บทที่ 12 พี่เหมยค้ายา

บทที่ 12 พี่เหมยค้ายา เธออึ้งไปสักพัก ก้มหัวลงแล้วคิดอะไรบางอย่าง ความเงียบของเขาคือคำตอบ ผมยิ้มแห้ง แต่ผมไม่รู้สึกหวาดกลัวเธอเลยแม้แต่น้อย หรืออาจจะเป็นเพราะก่อนหน้านี้เราสนิทสนมกัน ถึงเธอจะค้ายาจริงๆ ผมก็ไม่กลัวเธอหรอก “คุณพูดสิ!” ผมเร่งเธอให้รีบพูด เธอมองไปที่ทางอื่น แล้วก็หัวเราะพร้อมบอกกับผมว่า “เจียเหลียง เราไปคุยกันข้างในเถอะ” แล้วเธอก็เดินเข้าบ้านไป ผมก็ตามเธอไป เธอหันหลังให้ผม แล้วมองไปที่ภาพวาดภาพเก่า เธอไม่ได้พูดอะไร “คุณมีอะไรจะแก้ตัวอีก?” ผมพูดกับเธอ “เจียเหลียง นายยังเด็ก เรื่องหลายๆ อย่าง นายยัง......” เธอยังพูดไม่ทันจบ ผมก็ขัดแล้วพูดว่า “ผมไม่ใช่เด็ก คุณฟังดีตะกร้านะ ผมเป็นผู้ชาย ผู้ชาย! ผมรู้ทุกอย่าง ทำการค้าเล็กๆ น้อยๆ จะมีเงินมากขนาดนั้นได้ยังไง มีซูเปอร์คาร์ตั้งสิบกว่าคัน เสาแค่ต้นเดียวค่าส่งเป็นล้าน คุณคิดว่าผมโง่หรอ?” เธออึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วหันมามองผม เธอโกรธมากพร้อมถามผมว่า “แกจะพูดอะไรกันแน่?” ผมตกใจมาก ผมพยักหน้าแล้วรีบตอบ “ผม....ผมไม่ได้จะพูดอะไร ผมแค่อยากให้คุณบอกกับผมตรงๆ ว่าพวกคุณเป็นพวกเดียวกันรึเปล่า ผมไม่อยากให้คุณเป็นคนแบบนั้น คุณรู้ใช่ไหมว่ามันทำร้ายชีวิตของคนตั้งมากมาย คุณรู้รึเปล่าว่าการติดยาเสพติดมันทรมานขนาดไหน? คุณรู้ไหมว่ามันมีโทษต่อสังคมยังไง? ถ้าไม่มีเงินซื้อต้องทำยังไง? ไปขโมยหรอ หรือไปฆ่าคน คุณรู้บ้างไหม?” เธอโกรธมาก “พอใจรึยัง? ฉันเป็นคนแบบนี้ในสายตาเธอหรือ? แล้วนายมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแบบนี้ นายเป็นใคร? นายมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ? ......” ผมตอบกลับไปว่า “ใช่ หึ ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดแบบนี้กับคุณ ผมมีสิทธิ์อะไรล่ะ ผมกินของคุณ ใช้ของคุณ มีอะไรบ้างที่ไม่ขอจากคุณ? แล้วผมมีสิทธิ์อะไรมาถามคุณ หึ!” “นายมันเลว...” เธอโกรธจนตัวสั่น เธอไม่เคยน่ากลัวขนาดนี้มาก่อน แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้ ผมชอบรังแกเธอแบบนี้ ผมมองขึ้นไปชั้นบนแล้วพูดว่า “ห้องที่ไม่ยอมให้ผมเข้าไป คุณใช้ห้องนั้นเก็บยาเสพติดใช่ไหม พูดสิ!” เธอหลับตาไปสักพัก พอเธอลืมตาขึ้นมา เธอก็ตะคอกใส่ผมว่า “โทรศัพท์อยู่นั่นไง โทรไปหาตำรวจเลย นายนี่มันงี่เง่าชะมัด!” “แล้วทำไมคุณไม่พูด คุณไม่ได้ทำอะไรผิดนี่ ทำไมไม่บอกผม ทำไมต้องเงียบ คุณสาบานกับ...” ผมชี้ไปที่รูปปั้นเจ้าแม่กวนอิม “กล้าสาบานกับเจ้าแม่กวนอิมไหม?” เหมือนว่าประโยคนี้จะไปจี้โดนจุดเธอ เธอรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย เธอนวดๆ ที่หัว แล้วบอกกับผมด้วยน้ำเสียงต่ำๆ ว่า “นายออกไปเดี๋ยวนี้ ไปเลย! ไปให้ไกลๆ อยากแจ้งความก็ไปแจ้งเลย แต่นายก็ไม่ต้องมาบ้านนี้อีก อย่าให้ฉันได้เห็นหน้านายอีก นายออกไปจากชีวิตฉันซะ!” เธอรู้ว่าผมไม่แจ้งความหรอก ถึงแม้ว่าผมจะรู้แล้วว่าเธอค้ายา แต่ผมก็จะไม่แจ้งความ ไม่รู้ทำไม ผมไม่อยากให้เธอตาย เธอไม่ได้ปฏิเสธผม แต่ก็ไม่ได้ยอมรับ ผมคิดว่าเธอทำถูกแล้ว เธอยอมรับไม่ได้ และเธอก็ปฏิเสธไม่ได้ เพราะเธอไม่กล้าสาบานต่อหน้าเจ้าแม่กวนอิม คำพูดของผมทำให้เธอรู้สึกผิด ตอนที่เธอไล่ผมไป ผมเจ็บใจนะ แต่ผมก็จะไป ผมยิ้มแล้วพูด “ผมไปแน่ คุณไม่ต้องห่วง ผมจะไม่มาเหยียบที่นี่อีก ผมแทบไม่รู้จักตัวตนของคุณเลย ไม่ว่ายังไง แค่คุณมีสัมพันธ์กับคนที่วางยาผม ผมก็ไม่อาจให้อภัยคุณแล้ว ไม่มีวันให้อภัย!” ผมพูดพร้อมเดินออกไป แดดข้างนอกร้อนแรงมาก ผมเห็นเขาสามคนเดินลงมาจากรถ ผมเดินผ่านพวกเขา ไม่พูดอะไรสักคำ พวกเขาก็เงียบเช่นกัน แต่มีคนหนึ่งอยากจะดึงผมไว้ แล้วก็มีเสียงผู้หญิงตะโกนมาว่า “ปล่อยมันไป!” ผมเดินออกจากคฤหาสน์ใหญ่ๆ เดินไปตามถนนเดินไปเรื่อยๆ ผมรู้สึกเจ็บปวดมาก นี่มันอะไรกัน ทำไมผมต้องรู้จักเธอ ทำไมผมต้องมาที่นี่ ที่นี่มีแต่ปริศนา มีแต่ความตื่นเต้น แถมอันตราย คล้ายกับแหล่งรวมความชั่วร้าย ผมคิดว่า ผมคงจะตกหลงรักเธอเข้าแล้วจริงๆ ตอนที่ผมจากไป ผมรู้สึกเจ็บปวด อาจจะหายไปแบบนี้เลย หายไปจากผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตผมแค่ชั่วคราว ผู้หญิงที่เข้ามาทำให้หัวเราะแล้วก็จากไป ทุกอย่างเหมือนฝันไป ทำให้ผมไม่รู้จะรับมือกับมันยังไง ฝันอาจจะตื่นมาแค่ชั่วคราว แต่จะไม่มีทางตื่นมาจริงๆ หรืออาจจะเป็นเพราะพรหมลิขิต เรื่องราวต่างๆ ยังคงดำเนินต่อ ผมเจอเธออีกครั้ง คือหนึ่งเดือนหลังจากนั้น วันนั้นผมกำลังไปส่งของ