บทที่8 เลิกยาสำเร็จ

บทที่8 เลิกยาสำเร็จ ในสายตาของคนติดยา สถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดคือที่ที่พวกเขาต้องได้รับแรงกดดันมหาศาล ผมเริ่มเตรียมพร้อมสภาพจิตใจ แต่มันโหดร้ายและต้องฝืนทนมากกว่าที่ผมจินตนาการไว้เยอะ จริงๆแล้วสถานบำบัดผู้ติดยาแห่งนี้ไม่ได้น่ากลัวหรอก แต่ยาเสพติดต่างหากที่น่ากลัว เวลาที่อาการอยากยากำเริบ ผมควบคุมตัวเองยากมาก ในช่วงแรกๆที่ผมได้เริ่มต้นการบำบัด ผมรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองได้ตายไป ผมเอาหัวชนกับทุกที่ที่เห็น ตอนที่อาการอยากยากำเริบ ผมรู้สึกเหมือนว่าแรงดันของเลือดสูงจนแทบจะพุ่งและดันจนเส้นเลือดให้แตกออกเป็นเสี่ยงๆ มีเสียงดังหลอนประสาทอยู่ในหัว ในตอนนั้นถ้าผมเสพมันเข้าไปสักนิด คงต้องให้พวกเขายิงผมให้ตายไปเลยเพื่อให้ทุกอย่างมันจบ ผมเขียนบทความเล่าเรื่องราวเหล่านี้เพื่อเป็นอุทาหรณ์แก่ผู้คนว่าห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับสิ่งนี้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามยุ่งเกี่ยวเด็ดขาด นั่นคือเส้นทางที่ไม่อาจหวนกลับคืนมาได้ ควันบุหรี่ที่มอดไหม้ราวกับเป็นควันเขม่าปืนที่ลั่นกระสูนออกมา มันสามารถยิงและทำลายสถาบันครอบครัวให้พับยับเยินได้ มันคือไฟที่หมอดไหม้ทุกอย่างในชีวิต! บางเส้นทางอย่าได้เข้าไปยุ่งเกี่ยว ถ้าวันหนึ่งเกิดอยากจะกลับตัวกลับใจ จะต้องตายเพื่อให้กลายเป็นผี จากนั้นจึงจะได้กลับมาเกิดใหม่กลายเป็นมนุษย์อีกครั้ง โชคดีที่ผมผ่านมันมาได้ ครั้งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับผมคือพี่จางให้ผมลดปริมาณการเสพยาเสพติด นี่คือวิธีการที่ถูกต้อง พวกเขากลัวว่าผมจะตายไป แต่โชคดีที่ผมยังไม่ตาย หนึ่งสัปดาห์ผ่านมา ร่างกายของผมเริ่มปรับตัวดีขึ้น อีกทั้งพี่จางอบรมเรื่องจิตวิทยาให้กับผมควบคู่ไปด้วย ทุกๆวันมีการออกกำลัง สิ่งสำคัญที่ขาดไม่ได้คือการรักษาด้วยยา สองสับดาห์ผ่านไปผมเริ่มมีความหวังใหม่เกิดขึ้น ในตอนนั้นเอง ผมได้รับจดหมายฉบับหนึ่งที่พี่เหมยเขียนให้ผม ในตอนนี้ผมค้นหาจดหมายฉบับนั้นจนเจอ กระดาษนั้นได้เหลืองไปหมดแล้ว ตัวหนังสือก็เริ่มจะดูเลือนราง เนื้อหาในจดหมายเขียนไว้ว่า : เจียเหลียง！เดิมทีฉันอยากโทรศัพท์ไปหานาย ตอนที่ฉันโทรศัพท์ไปหาพี่จาง พี่จางบอกว่านายกำลังเรียนอยู่ ฉันเลยไม่ได้เรียกนาย ฉันได้ยินพี่จางบอกว่านายหายดีอย่างรวดเร็ว นายเข้มแข็งมาก ฉันมีความสุขมาก ความรู้สึกดีใจแบบนี้ฉันไม่เคยรู้สึกมาก่อน ฉันรู้สึกว่าฉันสามารถช่วยนายได้ ทำให้นายเป็นคนที่สดใส ร่างกายแข็งแรง! มันช่างรู้สึกดีจริงๆ คนคนหนึ่งสามารถมีร่างกายที่แช็งแรง มีร่างกายและจิตใจที่ไร้มลทินใดใด ทุกอย่างล้วนแต่สะอาดสะอ้าน นายรู้มั้ยว่าสิ่งนี้มันมีค่ามากมายขนาดไหน? ดังนั้นนายจะต้องรักษามันไว้ให้ดีดี อดทนอีกหน่อยทุกอย่างก็จะดีขึ้น เชื่อฟังคำพูดของพี่ จำเอาไว้ จากนี้เป็นต้นไป นายจะทำอะไรก็ได้ แต่ห้ามทำอะไรที่ผิดกฎหมายอีก ไม่ว่าจะเป็นอันตรายต่อสังคม ต่อผู้คน หรือแม้กระทั่งตัวนายเอง ห้ามทำเด็ดขาด ถ้านายทำในเรื่องที่ไม่ควรทำอีก พี่จะดูถูกนายไปตลอดชีวิต! เพราะฉัน--ฉันเห็นนายเป็นน้องชาย เป็นคนในครอบครัว เป็นคนหนึ่ง--ที่ฉันเองก็ยังบอกไม่ถูก ดังนั้นฉันเลยต้องขอร้องนายแบบนี้ ใช่แล้ว พี่จะต้องออกไปต่างประเทศเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่ง รอให้นายออกมาจากที่นั่น พี่จะมารับนายเอง หวังว่าตอนนั้น นายจะสามารถยิ้มให้กับฉันได้ แน่นอน! —-พี่เหมยผู้รักนาย เมื่ออ่านจดหมายฉบับนี้จนจบ ผมรู้สึกมีความสุขมาก เพราะวันเวลาเหล่านั้น ผมเริ่มคิดถึงผู้หญิงคนนี้อย่างสุดหัวใจ คิดถึงพี่เหมย เธอคือแรงผลักดันทั้งหมดของผม ผมคิดว่าถ้าผมไม่มีเธอ ผมคงไม่มีความหวังใดใดในชีวิตอีก ผมรอคอยเวลาสองเดือนหลังจากนี้อย่างใจจดใจจ่อทุกวัน วันที่ผมสามารถเดินออกจากสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติดแห่งนี้ ทุกทุกวันผมได้แต่เฝ้าเพ้อหาถึงพี่เหมย เพราะไม่มีอาการอยากยากำเริบ *ของผมเริ่มมีแข็งและความต้องการมากยิ่งขึ้น บางครั้งผมต้องแอบจินตนาการถึงเธอเพื่อปลดปล่อยสิ่งนั้นออกมา ผมคาดหวังเป็นพิเศษว่าหลังจากที่ได้ออกมา ผมได้อยู่บนเตียงกับเธอ *กับเธอ เหมือนกับคืนนั้น แต่สองเดือนหลังจากนั้น ผมมีร่างกายที่สดใสแข็งแรงแล้วถูกปล่อยตัวออกมา ผมมีร่างกายกำยำมากยิ่งขึ้น เพราะการฝึกซ้อมและการออกกำลัง ผิวของผมดำลงแต่ร่างกายกำยำมากขึ้น แต่ผมไม่เห็นพี่เหมยยืนรออยู่ที่หน้าประตู วันนั้น ผมเดินออกมาข้างนอก ผมเอาแต่จ้องมองไปที่ประตู ผมคิดว่าเธอจะต้องรู้ว่าผมได้ออกมาแล้ว ในสายตาของผมตอนนั้นเธอเป็นคนที่ยิ่งใหญ่มีเส้นสายมากมาย เก่งกาจมีความสามารถจนไม่มีอะไรที่เธอทำไม่ได้ พี่จางพาผมเดินออกมา ผมหันไปถามเธอ “หัวหน้าจาง พี่เหมยบอกว่าจะมารับผม เหมือนว่าเธอจะยังไม่มาเลย!” หัวหน้าจางพูด “พี่เหมยของนายทำธุรกิจค้าขายขนาดใหญ่ ปกติก็จะยุ่งมาก ช่วงนี้ฉันได้ยินมาว่าเธอออกไปต่างจังหวัดเพื่อทำงาน น่าจะยังไม่กลับมา!” ผมพยักหน้า จากนั้นพูด “หัวหน้าจาง คุณรู้จักพี่เหมยได้ยังไง?” เธอรีบพูด “อ๋อ แต่ก่อนญาติของฉันคนหนึ่งเคยทำงานเป็นนักบัญชีในโรงงานเสื้อผ้าของเธอ พวกเราได้กินข้าวด้วยกันเลยรู้จักกัน แต่ก็เป็นเพราะเรื่องของนายนี่แหละเลยทำให้รู้จักกันมากยิ่งขึ้น--ใช่แล้ว พี่เหมยของนายน่ะเป็นคนดี!” ผมพยักหน้าแล้วไม่ถามอะไรอีก แต่ก่อนเธอเคยทำธุรกิจเกี่ยวกับเสื้อผ้า เธอคงจะเป็นผู้หญิงที่เก่งและมีความสามารถมากๆ ความสงสัยที่มีอยู่ในใจค่อยๆจางหายไป เธอทำธุรกิจทั่วๆไปแหละ ผมเดินออกมาจากประตู เธอไม่ได้มาจริงๆ ถึงแม้ว่าผมจะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ผมสามารถเข้าใจเธอได้ เธอดีกับผมมามากเกินพอแล้ว ผมบอกลากับหัวหน้าจาง ผมหยิบกระเป๋าขึ้นมาแล้วยืนอยู่หน้าทางม้าลายตรงประตูของสถานบำบัดผู้ติดยาเสพติด ผมคิดว่าผมจะกลับไปที่ที่ผมเคยอยู่มาก่อน แต่เมื่อผมลูบไปที่กระเป๋ากางเกง เงินที่เหลือติดตัวไม่พอที่จะนั่งรถเลยด้วยซ้ำ ผมจึงตัดสินใจเดินไปตามถนน ในขณะที่ผมยังเดินออกมาไม่ไกลนัก ด้านหลังของผมมีรถคันหนึ่งบีบแตะใส่ผมไม่หยุด ผมขมวดคิ้วแล้วหันหน้าไปมอง อยู่ๆกระจกรถก็เลื่อนลงมา แม่เจ้า ทุกครั้งที่เธอมาเจอกับผมเธอจะเปลี่ยนรถที่ขับทุกครั้ง เมื่อกระจกรถถูกเปิดออก ผมจึงจะเห็นว่าเป็นเธอ เธอสวมแว่นตากันแดดสีดำ วันนั้นเธอถอดแว่นตากันแดดสีดำนั้นออก เธอมองมาที่ผมแล้วยิ้มอย่างมีความสุข จากนั้นพูด “พ่อหนุ่มน้อย ต้องการโบกรถมั้ย?” ผมยิ้มออกมาทันที ผมยิ้มแล้วจ้องมองเธอสักพัก จากนั้นตอบเธอด้วยความสุขและดูสดใสเป็นพิเศษว่า “ได้มั้ยล่ะ?” เธอยิ้มแฉ่งเป็นพิเศษ จากนั้นโบกมือแล้วพูด：“ofcourse！” ผมโยนกระเป๋าเข้าไปในรถของเธอ จากนั้นรีบวิ่งขึ้นไปบนรถ หลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว ผมเปลี่ยนไปจากเดิมมาก ผมไม่รู้สึกอาย ไม่ปิดกั้นตัวเองแบบนั้นอีกแล้ว ผมรู้สึกมีความสุขและมั่นใจกว่าเดิมเป็นพิเศษ ผมจ้องมองเธอไปสักพัก เธอสวมแว่นตากันแดดสีดำอีกครั้ง จากนั้นพูดโดยที่ไม่หันหน้ามามอง “จะทำอะไรพ่อหนุ่มน้อย?” ผมหายใจเข้าแล้วรวบรวมความกล้า ผมโอบกอดเธอเข้าไปในอ้อมอกของผม เธอตกใจจนร้องว่า “อา”ออกมา จากนั้นเธอจึงเงียบ ผมกอดเธอ จากนั้นจูบเธออย่างอ่อนโยน ผมจูบริมฝีปากของเธอ หน้าผากของเธอ เส้นผมของเธอ ผมคิดว่านี่คือครั้งแรกที่ผมเริ่มมีความเป็นผู้นำอย่างที่ผู้ชายเป็น ส่วนเธอกลายเป็นผู้หญิงตัวน้อยๆ มันเกิดขึ้นบนรถในวันนั้น