรรมพอ นายว่ายังไงล่ะ? เจียเหลียง！” เมื่อได้ยินเธอเรียกชื่อของผม ผมหันหน้ามาแล้วพูด “อะไร?” เธอแลบลิ้นออกมาแล้วพูด “ดูสิทำให้นายตกใจแบบนี้ ครั้งแรกหรอ?” ผมยิ้มออกมาครั้งแรก เธอทำให้ผมยิ้มได้ ผมก้มหน้าแล้วยิ้ม ผมพูด “เธอชื่ออะไร?” “พ่อหนุ่มน้อยอย่างนายยิ้มเป็นด้วยหรอ พี่จะบอกให้ พี่ชื่อเหมย นายเรียกพี่ว่าพี่เหมยละกัน!” “อย่างกับชื่อของคนญี่ปุ่น?” ผมพูดพึมพำออกมา “หึ นายสิคนญี่ปุ่น นายนี่มันร้ายไม่เบานะ!” พูดๆอยู่เธอก็ดึงมือของผมไปแล้วพูด “ฉันเกลียดคนญี่ปุ่นที่สุด คุณปู่ของฉันโดนคนญี่ปุ่นฆ่าตาย ถ้าฉันเป็นผู้หญิงญี่ปุ่น นายฆ่าฉันให้ตายไปเลย!” เมื่อเห็นเธอทำตัวร้ายเช่นนี้ ผมจึงพูดอย่างไม่เกรงใจว่า “โอเค ยังไงซะผมก็ไม่กลัวตายมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว!” “ฉันก็ไม่กลัว!” เธอพูดๆอยู่ก็มองออกไปนอกหน้าต่าง “ถึงแล้ว! พ่อหนุ่มน้อย ใจเย็นๆเดี๋ยวขึ้นไปจะทำให้นายหายอยากเลยทีเดียว!” ผมเงยหน้าขึ้นมามองดู ที่นี่คือโรงแรมโฟร์ซีซั่นการ์เด้นเมืองเจียง เป็นโรงแรมห้าดาว