ตอนที่ 4 ฉันต้องการหย่า

ตอนที่ 4 ฉันต้องการหย่า ก็ดี เพื่อจะได้ไม่เจอหน้ากันแล้วก็เขินอายเปล่าๆ ฉันลากสังขารปวกเปียกของตัวเองลงจากเตียง ก็ไม่กล้าจะกลับบ้าน อาบน้ำแล้วก็ไปบริษัท หลังจาเหตุการณ์เมื่อคืน ฉันก็จดจ่ออยู่กับความต้องการจะหย่าร้าง ครอบครัวก็ไม่มีแล้ว งานฉันจะเสียไม่ได้ ฉันเป็นพนักงานบริษัทการค้าระหว่างประเทศของบริษัทแห่งหนึ่ง งานก็ไม่ใช่ที่ฉันชอบนักหรอก เงินเดือนก็ไม่สูงเช่นกัน แต่ก็นับว่ามั่นคง ก่อนหน้านี้ฉันเป็นนักวางแผน เงินเดือนสูงแต่ก็เหนื่อยด้วยเช่นกัน ไป๋เฟิงบอกว่าหลังจากแต่งงานก็อย่าทนทุกข์เหนื่อยขนาดนี้เลย ฉันก็เลยเปลี่ยนงาน แต่ตอนนี้ฉันถึงเข้าใจ ผู้ป่วยลัทธินิยมชายระยะสุดท้ายต้องเป็นเพราะรังเกียจที่ฉันเงินเดือนสูงกว่าเขา ！ถ้ารู้ว่าจะเจอผู้ชายห่วยแตกแบบนี้ ฉันจะไม่เปลี่ยนงานเด็ดขาด เมื่อคืนโทรศัพท์ไม่มีแบตปิดเครื่องไปแล้ว ฉันก็จะเอาโทรศัพท์ไปชาร์จแบต ด้านในมีโทรศัพท์หลาย 10 สายที่ไม่ได้รับ ทั้งยังมีข้อความที่ไป๋เฟิงส่งหาฉันติดๆกัน ในใจของฉันจริงๆแล้วก็มีความหวังอย่างหนึ่ง ถ้า ถ้าเขาของโทษฉัน ถ้าเขาขอให้ฉันยกโทษให้ บางทีฉันอาจจะให้อภัยเขาจริงๆ แต่ตอนที่เห็นข้อความที่เขาส่งมาเหล่านั้น ใจฉันก็ด้านชาไปหมดแล้ว “ อีดอก มึงรีบกลับมาเลยนะ ！ไม่อย่างนั้นกูจะทำให้มึงต้องเสียใจ ！” “ แม่งทิ้งกูไปหาผู้ชาย มึงอยู่กับผัวไม่ได้เลยเหรอ ? ” “ มึงหิวกระหายขนาดนี้ ตอนนั้นก็คงถูกคนพวกนั้นโทรมเอา ！” ทนดูไม่ได้ ข้อความต่อจากนี้ฉันก็ไม่อยากดูอีกแล้ว วางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ แล้วฉันก็เริ่มทำงาน แต่ทำอย่างไรก็ไม่มีสมาธิเลย ในหัวเริ่มคิดถึงชายคนเมื่อคืนคนนั้น ลักษณะท่าทางของเขาประทับเข้ามาในหัวของฉันได้อย่างชัดเจนทีเดียว แต่เรื่องราวต่อจากนี้ ฉันคิดไม่ออกเลยสักนิดจริงๆ ในตอนที่กำลังคิดอยู่นั้น โทรศัพท์บนโต๊ะกลับสั่นขึ้นมาอย่างแรง พอฉันเห็นว่าเป็นไป๋เฟิงโทรมา ก็ปิดเสียงโทรศัพท์แล้ววางไว้ด้านข้าง ฉันเริ่มยุ่งๆขึ้นมาเลย มีแค่งานเท่านั้น ถึงจะทำให้ฉันลืมใบหน้าไป๋เฟิงปีศาจร้ายนั้นไปชั่วขณะ “ เฉิงเคอ สีหน้าเธอดูไม่ดีเลยนะ เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ ? ” ช่วงเวลามื้อกลางวัน เจี๋ยนถงถงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มองฉันอย่างสำรวจ ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอก็ดีทีเดียวล่ะ โดยปกติก็กินข้าวด้วยกัน ฉันส่ายหัวไปกับเขาแล้วบอกว่า ： “ นอนหลับไม่สนิทน่ะ ” ความสัมพันธ์ของฉันกับเธอยังไม่สนิทถึงขั้นที่จะพูดได้ทุกเรื่อง เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนฉันพูดไม่ออกเลย ความคิดของเจี๋ยนถงถงค่อนข้างบริสุทธิ์ก็เลยไม่สงสัยอะไร พูดกับฉันว่า : “ อีกเดี๋ยวกินข้าวเย็นแล้วก็ไปพักเถอะ ” ฉันก็พยักหน้ารับ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าบรรยากาศไม่ปกตินัก ดูเหมือนว่า สายตาของทุกคนจะมองมาที่ฉัน พูดให้ถูกก็คือมองฉันจากด้านหลัง ฉันหันกลับไป ก็เห็นฟางฟางและไป๋เฟิงทั้งสองคนนั้นเดินมาด้านหน้าฉันอย่างเกรี้ยวกราด ฟางฟางก้าวเข้ามาจิกหัวฉัน ส่วนไป๋เฟิงก็จับปกคอเสื้อของฉันไว้ ทั้งสองคนฉุดกระชากฉันไปที่หน้าประตู “ กระหรี่โสโครก ！ปีกกล้าขาแข็งก็ไม่ต้องสนใจคนอื่นแล้วใช่ไหม ? ดึกๆดื่นๆหิวกระหายจนต้องออกไปหาผู้ชาย แกก็ไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงหากิน ！ไม่รับสายฉัน ฉันเห็นแกแล้วก็จะบ้าตาย ！”