บทที่15ผู้ชายของคุณมีเยอะใช่ไหม

บทที่15ผู้ชายของคุณมีเยอะใช่ไหม ผมเงยหน้าขึ้น ไม่ได้มองเธอแต่ลูบหัวเธอ ปล่อยให้เธอเข้าใกล้ผมมาเรื่อยๆ ตอนนั้นผมเสร็จไปครั้งที่2 โดยปากของเธอ ท้ายสุดเธอคายออกมาไว้ในมือแล้วทาลูบไล้เบาๆบนหน้าอกเธอ เธอหัวเราะบอกว่า “แล้วถ้าฉันเป็นคนธรรมดาจะทำไมหรอ?” .................. ผมก้มหน้าแล้วพูด “เราอาจจะแต่งงานกัน” ผมไม่ได้คิดว่าเธอโตกว่าผม เธออายุมากกว่าผมสิบสองปี ตอนนั้นเธออายุสามสิบห้า มันห่างกันเกินไป แต่หน้าตาเธอดูเหมือนคนอายุยี่สิบกว่าๆ เอง เธอเหมือนกับดารา แต่ดาราก็เทียบเธอไม่ติด เพราะเธอรวยกว่า และมีแบลคที่ดีกว่า เธอยิ้มแล้วโน้มตัวลงไปนอนบนเตียง เธอมองไปที่เพดานแล้วพูดว่า “นายรู้รึเปล่า ว่าแต่งงานคืออะไร?” ผมเดินไปหยิบบุหรี่ที่กางเกง สูบแล้วพูด “แต่งงานก็คือการใช้ชีวิตด้วยกันไง เพื่อนผมที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็กๆ ที่บ้านเกิด ถ้าคนที่ไม่ได้เรียนต่อ ป่านนี้ลูกคงเจ็ดแปดขวบแล้วนะ ที่บ้านฉันก็เร่งให้ฉันรีบแต่งงานอยู่เหมือนกัน” “นายชอบเด็กไหม?” เธอยื่นมือมาเรียกผมให้ไปนอนข้างๆ เธอ เธอหันกลับมากอดผมแล้ววางมือไว้ที่หน้าอกของผม “จริงๆ ฉันชอบเด็กมากเลยนะ” ผมหันไปมองเธอ “นี่คุณยังไม่เคยแต่งงานจริงๆหรอ?” เธอเคยบอกผมว่าเธอไม่เคยแต่งงาน เธอพยักหน้า “จะโกหกนายทำไม ฉันยังไม่เคยมีลูกด้วย นาย.....” เธอแนบเข้ามาที่หูผมแล้วพูดว่า “นายไม่รู้สึกว่าข้างล่างมันแน่นๆหรอ ถ้าเคยมีลูก มันจะไม่แน่นขนาดนี้นะ” ผมขมวดคิ้ว แล้วหยิกแก้มเธอ “ทำไมคุณรู้เยอะจัง เอ่อ มีเรื่องหนึ่ง ผมอยากถามคุณมาสักพักแล้ว......” ผมสูบบุหรี่ต่อแล้วพูดว่า “ผู้ชายของคุณมีเยอะใช่ไหม?” เธอไม่ได้พูดอะไร ผมพูดต่อว่า “ผมแค่ถามไปงั้นๆ” “เจียเหลียงทุกคนเคยมีอดีต ในอนาคตนายก็มีเหมือนกัน อาจจะอีกนานกว่านายจะแต่งงาน พอถึงตอนนั้น นายก็มีอดีตเหมือนกัน ไม่ว่าใครก็หนีไม่พ้น” ผมพูดขัดเธอแบบอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “คุณหมายความว่า คุณมีอดีตเยอะงั้นหรือ?” ผมว่าผมรักเธอนะ ไม่งั้นผมคงไม่แคร์เธอ ผมไม่อยากให้เธอมีผู้ชายหลายคน เธอรีบอธิบายให้ผมฟัง “เจียเหลียง ไม่ใช่แบบที่เธอคิดนะ ฉันหมายความว่าเคยมีอดีต แต่ฉันไม่ได้พูดว่าฉันมีผู้ชายเยอะ.....” “แล้วคุณมีอดีตอะไรอีกที่ผมไม่รู้?” ผมไม่รู้ว่าทำไมผมต้องโกรธด้วย ผมถามเธอแบบน้ำเสียงไม่ค่อยดี เธอเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง เธอมองผมแล้วก็หันหลังไป ผมหันไปมองเธอรู้สึกว่าเธอดูน่าสงสาร เธองอตัวไว้อยู่มุมหนึ่งของเตียง ผมค่อยๆ เข้าไปหาเธอ แล้วชะโง้มองเธอ “คุณเป็นอะไรรึเปล่า?” เหมือนเธอกำลังร้องไห้ น้ำตาไหลออกมาแบบเงียบๆ เธอนอนอยู่นิ่ง ไม่ขยับตัวเลย ผมตกใจมาก ถ้าเธอโกรธขึ้นมา แล้วจ้างนักฆ่ามาฆ่าผมก็ซวยสิ ทำไงดี? แน่นอนว่าผมแค่หยอกเล่น ผมเป็นห่วงเธอจริง ๆ เธอไม่ควรเศร้าขนาดนี้ ผมลูบไปที่หัวไหล่ของเธอ “เป็นอะไรรึเปล่า? อย่าร้องสิ พอเธอได้ยิน เธอก็เช็ดน้ำตาแล้วตอบกลับมาว่า “ฉันไม่ได้ร้องนะ” ตอนที่เธอตอบผม เธอเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ไม่รู้ว่าเพราะอยู่กับเธอแล้วผมดูโตขึ้น หรือเพราะเธออยู่กับผมแล้วเธอดูเด็กลงกันแน่ ยังไงก็ตาม เราสองคนดูเหมาะสมกันมาก อายุไม่เป็นปัญหาระหว่างเราสองคน ผมยิ้มแล้วพูด “ยังจะบอกว่าไม่ได้ร้องอีก เป็นเด็กหรอครับ” ผมอยากทำให้เธอยิ้ม ก็เลยเอามือไปคลำที่หน้าอกเธอ พูดแซวว่า “เด็กคนนี้โตไวจังครับ” เธอไม่ได้ไม่ยิ้ม แต่เธอกลั้นยิ้มต่างหาก เธอทำปากจู๋ขึ้นมา ให้เหมือนว่ากำลังโกรธ ผมกำลังจะแกล้งเธอต่อ แต่เธอกลับร้องไห้ขึ้นมาจริงๆ เธอร้องไห้เสียงดัง ความเครียดความกดดันทั้งหมดออกมาพร้อมกัน แต่ถึงเธอร้องไห้ก็ยังสวย ยังดูเซ็กซี่ เห็นเขี้ยวเล็กๆ ขาวๆ ของเธอเล็กน้อย โอ้วพระเจ้า ฉันชอบเธอตอนร้องไห้จริงๆ เลย ผู้หญิงที่ชื่อ กวนเหมย ที่มือชื่อเล่นว่า เหมยร้องไห้หรือเนี่ย ผมเพิ่งเคยเห็นเลยนะครับ ผมยอมรับว่าผมง้อผู้หญิงไม่เป็น ตอนนี้ผมกระวนกระวายมาก ไม่รู้ควรปลอบเธอยังไงดี เหมือนว่าผมยิ่งปลอมเธอ เธอยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเรื่อยๆ ผมเลยทำได้แค่กอดเธอไว้ พอผมเลิกปลอบเธอ เธอกลับหยุดร้องไห้ เธอแนบหัวมาที่อกผม ที่จริงแล้วเธอก็ต้องการใครสักคนมาปกป้องเหมือนกัน เธอก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งเช่นกัน “คุณอยากรู้อะไร ฉันจะบอกคุณทุกอย่าง” เธอพูดเบาๆ “ไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น” ผมมองไปที่เพดานแล้วพูด “ไม่ว่าคุณเป็นคนยังไง ผมว่าคุณเป็นผู้หญิงที่ดี” “พ่อแม่ฉันหายไปตั้งแต่ฉันยังเด็กๆ คุณปู่กับคุณย่าเป็นคนเลี้ยงฉันมา......” เหมือนเธอกำลังเล่าเรื่องในอดีตแสนเศร้าให้ผมฟัง