已经是第一章了
บทที่6 การเลิกยาเสพติด
บทที่6 การเลิกยาเสพติด
ผมถามเธออีกรอบ “เธอเป็นอะไร?” อยู่ๆเธอยิ้มแล้วพูด “อ๋อ อยู่ๆฉันรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยน่ะ น่าจะเป็นเพราะพึ่งลงมาจากเครื่องบิน อีกอย่างอากาศค่อนข้างร้อน--ใช่แล้วเจียเหลียง นายลงไปซื้อเครื่องดื่มเย็นๆให้พี่หน่อยได้มั้ย ขอเย็นๆนะ ตอนที่พี่เดินขึ้นมาเห็นว่ามีร้านค้าเล็กๆอยู่ด้านล่าง”
ผมพยักหน้าแล้วพูด “อืม โอเค!”
“เอาเงินนี่ไป!” เธอกำลังควักเงินออกมาให้ผม ผมบอกกับเธอว่าผมมี
ผมหันหลังแล้วเดินลงบันได ผมเช่าอพาร์ทเม้นท์เก่าแก่แห่งนี้ร่วมกับคนอื่นอีกสามสี่คน ผมวิ่งลงบันไดมา เมื่อผมถือสไปรท์แล้วเดินขึ้นบันไดมา ผมเห็นพี่เหมยยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าของเธอไร้ความรู้สึก
ผมยื่นเครื่องดื่มให้เธอ จากนั้นพูด “ให้!”
เธอไม่ขยับตัวแล้วยังคงยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น แววตาของเธอจ้องมองผมด้วยความโศกเศร้า
“ทำไมถึงทำแบบนี้?” เธอถาม
ผมรู้สึกกลัวกับสิ่งที่เธอถาม ตั้งแต่เสพยา ในทุกๆวันผมทำตัวลับๆล่อๆราวกับโจร
“อะไรคือทำไมหรอ?” ผมยิ้ม
“ทำไมนายก็เป็นคนแบบนี้?” เธอหรี่ตาลงแล้วจ้องมองผมด้วยความดูถูกดูแคลน
ผมไม่พูดอะไร ผมเริ่มจะเดาอะไรออกแล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นยังไงผมก็ไม่รู้ว่าเธอรู้ได้ยังไง
ผมหันหน้าไปอีกด้าน จากนั้นหันหน้ากลับมาแล้วพูด “เธอพูดให้ชัดเจนไปเลยมั้ย?”
เธอขมวดคิ้ว จากนั้นยื่นมือมาเพื่อดึงลิ้นชักออกด้วยความเจ็บปวด ผมรู้สึกตกใจจนแทบอยากจะวิ่งหนี ผมรู้สึกว่าผมหายใจไม่ออก ผมจ้องมองเธอแล้วพูดด้วยความสับสนว่า “นั่น นั่นไม่มีอะไร-- ไม่ใช่ของผม--เป็นของเพื่อนผม!” ผมพูดพึมพำออกมา
“นายยังจะโกหกฉันอีกหรอ นายดูถูกพี่เหมยของนายคนนี้เกินไปแล้ว--” จากนั้นเธอเหมือนเป็นคนบ้า อยู่ๆหยิบสิ่งนั้นไว้ในมือ ผมในตอนนั้นเริ่มมีอาการอยากยากลับมาอีกครั้ง ผมรีบพุ่งเข้าไปดึงมือของเธอด้วยความกระวนกระวายใจ จากนั้นพูด “ห้ามขว้างนะ!”
“สารเลว!” แรงของเธอเยอะมาก เธอผลักผมจนกระเด็นออกมา “นายบอกฉันมา ทำไม? ทำไมต้องเสพไอ่นี่!”
ผมเริ่มรู้สึกมึนหัว ผมหลับตาลง จากนั้นพูดด้วยความโมโหว่า “เธอจะมายุ่งเกินไปแล้วมั้ย มันเป็นของผมแล้วจะทำไม มันเกี่ยวอะไรกับเธอ เธอห้ามโยนนะ!”
“ทำไม?” เธอรู้สึกโกรธมาก “นายเสพไอ่นี่อยู่แท้ๆจะมีอะไรกับฉันทำไม ฉันเกลียดคนแบบนายที่สุด ฉันเห็นว่านายดูเป็นคนซื่อๆ ทำไมนายก็เป็นคนแบบนี้?”
ผมเริ่มไม่มีสติแล้ว ผมหัวเราะอย่างเย็นชาแล้วพูด “เธอพูดให้ถูกๆนะ คือเธอเองที่ลากผมไปเปิดห้อง ไม่ใช่ผมที่เป็นคนลาก มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม! แล้วเธอเป็นคนดีนักหรอ? สำส่อนขนาดนี้ ไม่รู้ว่าหาผู้ชายมาแล้วกี่คน!”
เธอก็หัวเราะออกมาอย่างเย็นชา เธอยิ้มแล้วส่ายหน้าไปมา จากนั้นพูด “ใช่ โทษตัวฉันนี่แหละ ฉันมันเหี้ยเอง!” ตอนที่เธอโกรธเธอดูน่ากลัวเป็นพิเศษ นี่คือสิ่งที่ผมนึกไม่ถึง
เธอร้องไห้ออกมา น้ำตาของเธอไหลออกมาทันที เธอเช็ดน้ำตาแล้วพูด “นายมาจากเขตภูเขาซีเป่ย ที่นั่นยากจนมาก แต่นายกลับทำเรื่องแบบนี้ นายไม่รู้สึกผิดต่อที่บ้านของนายหรอ? นายสู้หน้าพวกเขาได้หรอ? ตอนที่ฉันเห็นนายครั้งแรก ฉันรู้สึกว่านายเป็นคนซื่อๆ แต่นายทำไมถึงไม่ได้เรื่องขนาดนี้!”
ผมยังคงกระสับกระส่าย ผมขมวดคิ้วแล้วคิดจะเข้าไปแย่งของจากเธอ แต่เธอกลับผลักผมออกแล้วพูด “ห้ามแตะนะ!”
ครั้งนี้ผมไม่ยอมให้เธอผลักผมออกไป ผมเองก็เริ่มใช้กำลัง สุดท้ายผมผลักเธอไปอยู่บนเตียง เธอนอนอยู่บนเตียงแล้วหายใจอย่างเหนื่อยหอบ เธอพูด “นายเสพเลย ไอ่สิ่งนี้มันทำให้นายตายได้นะ นายไม่เชื่อและไม่เข้าใจในคำพูดของฉันเลยสักนิด เสพเลย ตายไปก็ดี!”
ผมหยิบยาเสพติดขึ้นมา จากนั้นถือไว้ตรงจมูกแล้วสูดเข้าไป อารมณ์ของผมเริ่มคงที่มากขึ้น ผมยืนอยู่ตรงนั้นแล้วไม่หันมามองหน้าเธอ เธอเองก็ไม่พูดอะไร ต่างฝ่ายต่างเงียบไปประมาณหนึ่งนาทีกว่าๆ จากนั้นผมจึงก้มหน้าลงแล้วพูด “เงิน ผมคืนให้แน่ๆ เธอออกไปเถอะ!”
“เจียเหลียง นายไปบำบัดเลิกยากับฉันดีมั้ย?” เธอพูด
เมื่อผมได้ยินเช่นนี้ อยู่ๆความรู้สึกของผมก็เต็มไปด้วยความผิดหวัง ผมสะอื้นแล้วพูด “เธอคิดว่าผมอยากจะเสพงั้นหรอ? ผมโดนคนอื่นทำร้าย คือคนอื่นบังคับให้ผมเสพ ตอนนั้นผมจะไม่อยากขัดใจลูกค้าเลยยอมเสพ ผมมีทางเลือกหรอ?” วันเวลาเหล่านั้น ความทุกข์ความคับข้องใจอยู่ๆก็ปะทุขึ้นมา ในเมื่อผมต้องเสียน้ำตาแล้ว ผมก็จะพยายามไม่ร้องไห้ ผมเช็ดน้ำตาแล้วพูด “ผมขอโทษนะ ผมทำให้พี่ต้องผิดหวัง ผมขอโทษพี่จริงๆ!”
เมื่อเธอเห็นผมกำลังร้องไห้ อยู่ๆเธอพุ่งเข้ามาโอบกอดผมเอาไว้ เธอพูด “เป็นเด็กดีนะ อย่าร้อง อย่าร้อง นายบอกว่ามีคนให้นายเสพใช่มั้ย?”
ผมพยักหน้าอยู่ในอ้อมอกของเธอ
อยู่ๆเธอเอามือของตัวเองทุบตีไปที่หัวของเธอ ผมดึงมือเธอเอาไว้แล้วพูด “เธอทำอะไรน่ะ?”
เธอเขยิบตัวออกมา ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาจ้องมองมาที่ผม เธอพูด “เจียเหลียง ในหนึ่งเดือนนี้ ฉันคิดถึงนายนะ ฉันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่นายฟังพี่พูดนะ ให้ฉันพานายไปสถานบำบัดเลิกยาเสพติดดีมั้ย ค่าใช้จ่ายทั้งหมด ฉันจะออกเอง นายเชื่อฉัน เลิกยาเถอะ ทุกอย่างจะดีขึ้น!”
ผมส่ายหัวด้วยความกระวนกระวายใจ จากนั้นพูด “ผมไม่ไป ถ้าผมไปคนอื่นก็ต้องรู้ ครูหรือเพื่อนก็มีโอกาสที่จะรู้ ถ้าครอบครัวของผมรู้เข้า ผมคงไม่รู้ว่าจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม ผมไม่ไป!”
“เป็นเด็กดีนะ ไม่เป็นไร ฉันจะให้พวกเขาเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ นายเชื่อฉัน ถ้าฉันทำให้นายขายขี้หน้า ฉันจะไม่ได้ตายดีแน่นอน นายเชื่อฉันดีมั้ย?” พูดๆอยู่เธอดึงผมมาอยู่ขอบเตียง จากนั้นโอบกอดผมแล้วพูด “เป็นเด็กดี ตะกี้พี่อารมณ์ร้อนไปหน่อย พี่รู้ว่านายไม่ได้ตั้งใจเสพมัน คือที่บาร์สวรรค์ใช่มั้ย?”
ผมพยักหน้าตอบ
เธอถอนหายใจแล้วพูด “เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว ตกลงกับพี่ได้มั้ย พี่รักและห่วงนาย จากนี้ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น พี่จะอยู่เคียงข้างนายเอง ฉันจะช่วยให้นายเลิกยา ไม่ว่าคนอื่นจะมองยังไง พี่จะคอยดูแลนาย เพราะนายคือเด็กที่ดี!”
คำพูดของเธอทำให้ผมรู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก ไม่เคยมีใครทำดีกับผมแบบนี้มาก่อน ผมหันหลังมาพิงอยู่ในอ้อมอกของเธอ ผมโอบกอดเธอเอาไว้ ร่างกายของผมสั่นเทาอยู่ในอ้อมอกของเธอ ในตอนนั้นเองที่ผมสามารถรับรู้ได้ถึงจิตวิญญาณของเธอ แล้วก็คือตอนนั้นเองที่ความรู้สึกของผมที่มีต่อเธอเริ่มไม่เหมือนเดิม
ผมตอบตกลงกับพี่เหมย แล้วตัดสินใจที่จะไปบำบัดเพื่อเลิกยาเสพติด
สำหรับเรื่องที่เธอรับรู้ความผิดพลาดของผมได้ยังไง ผมในตอนนั้นไม่รู้อะไรเลย เธอเองก็ไม่ได้บอกผม หลังจากที่ผมได้มารู้ถึงสาเหตุแล้วผมรู้สึกอยากจะเข้าไปต่อยเธอหลายๆทีจริงๆ
已经是最新一章了
加载中
