บทที่7 ความเซ็กซี่ของพี่เหมย

บทที่7 ความเซ็กซี่ของพี่เหมย ช่วงบ่ายของวันนั้น พวกเราไม่ได้มีอะไรกัน เธอไม่ใช่ผู้หญิงที่จะไม่เข้าใจอะไร พี่เหมยติดต่อไปที่สถานบำบัดของผู้ติดยาเสพติด เธอโทรศัพท์ไปหลายที่ ดูแล้วเธอน่าจะมีคนรู้จักมากมาย มีเส้นสายเยอะพอสมควร ไม่นานเธอก็สามารถจัดการเรื่องนี้เรียบร้อย ผมยังจำบ่ายวันนั้นได้ดี แสงอาทิตย์แรงจนแสบผิว เธอพาผมออกไปจากที่นั่น ตอนที่ตัดสินใจว่าจะไปผมจะไปเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ตอนที่ผมกำลังไปหยิบเสื้อผ้ากองนั้นที่ยังไม่ได้ซัก เธอดึงตัวผมเอาไว้แล้วพูด “เจียเหลียง ไม่ต้องเอาไปแล้ว พี่จะซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่ให้นะ!” ผมส่ายหัวแล้วพูด “ไม่ต้องหรอก ผมใส่เสื้อผ้าพวกนี้จนเคยชินแล้วล่ะ!” เธอพูด “โอเค งั้นฉันช่วยนายเก็บข้าวของนะ!” เธอช่วยผมจัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า เธอพับผ้าซ้อนกันอย่างเป็นระเบียบ พับเสื้อไปด้วยพูดไปด้วยว่า “เจียเหลียง ฟังพี่พูดนะ เมื่อไปถึงสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดแล้ว นายอาจจะต้องเจอกับความทุกข์ยากลำบากมากมายที่ไม่อาจจะนึกถึง แต่นายต้องอดทนเพื่อผ่านมันไปให้ได้ ถ้านายอยากจะมีชีวิตใหม่ที่ดี นายก็ต้องฝ่าฟันช่วงเวลานั้นไปให้ได้ อีกอย่าง อนาคตถ้านายออกมาจากที่นั่นแล้ว ห้ามไปยุ่งเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นอีก ต่อให้ต้องตายก็ห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวอีก ถ้านายเข้าไปยุ่งกับมัน พี่จะเกลียดนาย!” ผมพยักหน้า ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้เรื่องพวกนี้ได้ขนาดนี้ ตอนนั้นผมถามเธอ “พี่ พี่บอกผมหน่อยได้มั้ยว่าพี่ทำอาชีพอะไร? ดูเหมือนว่าพี่จะรู้เรื่องพวกนี้เป็นอย่างดี!” เธออึ้งไปสักพัก จากนั้นหันมายิ้มให้ผมแล้วพูด “เด็กโง่ พี่ทำธุรกิจน่ะสิ ฉันใช้ชีวิตมานานขนาดนี้ อะไรก็ต้องรู้อยู่แล้ว!” ผมพยักหน้า ตอนที่เดินออกมาจากห้อง เธอช่วยผมถือกระเป๋า ผมอยากจะถือเอง แต่เธอบอกว่ามันไม่หนัก เธอยืนยันว่าจะช่วยผมถือเอง หลังจากลงมาจากบันได เธอยังคงพูดกำชับกับผมไม่หยุด ผมได้แต่พยักหน้าตอบ ผมคิดดีแล้วว่าอยากจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ ผมอยากกลับไปเป็นตัวผมคนเดิมเมื่อตอนแรกเริ่ม ตอนที่ผมยังไม่รู้สึกอยากยา สติของผมคอยบอกตัวเองอยู่เสมอว่าถ้าได้กลับไปเป็นเหมือนแต่ก่อนก็คงจะดี ไม่ว่าจะร่างกายก็ดี สภาพจิตใจก็ดี แม้ว่าทุกวันจะต้องกลับไปร้องไห้อีกครั้งหรือเหนื่อยอีกครั้ง ผมก็คงจะรู้สึกมีความสุข ขอเพียงแค่ผมได้หลุดออกจากห่วงแห่งน่ากลัวของฤทธิ์ยานี้ ผมรู้สึกเกลียดยาเสพติดจนฝังลึกเข้าไปในใจ หลังจากที่เดินออกมา ผมเห็นเธอเปลี่ยนรถอีกแล้ว รถในคืนวันนั้นที่เธอขับมา ผมไม่รู้ว่ามันเรียกว่าอะไร เป็นภาษาอังกฤษทั้งหมด แถมยังเป็นรถที่ทันสมัยอีกด้วย เมื่อผ่านมานานพอสมควร ผมพึ่งจะรู้ว่านั่นคือSpyker ราคาแพงหูฉี่เลยล่ะ ส่วนในช่วงบ่ายวันนั้นเธอขับรถสปอร์ตเบนซ์สีเงิน ผมรู้จักโลโก้ของมันดี ผมในตอนนั้นจึงรู้ว่าเธอน่าจะรวยมาก พวกเราขึ้นมาบนรถ เธอปิดประตูรถ จากนั้นเธอเอามือมานวดที่หัว เธอยิ้มแล้วพูด “อย่ามัวแต่หดหู่! มีความสุขหน่อย!” เป็นเรื่องที่เข้าใจยากอีกแล้ว ในตอนแรกที่เธอรู้ว่าผมเสพยา เธอโกรธและโมโหร้ายมาก แต่เมื่อผ่านไปไม่นานเธอกลับเข้าใจผมเป็นอย่างมาก จนตอนนี้ความรู้สึกทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ มันยากที่จะเข้าใจจริงๆ เธอแวะจอดระหว่างทาง ที่แรกเธอพาผมมาที่ร้านค้าร้านหนึ่ง เธอยืนยันว่ายังไงก็จะซื้อเสื้อผ้าหน้าร้อนให้ผมให้ได้ เธอซื้อเสื้อทีเชิ้ตและกางเกงยีนให้ผมหลายตัวซึ่งราคาแพงมากทั้งนั้นสำหรับผมในตอนนั้น สุดท้ายเธอพาผมมาแวะร้านค้าเพื่อซื้อของกินให้ผม ตอนที่ซื้อเธอพูด “ถ้าผู้คุมบอกว่าสามารถกินได้ นายค่อยกินนะ ถ้าเขาไม่ให้กิน นายก็ห้ามกิน เมื่อเข้าไปในนั้นแล้วต้องเชื่อฟัง อย่ากินอะไรไปเรื่อย!” เป็นครั้งแรกที่ผมรับรู้ถึงความใส่ใจของคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัว อีกทั้งเธอเป็นผู้หญิงอีกด้วย และนี่ก็เป็นครั้งแรกของผมที่ได้รับความรู้สึกที่พิเศษที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนจากผู้หญิง หลังจากเดินออกมาจากร้านค้า เธอถือถุงต่างๆทั้งเล็กและใหญ่อย่างพลุงพลัง ผมเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง ความใส่ใจอย่าพิถีพิถันนั้น ความอบอุ่นนั้นทำให้ผมในตอนนี้เมื่อหลับตาลงก็ยังคงรู้สึกเจ็บปวดกับความผิดหวัง เมื่อมาถึงสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติด เธอเรียกให้คนออกมารับผม เหมือนกับว่าเธอรู้จักคนที่อยู่ข้างใน หลังจากที่เธอทักทายกับคนเหล่านั้นแล้วเธอก็ให้ผมไปลงทะเบียน ขั้นตอนยุ่งยากมาก พวกเขาถามคำถามผมมากมาย เช่น เริ่มเสพตอนไหน ติดยาได้ยังไง ต้นตอของยาเสพติดมาจากไหน เคยเข้าร่วมการค้ายาเสพติดมั้ย เป็นต้น ผมได้ให้ข้อมูลไปทั้งหมด ตอนที่ผมโดนถาม พี่เหมยไม่ได้อยู่กับผม เมื่อผมเดินออกมา เธอจึงเดินเข้ามาถามว่าผมเป็นยังไงบ้าง ผมส่ายหน้าแล้วบอกว่าไม่เป็นอะไร หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องออกไปจากที่นี่ ก่อนที่เธอจะกลับเธอดึงเพื่อนคนหนึ่งมาอีกฝั่งแล้วพูดอะไรบางอย่าง จากนั้นจึงเดินเข้ามาหาผมแล้วพูด “เจียเหลียง เป็นเด็กดีนะ อยู่ที่นี่ให้เชื่อฟังนะ เข้มแข็งให้มากๆ อย่าทำให้พี่ต้องผิดหวังนะ สองเดือนหลังจากนี้พี่อยากจะเห็นตัวนายที่เป็นคนใหม่ ดีมั้ย?” ผมพยักหน้า ไม่รู้ทำไมในตอนนั้นอยู่ๆผมก็รู้สึกอยากร้องไห้ มันควบคุมความรู้สึกยากเหลือเกิน เหมือนว่าเธอจะดูออก เธอกุมมือของผมเอาไว้ จากนั้นหันหน้าไปมองผู้คุมที่ยืนห่างออกไป เธอพูดด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา “รอให้นายหายดีแล้ว ทุกอย่างสำเร็จแล้ว นายอยากได้อะไร พี่จะให้นายหมด เชื่อพี่ จะทำให้นายมีความสุขเหมือนคืนนั้นเลย มีความสุขในทุกๆวันเลยดีมั้ย?” ผมยิ้มอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย ผมพยักหน้า เธอเอามือมาหยิกที่ใบหน้าของผม จากนั้นหายใจเข้าหนึ่งทีแล้วพูด “โอเค ไปกับผู้คุมเถอะ พี่จะกลับแล้ว!” ผมพยักหน้าแล้วจ้องมองเธอสักพัก ผมอยากจะกอดเธอมาก แต่ผมก็หันหน้าไปแล้วเดินตามผู้คุม เมื่อผมเดินมากับผู้คุมได้ไกลพอสมควรแล้ว อยู่ๆเธอก็ตะโกนเรียกผม“เจียเหลียง！” ผมรีบหันหน้าไปมองทันที เธอยืนมองผมด้วยความเจ็บปวด จากนั้นพูด “ถ้ามีอะไรให้พี่จางโทรศัพท์มาหาฉันนะ!” คนที่พาผมเดินเข้าไปแซ่จาง เธอรู้จักเขาดี ผมตอบว่าโอเค เธอพูดมาอีกว่า “จำเอาไว้ อย่าทำให้พี่ผิดหวังนะ จำคำพูดของพี่เอาไว้ดีดี!” ผมพยักหน้าอีกที เหมือนผมเห็นว่าเธอกำลังร้องไห้ เธอเอามือปิดปากเอาไว้ คิ้วของเธอขมวดแน่น ผมเองก็รู้สึกอยากร้องไห้ แต่น้ำตากลับไม่ไหลออกมา ผมเห็นเธอยืนมองผมตลอดเวลา เป็นเวลานาน นานเหลือเกิน จนกระทั่งผู้คุมได้พาผมเดินเข้าไปในห้อง ผมเห็นว่าเธอยังคงยืนอยู่ตรงนั้น ราวกับเป็นหญิงสาวผู้น่าสงสารที่รอคอยผู้ชายของเธอกลับมาจากที่ที่ห่างไกล เธอกำลังเสียใจ เธอรู้สึกจริงจังขึ้นมา ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำกับผมขนาดนี้ ผู้หญิงคนหนึ่งดูเป็นคน*มาก ดูเป็นคนทำอะไรตามใจตัวเอง แต่เธอทำไมถึงดีกับผมขนาดนี้ ทำไมกัน? คำถามนี้จนถึงทุกวันนี้ผมก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมผู้หญิงถึงทำดีกับคุณ อาจเป็นเพราะมันไม่มีเหตุผลอะไรก็ได้ ทำไมความรักจึงเป็นเช่นนี้ รักก็คือรัก ใครก็บอกไม่ได้ นี่คือคำพูดที่พี่เหมยพูดกับผมในเวลาต่อมา ทุกครั้งที่บอกลากับพี่เหมย ผมไม่เคยคิดว่าเราจะได้เจอกันอีกทีเมื่อไหร่ แต่ทุกครั้งผมไม่สามารถหลบหนีออกไปจากกุมมือของเธอได้ ความสามารถของเธอยิ่งใหญ่และแข็งแกร่งมาก ทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจอยู่ตลอด ตอนนี้ผมจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อไหร่ที่ผมได้ค้นพบว่าตัวเองนั้นตกหลุมรักพี่เหมยอย่างแท้จริง ผมไม่รู้ อาจจะวันนั้นที่เราได้แยกกัน จิตวิญญาณของผมได้ถูกปลดปล่อยออกมา น่าจะเริ่มตั้งแต่วันนั้น! แต่หลังจากที่เกิดเรื่องแปลกประหลาดเหล่านั้นขึ้นมา แม้แต่ในความฝันผมก็ไม่อยากจะนึกถึง