บทที่ 6

ไฟหน้าของมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คือแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้ชายหนุ่มสามารถมองฝ่าความมืดเบื้องหน้าไปได้อย่างทุลักทุเล เส้นทางคดเคี้ยวเลี้ยวลดไปมาตลอดสายคล้ายกับว่าพวกเขากำลังหลงอยู่ภายในเขาวงกตที่ไม่มีวันหาทางออกเจอ จนกระทั่งทะลุผ่านสะพานปูนแคบๆ ขนาดสองคนเดินมาได้แล้วนั่นล่ะ ร่างสูงถึงได้รู้สึกราวกับว่าเขาปลดโซ่ตรวนที่พันธนาการไว้ออกจากขาได้สำเร็จ มือหนายกขึ้นมาเปิดหมวกกันน็อกของเขาออกเพื่อรับลม ทว่าคนที่นั่งซ้อนอยู่ทางด้านหลังกลับกอดเอวหนาเอาไว้เสียแน่น เพื่อบอกให้คนขับรู้ว่าเธอไม่ได้วางใจสถานการณ์ในตอนนี้เลยสักนิด \"พวกที่ตามคุณมามันเป็นใคร\" เขาถาม \"เอ่อ...\" เจ้าของเรือนร่างแบบบางขยับตัวขึ้นมาสบตากับเขาผ่านกระจกด้วยสีหน้าลำบากใจ หากแต่คนอยากรู้ก็มองตอบมาอย่างคาดคั้นเช่นกัน \"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ แต่เรื่องนี้มันอธิบายยากมากจริงๆ ฉันไม่รู้จะเริ่มพูดจากตรงไหนก่อนดี\" วันวิวาห์บอกปัดอย่างพยายามรักษาน้ำใจ เพราะถึงอย่างไรคู่สนทนาก็เป็นแค่คนนอก เขาคงใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อีกแค่ไม่กี่วันและจากไป จึงไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องรับรู้เรื่องราวของเธอทั้งนั้น \"แต่พวกมันมีปืน\" \"ค่ะ\" \"ป่านนี้ก็คงเห็นป้ายทะเบียนรถมอเตอร์ไซค์ของผมแล้วด้วย\" ใบหน้ากระจ่างนิ่งค้างไปทันควัน เนื่องจากก่อนหน้านี้เธอคิดน้อยไปหน่อย จนลืมไปว่าคนที่ต้องการจะเอาชีวิตเธออาจจะตามสืบข้อมูลของเขาได้จากป้ายทะเบียนรถนี่ก็ได้ \"ฉัน... ขอโทษนะคะ\" \"หืม? \" \"ฉันพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้าง ฉันขอซื้อบิ๊กไบค์คันนี้ต่อจากคุณได้ไหมคะ\" วันวิวาห์บอกด้วยสีหน้าจริงจังและเคร่งเครียด ก่อนจะพูดต่อ \"อย่างน้อยก็เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณเอง\" \"ความปลอดภัยของผม? \" เขาทวนคำ \"ค่ะ\" \"เรื่องคอขาดบาดตายขนาดนี้มันมีสาเหตุมาจากอะไรกันแน่ คุณก็ดูไม่น่าจะไปมีเรื่องกับใครเขาได้ แต่พวกมันส่งคนมาตามล่าถึงขั้นจะเอาชีวิตคุณเลยนะ\" เจ้าของใบหน้าหวานสั่นศีรษะปฏิเสธการสันนิษฐานของเขา \"ไม่หรอกค่ะ นั่นก็แค่คำขู่ ถ้าเขาคิดจะลงมือฆ่าฉันจริงๆ ฉันคงตายไปตั้งนานแล้ว\" \"ขู่? นี่คุณกล้าเรียกการตามล่าอย่างเอาเป็นเอาตายแบบนั้นว่า ’ขู่’ เนี่ยนะ\" ปลาวาฬถามและแค่นหัวเราะออกมาด้วยความงุนงง เพราะไม่รู้ว่าเขามองโลกในแง่ร้ายจนเกินไป หรือเธอมองโลกในแง่ดีเกินไปกันแน่ \"เลิกพูดเรื่องนั้นเถอะ ฉันแค่อยากซื้อมอเตอร์ไซค์คันนี้ต่อจากคุณ ช่วยบอกราคามาได้ไหมคะ แล้วตอนเช้าเราค่อยมาเซ็นเอกสารซื้อขายกัน\" ร่างสูงแค่นหัวเราะออกมาอย่างหัวเสีย เพราะไม่ว่าเขาจะคาดคั้นยังไง คนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลังก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมบอกที่มาที่ไปของเรื่องราวกับหมดกับเขาโดยง่าย \"คุณรู้ไหมว่าผมชอบเล่นกับไฟ\" เขากล่าว \"คะ? \" \"ยิ่งคุณอันตรายมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากรู้จักคุณมากขึ้น\" เรียวแขนเสลาที่โอบรอบเอวแกร่งในคราแรกรีบคลายการกอดรัดออกทันควัน ก่อนที่เจ้าของเรือนร่างแบบบางจะพยายามเคลื่อนกายให้ห่างออกไปจากเขา ทั้งที่เบาะรถมอเตอร์ไซค์แทบไม่มีที่ว่างให้เธอหนี \"ขอร้องล่ะค่ะ อยู่ให้ห่างฉันเข้าไว้\" วันวิวาห์เอ่ยเตือน \"ทำไมล่ะ\" \"ฉันอาจจะทำให้คุณได้รับอันตรายถึงชีวิต\" ปลาวาฬระบายรอยยิ้มกว้างออกมาด้วยความขบขัน เพราะเมื่อสองชั่วโมงก่อนเขาก็ได้ผจญภัยมาหมดแล้วทั้งการขับมอเตอร์ไซค์หลบกระสุน แล้วไหนจะฝ่าดงซากปรักหักพังของศาลเก่าข้างทางนั่นอีก ยังอันตรายไม่พออีกหรอวะนั่น? \"แล้วถ้าผมไม่กลัวล่ะ\" \"ขอโทษนะคะที่ทำให้คุณเข้าใจผิด ถึงฉันจะขอให้คุณพาหนีมาง่ายๆ แต่ฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงอย่างว่า\" วันวิวาห์เอ่ยเสียงแข็งพลางสะบัดหน้าหนีไปทางอื่นอย่างมีโทสะ หากแต่ท่าทางเหล่านั้นของเธอมันกลับทำให้คนฟังคันยุบยิบในหัวใจอย่างไรชอบกล \"ผมก็ไม่ได้ความว่าอย่างนั้นสักหน่อย\" ปลาวาฬแก้ \"คุณคิดว่าฉันเป็นเด็กอมมือหรือไง พวกผู้ชายอย่างคุณจะคิดเรื่องอะไรได้ นอกจากค่าตอบแทนที่หมายถึงเรื่องใต้สะดือ\" เอี๊ยดด~ ทันทีที่คำพูดดูแคลนต่อความรู้สึกและน้ำใจของเขาหลุดออกมาจากปากของคู่สนทนา ล้อรถที่ขับเคลื่อนมาตลอดทางก็บดขยี้เข้ากับพื้นถนนอย่างแรง เพราะคนขับจงใจทำให้เกิดขึ้นทันควัน เจ้าของร่างเล็กที่ขยับออกห่างในตอนแรกถูกแรงกระชากดึงเข้าหาร่างสูง จนหน้าผากมนกระแทกเข้ากับหมวกกันน็อกของเขาอย่างจัง \"โอ๊ยย...ย!! \" เสียงร้องของสาวเจ้าส่งผลให้คนที่เผลอเบรกกะทันหันเพราะความโกรธรู้สึกผิดต่อการกระทำของตน แล้วหันไปมองสำรวจคนที่นั่งซ้อนอยู่ทางด้านหลัง มือหนายื่นออกไปแตะที่หน้าผากมน ซึ่งตอนนี้ปรากฏรอยแดงขึ้นเป็นวงกลมเท่าลูกมะนาว หากแต่คนเจ็บกลับปัดมือของเขาออกเสียนี่ \"ขอโทษ\" ปลาวาฬบอก \"ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือนะคะ แต่ถ้าคุณไม่ยินยอมจะขายมอเตอร์ไซค์คันนี้ให้ฉันก็ไม่เป็นไร ฉันแค่อยากให้คุณระวังตัวเอาไว้ แล้วก็อย่าอยู่ที่นี่นานนัก กลับไปอยู่ในที่ของคุณได้เร็วเท่าไหร่ยิ่งดี\" หญิงสาวเอ่ยเตือนเสียงเครียด ก่อนจะก้าวลงจากมอเตอร์ไซค์คันใหญ่ แล้วตั้งท่าจะวิ่งหายไปกับกลุ่มคนที่เดินเข้าไปในตลาดกลางคืน ทว่า... ดวงตาคมกวาดมองไปเห็นชายชุดดำกลุ่มเดียวกันกับที่วิ่งตามอดีตคู่สนทนาออกมาจากผับ เขาจึงตัดสินใจทิ้งมอเตอร์ไซค์ของตนเองเอาไว้ แล้ววิ่งตามเธอไปติดๆ วันวิวาห์พยายามหลบซ่อนตัวให้เข้ากับผู้คนที่เดินขวักไขว่อยู่เบื้องหน้าอย่างแนบเนียน อย่างน้อยคืนนี้เธอก็ยังกลับไปที่บ้านของตัวเองไม่ได้แน่ๆ เพราะใครคนนั้นคงไปดักรอเล่นงานเธอที่นั่นเรียบร้อยแล้ว หมับ! ข้อมือเล็กถูกคว้าไว้อย่างกะทันหัน ก่อนที่ร่างบอบบางจะถูกกระชากไปตามแรงฉุดรั้งของใครบางคน ที่เธอไม่คิดว่าเขาจะตามเข้ามา \"ปล่อย...\" ริมฝีปากเล็กถูกมือหนาปิดเอาไว้แน่น ขณะที่เขาก้าวนำร่างบางเข้าไปในร้านปิ้งย่างที่มีผ้ายางสีส้มเข้มบดบังคนข้างในจากสายตาของคนนอก \"พวกมันตามคุณมา\"