已经是第一章了
บทที่11 คนที่ทำร้ายฉัน
บทที่11 คนที่ทำร้ายฉัน
ผมกลับจากที่ตกปลาอย่างมีความสุข พร้อมเอาปลาที่ตกได้ให้ป้าหวางย่างกิน
พี่เหมย ชอบกินปลาในแม่น้ำฉางเจียงมาก เธอเคยบอกผมว่า ตอนเธอเด็กๆ เธอกินปลาที่คุณปู่จับมาอยู่บ่อยๆ ทำให้เธอผูกพันกับฉางเจียงเป็นอย่างมาก ตามที่พี่เหมย บอกหล่ะก็ เธอเป็นคน เมืองเจียง แต่กำเนิด แต่เธอไม่ได้เล่าให้ฟังอย่างละเอียดว่าจากที่เธอเป็นแค่ลูกชาวประมงเล็กๆ กลายมาเป็นผู้หญิงที่เก่งในวันนี้ได้ยังไง เธอไม่เคยเอ่ยถึงพ่อแม่เธอเลยด้วยซ้ำ
เดิมทีวันนั้นเราต้องไปตกปลาด้วยกัน ระหว่างทางเธอรับโทรศัพท์แล้วเธอก็กลับไปกลางคัน พอผมไปหาเธอ ผมเห็นมีรถเก๋งสีดำจอดอยู่หน้าประตู ผมคิดว่าคงจะเป็นแขกมาบ้าน
ป้าหวางเห็นผมกลับมา ก็ส่งยิ้มให้ ถึงเธอจะพูดไม่เป็น แต่พวกเธอดูเป็นมิตรมาก ผมยื่นปลาไปให้เธอ เธอรับไปพร้อมยิ้ม แล้วเดินตรงไปที่ห้องครัว
ผมไม่ได้เข้าไปที่ห้องรับแขกในทันที แต่ไปให้อาหาร หมาฮัสกี้สองตัวของพี่เหมยก่อน แล้วเล่นกับน้องหมาไปสักพัก พวกมันสนิทกับผมมาก จนแทบจะคิดว่าผมเป็นคนเลี้ยงซะแล้ว
ขณะที่ผมเล่นกับหมาอยู่นั้น ก็มีคนใส่เสื้อสูทหลายคนเดินออกจากห้องรับแขกมา ผมเงยหน้าเล็กน้อย ถึงจะห่างกันไกล แต่ผมก็เห็นว่าพวกเขาใส่สูทสีดำกันหมดเลย
มีผู้ชายคนหนึ่งผิวปากมาทางผม ฮัสกี้สองตัวสะบัดหางอย่าไว ผมรู้ว่าเขากำลังหยอกเล่นกับหมา พวกเขาน่าจะเข้าออกที่นี่อยู่บ่อยๆ
“นายเป็นใคร?” ผู้ชายที่ตัวผอมมีหนวดถามผม
ผมยืนขึ้นขมวดคิ้ว แต่ไม่ได้ตอบอะไร ผมเริ่มจะมั่นใจแล้วว่า ผู้ชายคนนี้คือคนที่ให้บุหรี่ผมบ่อยๆ ในบาร์ ถึงจะเป็นกลางวัน แต่ผมก็จำได้ ตอนแรกผมรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่สนุกดี แต่ตอนนั้นผมรู้แล้วว่าเขาเป็นคนที่ร้ายกาจมาก ยังไงผมก็ไม่มีวันลืมหน้าเขาไปได้ แต่เขากลับลืมผมไปแล้ว
“ฉันถามนายน่ะ!” ผู้ชายคนนั้นถามผมอีกรอบ
พี่เหมยรับเดินออกมาแล้วบอกกับพวกเขาว่า
“เป็นลูกพี่ลูกน้องห่างๆ ของฉันเอง เขาเพิ่งจบมหาลัยเลยแวะมาเที่ยวหาฉัน! พวกนายไปเถอะ!”
คนเขาก็รีบพยักหน้าแล้วบอกว่า “ครับ พี่！”
พอเห็นพวกเขากำลังจะออกไป ผมรับเข้าไปหาแล้วบอก “หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”
ผู้ชายไว้หนวดคนนั้นและเพื่อนอีกสองคนหันมามองผมแบบอึ้งๆ แล้วถามว่า
“น้องชายมีเรื่องอะไร!”
พี่เหมยรีบเดินมา แล้วถามผมว่า “มีอะไรหรือ เจียเหลียง?”
ผมขมวดคิ้วแล้วมองหน้าพวกเขา “ผมจำคุณได้ คุณยังจำได้อยู่รึเปล่า?ที่ สวรรค์！”
พวกเขายิ้มแล้วพูดว่า “อ๋อ เมื่อก่อนผมไปเที่ยวที่นั่นบ่อยมากเบยครับ คุณรู้จักผมหรือครับ?
พี่เหมยรีบพูด “ เจียเหลียงเป็นอะไร รู้จักกันหรอ!”
ผมมองไปที่พี่เหมยแล้วพูดว่า “พี่ครับ คนนี้แหละที่วางยาผม ผมจำไม่ผิดหรอก”
พอผมพูดออกมา ผู้ชายคนนั้นและเพื่อนเขาก็ตกใจอย่างมาก เหมือนกับว่าพอพูดถึงยาเสพติด พวกเขาก็กลัวมาก กลัวว่าคนอื่นจะได้ยิน พวกเขาไม่มีใครพูดอะไร แต่ต่างสบตากัน แล้วผมก็พูดต่อว่า “พี่ครับ ผมจะโทรฟ้องตำรวจ!” ผมรีบวิ่งเข้าไปในบ้าน ยังไม่ทันไร พวกเขาก็จับตัวผมไว้ แล้วพี่เหมยก็พูดขึ้นมาว่า “ปล่อยเขานะ!”
ผู้ชายอีกคนบอกกับพี่เหมยว่า “พี่ หมอนี่มันเป็นใคร? ถ้าพวกผมเข้าใจอะไรผิดไป พี่ช่วยอธิบายให้เขาฟังหน่อย เดี๋ยวพวกผมชดใช้ให้ ถ้าไม่รู้จริงๆ อาจจะ...หรือว่าเป็นแค่การเข้าใจผิด”
พี่เหมยเดินมาหาผม ผมมองหน้าพี่เหมยแล้วพูดว่า “พี่บอกผมมานะ ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมพี่ถึงรู้จักพวกเขา?” เพราะความสนิทสนมก่อนหน้านี้ ผมคิดว่าเธอคือแฟนสาวของผม เป็นที่รักของผม เป็นของส่วนตัวของผม ผมมีสิทธิ์ที่จะถามเธอ
พี่เหมยมองไปที่สามคนนั้นแล้วพูดว่า “พวกนายไปรอที่รถก่อน!”
สามคนนั้นมองหน้าพี่เหมยแล้วตอบว่า “พี่ จะไม่เป็นไรใช่ไหมครับ?”
พี่เหมยส่ายหัวพร้อมพูด “ไม่เป็นไรหน่า” สามคนนั้นก็ขึ้นรถไป
ผมมองไปที่พวกเขา พี่เหมยมองมาที่ผม “ไม่ต้องห่วง พวกเขาไม่หนีหรอก ถ้าไม่มีคำสั่งของฉัน พวกเขาก็ไปไหนไม่ได้”
ผมก้มหน้าลง แล้วเงยหน้าขึ้นพร้อมพูด “บอกผมมา ว่าคุณรู้จักพวกเขาได้ยังไง?” ผมเริ่มจะเข้าใจอะไรบางอย่าง วันนั้นเธอดูไม่ค่อยชอบที่เห็นผมเสพยา แล้วเธอก็บอกโทษของยาเสพติดมากมายให้ผมฟัง แล้วผมก็มาเห็นคนที่วางยาผมให้บ้านของเธอ ทั้งหมดนี้ ทำให้ผมเข้าใจอะไรบางอย่าง
เธอไม่ได้รีบพูดอะไร แต่มองหน้าผมแบบนิ่งๆ ผมจะคอยดูว่าเธอจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง
已经是最新一章了
加载中
