II [5]

“คุณช่วยฉันไว้อย่างงั้นเหรอ” “ก็ใช่” “งั้นเราสองคนหายกัน ตอนนี้คุณช่วยเอาหน้าของคุณไปไกลๆหน่อยได้มั้ย ไปแล้วไปลับเลยยิ่งดี” ต้องดาวตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ แม้จะเหนื่อยอยู่มากก็ตามที แต่เธออ่อนแอที่ไหนก็ได้แต่ต้องไม่ใช่ต่อหน้าเขาเด็ดขาด “เจ็บขนาดนี้ยังปากดีได้อีกนะ และที่บอกว่าหายกัน หายกันตอนไหนไม่ทราบ และคุณคิดว่าผมจะปล่อยให้ผู้หญิงที่มีสมองระดับความคิดเท่าเกสรดอกไม้อยู่ตามลำพังอย่างงั้นเหรอ” “นี่!” ต้องดาวพยายามเสียงดัง แต่ก็ดังได้แค่นั้น เมื่อเสียงของเธอยังเบามาก นี่เขาเฝ้าเธอเพื่อที่อยากจะชวนเธอทะเลาะหรือไง “ตัวเล็กนิดเดียวแต่ยังทำเก่งอีกนะ ยอมรับเถอะว่าคุณต้องพึ่งผม เพราะฉะนั้นช่วยทำตัวให้น่ารักหน่อย คนมีน้ำใจอย่างผมจะได้เต็มใจช่วยอย่างผาสุข” ไบรอัลพูดอย่างอารมณ์ดี แม้คุณหมอจะยืนยันแล้วว่าเธอปลอดภัยแต่เธอก็สลบไปสองวันเต็มๆ จิตใจเขามันแกว่งแปลกๆมาก “ฉันจะหลับตา และหวังว่าพอฉันลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง หน้าของคุณคงจะห่างหายไปจากสายตาของฉัน” “คุณนี่มันร้ายกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก เกสรดอกไม้ยังใหญ่กว่าสมองของคุณอีก คุณรู้มั้ยไอ้ยาที่คุณกินเพื่อฆ่าลูกของผม มันก็เกือบจะฆ่าคุณด้วย คุณมีผมอยู่ใกล้ๆถือเป็นโชคดีของคุณมากแค่ไหน อตัญญูสิ้นดี” ต้องดาวเม้มปากแน่นเพื่อสกัดคำพูดของตัวเองไว้ เธอไม่อยากจะต่อคำกับเขา ถ้าเขาจะคิดสักนิดว่าถ้าเธอรู้ว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้ เธอจะกินมันไปอย่างงั้นเหรอ ใครกันแน่ที่สมองเล็กกว่าเกสรดอกไม้ แล้วถ้าเขาไม่กระทำย่ำยีเธอ มีเหรอว่าเธอจะต้องมานอนที่นี่ ป่วยการจริงๆที่จะเท้าความให้คนแบบเขาได้ฟัง “เออๆ ขอบคุณ ขอบคุณ พอใจหรือยัง ถ้าพอใจแล้ว คุณช่วยเรียกพยาบาลให้ฉันหน่อยได้มั้ย ฉันหิว ฉันกินอะไรได้บ้าง และฉันจะออกจากที่นี่ได้วันไหน” “ก็พูดแบบนี้เสียตั้งแต่ทีแรกก็จบแล้ว อีกสองวันคุณน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ ส่วนเรื่องที่เหลือรอสักครู่นะครับ” ไม่กี่นาทีต่อมาพยาบาลก็เข้ามาเมื่อไบรอัลออกไปตามอย่างที่ต้องดาวต้องการ “แฟนคุณน่ารักจังเลยนะคะ” พยาบาลเอ่ยกับต้องดาว ยามที่อยู่กันเพียงลำพัง เมื่อต้องดาวต้องการเข้าห้องน้ำและทำความสะอาดร่างกาย “ใคร?” “อ้าว! ก็คุณไบรอัล” “เขาบอกอย่างงั้นเหรอคะ” ต้องดาวถามอย่างสงสัย และพยาบาลก็พยักหน้าเป็นคำตอบ ต้องดาวไม่ได้พูดอะไรต่อ พยาบาลจึงพูดต่อ “เขาอยู่เฝ้าคุณตั้งแต่เมื่อวานและเมื่อคืนอีกทั้งคืน เพราะถ้าเขาไม่ได้เป็นอะไรกับคุณทางโรงพยาบาลจะไม่อนุญาตคะ” ต้องดาวพยักหน้ารับรู้ แต่กลับทำให้พยาบาลเข้าใจไปว่า เธอและไบรอัลกำลังอยู่ในช่วงโปรโมชั่นไบรอัลกำลังทำคะแนนกับเธออยู่ “แน่ใจนะว่าคุณอยู่ได้” ไบรอัลพูดหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำในชุด สีเข้มในเช้าวันถัดมา เขาต้องเข้าออฟฟิศแล้ววันนี้ หลังจากที่ไม่ได้เข้ามาสองวันเต็มๆ “อื้ม” ต้องดาวตอบสั้นๆ และเธอก็อดยอมรับในใจไม่ได้ว่า เขาดูดีจริงๆ ชุดสูทสีเข้มขับผิว เน้นดวงตาสีหยกให้เปล่งประกาย รูปร่างและความหล่อเหลาของเขาให้น่ามองมากขึ้นเรื่อยๆ ยากเกินกว่าที่เธอจะละสายตาจากเขา และที่น่าเหลือเชื่อตลอดสองวันที่ผ่านมาเขาอยู่เป็นเพื่อนเธอที่โรงพยาบาล ได้ทั้งวันทั้งคืนอย่างไม่มีโอดครวญเลยสักนิด “ถ้าคิดถึงผม ก็บอกพยาบาลไว้นะ ผมจะรีบกลับมา” “รีบๆไปเถอะ และถ้าไม่ว่างก็ไม่ต้องมาอีกเลยก็ได้” “คุณไม่รู้ตัวหรอกว่าพูดอะไรออกมา จำคำผมไว้เลย ไม่เกินสองนาทีหลังจากที่ผมออกไปแล้ว คุณจะคิดถึงผม” “เกินคำบรรยายเอามากเลยนะ” ไบรอัลยิ้มเจ้าเล่ห์และเดินขึ้นไปนั่งเบียดบนเตียงผู้ป่วยที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่อย่างไม่ให้เธอตั้งตัว แม้เธอพยายามจะขยับออกห่างแต่ก็ทำไม่ได้ กลิ่นหอมๆจากน้ำหอมราคาแพงทำให้เธอรู้สึกดีอย่างแอบยอมรับในใจ “ไม่ต้องรอดินเนอร์ ถ้าดึกมากก็นอนเลยนะ ผมขาดงานมาสองวันแล้วคงกลับดึกหน่อย ไหนมาจูบลาหน่อยสิ” ต้องดาวเบิกตากว้าง และเอียงคอหนีการจู่โจมแต่ก็แพ้วงแขนแข็งแรงเอาแต่ใจของเขาในที่สุด ริมฝีปากสวยประทับลงบนหน้าผากอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ ไบรอัลทำแค่นั้นเขาก็ลุกจากเตียงและเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองเธออีกเลย ต้องดาวมองตามแผ่นหลังนั้นจนหายไปหลังประตู เขาเป็นคนแบบ ไหนกันนะ ! และต้องดาวต้องแปลกใจปนตกใจ เมื่อเขาถูก เขาไปไม่ถึงสองนาทีเธอก็คิดถึงเรื่องของเขาแล้ว โอ้ย! อย่าว่าสองนาทีเลย เธอคิดถึงเขาทันทีที่เขาก้าวพ้นประตูไป และตลอดทั้งวันของวันที่ไม่มีเขาในห้องผู้ป่วยมันเงียบ เหงาจริงๆ เมื่อวานที่เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอ เธอยังอ่อนเพลียอยู่มาก แต่ทุกครั้งที่เธอลืมตาขึ้น เขาก็จะนั่งอยู่ อยู่ในสายตาเธอทุกครั้ง “ทานได้น้อยจังเลยค่ะ” พยาบาลที่เข้ามาเอายาหลังอาหารมาให้ และเห็นว่าอาหารลดลงไปแค่เพียงนิดเดียว เมื่อวานแทบไม่เหลือเลยด้วยซ้ำ ต้องดาวยิ้มและรับยามาทาน เมื่อวานเธอไม่ได้ทานอาหารที่ โรงพยาบาลจัดมาให้หมดหรอก ที่มันไม่เหลือเพราะคนเฝ้าไข้ต่างหาก เขาทานเยอะมาก ทั้งๆที่ส่วนของเขาหมดไปแล้ว เขายังมาทานส่วนที่เธอทานไม่หมดด้วย และอีกอย่างอาหารที่โรงพยาบาลไม่ถูกปากเธอเลยจริงๆ เธอเป็นประเภทอยู่ง่ายแต่กินยากมาก “คุณกินน้อยไปมั้ย” เขาเอ่ยออกมาเมื่อเงยหน้าขึ้นมามองถาดอาหารของเธอเมื่อวานนี้ “พอแล้ว ฉันอิ่มแล้ว” สิ้นคำของเธอ เขาจึงเลื่อนถาดอาหารของเธอไปทานหน้าตาเฉยเลย หลังจากที่พยาบาลขอตัวออกไปแล้ว ต้องดาวเหงาจริงๆ อย่างที่เขาว่าไว้ แต่พรุ่งนี้เธอก็ออกจากที่นี่ได้แล้ว แล้วจะยังไงต่อละ เธอกับเขา ไบรอัลกลับมายังห้องพักผู้ป่วยก็เกือบสี่ทุ่มแล้ว ต้องดาวหลับไปแล้ว คงเพราะฤทธิ์ยาด้วย ไบรอัลดึงผ้าห่มที่ร่นตกไปขึ้นมาคลุมกายให้กับเธออย่างอ่อนโยน ก่อนจะผละเดินเข้าห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เขาถือมาด้วย ครึ่งชั่วโมงต่อมาเขาก็ออกมาจากห้องน้ำ โน้มใบหน้าจุมพิตที่หน้าผากเนียนของคนป่วยก่อนที่จะเดินไปทรุดกายนอนบนโซฟาและหลับไปในทันที เพราะตลอดทั้งวันเขาจัดการเรื่องงานที่ค้างมาสองวันจนเสร็จ และเขาให้ผู้ช่วยเอางานวันพรุ่งนี้มาจัดการเสียให้เสร็จภายในวันนี้ทั้งหมดนี้ก็เพื่อยายตัวเล็กที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย จะรู้ตัวบ้างมั้ยนะ! ต้องดาวนอนมองร่างคุ้นเคยบนโซฟาในตอนเช้าตรู่ เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่เธอไม่รู้ตัวเลย แต่ดูจากสภาพที่นอนแบบไม่รู้สึกตัวเลยก็คงเหนื่อยมากหรือกลับมาดึกมากๆ “คุณ คุณ” ต้องดาวเรียกเสียงไม่ดังมาก และไบรอัลก็ไม่มีทีท่าจะรู้สึกตัวเลย เธอจำต้องลุกจากเตียง น้ำเกลือที่ร่างกายเธอยังต้องรับ มันยังไม่หมดถุงเลย เธอจึงต้องระมัดระวังอย่างมาก แต่ด้วยความที่เธออยากออกจากโรงพยาบาลแล้ว เธอจึงต้องปลุกให้เขารีบตื่น “คุณ คุณ” ต้องดาวเรียกอีกครั้ง พร้อมเขย่าตัวเขาด้วย “ปลุกทำไมเนี่ย” ไบรอัลค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างเกียจคร้าน “ฉันอยากออกจากที่นี่แล้ว คุณตื่นเถอะ ไปทำสิ่งที่ต้องทำ นะนะ จัดการให้หน่อยสิ” ต้องดาวเสียงอ่อนลง ส่งประกายตาวิ้งๆให้กับไบรอัลแถมให้อย่างมีความหวัง เพราะเขาเป็นเจ้าของไข้เธอ ไบรอัลนิ่งจดจ้องมองอยู่หลายวินาที และพยักหน้าอย่างเข้าใจ เขาจึงค่อยๆลุกขึ้นนั่ง มองต้องดาวตั้งศีรษะจรดปลายเท้า “กลับไปที่เตียงได้แล้ว” ต้องดาวพยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอหันหลัง กลับในทันที แต่เธอดีใจจนลืมตัวความระมัดระวังจึงมีน้อยไปทำให้สายน้ำเกลือพันกับเสาและขาของเธอ “โอ้ย!” ต้องดาวร้องออกมา เมื่อเข็มน้ำเกลือถูกรั้งจนหลุดออกมาจากหลังมือเล็กที่เขียวช้ำบ้างไปแล้ว “โธ่เว้ยยยย!!! ทำไมถึงได้ซุ่มซ่ามแบบนี้” ไบรอัลลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วจากที่งัวเงียอยู่เมื่อครู่กลายเป็นว่าตาสว่างในฉับพลัน เมื่อเห็นเลือดสดๆไหลออกมาจากหลังมือขาวๆนั้น ไบรอัลช้อนร่างบางเข้าสู่อ้อมอกเพื่อนำเธอวางลงบนเตียง พร้อมกับดึงทิชชู่ออกมามากมายเพื่อซับเลือดพร้อมๆกับกดอ็อดเรียกพยาบาล “เกิดอะไรขึ้นคะ” พยาบาลที่เคาะประตูห้องขออนุญาตแล้ว เอ่ยถามทันที “คนไข้ต้องทำแผลด่วนเลยครับ” พยาบาลเดินเข้าไปดูต้องดาวทันทีเมื่อได้ยินดังนั้น “รอสักครู่นะคะ รบกวนคุณไบรอัลกดแผลไว้สักครู่นะคะ ” “ฉันยังออกจากโรงพยาบาลวันนี้ได้ใช่มั้ยคะ” ต้องดาวรีบเอ่ยก่อนที่พยาบาลจะออกไปเอากล่องปฐมพยาบาล “มันใช่เวลามั้ย” ไบรอัลดุต้องดาวในทันทีเช่นกัน พยาบาลหันมายิ้มให้กับคู่รักช่วงโปรโมชั่น ก่อนจะออกจากห้องไปเพื่อไปเอาอุปกรณ์ทำแผลมาจัดการให้กับต้องดาว แม้จะเกิดอุบัติเหตุขึ้น แต่ในช่วงสายของวัน ต้องดาวก็สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ในที่สุด แม้จะถูกเตือนว่าสามสี่วันนี้อย่าให้แผลโดนน้ำ และถ้าเป็นไปได้หมออยากให้เธอมาล้างแผลที่โรงพยาบาลก่อนในช่วงสามวันแรก ซึ่งทั้งเขาและเธอต่างรับทราบอย่างเข้าใจ “แล้วว่างๆ นัดกันนะ” ไบรอัลคุยกับต้าเซียนที่เดินมาส่งเขาที่รถในขณะที่ต้องดาวนั่งอยู่บนรถเข็นโดยที่ไบรอัลบอกว่าเขาจะเข็นเธอไปเอง บุรุษพยาบาลจึงทำแค่เดินตามพวกเขาทั้งสามคนไปเงียบๆ “ครับ ดูแลเธอให้ดีนะครับ” ต้าเซียนเอ่ยกับไบรอัล แม้เสียงจะเบาแต่ต้องดาวก็ได้ยินชัดเจน จนทำให้แก้มสาวร้อนๆแดงๆเพียงลำพัง เพราะไบรอัลอยู่ด้านหลังเธอ เขาคงไม่เห็นหรอก “ก็คงต้องอย่างงั้น ยายนี้นอกจากจะซุ่มซ่ามแล้ว สมองยังเล็กกว่าเกสรดอกไม้อีกด้วย” ต้องดาวที่แก้มร้อนๆอยู่ ทุกอย่างจึงหายไปปลิดทิ้ง “ฉันยังอยู่ตรงนี้นะ” ต้องดาวแทรกบทสนทนาของคนด้านหลังด้วยเสียงที่เข้มกึ่งงอนอย่างชัดเจน “เถียงมาสิ ว่าที่พูดไปไม่จริง” ต้องดาวกัดปากล่างของตัวเองทันที “โชคดีครับ แล้วเจอกันครับ” ต้าเซียนขัดจังหวะสงครามน้ำลายของทั้งคู่ เมื่อเดินมาถึงรถของไบรอัลแล้ว บุรุษพยาบาลเข้ามาเอารถเข็นไป ต้องดาวหันมากล่าวลาต้าเซียนพร้อมกับขอบคุณที่สองสามวันมานี้เขาใจดีกับเธอมาก “คุณหมอดูอายุยังน้อยมากเลย แต่ทั้งเก่งและใจดีแบบนี้ ฉันอยากจะป่วยบ่อยๆเลยค่ะ” ต้องดาวเอ่ยแซวอย่างมีไมตรีจิตรแบบบริสุทธิ์ใจ ต้าเซียนยิ้มน้อยๆ แต่ไม่มีความเขินอายใดๆ “ถ้าอยากจะเป็นคนไข้ของหมอต้าเซียน คุณก็เอามีดแทงหัวใจตัวเองให้บาดเจ็บก่อน แบบนั้นก็มีสิทธินะ เพราะผมจะพาคุณมาส่งที่นี่แน่นอน” ต้องดาวหันไปมองไบรอัลพร้อมแววตาที่เหมือนจะสาดกระสุนนับร้อยใส่ให้เขาสิ้นชีพไปบัดเดี๋ยวนี้ “สวัสดีครับ” ต้าเซียนเป็นฝ่ายตัดบท ระงับสงครามน้ำลายอีกครั้ง จึงทำให้ไบรอัลและต้องดาวต้องหันมากล่าวลาต้าเซียนด้วยมารยาทก่อนที่ ไบรอัลจะปิดประตูรถให้เรียบร้อยเมื่อต้องดาวเข้าไปนั่งเป็นอย่างดีแล้ว “แล้วเจอกัน” ไบรอัล กล่าวทิ้งท้ายกับต้าเซียนอย่างเข้าใจกันดี