II [1]

แสงยามเช้าตรู่ค่อยๆผ่านพ้นไป เข้าสู่ช่วงสาย ไบรอัลพลิกตัวหวังจะเปลี่ยนอิริยาบถท่านอน แต่ทุกอย่างไม่ได้ง่ายอย่างทุกๆครั้ง Grrrr Grrrr เสียงกรีดร้องของโทรศัพท์ เสียงเรียกที่คุ้นเคย ไบรอัลไม่แปลกใจกับเสียงเรียกเข้าเพราะมันเป็นโทรศัพท์เขาเอง ดวงตาสีหยกค่อยๆเปิดกว้างขึ้นอย่างเกียจคร้าน เพราะเขารู้สึกปวดหัวแทบระเบิด คงเป็นผลพวงจากการดื่มหนักเมื่อวานนี้ เขาคิดอยู่แล้วว่าต้องเกิดขึ้น แต่ไม่คิดว่าจะมากขนาดนี้ ร่างเปลือยกำยำขยับพิงพนักเตียง แหงนหน้าขึ้นทิ้งศีรษะแหงนหน้าลงบนหมอนหัวเตียงใบใหญ่อย่างยอมแพ้ต่ออาการที่เกิดขึ้นตอนนี้ “ให้ตายเถอะ” ไบรอัลพึมพำเบาๆ ดวงตาเปิดๆปิดๆ เพราะเขารู้สึกถึงอาการหมุนของห้อง ไบรอัลจึงนั่งพิงพนักอยู่นิ่งๆ จนเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์หยุดไป ในขณะที่เขาหลับตาแหงนหน้ากับพนักหัวเตียง ต้องดาวก็เริ่มรู้สึกตัวเช่นกัน ทั้งเสียงรบกวนจากเครื่องมือสื่อสารและจากคนข้างกาย ร่างบางขยับถอยห่างจากไบรอัลโดยดึงผ้าห่มผืนเดียวกันที่คลุมกายไบรอัลอยู่ครึ่งตัวเอามาพันร่างกายตัวเองเสียส่วนใหญ่ และสิ่งที่เกิดขึ้นที่ไม่ปกติ ทำให้ไบรอัลต้องยกศีรษะของตัวเองขึ้นมา และลืมตาในที่สุด ต้องดาวอยู่ริมขอบเตียง สายตาจับจ้องมองคนตรงหน้าไร้สิ้นมิตรภาพที่ดี ไบรอัลกระพริบตาครั้งแล้วครั้งเล่า สมองด้านเหตุและผลทำงานโดย ทันที พระเจ้า! เธอเป็นใครกัน? สมองด้านเหตุผลพยายามแล้วแต่เขาก็นึกไม่ออก แต่ดูจากสภาพเขาและเธอ เมื่อคืนนี้เขากับเธอคงเริงสวาทกันเป็นแน่ไบรอัลเก็บอาการและคำพูด สมองทนายความทำงานในทันที เขาจำไม่ได้เลยว่าเมื่อคืนนี้เขากับเธอเป็นอย่างไรบ้าง คำแรกควรเป็นเขาหรือเธอดีที่จะมีสิทธิเอ่ย “คุณอยู่ในห้องของฉัน เชิญออกไปได้แล้ว” ต้องดาวเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นมา หลังจากรออยู่นานพอแล้ว “ห้องของคุณ งั้นคุณก็เลยวัยผู้เยาว์มาแล้ว” ต้องดาวปิดปากแน่น และเธอย้ำเตือนตัวเองว่า อย่าได้กระโดดกัดคนตรงหน้าเด็ดขาด ท่องจำประโยคหนึ่งไว้ คือ อย่าถือคนบ้าอย่าว่าคนเมา สำหรับไบรอัลที่สมองพอจะทำงานได้บ้างแล้วก็คิดว่าผู้เยาว์คงไม่สามารถมาอยู่แบบนี้ตามลำพังได้แน่ๆ แต่โอ้!พระเจ้า เธอน่ารักมาก เธอโตแล้วใช่มั้ย ตัวเธอเล็กมาก “ออกจากห้องฉันไปได้แล้ว และเอากระเป๋าของฉันที่อยู่หน้าห้องเข้ามาให้ด้วย” ต้องดาวพูดพร้อมกับขยับไปยืนด้วยขาของตัวเอง เมื่อเธอรู้สึกว่าพูดกับเขารู้เรื่อง แต่ใบหน้าเธอบิดเบี้ยวเหเกเล็กน้อยเมื่อร่างกายเธอเหมือนถูกฟ้าผ่าในทันที เพราะตอนนี้เธอรู้สึกปวดร้าวจนแทบจะแตกแหลกละลายไปเลย ต้องดาวสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่เรียกขวัญกำลังใจให้กับตัวเอง แต่ก่อนที่เธอจะก้าวขยับ “หวังว่าเราคงไม่ต้องเจอกันอีกนะ” สองมือดึงผ้าห่มที่มีผืนเดียวมาเป็นของเธอเพียงคนเดียวทันที ต้องดาวพูดออกไปโดยลืมคำนึงไปว่าที่นี่คือแมนชั่นย่านคนฐานะมีระดับ การหลีกเลี่ยงเขาไม่ได้ง่ายอย่างที่พูด ไบรอัลรีบหยิบหมอนที่ใกล้ตัวมาปกปิดกลางลำตัวไว้ทันทีอาการปวดหัวเกือบหายไปหมด เมื่อเขาต้องเจอกับเรื่องใหม่ บ้าฉิบ! ไบรอัลก่นด่าตัวเองคำแรกที่เขาพูดกับผู้หญิงคนแรกที่เขาอยู่ค้างคืน ด้วยคือ “ห้องของคุณ งั้นคุณก็เลยวัยผู้เยาว์มาแล้ว” ตอนนี้สมองทนายความไม่ทำงานเสียเลย เขาน่าจะทำได้ดีกว่านี้ เธอสวยมาก และเมื่อสายตามองไปเตียงกว้าง ดวงตาหยกจับจ้องมองคราบน้ำสีแดงบนเตียง เลือดบริสุทธิ์!!! เธอยังเวอร์จิ้นด้วย เหรอเนี่ย ไบรอัลเร่งรีบลงจากเตียงจัดการสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองอย่างรวดเร็ว และเดินไปยังประตูเพื่อไปเอากระเป๋าเข้ามาให้เธอตามสั่งอย่างไม่อิดออด ซึ่งอย่างหนึ่งที่เขาพอจะคาดเดาได้จากการประเมินสถานการณ์ปัจจุบัน เธอพึ่งย้ายมาแมนชั่นเดียวกับเขา ชั้นเดียวกันอีกด้วย ไบรอัลล้วงโทรศัพท์ของตัวเองออกมา และพิมพ์ข้อความส่งให้ผู้ช่วยไปว่า วันนี้เขาไม่เข้าออฟฟิศ และปิดโทรศัพท์ทันที เขาไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น จนกว่าจะได้คุยกับเธอคนนั้นให้รู้เรื่อง ชื่ออะไรว๊ะ! ไบรอัลรู้สึกว่าตัวเองแย่มาก เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ เขารู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ชายที่แย่มาก แย่ที่สุด เขาทนอยู่ในสภาพความรู้สึกแบบนี้ไม่มีทางได้ ระหว่างที่นั่งรอเธอเพื่อพูดคุยกัน ไบรอัลพยายามคิดถึงสาเหตุที่ทำให้เขาทำการอุกอาจ และแล้วดวงตาหยกก็เบิกกว้างขึ้น ใช่แล้ว! เขาโดนวางยา บ้าฉิบ! แต่จะบอกเธอแบบนั้นได้เหรอ เฮ้ยยยย! เธอเป็นใครกันนะ ทำไมถึงได้ดวงตกขนาดนี้ ไบรอัลคิดเข้าข้างผู้หญิงที่เขานอนด้วยเมื่อคืนนี้ ถ้าเธอจะเอาเลือดหัวเขาออกก็ดีนะเขายินดี หวังว่าเธอจะยังไม่มีเจ้าของหัวใจนะ เพราะจะว่าไปแล้วเธอก็น่ารักน่าจีบมาครอบครองไว้เหมือนกัน ไบรอัลคิดฟุ้งซ่านไปไกลโดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่เขาคิดวาดแผนอนาคตให้ตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ต้องดาวหลังจากที่ได้มาอยู่ในพื้นที่ที่เป็นส่วนตัว สิ่งแรกที่เกิดขึ้นคือน้ำตาเอ่อล้นออกมาอย่างกับเขื่อนแตกพร้อมๆกันสักสิบเขื่อน จะเริ่มจากตรงไหนดีละ กับน้ำตาที่เกิดขึ้นตอนนี้ หรือนี้คือผลกรรมจากความอกตัญญูที่เธอทำไว้กับป๊าและม๊า ผลกรรมเมื่อสิบปีก่อนมันรอเธอ รออยู่ที่นี่ รอมานานแล้ว เธอเดินทางข้ามทวีปกลับบ้านเกิด เธอพึ่งจะมาถึงเมื่อคืนนี้ เธอก็แค่กำลังเข้าบ้านใหม่ของเธอ แล้วมันเกิดเรื่องบ้าอะไร คืนแรกที่เธอเหยียบถิ่นบ้านเกิดหลังจากที่เธอจากไปนานเกือบสิบปี เธอดูแลตัวเองได้ดีมาโดยตลอดในแผ่นดินอเมริกา แต่คืนแรกก็คือเมื่อคืนนี้เธอถูกไอ้ฝรั่งย่ำยีในแผ่นดินจีนอย่างงั้นเหรอ แผ่นดินเกิดของเธอนะ!!! ยิ่งคิดน้ำตาก็ไหลออกมาเท่าทวี ต้องดาวดึงผ้าห่มที่คลุมกายออก ร่างบางที่บอบช้ำปรากฎร่องรอยเต็มไปหมด แต่เธอไม่สนใจที่จะมองสำรวจตัวเอง เธอเดินเข้าไปยังห้องอาบน้ำและเปิดในระดับที่แรงที่สุด ให้สายน้ำไหลรดกระทบศีรษะเธอลงมาในทันที นานจากนาทีเป็นสิบกว่านาทีที่ต้องดาวให้น้ำล้างรอยราคีที่น่ารังเกียจออกไปจากตัวเธอ สบู่เหลวหอมๆถูกกดครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อเธอถูลูบไล้ผิวกายของตัวเองรอบแล้วรอบเล่าเธอก็ยังไม่พอใจ เวลาที่ผ่านไปเรื่อยๆนั้น โดยที่ไม่รู้เลยว่าด้านนอกคนที่เธอไล่ไปนั้นเขายังอยู่ ไบรอัลที่ลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เข้ามาแล้ว สายตาเขาเหลือบเห็นกระเป๋าสะพายใบเล็กตกล่วงอยู่ สิ่งที่เขาคิดจะทำดูเป็นการละเมิดสิทธิมากไปมั้ยแต่มันจำเป็นเขาต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร รู้ชื่อก่อนก็ยังดี เอาว๊ะ! เสียมารยาทหน่อยเดียวไม่เป็นไรหรอก ในกระเป๋าสะพายมีพาสปอร์ต ต้องดาว คือชื่อเธอในพาสปอร์ต แต่นามสกุลของเธอคือแซ่เหยา “เหยา เธอแซ่เหยา คงไม่มั้ง คงไม่บังเอิญขนาดนั้น คนจีนใช้แซ่ซ้ำกัน เยอะแยะ” ไบรอัลพึมพำกับตัวเอง และกลับมาสนใจชื่อเธออีกครั้ง ต้องดาวเป็นชื่อไทยเธอเป็นลูกครึ่งไทย-จีน แม่ของเธอคงเป็นคนไทยสินะ เธอเดินทางไปหลายประเทศมากเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ตราประทับสุดท้ายคือเซี่ยงไฮ้ประเทศจีน เธอมาจากวอชิงตันประเทศสหรัฐอเมริกา ไบรอัลยิ้มออกมาเหลือเชื่อตลอดเวลาที่เธออยู่ที่บ้านเกิดเขา เขากลับมาอาศัยอยู่บ้านเกิดของเธอ พรหมลิขิตแบบไหนกันนะ ระหว่างเขากับเธอ เฟี้ยววววว