บทที่ 7

ร่างบางชาวาบเมื่อได้ฟังเหตุผลของคนที่ตกลงแยกทางกันแล้ว แต่เขาดันวกกลับมาช่วยเธอให้รอดพ้นจากการตามล่าที่ไม่รู้ว่าคราวนี้จะถูกลากกลับไปต้มยำทำแกงที่ไหนอีก เห็นทีว่าคืนนี้วันวิวาห์อาจจะต้องระหกระเหเร่ร่อนไปทั้งคืน เพื่อรักษาเนื้อรักษาตัวให้รอดพ้นจากอิทธิพลของคนที่แม้แต่บิดาก็ยังคอยอยู่คุ้มกะลาหัวให้ตนไม่ได้ยันเช้าแหงๆ ไม่อย่างนั้นคงได้โดนจับไปขายที่ไหนสักที่ หรือไม่ก็คงจะถูกจับไปประเคนให้ใครสักคน เหอะ! เจ้าของใบหน้าหวานละมุนแฝงความเย้ายวนอย่างหาดูได้ยากแค่นยิ้มเยาะเย้ยในโชคชะตาอันหฤโหดของตน ก่อนจะมองคนตรงหน้าด้วยสายตาที่แปรเปลี่ยนไป \"ขอบคุณนะคะ ที่คุณยอมช่วยเหลือฉันอีกครั้ง แต่ว่าคุณไม่ควรทำแบบนี้เลย\" เธอบอก \"หมายความว่ายังไง\" คนตัวเล็กสั่นศีรษะไปมา เพราะเรื่องแบบนี้เธอไม่ควรเอามาเล่าให้คนแปลกหน้าฟังง่ายๆ ถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนแปลกหน้าที่พยายามจะช่วยชีวิตเธอไว้ก็เถอะ \"ฉันเล่าให้คุณฟังไม่ได้จริงๆ ค่ะ\" คิ้วหนาสีเข้มตัดกับผิวค่อนไปทางขาวจัดของเขาขมวดเข้าหากันเป็นปมแน่นด้วยความไม่พอใจ แต่ถึงไม่พอใจอย่างไร คนตรงหน้าก็ไม่ได้มีท่าทีคุกคามหรือคาดคั้นจะเอาคำตอบจากเธอให้ได้เหมือนในตอนแรกอีกแล้ว \"ช่างเถอะ คุณไม่ต้องบอกผมก็ได้ แต่เรื่องนี้คุณต้องบอกตำรวจ\" \"นั่นก็ไม่ได้ค่ะ\" วันวิวาห์ปฏิเสธทันควัน โดยไม่หยุดไตร่ตรองดูเลยแม้แต่น้อย เพราะนี่เป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอคิดจะทำ และแน่นอนว่าไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่ต้องทำเพื่อผู้มีพระคุณต่างหากเล่า \"ทำไม คนที่ต้องการเอาชีวิตคุณมันเป็นใคร\" \"ฉัน... บอกไม่ได้\" หญิงสาวตอบเสียงแผ่วเบา ขณะที่ใบหน้าเล็กก้มลงต่ำจนปลายคางมนแทบจะติดกับอกรอมร่อ \"เรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นมากี่ครั้งแล้ว\" ไม่มีเสียงตอบรับจากคู่สนทนา จนคนที่รอฟังคำตอบชักอึดอัด แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกเสียจากกระฟัดกระเฟียดและทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในร้านปิ้งย่างเหมือนลูกค้าคนอื่นๆ ทั้งที่ตัวเองทั้งอิ่มทั้งจุกจนแทบจะขย้อนกับแกล้มที่กินเข้าไปเมื่อช่วงหัวค่ำออกมาได้อยู่แล้ว \"นั่งลงสิ จะยืนรอให้พวกมันมาเจอคุณ แล้วลากตัวไปหรือไง\" น้ำเสียงกระโชกโฮกฮากของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าคนพูดอยู่ในอารมณ์แบบใด ทว่าวันวิวาห์ไม่มีทางโต้แย้งหรือปริปากต่อว่าคนตรงหน้าเป็นอันขาด เฮ้อ... ก็เขาอยู่ในฐานะผู้พระคุณอีกคนหนึ่งของเธอแล้วนี่ และที่สำคัญสถานการณ์ตอนนี้ก็ไม่ได้เอื้ออำนวยให้เธอทำตัวเย่อหยิ่งดื้อแพ่งใส่เขาได้เสียด้วยสิ \"รับอะไรดีครับ\" เด็กหนุ่มเดินเข้ามาถามพร้อมสมุดโน้ตเล่มเล็กในมือ ทำให้คนที่อิ่มจนกระเพาะไม่มีที่ว่าง และคนที่หวาดระแวงจนไม่มีอารมณ์จะกินอะไรทั้งนั้นมองหน้ากันเลิ่กลั่กคล้ายกำลังปรึกษากันทางสายตา \"เอาซุปร้อนๆ มาสองถ้วย น้ำเปล่าสองแก้ว\" ปลาวาฬสั่ง \"ซุป? \" \"เออ ซุป\" เขาย้ำ \"แต่ว่าซุปนี่ทางร้านเรา...\" ดวงตาคมดุจ้องเขม็งและถามเสียงแข็ง \"ไม่ขาย? \" \"เอ่อ ขายครับ\" คนตัวโตพยักหน้าให้คู่สนทนาเพื่อตัดรำคาญ ก่อนจะโบกไม้โบกมือไล่ให้อีกฝ่ายรีบไปไกลๆ จนที่โทสะของเขาจะยิ่งคุกรุ่นไปมากกว่านี้ วันวิวาห์มองการกระทำของคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันด้วยความงุนงงไม่ต่างจากเด็กหนุ่มเมื่อสักครู่ ก่อนที่เธอจะชี้ไปยังป้ายเมนูอาหาร แล้วบอกเขาด้วยเสียงอันเบาว่า \"อันที่จริงซุปเต้าหู้สาหร่ายนี่ ทางร้านเขาแจกฟรีนะคะ\" \"แล้วตอนนี้คุณมีอารมณ์กินอะไรหรือไง\" ร่างสูงย้อนถาม และคำตอบก็เป็นไปตามคาด เมื่อคู่สนทนาสั่นศีรษะปฏิเสธ \"ถ้าไม่จ่ายเงินค่าซุป เดี๋ยวมันก็หาว่าเราเข้ามานั่งพักเสียเวลารับลูกค้าคนอื่นหรอก\" วันวิวาห์พึ่งเข้าใจการกระทำวางมาดนักเลงโตเมื่อสักครู่ของเขาก็คราวนี้ ในเมื่อไม่มีอารมณ์จะกินก็สั่งมาประดับโต๊ะไว้เฉยๆ แต่จะให้สั่งปิ้งย่างมาค้างให้เสียเปล่าก็ใช่เรื่อง ทำไมเธอถึงคิดเหตุผลข้อนี้ไม่ได้ตั้งแต่แรกกันนะ ความเงียบที่แสนอึมครึมโรยตัวลงมาปกคลุมทั้งคู่เอาไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดออกมาจนกระทั่งซุปสองถ้วยกับน้ำเปล่าสองแก้วถูกยกมาวางที่โต๊ะ ปลาวาฬควักธนบัตรสีเทาออกมายื่นให้เด็กหนุ่มเพื่อตัดปัญหา ก่อนจะยกซุปตรงหน้าขึ้นมาซดเพื่อให้ร่างกายอบอุ่นและกระชุ่มกระชวยจากฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ยังคงตกค้างอยู่ ดวงตาคมกวาดมองไปที่บริเวณหน้าร้าน ก่อนจะพบเข้ากับร่างของชายในชุดสูทสีดำที่ท่าทางมีพิรุธ อย่างน้อยการแต่งตัวของมันก็ไม่เข้าพวกล่ะนะ \"ก้ม\" เขาบอก \"คะ? \" \"ก้มลงไป\" วันวิวาห์งุนงงในคำสั่ง แต่พอรู้ตัวอีกทีก็ถูกคู่สนทนากดศีรษะของเธอให้ก้มลงไป จนหน้าแทบจะจุ่มลงในถ้วยซุปตรงหน้าอยู่แล้ว \"อย่าเงยหน้าขึ้นมา\" เขาเตือน แต่เมื่อเห็นว่าชายชุดดำตั้งท่าจะเดินเข้ามาภายในร้าน ปลาวาฬก็ตัดสินใจฉุดรั้งร่างบางให้ล้มลงบนพื้น ก่อนที่เขาจะฉุดกระชากลากถูเธอออกไปจากร้านผ่านทางช่องว่างระหว่างผ้าใบอย่างรวดเร็ว คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่นเพื่อข่มความเจ็บปวดบริเวณฝ่ามือและหัวเข่า แต่นั่นก็ไม่ได้สาหัสพอที่จะทำให้เธอเสียน้ำตาเหมือนกับผู้หญิงบอบบางคนอื่นๆ \"ยังวิ่งไหวใช่ไหม\" เสียงกระซิบถามจากคนที่พยายามฉุดกระชากข้อมือของเธอให้ออกแรงวิ่งไปด้วยกันดังขึ้น และวันวิวาห์ก็รู้ดีว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว \"ค่ะ\" ร่างสูงของคนที่ไม่คุ้นเคยเส้นทางมาก่อนพาเธอวิ่งฝ่าฝูงชนจำนวนหนึ่งไปตามทางแนวยาว แต่ยังไม่วายเลี้ยวช่องนู่นออกช่องนี้ไปเรื่อยๆ และสุดท้ายก็มาจบที่ชายหาด โชคดีที่ปลายทางของมันค่อนข้างครึกครื้นและเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว บ้างมานั่งรับลมริมทะเลยามค่ำคืน บ้างก็เป็นคู่รักที่มานั่งพลอดรักกันใต้แสงจันทร์อย่างไม่แคร์สายตาใคร ปลาวาฬพาหญิงสาวที่เขาจับจูงให้วิ่งตามมาด้วยกันในระยะทางที่ไกลพอสมควรไปยังมุมที่มีแสงน้อยที่สุดบนหาด แต่มันก็ยังสว่างไม่เหมาะแก่การซ่อนตัวอยู่ดี และในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังนั่งพักหายใจกันอยู่นั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง แม้จะไม่ได้อยู่ใกล้กันมากนัก แต่มันก็ดังพอที่เธอจะได้ยิน \"คุณพจสั่งว่าต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา ก็ต้องลากตัวมาให้ได้\"