已经是第一章了
บทที่ 22
หลังจากที่รอให้น้ำเกลือหมดถุง วันวิวาห์ก็ไม่รอช้ารีบพาตัวเองมาหยุดอยู่หน้ากระจกของห้องไอซียูที่มีคนเจ็บนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียง
โดยที่ตามร่างกายสูงใหญ่มีสายระโยงระยางเต็มตัวเขาไปหมด จนแทบจะแยกไม่ออกว่าสายไหนเป็นสายไหนอยู่แล้ว
ดวงตากลมโตกวาดมองไปทั่วร่างหนาซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยความรู้สึกผิด และได้แต่เปรี
已经是最新一章了
加载中
